O δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών δείχνει σημάδια εξέλιξης και ωρίμανσης, έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις.

Μια σύνοψη της μουσικής πορείας των Sepultura, ξεκινώντας από τις εποχές του Arise και φτάνοντας στο 2020 με μια σειρά από ποιοτικά τραγούδια, που το κάθε τραγούδι, θυμίζει την αντίστοιχη εποχή των Sepultura. 

Αν και λείπει η πραγματική ανανέωση στον ήχο τους, ο Neil Tennant με τον Chris Lowe έχουν ακόμα ιδέες και αποδεικνύουν ότι μπορούν να αναμετρηθούν τίμια με νεότερους καλλιτέχνες, βγάζοντας ορισμένους από αυτούς νοκ-άουτ...

Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας χρησιμοποιείται εδώ με μεταλλική λογική, σε μια δουλειά με υπερβολικά γυαλισμένη παραγωγή και λίγα αξιομνημόνευτα κομμάτια, που είναι πρωτίστως ένα απωθημένο της παρέας του Hansi Kürsch (και μερίδας των οπαδών)...

Δεν είναι πια οι οργισμένοι νέοι των πρώτων άλμπουμ, αλλά δεν επαναπαύονται και στα σίγουρα: έχουν την ωριμότητα, τη θέληση και την όρεξη να δουν και λίγο παραπέρα, ενόσω προσφέρουν μερικά ακόμα τραγούδια βασισμένα στην κλασική συνταγή...

Σε μία από τις ουσιαστικότερες προσπάθειες εξοικείωσης με τον Θάνατο που έχουμε ακούσει στη δισκογραφία, επιστρατεύονται θρύλοι, νανουρίσματα και βιβλικές ιστορίες, ώστε να βρεθεί νόημα στο ανεξήγητο και έξοδος από το άφατο σκοτάδι...

Αναζητώντας την ουσία της ελευθερίας, αφήνει το τιμόνι σε ξένα χέρια και εμπιστεύεται το ένστικτό του. Κι αυτό τον βγάζει καθαρό, οδηγώντας σε έναν μυστηριωδώς κολλητικό δίσκο...

Αναζητώντας την ουσία της ελευθερίας, αφήνει το τιμόνι σε ξένα χέρια και εμπιστεύεται το ένστικτό του. Κι αυτό τον βγάζει καθαρό, οδηγώντας σε έναν μυστηριωδώς κολλητικό δίσκο...

Βασισμένος σε γνωστά υλικά και τραγουδώντας με πρωτόφαντη αυτοπεποίθηση, κρατάει αναμμένη τη δάδα της μνήμης για τους Oasis –τη μπάντα που σημάδεψε μια γενιά κι έδωσε φωνή στον μέσο «ήρωα της εργατικής τάξης» των 1990s...

Είναι λυτρωτικό το άκουσμα του βρετανικού διδύμου, παρηγορητική η στάση τους, και καθησυχαστικό το γεγονός ότι μπορούν και συνεχίζουν ακάθεκτοι...