Δεν είναι πια οι οργισμένοι νέοι των πρώτων άλμπουμ, αλλά δεν επαναπαύονται και στα σίγουρα: έχουν την ωριμότητα, τη θέληση και την όρεξη να δουν και λίγο παραπέρα, ενόσω προσφέρουν μερικά ακόμα τραγούδια βασισμένα στην κλασική συνταγή...
Με μία μικρή δόση υπερβολής, από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι οι Slipknot ετοιμάζουν καινούρια κυκλοφορία, διαβάσαμε καμιά 50αριά άρθρα για τις νέες τους μάσκες, καμιά 20αριά ειδήσεις για την εκδίωξη του Chris Fehn (και για το σχετικό πινγκ πονγκ δηλώσεων/μηνύσεων) και καμιά 20αριά δημοσιεύσεις για την υποτιθέμενη ταυτότητα του διαδόχου του στα κρουστά, Tortilla Man. Και μπορεί όλα αυτά να φαίνονται μη ουσιαστικά, όμως για τους Maggots (τους οπαδούς των Slipknot) ήταν πέρα για πέρα σημαντικά· απόδειξη, ότι κάτω από κάθε άρθρο έβλεπες δεκάδες σχόλια –ειδικά για τις μάσκες.
Για το ίδιο το άλμπουμ, τώρα, όλα ξεκίνησαν με μια δήλωση του Corey Taylor ότι θα είναι «Iowa levels of heavy» (αμετάφραστο), για να διευκρινιστεί στη συνέχεια ότι θα περιέχει μερικά από τα «heaviest» τραγούδια της καριέρας τους. Μάθαμε επίσης ότι το αρχικό σχέδιο το ήθελε διπλό, με πρότυπο κλασικές κυκλοφορίες σαν το The Wall των Pink Floyd ή το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles. Όντως, οι Slipknot ηχογράφησαν πάνω από 25 τραγούδια για το We Are Not Your Kind και άλλες τόσες εισαγωγές, με τα περισσότερα από αυτά να μένουν τελικά στην άκρη: αποφασίστηκε μονή διάρκεια, με 14 τραγούδια συν κάποια σύντομα intro.
Καθώς οι Slipknot είχαν να βγάλουν άλμπουμ από το .5: The Gray Chapter του 2014 (δείτε εδώ), υπενθύμισαν στο κοινό ότι παραμένουν παρόντες ήδη από τον Οκτώβριο του 2018, κυκλοφορώντας το "All Out Life". Και, επιτέλους, οι οπαδοί άρχισαν να μιλάνε και για μουσική. Σε κάποιους άρεσε, μερικοί το βρήκαν αρκετά μελωδικό, άλλοι έψαχναν να βρουν τυχόν ομοιότητες με κομμάτια από το Iowa (2001)· στο τέλος της ημέρας, οι περισσότεροι δήλωναν ικανοποιημένοι. Μόνο που τελικά αποδείχθηκε ...non-album single για όλους, πλην των Ιαπώνων, καθώς μπήκε σαν bonus στην εκεί version του We Are Not Your Kind. Χρειαστήκαν έτσι κι άλλες σχετικές δηλώσεις, περί του «πιο πειραματικού άλμπουμ» της δισκογραφίας τους, με την ανυπομονησία να λαμβάνει τελικά τέλος τον Μάιο του 2019, όταν βγήκε ο πρώτος επίσημος προπομπός, το "Unsainted".
Η Angel City Chorale δημιουργεί μια επιβλητική ατμόσφαιρα στην έναρξη του "Unsainted", συνοδεύοντας τα καθαρά φωνητικά του Corey Taylor, πριν ακολουθήσει το «ποδοβολητό» των Slipknot. Νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή για ό,τι ακούμε εδώ, με τα ντραμς ειδικά του Jay Weinberg να κάνουν μεγάλη εντύπωση. Επόμενο single το "Solway Firth", επίσης με «κινηματογραφική» εισαγωγή να δίνει πάσα σε heavy ύφος, αλλά και με 3-4 ήρεμα σημεία να δείχνουν ότι το γκρουπ διανύει φάση ωριμότητας. Μπορεί όμως ακόμα να γράφει συναυλιακά τραγούδια ικανά να ξεσηκώσουν τους οπαδούς, όπως φαίνεται και στο βιντεοκλίπ που υπάρχει στο τέλος του κειμένου.
Το πλήρες όραμα των Slipknot πήρε τελικά σάρκα και οστά τον Αύγουστο, όταν βγήκε το άλμπουμ, το οποίο αποδείχθηκε ότι είχε υλικό κατάλληλο και για τους παλιούς, αλλά και για τους νεότερους –ακούγοντας λ.χ. το "Orphan" ή το "Nero Forte", αμέσως φέρνεις στο μυαλό σου τους Αμερικανούς πάνω στη σκηνή, να κάνουν τα «δικά» τους. Δόθηκε επίσης η ευκαιρία να θαυμάσουμε τα "Insert Coin", "Death Because Οf Death" και "What's Next" ως ιδανικές εισαγωγές για τα τραγούδια που ανέλαβαν να προλογίσουν.
Το ζουμί του δίσκου βρίσκεται πάντως στα πιο «πειραματικά» τραγούδια. Το "A Liar's Funeral" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ξαδελφάκι του “Snuff” με τον αργό ρυθμό και τον Corey Taylor να ψέγει ως ψεύτες όσους υποκρίνονται ότι βρίσκονται κοντά σου σε μια δύσκολη περίοδο (θυμίζουμε ότι ο ίδιος έχει περάσει κατάθλιψη). Το “Spiders”, περιγράφεται από τον κιθαρίστα Jim Root ως ένα σχεδόν funk κομμάτι, αποτελώντας απόδειξη ότι οι Slipknot μπορούν να παίξουν και κάτι έξω από τα δεδομένα τους –κατά πολλούς, μάλιστα, είναι η καλύτερη στιγμή του We Are Not Your Kind. Το “My Pain”, τέλος, προέρχεται από τα sessions που έδωσαν το All Hope Is Gone (2008), με τον υπνωτικό ρυθμό να το κάνει κατάλληλο για soundtrack ταινίας τρόμου.
Στο τέλος του 2019 διαβάσαμε, όπως πάντα, αρκετές υπερβολές σε λίστες μουσικών εντύπων και sites με τα «καλύτερα» –θυμήθηκα μάλιστα εποχές που ψηφιζόταν ως μπασίστας της χρονιάς ο Steve Harris, ακόμα και όταν οι Iron Maiden δεν είχαν βγάλει δίσκο. Κορυφαίοι metal κιθαρίστες για πέρυσι, λοιπόν, θεωρήθηκαν από τους αναγνώστες του Music Radar οι Jim Root & Mick Thomson και καλύτερος metal ντράμερ ο Jay Weinberg, για τους αναγνώστες του Rhythm Magazine.
Οι Root & Thomson, βέβαια, δεν έχουν ανάγκη τέτοιες «διακρίσεις»: αυτό που ξέρουν να κάνουν, το κάνουν πάντα με τον καλύτερο τρόπο· για τον Weinberg, πάλι, άξιζαν περισσότερο τα δημόσια εύσημα του Josh Rand (κιθαρίστα των Stone Sour), ο οποίος δήλωσε ότι η προσθήκη του «έσωσε το συγκρότημα». Όσο για τους υπόλοιπους Slipknot, η «τρέλα» του Clown παραμένει παρούσα (και αποτυπώνεται στα βιντεοκλίπ που σκηνοθετεί), ο παραγωγός Greg Fidelman είναι ξανά μαζί τους για δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ και ο Corey Taylor παραδίδει τις πιο ώριμες ερμηνείες του. Ίσως βέβαια να βγαίνει πιο μελωδικός από όσο θα τον ήθελαν οι Maggots, αλλά ακούστε απλά τις κραυγές του στο "Unsainted" ή στο "Orphan" και θα έχετε την απάντηση στο εάν ακόμα μπορεί να τραγουδήσει σε heavy ύφος.
Παραδόξως, αν λάβουμε υπόψιν τα παραπάνω, το We Are Not Your Kind δεν ψηφίστηκε άλμπουμ της χρονιάς σε καμία λίστα. Λίγο γιατί μερικά από τα πιο βαριά ριφ των Root & Thomson θύμισαν το "The Heretic Anthem" από το Iowa, δίνοντας σε κάποιους την αίσθηση της ανακύκλωσης ιδεών; Λίγο γιατί ορισμένοι παρατήρησαν ότι δεν υπάρχουν καθόλου σόλο, πέρα από το "Spiders"; Λίγο γιατί παραμένει το παράπονο –όπως σε κάθε άλμπουμ των Αμερικανών τα τελευταία χρόνια– ότι τα φωνητικά του Corey Taylor θυμίζουν πλέον τον τρόπο με τον οποίον τραγουδάει στους Stone Sour;
Δεν είναι πάντως λόγοι αυτοί για να μην αρέσει το We Are Not Your Kind. Οι παλιότεροι έχουν ήδη βρει τα αγαπημένα τους τραγούδια στο "Unsainted", στο "Orphan" ή στο "Nero Forte", οι νεότεροι αρέσκονται στην κατεύθυνση που χαράσσει το "Solway Firth" και οι «περίεργοι» δείχνουν ενδιαφέρον για τις πιο «πειραματικές» στιγμές. Οι Slipknot του 2019 είναι σε κάθε περίπτωση εδώ και δεν υπάρχει λόγος σύγκρισής τους με τo Iowa ή με κάποιο άλλο άλμπουμ. Δεν είναι πια οι οργισμένοι 20άρηδες των πρώτων δίσκων, αλλά δεν επαναπαύονται και στα σίγουρα: έχουν την ωριμότητα, τη θέληση και την όρεξη να δουν και λίγο παραπέρα, ενόσω προσφέρουν μερικά ακόμα τραγούδια βασισμένα στην κλασική συνταγή.
Με το στάτους τους λοιπόν να παραμένει δεδομένο καθώς λήγει μία ακόμα δεκαετία και με το We Are Not Your Kind να τους φέρνει στο νούμερο 1 της Αμερικής, της Βρετανίας, της Αυστραλίας και του Καναδά, οι Slipknot είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Εάν μάλιστα αληθεύουν οι φήμες ότι τα τραγούδια που κρατάνε στο συρτάρι διαθέτουν κάτι από Radiohead στον ήχο τους, τότε θα είναι ένα άλμπουμ που προσωπικά θα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία…
{youtube}V3ADK6gsDGg{/youtube}
