Οι δύο πατέρες της ηλεκτρονικής ποπ, επιμένουν να είναι συνεπείς στις μονολεκτικά τιτλοφορούμενες κυκλοφορίες τους, να παίζουν εκκωφαντικά εκμεταλλευόμενοι τις τεχνολογικές δυνατότητες και να αδιαφορούν σαν σνομπ εστεμμένοι για τα σχόλια που θα αποσπάσει ο μαθουσαλισμός τους. 

Μια άχαρη τροπή της μοίρας, άφησε τον πνευματικό πατέρα κάθε μυημένου στο punk να επιβιώσει του Lou Reed και του David Bowie και να είναι πλέον ο μόνος επιζήσας εκείνης της τριανδρίας, που στη δεκαετία του 1970 γκρέμισε τα οχυρά της αισθητικής και ανύψωσε το καλλιτεχνίζον rock πνεύμα. Αυτές οι συγκυρίες, όμως, δεν σημαίνουν τίποτα για το παρόν του Iggy Pop: απασχολούν μόνο κάποιους μουσικοκριτικούς και όσους έχουν εμμονή με τη rock ιστορία.

Όλοι έχουμε τους ποιητές μας. Το ζητούμενο είναι να βρεις αυτόν που νιώθεις ότι σου απευθύνεται.

Πρόκειται για ένα καλά δομημένο, ποιητικό υβρεολόγιο θυμού, βρετανικής αναρχίας, υγιούς μισανθρωπισμού και αγανάκτησης, βασισμένο σε μια λεκτική σημειολογία η οποία βρίθει από «bollocks», «pricks», «bastards» και «cunts». 

Ως βασικές επιρροές αναδεικνύονται στο Revolución μεγάλα συγκροτήματα των 1970s και 1980s όπως οι Faces, οι Bad Company ή οι ZZ Top, με τις διασκευές στο “Evil” του Howlin’ Wolf και στο “Midnight Moses” των Sensational Alex Harvey Band να δείχνουν πως οι επιρροές τους πάνε ακόμα πιο πίσω, προς τον ηλεκτρικό blues ήχο. 

Κρύα ποτά σε ξηρό πάγο, άδειες ματιές στο κενό και αυτή η μόνιμη αίσθηση ότι ο Παύλος Παυλίδης και η μπάντα του, όταν παίζουν τα κομμάτια τους, κάθονται σε σκαμπό. 

Το εξαιρετικό οντολογικό δράμα του David Oelhoffen, που προβλήθηκε και στη χώρα μας με τον τίτλο Μακριά Από Τους Ανθρώπους, είναι βασισμένο σε μια σύντομη ιστορία του Albert Camus και έχει για πρωταγωνιστή τον Viggo Mortensen.