Κρύα ποτά σε ξηρό πάγο, άδειες ματιές στο κενό και αυτή η μόνιμη αίσθηση ότι ο Παύλος Παυλίδης και η μπάντα του, όταν παίζουν τα κομμάτια τους, κάθονται σε σκαμπό.
Ο καινούριος δίσκος του 50άχρονου πια τραγουδοποιού είναι γεμάτος από έρποντες ρυθμούς με χαμηλό προφίλ και κλασάτη αισθητική. Το άλμπουμ Στον Διπλανό Ουρανό περιέχει 10 βιταμινούχα τραγούδια, που ανακουφίζουν και ακούγονται καλύτερα με κλειστό φως, ώστε να αφομοιωθούν σε μια τυχαία προσωπική, κατανυκτική ενδοσκόπηση.
Μονολεκτικοί τίτλοι με πολυφορεμένες λέξεις: "Θάλασσα", "Έρωτας", "Χρόνος", για δημιουργίες με ακουστική λογική και μητροπολιτική ευαισθησία. Ήπια τραγούδια όπως το "Σιωπηλό Ποτάμι" και το "Μια Ήσυχη Βροχή", τα οποία δεν προαπαιτούν υψηλή διανόηση για να μπεις στην παρήγορη αγκαλιά τους: ενώ μιλάνε με υπερβατικούς στίχους, δεν επικοινωνούν ποτέ με βαρύγδουπη ποιητικότητα. Το βασικότερο για εμένα, όμως, είναι πως λειτουργούν σαν αναπαυτικό μαξιλαράκι όταν έχεις μπουχτίσει την εγχώρια έντεχνη τραγουδοποιία, η οποία μας καλεί επίμονα σε «τσιπουροκατάσταση», «κρασοκατάνυξη» και άλλες τέτοιες έννοιες, που αλλοτρίωσαν το μουσικό μας παρόν.
Ο Παυλίδης μοιάζει να είναι δριμύτερος από ποτέ στην Inner Ear και να έρχεται ξανά σε επαφή με τη μελαγχολική μέθεξη που ξέρει εδώ και σχεδόν 30 χρόνια πλέον να διοχετεύει στη μουσική του. Προκρίνοντας μελωδίες που δεν σε πιάνουν από τα μαλλιά, αλλά στοχεύουν στον ορίζοντα με την ελπίδα ενός περαστικού αποδέκτη. Εκτιμώ πολύ που επιμένει να γράφει μουσική κατ’ αυτόν τον τρόπο και δεν το καυχιέται. Έχει ξεκάθαρο σύμπαν συναισθηματικών αξιών και το τιμάει ακόμα.
Αν και τραγούδια όπως ο "Δειλιέν" ή το "Πιο Τρελό Σενάριο" δεν διαθέτουν το γονίδιο της μακροζωίας, είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον φυσικό τους χώρο σε ντουμανιασμένα σαλόνια με κλειστές τις χοντρές κουρτίνες. Δυστυχώς, το εθιστικό ρεφρέν που θα σφραγιστεί στο μυαλό δεν έρχεται ποτέ, αλλά τουλάχιστον υπάρχει παντού η αύρα του οικείου και του χειροποίητου.
Αισθάνομαι πως κάθε ένα ξεχωριστά από τα καλοδουλεμένα τραγούδια αυτού του δίσκου, όταν τελειώνει, αφήνει μια σκόνη στο διάβα του. Σαν αυτή τη σκόνη που σηκώνουν τα αυτοκίνητα όταν βάζουν μπρος να φύγουν σε έναν άδειο χωματόδρομο.
{youtube}6-i3yVsAO0g{/youtube}
