Το εξαιρετικό οντολογικό δράμα του David Oelhoffen, που προβλήθηκε και στη χώρα μας με τον τίτλο Μακριά Από Τους Ανθρώπους, είναι βασισμένο σε μια σύντομη ιστορία του Albert Camus και έχει για πρωταγωνιστή τον Viggo Mortensen.
Πρόκειται για μια υπαρξιακή παράθεση του βωβού ανθρώπινου πόνου και των κοινωνικών ρόλων που υπαγορεύουν τα γεωγραφικά σύνορα, με φόντο τον ανοιχτό ορίζοντα στην Αλγερία της δεκαετίας του 1950. Όπου ένας μορφωμένος μα εσωστρεφής δάσκαλος αναλαμβάνει –άθελά του– την υποχρέωση να μεταφέρει σε ένα ταξίδι 3 ημερών με τα πόδια έναν χωρικό κατηγορούμενο για φόνο, προς την προδιαγεγραμμένη του καταδίκη. Σε μια διαδρομή παρατεταμένης καχυποψίας, η οποία θα πυροδοτήσει εντάσεις και βία.
Μετά από μια σειρά συνεργασιών για τα soundtrack των ταινιών του John Hillcoat –The Proposition (2005), The Road (2009) και Lawless (2012)– ο Nick Cave και ο Warren Ellis συνεχίζουν να γράφουν ορχηστρική μουσική που γίνεται ρυθμικό εργαλείο για δράματα χαρακτήρων οι οποίοι αδυνατούν να γλύψουν τις πληγές τους. Εδώ, οι δύο ήρωες εκπροσωπούν μια διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής και μένουν οχυρωμένοι πίσω από το ταξικό χάσμα που τους χωρίζει. Ήρωες αληθινοί και σάρκινοι, ποτισμένοι με την απελπισία που κουβαλάει το ηθικό βάρος των ρόλων τους. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε υπηρεσίες, σε πεπραγμένα εγκλήματα και σε συμπεριφορές τις οποίες υπαγορεύει το αντάρτικο του πολέμου.
Τo soundtrack ξεκινάει με την επιβλητική φωνή του Ψαραντώνη, την οποία διαδέχονται ανάγλυφα instrumental. Ο Cave και ο Ellis συνεχίζουν τις στιλιστικές αγωνίες που ξεκίνησαν με το soundtrack για το The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford του Andrew Dominik (2007), τροφοδοτώντας μουσικά την ψυχαναλυτική φλέβα μιας πλοκής που σε μια Χολιγουντιανή παραγωγή θα είχε ξεπέσει σε αδάπανες σκηνές με σασπένς ή στα στερεότυπα ενός ηθικοπλαστικού γουέστερν.
Αλλά το Μακριά Από Τους Ανθρώπους αδιαφορεί για την όποια ανυπομονησία του θεατή για εύκολες λύσεις. Και, με μετρημένο λόγο, εστιάζει στην αίσθηση του εγκλωβισμού, στη ματαιότητα της τιμωρίας, στις παρατεταμένες σιωπές. Εκεί έρχεται και κουμπώνει η υπέροχη μουσική του Cave, που αναμφίβολα έχει γραφτεί με οίστρο. Οι αέρινες μελωδίες γίνονται καταλύτης της ψυχολογικής διαδρομής. Η διακριτική χρήση του Ψαραντώνη προσφέρει ανάσες στην αποδομητική ματιά του πολέμου. Η υπόκωφη ένταση των πικρών και σχεδόν απλοϊκών ρυθμών του score ντύνουν ιδανικά την ψυχοφθόρα κάθοδο στο πολεμικό τοπίο.
Ένα χρυσό αγαλματίδιο στους κυρίους –και σύντομα.
{youtube}mgaj7oZbmsQ{/youtube}
