Όταν κυκλοφόρησε το Theogonia (2007), έγινε ξεκάθαρο ότι οι Rotting Christ βρήκαν ένα νέο μοτίβο στην προσέγγιση του ήχου τους, χωρίς να απωλέσουν τα διαχρονικά χαρακτηριστικά τους και κυρίως διευρύνοντας τη folk πτυχή της μουσικής τους. Τεράστια επιτυχία για ένα γκρουπ με 20 χρόνια στην πλάτη και αρκετές μεταβολές στο ύφος του. Ακολούθησε το επίσης εκπληκτικό Aealo (2010), με το πολεμικό concept και τις αρχαιοελληνικές αναφορές να προσδίδουν δυναμική στην επική διάσταση των «νέων» Christ. Με το δε Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού (2013) έπειτα, όλοι θεωρήσαμε ότι κλείνει ο εν λόγω συνθετικός κύκλος, μιας και οι ουσιαστικές διαφορές που παρουσιάστηκαν σε αυτόν τον δίσκο είχαν σχέση πιο πολύ με τα περιφερειακά χαρακτηριστικά –ατμόσφαιρα, φωνητικά, γλώσσα, παραγωγή– και όχι τόσο με τα riffs, τις μελωδίες, τους ρυθμούς.
Δυστυχώς, οι Rotting Christ αποφάσισαν διαφορετικά. Κι έτσι μας προσφέρουν φέτος ολίγον τι από ξαναζεσταμένο φαγητό: το Rituals έρχεται να διαφοροποιηθεί ακόμα λιγότερο από τον προκάτοχό του. Και το κυριότερο; Επαναλαμβάνει ολόκληρα μουσικά μοτίβα του γκρουπ, τα οποία λατρέψαμε κατά την τελευταία δεκαετία.
Όσο πανέμορφα πομπώδες και αν ηχεί το "Elthe Kyrie" –με τη δραματική ερμηνεία της Δαναής Κατσαμένη και τα blastbeats του Θέμη Τόλη να χτίζουν έναν αγχωτικό ρυθμό– τόσο εύκολα φθίνει το ενδιαφέρον έπειτα από συνεχόμενες ακροάσεις, λόγω της έλλειψης ενός πραγματικά καλού riff. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το γαλλόφωνο "Les Litanies De Satan", όπου συμμετέχει και ο Vorph των Samael στα φωνητικά, ενώ στο έτερο γκεστιλίκι, αυτό του Nick Holmes των Paradise Lost στο "For A Voice Like Thunder", οι Christ δεν παίρνουν ρίσκα και γράφουν μια σφιχτή σύνθεση, που κερδίζει εντυπώσεις χωρίς φιοριτούρες.
Τα «μεσανατολικά» και «ινδικά» τραγούδια του Rituals ("Ze Nigmar" και "Devadevam") διατηρούν τις ποιοτικές ισορροπίες με την έξυπνη χρήση των folk στοιχείων και ιδιαίτερα με την εξαιρετική κλιμάκωση του αργού tempo τους. Οι δύο πάλι διασκευές που κλείνουν τον δίσκο, αποτελούν και βασικά του highlights, κυρίως λόγω της σημειολογικής σύνδεσης των Rotting Christ με την ελληνική μουσική. Η επιλογή τους δηλαδή να διασκευάσουν –και μάλιστα διαφοροποιώντας σημαντικά– το "Του Θάνατου Παράγγειλα" του Νίκου Ξυλούρη με τον Χρύσανθο (Θεοδωρίδη) και το "The Four Horsemen" των Aphrodite's Child, για πολλούς σημαίνει την πρόθεση της μπάντας να φέρει σε επαφή τους πολυάριθμους οπαδούς της με δύο βασικές δυνάμεις της εγχώριας μουσικής κατά τη δεκαετία του 1970. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις κρίνεται ικανοποιητικό, παρά την υπερφόρτωση των συνθέσεων με το γνωστό metal πανδαιμόνιο.
Η συνολική ωστόσο αίσθηση που αφήνει το Rituals, είναι αυτή του επιφανειακού εντυπωσιασμού. Η ατμόσφαιρα, η εναλλαγή των φωνητικών, των γλωσσών, τα folk περάσματα, είναι οπωσδήποτε ευπρόσδεκτα. Και αποτελούν απόδειξη ότι οι μουσικοί δούλεψαν, μόχθησαν για κάτι διαφορετικό, μέσα πάντα στα πλαίσια τα οποία οι ίδιοι έχουν βάλει. Όμως ο ηχητικός πυρήνας έμεινε ίδιος και απαράλλακτος και μάλιστα ασθενικά μελωδικός και σημαντικά αναιμικός σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, ώστε να διατηρήσει το αποτέλεσμα ενιαίο.
Η ελπίδα μας λοιπόν για τελική ολοκλήρωση του κύκλου, θα διατηρηθεί λίγα χρόνια ακόμα. Ας είναι το Rituals το μοναδικό μέτριο άλμπουμ των Christ.
{youtube}WDKuP1RiMp8{/youtube}
