Βασισμένος σε γνωστά υλικά και τραγουδώντας με πρωτόφαντη αυτοπεποίθηση, κρατάει αναμμένη τη δάδα της μνήμης για τους Oasis –τη μπάντα που σημάδεψε μια γενιά κι έδωσε φωνή στον μέσο «ήρωα της εργατικής τάξης» των 1990s...
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το Abbey Road των Beatles (1969) βρίσκεται στο #1 του πίνακα με τα ευπώλητα της Βρετανίας, εκτοπίζοντας από εκεί το νέο άλμπουμ του Liam Gallagher. Μπορεί κανείς να δει έναν συμβολισμό στο γεγονός, αν αναλογιστεί ότι υπήρξε μια εποχή στην οποία οι αναγνώστες του NME ψήφιζαν το Definitely Maybe των Oasis (1994) ως «το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών», αφήνοντας το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967) δεύτερο και καταϊδρωμένο. Η τάξη και η λογική αποκαταστάθηκαν, πάμε τώρα παρακάτω.
Το Why Me? Why Not., πάντως, δίκαια πούλησε τόσο καλά. Είναι δίσκος που συνεχίζει την αίσθηση φρεσκάδας και πρωτόφαντης αυτοπεποίθησης που απέπνεε το As You Were, το προ διετίας σόλο ντεμπούτο του «προβληματικού Gallagher». Με τον «ταλαντούχο Gallagher» (λέγε με Noel) να έχει από καιρό ανοίξει φτερά προς αναζήτηση νέων τόπων, ο μικρός αδερφός, απολύτως αναμενόμενα, είναι εκείνος που θέλει –και κατά τα φαινόμενα μπορεί– να κρατήσει αναμμένη τη δάδα της μνήμης για τη μπάντα που σημάδεψε μια γενιά κι έδωσε φωνή στον μέσο «ήρωα της εργατικής τάξης» των 1990s.
Στα τραγούδια που μάς προτείνει φέτος, ο Liam Gallagher εμφανίζεται ακόμα πιο ώριμος ως ερμηνευτής. Η φωνή του ήταν άλλωστε –και παραμένει– το μοναδικό μεγάλο του όπλο. Στη γραφή, πάλι, χρειάζεται (ως συνήθως) τη συνδρομή ...επιτροπής: οι ικανότατοι μουσικοί και παραγωγοί Greg Kurstin και Andrew Wyatt βάζουν λοιπόν εδώ τα δυνατά τους. Οι Beatles, οι Rolling Stones, τα 1960s γενικότερα (ψυχεδελικά και άλλα), λίγες glam rock ανταύγειες, αποτελούν τα γνωστά συστατικά. Τα οποία ανακατώνονται με μεγάλη προσοχή, ώστε να μην αλλοιωθεί η κλασική συνταγή· ώστε το τελικό προϊόν να ενεργοποιήσει τις κατάλληλες νευρικές συνδέσεις στους εγκεφάλους των fans.
Το έξοχο single “One Of Us” είναι ίσως το τραγούδι-κλειδί για να συστήσει κανείς τον δίσκο, αλλά και για να πιάσει το κλίμα του· ακόμα καλύτερα, μάλιστα, αν δει και το καλογυρισμένο βιντεοκλίπ (ανατρέξτε στο τέλος του κειμένου). Υπάρχει εδώ μια ατμόσφαιρα μελαγχολική, αλλά και μια διάθεση συμφιλίωσης με τον αποξενωμένο Noel. Δεν διστάζει πια ο Liam να δείξει κάποια ευάλωτα σημεία του, ούτε και να ενδώσει σε μια πιο ποπ μελωδικότητα. Κατά τα άλλα, βρίσκει κανείς τα απαραίτητα νεύματα προς τη «λεννονική» παράδοση (το “Once” έχει κάτι από το κλίμα του “Jealous Guy”), κιθάρες βγαλμένες θα 'λεγες από τον ενισχυτή του George Harrison (“Alright Now”, “Meadow”), μια τύπου “Lyla” ορμή (στο εναρκτήριο “Shockwave” και στο “The River”), λυρικά έγχορδα και ψυχωμένα δεύτερα φωνητικά.
Το Why Me? Why Not. είναι επομένως ένας δίσκος που συλλαμβάνει τον Liam Gallagher σε φάση εδραίωσης της αυτοπεποίθησής του. Αλλά και σε φάση ωρίμανσης, ίσως: τη στιγμή που έχει βρει τα πατήματά του έπειτα από τα κάπως δύσκολα χρόνια των Beady Eye, όταν το σοκ της διάλυσης των Oasis έφερε σε περιδίνηση την καλλιτεχνική του ζωή, δεν διστάζει να τείνει κλάδο ελαίας στον Noel Gallagher· κρατώντας έτσι ζωντανή τη συζήτηση περί επανένωσης της λατρεμένης μπάντας. Σίγουρα κάτι τέτοιο ευνοεί τις πωλήσεις, όμως, αν μη τι άλλο, ο Liam υπήρξε πάντα ειλικρινής (μέχρι αηδίας, πολλές φορές), οπότε τα κίνητρά του δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν.
Εξίσου δύσκολα, πάντως, μπορεί να προβλεφθεί και το τι θα μπορούσε να προκύψει από μια επανασύνδεση των Oasis, γύρω από την οποία ο ντόρος καλά κρατεί (εδώ ένα πρόσφατο σχετικό άρθρο του Ανδρέα Κύρκου). Όσο όμως οι φανατικοί τους φίλοι μπορούν να έχουν δίσκους τόσο συνεπείς όσο το Why Me? Why Not. –που να κυλάνε γάργαρα από την αρχή ως το τέλος ακόμα και στην εκτεταμένη deluxe εκδοχή τους, αναδύοντας τόσο πιστά το άρωμα εκείνων των πρώτων ανδραγαθημάτων του Liam Gallagher και της παρέας του– η παρηγοριά είναι εξασφαλισμένη.
{youtube}V3mhhT3c7oY{/youtube}
