Μια σύνοψη της μουσικής πορείας των Sepultura, ξεκινώντας από τις εποχές του Arise και φτάνοντας στο 2020 με μια σειρά από ποιοτικά τραγούδια, που το κάθε τραγούδι, θυμίζει την αντίστοιχη εποχή των Sepultura.
Τα έχουμε πει ξανά και ξανά: Από το 2006 και μετά, όλες οι δισκογραφικές κυκλοφορίες των Sepultura είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετοί οπαδοί τους έχουν εγκαταλείψει καθώς υπάρχει το γνωστό, και σεβαστό, μοτίβο ότι δίχως τα αδέλφια Cavalera δεν υπάρχουν οι Sepultura και δεν δίνουν την ευκαιρία να ακούσουν τα άλμπουμ. Αυτό, οι Sepultura, το ξέρουν, αλλά λίγο τους νοιάζει. Συνεχίζουν την πορεία τους και 3 χρόνια μετά το Machine Messiah (2017), κυκλοφορούν ένα ακόμα concept άλμπουμ το Quadra, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις 4 θεματικές ενότητες (αριθμητική, γεωμετρία, μουσική, αστρονομία) που διδάσκονται στα σχολεία/κολέγια/Πανεπιστήμια. Καθώς η λέξη Quadra και Quadrivium παίζουν με τον αριθμό 4, οι Sepultura αποφασίσουν στα 12 τραγούδια του άλμπουμ να το μοιράσουν σε 4 διαφορετικές μουσικές ενότητες με 3 τραγούδια η καθεμία.
Τα πρώτα 3 τραγούδια είναι βασισμένα στο thrash, θυμίζοντας τα πρώτα άλμπουμ των Sepultura, τα επόμενα 3 είναι σε εποχές από το Roots (1996) και μετά που το είχαν γυρίσει σε πιο μοντέρνα (της εποχής) ακούσματα βάζοντας το groove στον ήχο τους. Τα επόμενα 3 λίγο πιο progressive (πάντα για τα επίπεδα των Sepultura), ενώ τα τελευταία 3 είναι περισσότερα μελωδικά, και θυμίζουν τις τελευταίες κυκλοφορίες τους. Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Isolation" και για μια ακόμα φορά ψαρώνεις με τον ντράμερ τους Eloy Casagrande ο οποίος αποδείχτηκε η καλύτερη προσθήκη στους Sepultura, καθώς πέρα από τα φοβέρα πράγματα που παίζει στα ντραμς, έχει αναλάβει μαζί με τον Andreas Kisser και το γράψιμο των τραγουδιών. Μόλις ακούσεις το intro του "Guardians Of Earth" με τα χορωδιακά μέρη, καταλαβαίνεις το πόσο μουσικά έχουν προοδεύσει οι Sepultura, και δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς τον Andreas Kisser ο οποίος τους έχει πάρει από το χέρι μετά την φυγή του Max Cavalera και τους έχει φτάσει στο σήμερα.
Κάθε τραγούδι του άλμπουμ έχει κάτι διαφορετικό να δώσει, αλλά κατά την γνώμη μου, οι Sepultura του σήμερα βρίσκονται στα 2 τελευταία τραγούδια του Quadra, τα "Agony Of Defeat" και "Fear, Pain, Chaos, Suffering". Στο μεν "Agony Of Defeat" έχουμε την καλύτερη ερμηνεία του Derrick Green στα φωνητικά, ενώ στο "Fear, Pain, Chaos, Suffering" έχουμε την συμμετοχή της τραγουδίστριας Emmily Barreto που σε συνδυασμό με τον Derrick Green ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, με την μελωδική φωνή της Barreto και τα οργισμένα φωνητικά του Green , να δημιουργούν την ιδανική αντίθεση στο τραγούδι.
Όπως έχουμε περιγράψει το Quadra θα μπορεί να το φανταστεί κάποιος ως ασύνδετο, καθώς είναι χωρισμένο σε 4 διαφορετικά μέρη. Όμως, είναι το ακριβώς αντίθετο: Η μετάβαση από το trash "Isolation" μέχρι το "Fear, Pain, Chaos, Suffering" είναι πέρα για πέρα ομαλή, και αυτό πιστώνεται τόσο στον παραγωγό Jens Borgen (Opeth, Katatonia, Paradise Lost) όσο και στους ίδιους τους Sepultura. Και γράφω για τους Sepultura, και όχι πάλι για τον Andreas Kisser, καθώς θεωρώ ότι με την έλευση του Eloy Casagrande, ο Kisser βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο για να συνεχίσουν την πορεία των Sepultura σε νέα μουσικά μονοπάτια και όσο κυκλοφορούν ποιοτικές δουλειές σαν το Quadra, οι οπαδοί που τους ακούνε μέχρι και σήμερα, έχουν να περιμένουν πολλά από τους Sepultura.
