.jpg)
Ο Απρίλης ήταν ο μήνας που η άνοιξη μπήκε και επίσημα αλλά και ο μήνας που μας έφτασε μέχρι και το Πάσχα. Εν αναμονή του ανοίγματος της εστίασης, των εμβολιασμών και της ελπίδας που φαίνεται να έρχεται, πολλά ενδιαφέροντα πράγματα πρωταγωνίστησαν στα αυτιά μας και βρήκαμε, μεταξύ άλλων, κάποιους από τους δίσκους που σίγουρα θα φιγουράρουν ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα στο τέλος της χρονιάς.
Έτσι, λοιπόν, τον Απρίλιο στο Avopolis…
...είδαμε έναν νευροεπιστήμονα, έναν σαξοφωνίστα και μια συμφωνική ορχήστρα να μπαίνουν σε ένα δωμάτιο (και δεν ήταν ανέκδοτο)
Floating Points, Pharoah Sanders and the London Symphony Orchestra - Promises
(Luaka Bop)
«Το Promises των Pharoah Sanders και Floating Points με την πολύτιμη συμβολή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου είναι ένας πραγματικά σπουδαίος δίσκος κι όχι μόνο γιατί το λέει και θα το πει και τους αμέσως επόμενους μήνες σύσσωμος ο μουσικός τύπος. Ένας δίσκος για τον οποίο μπορούν να βρεθούν πολλά μεγάλα και φορτισμένα λόγια να τον περιγράψουν, αλλά και πάλι θα είναι φτωχά. Γιατί στην περίπτωση αυτή αρκεί μία και μόνο λέξη, που επιτέλους βρίσκει έναν μουσικό προορισμό που της αξίζει: αριστούργημα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Μάθαμε πώς λέμε στα νορβηγικά «ανθρώπινη κολεκτίβα»
Lost Girls - Menneskekollektivet
(Smalltown Supersound)
«Αν το Menneskekollektivet ήταν μία στιγμή, τότε θα ήταν αυτή που οι ψυχότροπες ουσίες αρχίζουν να εκκρίνονται από τη χημεία του οργανισμού και η συνειδητότητα με την παραίσθηση βρίσκονται στην ιδανική τους αναλογία στο αίμα. [...]Στις πιο συγκλονιστικές του στιγμές, το άλμπουμ ενώνει τις τελείες από την απαρχή στο σήμερα και ακούγεται σαν το Big Bang και την Αποκάλυψη ταυτόχρονα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Είδαμε τους Godspeed You! Black Emperor να στέκονται ανάμεσα στο χθες και το αύριο
Godspeed You! Black Emperor - G_d’s Pee AT STATE’S END!
(Constellation)
«Αυτό το σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκονται οι GY!BE, ανάμεσα στο χθες και το αύριο, αποτυπώνεται μουσικά σε σχέση και με τη δική τους ιστορία: το νέο τους άλμπουμ ηχεί από τη μία ως η κορύφωση της δεύτερης περιόδου του γκρουπ, αυτή που έχουν εισέλθει από το 2012 και έπειτα και στην οποία είχε επικρατήσει μία πιο «καλλιτεχνική» ματιά κι από την άλλη, υπάρχουν ορισμένες, πολύ έντονες στιγμές που ο απόηχος των δύο πρώτων και πιο συγκλονιστικών τους δίσκων διαχέεται παντού και γεμίζει το χώρο».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Κάναμε μόττο το “Do everything, feel nothing”
Dry Cleaning - New Long Leg
(4AD)
«Οι απαθείς, αβίαστα cool, spoken word ερμηνείες της Florence Shaw -που μοιάζει σαν το χαμένο, ήσυχο αδελφάκι της Villanelle από το Killing Eve- χαρίζουν αυτόματα κοφτερές γωνίες στον πολυσχιδή, art-rock ήχο των Λονδρέζων. [...] Είναι ένα γκρουπ που πραγματικά “μπορεί να κάνει τα πάντα”. Το αν θα νιώσει και κάτι, ας το κρίνει το κοινό».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Περάσαμε πολύ καλά με τους La Femme κι αυτό βγήκε προς τα έξω
La Femme - Paradigmes
(Disque Pointu/Idol)
«Κάθε τραγούδι είναι κι ένα pit stop στο χάος των αμερικανικών δρόμων, ένα καρέ σε ένα cult road movie. [...] Με το Paradigmes οι Le Femme απολαμβάνουν την ελευθερία της ικανότητάς τους να παράγουν ένα καλό, αβίαστο και ενδιαφέρον αποτέλεσμα, χωρίς να ανησυχούν για ιδιαίτερες απαιτήσεις αχρείαστου -εν προκειμένω- βάθους. Ή αλλιώς μοιάζουν να περνάνε πολύ καλά στον πολύχρωμο αφρό τους και αυτό βγαίνει προς τα έξω».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
Απολαύσαμε το βρες-κι-εσύ-την-άκρη-ποιο-κύμα emo
Home Is Where - I Became Birds
(Knifepunch Records)
«Η βόλτα στη γειτονιά τους/μας θα χρειαστεί 18 λεπτά που μοιάζουν με χειρουργική ακρίβεια αρκετά για να τονώσει αυτό το ep-που-όμως-είναι-lp το βρες-κι-εσύ-την-άκρη-ποιο-κύμα emo. Οι συναισθηματισμοί ανοίγονται προς το post rock, η ένταση ξεσπά με screamo, η μουντάδα γλυκαίνει με μελωδικό punk νεύρο και η folk κάνει guest εμφανίσεις για να νιώσουν οι μουσικογραφιάδες ευτυχείς με το genre dropping (sic)».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Είδαμε τους Motorpsycho να τρέχουν με χίλια
Motorpsycho - Kingdom of Oblivion
(Stickman Records)
«Ακόμα κι αν λείπει η εξέλιξη του ήχου τους (κάτι το οποίο ίσως και να έχει σταματήσει εδώ και μια πενταετία), ακόμα κι αν η πορεία τους πλέον σε πιο εύπεπτα rock μονοπάτια μοιραία φέρνει στην επιφάνεια τις εκπτώσεις που πρέπει να κάνει ο ακροατής όσον αφορά τις φωνητικές επιδόσεις των μελών, ακόμα και αν ο δίσκος διαρκεί 70 ολόκληρα λεπτά και είναι λογικό να υπάρχουν μέτριες στιγμές, οι Motorpsycho δεν παίζονται. Τόσο απλά. [...] Δεν μπορώ να γνωρίζω πως θα σταματήσει αυτό το σερί, όμως σίγουρα δεν βλέπουν καν τον δεύτερο στην κούρσα της πιο σημαντικής ευρωπαϊκής rock μπάντας του σήμερα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.
Ακούσαμε τον Γιώργο Μαζωνάκη να κάνει hardcore το lounge
Glacial – Hôtel Costes Presents...Hardcore Lounge
(Studio HC)
«Το Hardcore Lounge είναι ένα LP οκτώ συνθέσεων που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο πρώτος δίσκος των Glacial, ενώ ο τίτλος του δε θα μπορούσε να είναι πιο περιγραφικός σε σχέση με το μουσικό περιεχόμενο. Με εντυπωσιακή παραγωγή και το σαξόφωνο του Manouach να δίνει τον τόνο, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ρυθμούς που ρέουν υποχθόνια, άλλοτε σταθεροί και ευκρινείς και άλλοτε «βαθιοί» και αφαιρετικοί και με μια ατμόσφαιρα τόσο «πηχτή», που σχεδόν μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι. [...] Σαν φάρος στέκει το «Δεν Είμαι Εγώ», μια λυρική, jazzy, new-age, electronica ελεγεία με τη χαρακτηριστική φωνή του γνωστού έλληνα τραγουδιστή Γιώργου Μαζωνάκη(!), σε μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Βασίλη Σεβδαλή εδώ.
Βάψαμε την indie κοιλάδα σε παστέλ αποχρώσεις
Youth Valley - Youth Valley
(Make Me Happy Records)
«Αισθητικά ανάλαφροι και στιχουργικά προβληματισμένοι, κάπου ανάμεσα στα παστέλ χρώματα, το Wes Anderson ρομαντικό στυλιζάρισμα (για του λόγου το αληθές) και τα σκοτεινά, μελαγχολικά αποθέματα, οι Αθηναίοι γράφουν τη μουσική που θέλουν να (ξαν)ακούσουν όσοι απολαμβάνουν memes σαν αυτό».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
Ανοίξαμε τη Θύρα των ΜΑΣ και βρήκαμε χιούμορ, πειραματισμό και ανάγκη για εξερεύνηση
ΜΑΣ - Θύρα
(Tresmos Recordings (A Man out of A Man))
«Πειραματισμός, χιούμορ, ανάγκη για εξερεύνηση, ευρύς μουσικός ορίζοντας είναι υλικά που δίνουν τροφή στο δεύτερο άλμπουμ των ΜΑΣ με τίτλο Θύρα. Αλλά, όπως συμβαίνει σε δίσκους με παρόμοια ταυτότητα, το τι θα δει και θα ακούσει ο καθένας που θα θελήσει να την ανοίξει, είναι μία πολύ προσωπική υπόθεση».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.
