"Ticking Timebomb"
Album: Raven I Know That You Can Give Me Anything (2024)
Το Raven I Know That You Can Give Me Anything, είναι ο τρίτος συναπτός solo δίσκος του Toby Driver με έμφαση στις μπαλάντες. Ο δίσκος ήδη χαίρει πολύ μεγάλης αποδοχής, με την προσθήκη των Samuel Gutterman και Terran Olsen να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το Ticking Timebomb είναι πιθανότατα το αγαπημένο μου μέσα στο δίσκο. Δεν είναι ούτε το πιο αντισυμβατικό, ούτε και ανακαλύπτει ξανά τον τροχό. Έχει μια μαγεία μέσα στην απλότητά του. Υπάρχει κάτι σε αυτό το κομμάτι που μου δημιουργεί εικόνες από το Blackstar του David Bowie, και φυσικά και αυτό ήταν κάτι που με έκανε να επιστρέφω ξανά και ξανά. Μπορεί να το άκουσα και 5 φορές πριν συνεχίσω στον υπόλοιπο δίσκο, και προφανώς περιμένω πως και πως να το ακούσω ζωντανά.
"Scaffold of Digital Snow"
Album: They Are The Shield (2019)
Όταν κυκλοφόρησε το Madonnawhore, το 2017, είχαν γυρίσει πολλά κεφάλια καθώς ήταν μακράν ο πιο εύπεπτος ηχητικά δίσκος του Toby Driver. Είχαν περάσει 12 χρόνια από την τελευταίο του solo δισκογραφική δουλειά (το Ichneumonidae δεν μετράει σαν solo, περισσότερο σαν ένα performance soundtrack piece ως κολεκτίβα). To They Are The Shield, το 2019, ενώ πρακτικά ακολουθεί παρόμοια φόρμουλα είχε συναρπάσει ολάκερη την metal, alternative και ας πούμε "πιο σοφιστικέ" μουσική κοινότητα. Πήρε λοιπόν κάθε στοιχείο του Madonnawhore και πρόσθεσε χωρίς να αφαιρέσει απολύτως τίποτα ποιοτικά. Σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος αυτής της νοητής τριλογίας accessible δίσκων, με το Scaffold of Digital Snow να βρίσκεται στην κορυφή λόγω του εκπληκτικού βιολιού που κάθε φορά με ταξιδεύει, και μιας από τις καλύτερες περφόρμανς του Driver στα φωνητικά.
"470 Nanometers"
Album: They Are The Shield (2019)
Μένουμε λίγο ακόμα στον breakthrough solo δίσκο του Driver, και στο 470 Nanometers. Σίγουρα είναι το κομμάτι με την περισσότερη ενέργεια, με το βιολί να πρωταγωνιστεί και τα τύμπανα να παίζουν έναν αλλόκοτα χαρμόσυνο σκοπό. Υπάρχει μια κάποια ομοιότητα με το τελευταίο άλμπουμ των maudlin στο ύφος, ειδικά με το opener An Excerpt From 6,000,000,000,000 Miles Before The First, or, The Revisitation Of The Blue Ghost. Μπορούσα να είχα σταματήσει να το γράφω στις πρώτες δύο λέξεις; Σίγουρα. Anyway. Θέλω να το ακούσω για το υπερχορευτικό του μπάσο. Είμαι απλός άνθρωπος.
"Avignon"
Album: Madonnawhore (2017)
Το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα από τον δεύτερο σόλο δίσκο του Toby Driver, με τίτλο Madonnawhore. Το κομμάτι στα του ήχου τώρα, χαρακτηρίζεται από μελαγχολική μελωδία και αιθέρια, σχεδόν ονειρικά φωνητικά. Είναι αργό, μπουχτιστικό και βαρύ, όχι όμως ηχητικά. Μοιάζει να φέρει έντονο συναισθηματικό φορτίο. Θεματικά ολόκληρος ο δίσκος καταπιάνεται με το ομώνυμο σύμπλεγμα που διατύπωσε ο Freud. Σύμφωνα με αυτό, ορισμένοι άνδρες αρνούνται κάθε τι το σεξουαλικό με τις γυναίκες που σέβονται, ενώ επιλέγουν μονάχα γυναίκες με, κατά τους ίδιους, αμφισβητούμενα ήθη για τις ερωτικές τους συνευρέσεις. Πρακτικά μιλάει για την ανικανότητα του να έλκεσαι από αυτό που αγαπάς, και την αδυναμία του να αγαπάς αυτό που σε ελκύει.
"The Lugubrious Library Loft"
Album: In the L..L..Library Loft (2005)
Ο πρώτος δίσκος του Toby Driver είναι απλά... αριστοτεχνικός. Ένα επίτευγμα στον κόσμο της avant-garde τέχνης. Κατ εμέ το magnum opus του όσον αφορά τις προσωπικές τους δουλειές. Το In the L..L..Library Loft είναι ένας συνδιασμός συνθέσεων που αναδεικνύουν την πιο βαθιά, σκοτεινή πειραματική προσέγγιση του Driver. Υπάρχει μονάχα ένα πρόβλημα. Είναι ότι πιο αντι-συναυλιακό υπάρχει. Εντάξει ας είμαστε ρεαλιστές, δεν χρειάζεται να παίξει το Kandu vs Corky (Horrorca) που στα πρώτα 10 λεπτά χτυπάνε κουδουνάκια και η Μόρα σου βαράει την πόρτα. Το (σχεδόν) ομότιτλο είναι το πιο κοντινό σε συμβατικό κομμάτι στο δίσκο. Βέβαια, άνετα το πρώτο του μισό θα μπορούσε να είναι το τραγούδι της κοπέλας που βγαίνει μέσα από το καλοριφέρ στο Eraserhead. Όπως αντίστοιχα το δεύτερο μισό να είναι το μουσικό χαλί της τελευταίας σκηνής. Για αυτό το λατρεύω διάολε.
"The Manifold Curiosity"
Album: Choirs of the Eye - Kayo Dot (2003)
Το μακρινό 2003, όταν τα μέλη των maudlin of the Well αποφάσισαν να αφήσουν πίσω το παρελθόν και να μετονομάσουν την ever-changing φύση της ηχητικής τους προσέγγισης κάτω από ένα νέο όνομα, γεννήθηκαν οι Kayo Dot. Το Choirs of the Eye μπορεί να θεωρηθεί το χαμένο τρίτο άλμπουμ των maudlin. Το The Manifold Curiosity λοιπόν αντηχεί μέσα στα διόλου ευκαταφρόνητα 14 λεπτά του όλες αυτές τους επιπλέον φιλοδοξίες που έκαναν τόσο μοναδικό αυτό το άλμπουμ. Είναι ambient, είναι σκοτεινό, είναι γεμάτο με πειραματισμούς, static, έχει μέσα όργανα από φλάουτο, σαξόφωνο, βιολί, τρομπέτα μέχρι και κλαρινέτο. Layers πάνω σε layers η ενορχήστρωση, σαν σε διαγωνισμό μπακλαβά. Όλα τα όργανα δένουν σε μια eerie (δυσ)αρμονία. Είναι παράλληλα ήρεμο, συναισθηματικό, ευαίσθητο όμως σε σημεία ταραχώδες, ψυχωτικό και μανιασμένο. Αυτο είναι οι Kayo Dot. Αυτός ο δίσκος μου αρέσει περισσότερο απ' ότι αρέσει στον Driver να ποζάρει για τα εξώφυλλα των δίσκων του. 
Αν ισχύει πως είσαι ό,τι ακούς, τότε είμαστε όλοι του γιατρού.
"Riseth He, The Numberless Pt. 1 & Pt. 2"
Album: Leaving Your Body Map - maudlin of the Well (2001)
Κλέβω, επιλέγοντας πρακτικά δύο κομμάτια που μοιράζονται κοινό όνομα. Θεωρώ όμως πως είναι μια τέλεια εκπροσώπηση αυτής της περιόδου του Toby Driver, όπου συνέθεσε δύο από τους σημαντικότερους "metal" δίσκους. Το Leaving Your Body Map είναι το δεύτερο άλμπουμ των maudlin of the Well, που κυκλοφόρησε μαζί με το Bath ως δίδυμο concept άλμπουμ. Το Bath εστιάζει σε πιο γήινα και οργανικά ηχοτοπία, ενώ το Leaving Your Body Map έχει μια πιο αφηρημένη, ονειρική αίσθηση. Επιπλέον, ως απόλυτη ενίσχυση της αλληλένδεσης τους, ο κάθε δίσκος στο artwork του απεικονίζει το concept του αδερφού του, και όχι το δικό του. Ο Toby Driver έχει δηλώσει ότι πολλές από τις ιδέες του άλμπουμ προέρχονται από εμπειρίες «ονειρικής μουσικής σύνθεσης», όπου έπαιρνε έμπνευση από όνειρα και προσπαθούσε να αναπαράγει τις μελωδίες τους στον πραγματικό κόσμο. Δεν θέλω να γίνομαι γραφικός, αλλά αυτοί οι δύο δίσκοι ίσως αποτελούν την καλύτερη επίδειξη αντιπαράθεσης μεταξύ απαλού και σκληρού ήχου. Όπως και στις περισσότερες avant garde prog extreme metal μπάντες, έτσι και εδώ, γίνονται πολλές συγκρίσεις εκεί έξω με αυτό που έκαναν οι Opeth εκείνη την περίοδο. Κατι που βρίσκω παντελώς εσφαλμένο. Οι maudlin ήταν κάτι τόσο μοναδικό που δεν μπορώ να τους βάλω σε οποιοδήποτε καλούπι.
O Toby Driver θα εμφανιστεί στη σκηνή του An την Πέμπτη 13 Μαρτίου. Θα είναι η πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, πράγμα που μαρκάρει ένα γιγαντιαίο milestone για την χώρα μας όσον αφορά την avant-garde σκηνή. Μαζί του θα εμφανιστούν οι Alora Crucible, επίσης δικό του project, με τους δύο δίσκους τους, Oak Lace Apparition και Thymiamatascension να είναι καταπληκτικές ακροάσεις για τους φίλους της πειραματικής new age ambient μουσικής. Επίσης θα δούμε τους δικούς μας, Sons Of Zevedeus. O ιδιαίτερος ήχος τους, που συνδιάζει παραδοσιακά και μοντέρνα όργανα και τεχνικές, από μπαγλαμά σε μεταλλόφωνο, από μελόντικα σε κιθάρες και synth, είναι από τα πιο ιδιαίτερα ακούσματα που γεννήθηκαν στη χώρα μας. Όσο ο 'Οσιος Διαφθείριος ζεί και βασιλεύει, τόσο θα θέλουμε να τους δούμε ζωντανά.
