Το 2024 ήταν μια μεταβατική χρονιά για την τηλεόραση. Το Succession δεν υπάρχει πια, το House of the Dragon απέχει πολύ από το να φτάσει τις κορυφές του Game of Thrones, και τα δύο μεγάλα events της τηλεοπτικής σεζόν ήταν σίγουρα το Shogun και το Baby Reindeer, τα οποία αποτυπώνουν τη στιγμή στην οποία βρίσκεται το μέσο. Από τη μία, μια παραγωγή τόσο μεγάλη και τόσο τέλεια φτιαγμένη που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, αλλά η οποία μοιάζει πολύ μαζική για να την αγαπήσεις προσωπικά. Μπορεί να απολαμβάνεις το κάθε επεισόδιο, αλλά πόσο θα θελήσεις να συζητήσεις για αυτή ή να περιμένεις πραγματικά τη συνέχεια; Και από την άλλη ένα εγχείρημα καθόλα προσωπικό, στο οποίο τα όρια μεταξύ κάθαρσης και exploitation είναι τόσο στενά ώστε να καταλήγουν δυσδιάκριτα, όπως άλλωστε και μεγάλο μέρος της reality/true crime τηλεόρασης που έχει πλημμυρίσει τις streaming πλατφόρμες.
Περιμένοντας μια σειρά που θα ταρακουνήσει αυτή τη φάση limbo του μέσου, και χωρίς να πούμε πολλά περισσότερα, αυτές ήταν οι 10 τηλεοπτικές παραγωγές που αγαπήσαμε/εκτιμήσαμε περισσότερο μέσα στο 2024.
10. A Man on the Inside (1η σεζόν)
Ο Ted Danson είναι απολαυστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο ώστε να βλέπεις ευχάριστα τη σειρά και ας μην είναι δυνατή ως κωμωδία, καθώς όμως πλησιάζει προς το τέλος και γνωρίζουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του γηροκομείου και τις ζωές και ανησυχίες τους, ό,τι χάνει σε κωμωδία το κερδίζει αφοπλιστικά σε συναίσθημα και ζεστασιά, μιλώντας ειλικρινά για την τρίτη ηλικία σε μια εποχή που η εμπορική τηλεόραση γίνεται ολοένα και πιο νεανική. Το A Man on the Inside παίζει με τα κατασκοπικά κλισέ μέσα στο λιγότερο επικίνδυνο περιβάλλον, ανασύροντας ωστόσο το θέμα της ταυτότητας και του τι είναι αληθινό και τι όχι σε μια κοινότητα ανθρώπων που η μνήμη τους έχει αρχίζει να γίνεται θολή και να μη μοιάζει γραμμική. Γιατί ακόμη και αν δεν σε κερδίσει με την πρώτη, στο τέλος θα μοιάζει με μια ζεστή κουβέρτα στην καρδιά του χειμώνα.
9. One Day (1η σεζόν)
Ας το θέσουμε ως εξής: το One Day του David Nicholls είναι ένα μυθιστόρημα που η λαχτάρα, η επιθυμία και η νοσταλγία που ξεχειλίζουν από τις σελίδες του λειτουργούν πολύ καλύτερα στη φόρμα της τηλεόρασης παρά στο σινεμά. Ναι, πολύς κόσμος ένιωσε με την ταινία, αλλά μια ιστορία που εκτείνεται σε τόσα χρόνια, σε τόσα καλοκαίρια, χρειάζεται χρόνο και χώρο για να αναπτυχθεί. Μέσα σε 14 επεισόδια που αντιστοιχούν σε 14 καλοκαίρια, η σειρά καταφέρνει να μεταφέρει το κλίμα της ιστορίας, ειδικά χάρη στην Ambika Mod η οποία συνεχίζει το breakthrough μετά τη φανταστική της ερμηνεία στο This Is Going to Hurt. Το φανταστικό 90s soundtrack είναι αναπόσπαστο μέρος της σειράς χωρίς το οποίο δεν μπορείς να τη φανταστείς.
8. Sunny (1η σεζόν)
Σε μια εποχή που η τηλεόραση μοιάζει με φωτοτυπία του εαυτού της και όπου η δημιουργικότητα έρχεται πολλές φορές σε δεύτερο ρόλο εις βάρος της ανάγκης για παραγωγή content, είναι ενθαρρυντικό να συναντάς παραγωγές όπως το Sunny, στις οποίες τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Περπατώντας στο μονοπάτι που χάραξε το Severance, το Sunny λειτουργεί και ως μια παλαβή μαύρη κωμωδία, και ως ένας στοχασμός πάνω στο πένθος και ως ένα δυστοπικό sci-fi θρίλερ, αλλά πάνω απ’ όλα λειτουργεί ως μια σειρά που δεν ξέρεις τι θα συμβεί στην αμέσως επόμενη σκηνή. Θα μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο, αλλά είναι άδικο ότι ακυρώθηκε και δεν είχε την ευκαιρία να το δοκιμάσει. Τι άλλο περιμένατε δηλαδή από μια σειρά στην οποία η Rashida Jones πρωταγωνιστεί ως μια Αμερικανίδα σε μια μελλοντική εκδοχή του Κιότο και λαμβάνει ένα ρομπότ από τον εξαφανισμένο της σύζυγο;
7. Undercover: Exposing the Far Right
Αυτό μοιάζει με cheating, καθώς δεν μιλάμε για σειρά, αλλά είναι μια τηλεοπτική παραγωγή που προβλήθηκε στην τηλεόραση οπότε πληροί τις προϋποθέσεις για να βρίσκεται στη λίστα. Και βασικά αυτό δεν έχει τόσο σημασία, γιατί αυτό που μετράει είναι πως είναι ένα εγχείρημα σημαντικό για τόσους πολλούς λόγους. Το Undercover: Exposing the Far Right είναι το ντοκιμαντέρ για τις undercover έρευνες του αντιφασιστικού γκρουπ Hope Not Hate στην προσπάθειά του να ξεσκεπάσει ακτιβιστές της ακροδεξιάς στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν στο mainstream και να προσηλυτίσουν κόσμο με την προπαγάνδα τους.
Δεν έχει κινηματογραφική αισθητική, αλλά το περιεχόμενο είναι τόσο γενναίο, τόσο τρομακτικό, τόσο αγωνιώδες που καθιστά την παρουσία του απαραίτητη σε μια τέτοια λίστα. Η προβολή του στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λονδίνου ακυρώθηκε για «λόγους ασφαλείας», καθιστώντας την αξία αυτού του εγχειρήματος ακόμη πιο σημαντική.
6. The Diplomat (2η σεζόν)
Υπάρχει μια ξεχωριστή ποιότητα στο The Diplomat που το κάνει να ξεχωρίζει από την πλειοψηφία των παραγωγών του Netflix. Καταρχάς, ενώ έχει τις ρίζες του στον σύγχρονο χαοτικό κόσμο που θαρρείς πως μοιάζει με παιχνίδι εξουσίας σε κινούμενη άμμο, αλλά μοιάζει άχρονο σαν καλοφτιαγμένο πολιτικό θρίλερ των 90s. Η επιμελώς ατημέλητη Keri Russell βρίσκεται στον καλύτερο ρόλο της μετά το The Americans, σε ένα σενάριο που μοιάζει κομμένο και ραμμένο για τα μέτρα της, και δεν έχει καθόλου σημασία που βρίσκεται σε safety mode γιατί το ίδιο ακριβώς δεν κάνει και ο Tom Cruise με επιτυχία τόσα χρόνια; Τα έξι επεισόδια της κάθε σεζόν του The Diplomat είναι όσα χρειάζεται για να μην πλατειάσει, αλλά πολύ λίγα για μια σειρά με την οποία μπορείς να κολλήσεις τόσο.
5. Hacks (3η σεζόν)
Στην τρίτη σεζόν του Hacks βασικά θέματα στην ατζέντα είναι το cancel culture και η θέση των γυναικών στην παρουσίαση της late night τηλεόρασης, και ο τρόπος που τα παραδίδει είναι (λιγότερο) αστείος και (περισσότερο) σκεπτόμενος, για μια ακόμη φορά όμως είναι οι στιγμές που μοιράζονται η Deborah και η Ava, η Smart και η Einbinder που σε κάνουν να συνεχίζεις να επιστρέφεις κάθε νέα σεζόν. Μια σκηνή που μοιράζονται σε ένα ασανσέρ ή ένα επεισόδιο στο οποίο βρίσκονται χαμένες σε ένα δάσος είναι αυτό που μετατρέπει το Hacks από μια πολύ καλή σειρά της εποχής της σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του ημίωρου format της peak τηλεόρασης.
4. Say Nothing (1η σεζόν)
Χρειαζόμαστε περισσότερες ιστορίες που να είναι local, χωρίς οι ιδιαιτερότητές τους που τις καθιστά ξεχωριστές να αλλοιώνονται για χάρη ενός διεθνούς κοινού που θα μπορέσει να εντρυφήσει σε αυτές χωρίς να χρειαστεί να γνωρίζει ιστορία. Το Say Nothing, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι μια τέτοια ιστορία. Η καταγραφή της ζωής της Delours Price αλλάζει ανάμεσα σε διαφορετικά είδη και timelines, είναι άλλοτε συμβατική και άλλες φορές επαναστατική, το σημαντικότερο ωστόσο είναι πως επιτυγχάνει να αποτυπώσει την αφοσίωση μιας ολόκληρης ζωής σε έναν σκοπό, και τους λόγους που αυτό ήταν αναγκαίο.
3. We Are Lady Parts (2η σεζόν)
Η πρώτη σεζόν του We Are Lady Parts ήταν ό,τι πιο φρέσκο έχει βγει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Η σειρά της Nida Manzoor για μια punk μπάντα από Μουσουλμάνες γυναίκες δεν είχε ποτέ σκοπό να μείνει απλώς στην ανάδειξη υποεκπρωσοπούμενων μειονοτήτων, αλλά θέλησε να μοιραστεί μια ιστορία που έχει αληθινό ενδιαφέρον, με πρωταγωνιστές χαρακτήρες που είναι ολοκληρωμένοι και έχουν επίσης ενδιαφέρον. Και όλα αυτά, μέσα από σεζόν διάρκειας δύο ωρών. Στη δεύτερη σεζόν η Manzoor αφήνει στην άκρη το feel-good στοιχείο της πρώτης σεζόν ώστε μέσα από τη δραματουργία να σχολιάσει και τις δικές της αγωνίες για το τι σημαίνει να κάνεις μια σειρά για μια μειονότητα που αγκαλιάζεται από ένα ευρύ κοινό. Στη δεύτερη σεζόν η punk δεν βρίσκεται μόνο στον ήχο, αλλά και στις σεναριακές επιλογές.
2. Industry (3η σεζόν)
Στην τρίτη του σεζόν το HBO μετέθεσε το Industry στην ίδια ώρα προβολής με το Succession και το House of the Dragon. Και αυτή η εκ πρώτης όψεως τολμηρή κίνηση, βγάζει απολύτως νόημα. Καταρχάς στην τρίτη σεζόν έχει προστεθεί ο Kit Harington στο ρόλο του ιδρυτή μιας ESG startup, υποδυόμενος έξοχα το κακομαθημένο nepo baby. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως το step-up που κάνει η σειρά είναι από τα σπουδαιότερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η εστίαση ξεφεύγει από την πλοκή και τις διαρκείς δολοπλοκίες και μετατοπίζεται στα κίνητρα των πρωταγωνιστών που από interns είναι πια staff members στην Pierpoint, ξύνοντας κάτω από την επιφάνεια για να βρει τι είναι αυτό που τους κάνει να συνεχίζουν κάθε μέρα να βρίσκουν το κίνητρο για να επιβιώσουν και να αναδειχθούν μέσα σε αυτό το διψασμένο για αίμα και χρήμα περιβάλλον. Στην τρίτη σεζόν, η σειρά δεν φοβάται να πειραματιστεί, και ακόμη και αν είναι πιο συναισθηματικά αμείλικτη από ποτέ, καταφέρνει να δημιουργεί στιγμές αφοπλιστικής τρυφερότητας. Για παράδειγμα, τα τελευταία 15 λεπτά του 5ου επεισοδίου της σεζόν είναι η πιο καθηλωτική τηλεόραση που παρακολούθησα φέτος. Το Industry ήρθε για να αποδείξει πως αν είσαι στο κινητό σου όταν βλέπεις μια σειρά, δεν φταις πάντα εσύ.
1. Ripley (1η σεζόν)
Πώς είναι να συναντάς την ομορφιά όταν έχεις συνηθίσει τη συμβατική φορμαλιστική αισθητική; Πώς είναι να ξαναμαθαίνεις να ακολουθείς την πλοκή όχι μέσα από το σενάριο, αλλά σε συνδυασμό με την εικόνα; Πώς είναι να αναγνωρίζεις εκ νέου την αξία των σιωπών ως αναπόσπαστο κομμάτι της δραματουργίας;
Σε μια εποχή που η τηλεόραση μοιάζει ολοένα και περισσότερο ως content, και όπου οι κινηματογραφικές αξίες της χρυσής εποχής της μεταφράστηκαν είτε σε μεγάλα μπάτζετ ή σε εισροή μεγάλων ονομάτων, χωρίς να δίνεται βάση στην καλλιτεχνική αξία. Με την τηλεόραση να ξαναγίνεται τηλεόραση, ίσως για αυτό παραγωγές που επιχειρούν κάτι διαφορετικό όπως το Ripley να παίρνουν χλιαρές και κάπως αμήχανες κριτικές. Ποια είναι πλέον τα κριτήρια μιας τηλεοπτικής σειράς και πότε θεωρείται επιτυχημένη; Παραγωγές με το όραμα του Ripley επαναπροσδιορίζουν τα ποιοτικά κριτήρια ενός μέσου που βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο.
Διαβάστε επίσης:
Οι 10 αγαπημένες μας ταινίες για το 2024
Οι 30 καλύτεροι διεθνείς δίσκοι του 2024
Οι 20 καλύτεροι εγχώριοι δίσκοι του 2024
Οι καλύτερες επανεκδόσεις του 2024
Οι 10 καλύτεροι jazz δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Οι 10 καλύτεροι rap δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Τα Εγχώρια Ep.10: Ανασκόπηση 2024: Ελληνική εναλλακτική σκηνή - Τα Highlights (PODCAST)
