Ζούμε ακόμη στην εποχή της Peak TV; Θεωρητικά, ένα κεφάλαιό της μοιάζει να τελείωσε μαζί με το Succession. Στην πράξη, θαρρείς πως έχει τελειώσει εδώ και μερικά χρόνια, από τη στιγμή που έγινε κανονικό να βλέπεις σειρές ενώ τσεκάρεις κάθε λίγο το κινητό (αν το αφήνεις και ποτέ). Βλέπω αυτές τις μέρες ξανά το Mad Men, και αυτό που παρατηρώ είναι πόσο πιο αργό μου φαίνεται, σαν να έχει φτιαχτεί όχι σε μια διαφορετική εποχή, αλλά σε έναν διαφορετικό κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ ακόμη και οι περισσότερες παραγωγές της streaming τηλεόρασης έχουν χάσει τον χαρακτήρα του μεγάλου event και νιώθουν εντάξει με το να γεμίζουν απλώς τα βράδια σου μετά τη δουλειά, η ιστορία ανάδειξης του Industry γίνεται ακόμη πιο ξεχωριστή.
Το Industry έγινε cult hit εν μέσω του πρώτου χειμώνα της πανδημίας, κάτι το οποίο μόνο παράλογο δεν είναι. Μπορεί να παρουσίαζε τον κόσμο των τραπεζικών επενδύσεων μέσα από ένα σκωπτικό πρίσμα και αποστειρωμένο από οτιδήποτε ανθρώπινο, όμως οι φρενήρεις ρυθμοί και η παρουσίαση του έκλυτου βίου των interns της επενδυτικής τράπεζας Pierpoint & Co. στην καρδιά του Λονδίνου ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν πολλοί για να θυμηθούμε πώς είναι να ζεις, έστω και στα άκρα και με paychecks που δεν θα δούμε ποτέ. Υπάρχουν φορές που στις εκτός γραφείου σκηνές της πρώτης σεζόν το Industry μοιάζει με ένα Girls στο City, με τον συσχετισμό να επιβεβαιώνεται αν δει κανείς πως στο πρώτο επεισόδιο χρέη σκηνοθέτη είχε η Lena Dunham.
Τίποτα στο Industry δεν θυμίζει την Peak TV που έχεις συνηθίσει. Από τη μια έχεις διαλόγους περί οικονομικών που δεν προσπαθούν καν να σε βοηθήσουν να καταλάβεις τι συμβαίνει, και εσύ είσαι που πρέπει με κάποιον τρόπο να τους προφτάσεις, και από την άλλη οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και πυκνές που κάνουν το Succession να μοιάζει με slow burner. Οι δημιουργοί της σειράς του HBO, Mickey Down και Konrad Kay, έχουν εργαστεί στον κλάδο των τραπεζικών επενδύσεων και γνωρίζουν εκ των έσω πως κάθε μέρα μοιάζει με εβδομάδα και ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία στιγμή που να μπορείς να νιώσεις ασφαλής: κάθε μέρα ξεκινάς από το μηδέν. Αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση που μεταφέρουν και στη σειρά.
Αν το θέμα σας φαίνεται βαρετό, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Οι Down και Kay θέλουν να μεταφέρουν αυτή την έλλειψη οποιασδήποτε σταθεράς με τον πιο άμεσο τρόπο, και για αυτό έχουν επιλέξει έναν τρόπο κινηματογράφησης που μοιάζει περισσότερο με αυτόν ενός ντοκιμαντέρ που δεν γνωρίζεις τι θα συμβεί αμέσως μετά, παρά μιας παραγωγής με σενάριο. Σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο κάθε επεισοδίου διαδραματίζει και το soundtrack, με τη μουσική επένδυση του Nathan Micay να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας, με τον ίδιο τρόπο που οι Trent Reznor & Atticus Ross ουσιαστικά συνδημιούργησαν το Challengers. Η σύνθεση της δομής κάθε επεισοδίου δεν διαφέρει και πολύ από τον τρόπο που χτίζεται ένα κομμάτι σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του Industry που το κάνει τόσο φρέσκο και εθιστικό. Δεν είναι μια σειρά που απλώς παρακολουθεί Gen Zers. Είναι μια φύσει και θέσει Gen Z σειρά, αλλά που διαθέτει την απαραίτητη δεξιοτεχνία ώστε να απευθύνεται σε όλους.
Η παραπάνω αναφορά στο Succession μόνο τυχαία δεν είναι. Πέρα από το corporate σκηνικό, τα αξιομνημόνευτα βιτριολικά one-liners και την παρουσίαση ενός συστήματος που καταρρέει γύρω από τους βασικούς πρωταγωνιστές, στην τρίτη του σεζόν το HBO μετέθεσε το Industry στην ίδια ώρα προβολής με το Succession και το House of the Dragon. Και αυτή η εκ πρώτης όψεως τολμηρή κίνηση, βγάζει απολύτως νόημα. Καταρχάς στην τρίτη σεζόν έχει προστεθεί ο Kit Harington στο ρόλο του ιδρυτή μιας ESG startup, υποδυόμενος έξοχα το κακομαθημένο nepo baby. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως το step-up που κάνει η σειρά είναι από τα σπουδαιότερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η εστίαση ξεφεύγει από την πλοκή και τις διαρκείς δολοπλοκίες και μετατοπίζεται στα κίνητρα των πρωταγωνιστών που από interns είναι πια staff members στην Pierpoint, ξύνοντας κάτω από την επιφάνεια για να βρει τι είναι αυτό που τους κάνει να συνεχίζουν κάθε μέρα να βρίσκουν το κίνητρο για να επιβιώσουν και να αναδειχθούν μέσα σε αυτό το διψασμένο για αίμα και χρήμα περιβάλλον.
Στην τρίτη σεζόν, η σειρά δεν φοβάται να πειραματιστεί, και ακόμη και αν είναι πιο συναισθηματικά αμείλικτη από ποτέ, καταφέρνει να δημιουργεί στιγμές αφοπλιστικής τρυφερότητας. Για παράδειγμα, τα τελευταία 15 λεπτά του 5ου επεισοδίου της σεζόν είναι η πιο καθηλωτική τηλεόραση που έχω παρακολουθήσει μετά το 3ο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του Succession. Το Industry φαίνεται πως ήρθε στο προσκήνιο για να μείνει και να αποδείξει πως αν είσαι στο κινητό σου όταν βλέπεις μια σειρά, δεν φταις πάντα εσύ.
Διαβάστε επίσης:
7 σειρές για να δείτε μετά το τέλος του Succession
