Στο sold-out Μέγαρο Μουσικής, καθήλωσαν το κοινό με μια τραγουδιστικά καταπληκτική και σκηνικά ευρηματική απόδοση του βασισμένου σε ποίηση φυλακισμένων έργου του Philippe Hersant. Το οποίο μετέφερε το ουμανιστικό του μήνυμα με τρόπο που μόνο με την ταινία των αφών Ταβιάνι Cesare Deve Morire μπορεί ίσως να παραλληλιστεί...
Χώρος: Μέγαρο Μουσικής (αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης), Αθήνα
Ιστορίες, όνειρα και ταξίδια από τη Δύση μέχρι την έρημο της Μέσης Ανατολής και πίσω, σε ένα γεμάτο Κύτταρο, όπου επί σκηνής πρωταγωνίστρια μέχρι και την τελευταία καληνύχτα στάθηκε η φωνή και η φιγούρα της Michal Elia Kamal...
Πρώτα μετέφεραν το κοινό που έδωσε το παρών στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» σε μια απάτητη κορφή, όπου ένας άνθρωπος στον ορίζοντα δοκιμάζει να βολέψει έναν βράχο στους ώμους του –κι ύστερα έπαιξαν όρθιοι πάνω στη σκηνή, σε ένα παραλήρημα δεξιοτεχνίας...
Απαιτητικό το θέαμα που παρουσίασε στη Διπλάρειο Σχολή η Αμερικανίδα πειραματίστρια, αφού στα 50 λεπτά διάρκειας του set βούτηξε συνειδητά στο απόλυτο τίποτα, κοινωνώντας μια αίσθηση ματαιότητας...
Χώρος: Διπλάρειος Σχολή, Αθήνα
Ημερομηνία διεξαγωγής: 7/11/2019
Φωτογράφος: Stephan C. Kaffa (1), Bryan Spencer (2), Matt Forsythe (3)
Στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, ο Αμερικανός performer έδειξε πόσο βιωματική σχέση διατηρεί με τη μουσική του, ενώ δεν παρέλειψε να κατέβει ανάμεσα στο κοινό της Death Disco για να χτυπηθεί μαζί του, λουόμενος το νερό του...
Αν και δεν υπήρχαν εκπλήξεις σε σύγκριση με την εμφάνιση του 2017, λίγο η διάθεση του κοινού, λίγο η όρεξη των ίδιων των Φινλανδών, έκανε τους μεγάλους ύμνους των Metallica να ακουστούν αλλιώς, με αποτέλεσμα μια σαφώς ανώτερη συναυλία...
Πλήθος κόσμου τίμησε και πάλι τη συναυλία τους, όμως κι εκείνοι ανταπέδωσαν, κουβαλώντας στο Fuzz τα γιγάντια κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού, την αρμύρα της Δυτικής Ακτής και μία ρετρό, μα παράδοξα νεανική διάθεση...
Ίσως δεν έπιασαν την επίδοση προηγούμενων συναυλιών στη χώρα μας, όμως ακόμα και σήμερα ταξιδεύουν, πωρώνουν, σε πάνε κάπου, όντας μία από τις καλύτερες εν ενεργεία μπάντες του εναλλακτικού παρελθόντος...
Μια έντονη και οριακή εμπειρία πρόσφεραν οι Χιλιανοί, σχηματίζοντας νοητό ρόμβο στη σκηνή του Temple, στην κορυφή του οποίου χανόταν και εμφανιζόταν μέσα στον καπνό και το τρεμάμενο φως ενός κεριού η ανδρόγυνη φιγούρα του Juan Pablo Rodrigues...
Αν και η προσέλευση στο Παλλάς δεν κρίνεται ιδιαίτερα ικανοποιητική, ο Βέλγος μινιμαλιστής έδωσε ένα στοχαστικό, ραφινάτο και γενναιόδωρο κονσέρτο, με το βιολί της Tatiana Samouil να απογειώνει τις συνθέσεις του..
