Δεν έχουν χάσει την όρεξή τους οι Waterboys. Το έβλεπες στο πρόσωπο του Mike Scott, του ορεξάτου frontman, που για 2 ώρες κατάφερε να παρασύρει το κοινό της Αθήνας σε μια χαρμόσυνη folk rock γιορτή. Η οποία μας θύμισε τον πανανθρώπινο μυστικισμό που πάντα απέπνεαν τα τραγούδια του συγκροτήματος.
Με έναν παράξενο τρόπο, δεν είναι καθόλου παρωχημένοι και ξεπερασμένοι οι Waterboys πάνω στη σκηνή, παρ' όλο που δεν σημείωσαν ποτέ τεράστια εμπορική επιτυχία. Στην Ελλάδα, βέβαια, ήταν και παραμένουν εξαιρετικά αγαπητοί. Άλλωστε το "The Whole Of The Moon" ήταν το τραγούδι που στις δεκαετίες του 1980 και 1990 δεν μπορούσες με τίποτα να αποφύγεις σε οποιονδήποτε σταθμό της Αθήνας και της επαρχίας έπαιζε «ξένα ροκ». Πέρα από την πλάκα, όμως, το ανοιχτόκαρδο, φιλικό και αισιόδοξο rock τους, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Ο κόσμος γέμισε σχεδόν ασφυκτικά το Piraeus 117 Academy, και μάλιστα σε ένα βροχερό βράδυ καθημερινής.
Ο Mike Scott ήταν τρομερά επικοινωνιακός, με εύστοχες ατάκες και χωρίς καθόλου να φλυαρεί: μπορεί και συνδυάζει αιχμηρό κυνισμό με ένα τρυφερό χιούμορ. Η χαλαρή του περσόνα ταιριάζει δε άριστα με τον Steve Wickham στο βιολί και τον «brother» (όπως τον αποκάλεσε) Paul Brown στα πλήκτρα. Έναν άνθρωπο του οποίου η ψυχή ήταν στο Μέμφις, αλλά ο πισινός του βρισκόταν στο Νάσβιλ («his soul in Memphis, but his ass in Nashville»).
Πραγματικά, ο Brown ήταν χάρμα οφθαλμών. Όταν ο Scott τον προκάλεσε να παίξει ένα σόλο αντάξιο των «Θεών του Ολύμπου», πέταξε το πουκάμισό του και ξεσήκωσε τον κόσμο με το στυλ του. Εξαιρετικοί performers όλοι τους, με παλιάς κοπής αντίληψη για το πώς αντιμετωπίζουμε το κοινό, πολύ στιλάτοι και ουσιαστικοί στη σκηνή. Θαυμάσιος ήταν βέβαια και ο Ralph Salmins, ειδικά σε έναν ωραίο φόρο τιμής στον Ginger Baker, ο οποίος χάθηκε πρόσφατα. Μια χαρά ταίριαξαν μαζί τους και οι δυο νεαρές χορεύτριες, που ενίσχυαν με τις δεύτερες φωνές τους το γκρουπ –η Jess Kav και η Zeenie Summers.
Αν το πρώτο μέρος της συναυλίας άνηκε στον «brother» Paul και τα απολαυστικά του σόλο στα πλήκτρα, τότε στο δεύτερο μέρος πρωταγωνιστής αναδείχθηκε σίγουρα ο Wickham. Αυτός ήταν που απογείωσε το full-on rock 'n' roll κονσέρτο. Ο Mike Scott αφιέρωσε εντωμεταξύ το "Rosalind (You Married Τhe Wrong Guy)" στον Ντόναλντ Τραμπ· ή μάλλον «στον εγκληματία που τουιτάρει όταν κάθεται στην τουαλέτα του», όπως μας τον φωτογράφησε.
Το 13ο άλμπουμ των Waterboys με τίτλο Where Τhe Action Is είναι ακόμη φρέσκο και έτσι ακούστηκαν και νέα τραγούδια στο Piraeus Academy, αλλά κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να παιχτεί εξ' ολοκλήρου το Fisherman’s Blues (1988). Δεν είναι κακό άλλωστε να σε αγαπούν για το τίμιο παρελθόν σου.
Πολλές ήταν οι ωραίες στιγμές που κέρδισαν τον κόσμο, όπως το "Man, What Α Woman" ή το "Morning Came Too Soon", όμως αποκορύφωμα ήταν το "We Will Not Be Lovers", καθώς ακούστηκε τόσο χορταστικό, όσο και πλήρες. Και φυσικά το "The Whole Οf Τhe Moon". Το οποίο ήρθε προς το τέλος της συναυλίας για να ζεστάνει τις καρδιές όλων, καθώς η επική ορμή της μελωδίας του διατηρεί όλη την παλιά του δύναμη, τόσα χρόνια μετά.
Χειροκρότημα. Δυνατό, ειλικρινές χειροκρότημα.
{youtube}TYWVFdQGOQY{/youtube}
