Marina + AllieX, Leon Of Athens

Ένα θαμπωτικά πολύχρωμο πλήθος συγκεντρώθηκε για να καλωσορίσει τη Marina στη δεύτερη φορά της στην Αθήνα (πλην των Διαμαντιών, πλέον). Μετρώντας μεγάλη μερίδα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και κάμποσα νεαρά κορίτσια στο κοινό, η Ελληνοουαλή έχει αναπτύξει έναν υγιέστατο –πλην αρκετά απλοϊκό– διάλογο με τα συναισθήματα και τα άλγεα που περιδινούνται στον πυρήνα των ζητημάτων φύλου και σεξουαλικότητας. Με πλουμιστό λοιπόν λάβαρο το υλικό που μάζεψε τα τελευταία 10 χρόνια, γέμισε το Pireaus Academy με ένα άκρως χορευτικό ακροατήριο, το οποίο ήρθε καθ' όλα προετοιμασμένο να την ακούσει, πρόθυμο να συμμετάσχει ενεργητικά στο αλισβερίσι μαζί της, καταφανώς διαβασμένο. Και την αποθέωσε.


Τη βραδιά άνοιξε ο Leon Οf Athens, με ένα σύντομο και επίπεδο set, που έδωσε όμως τη σκυτάλη στην πολύ καλή Allie X. Η Καναδέζα αποτελεί εξαιρετική επιλογή για support στη Marina, καθώς συγγενεύει ηχητικά, θεματικά και αισθητικά μαζί της, δίνοντας όμως ένα βαρύτερο, πιο σκοτεινό (αν και υψίφωνο) αφήγημα, στον αντίποδα της χρωματιστής ποπ φυσαλίδας της τελευταίας. Λίγο πριν της 10, κατόπιν, μετά από ένα ζέσταμα με το "Alejandro" της Lady Gaga στα μεγάφωνα ξεκίνησε να παίζει το "Δυνατά" της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, με τη Marina να ανεβαίνει στη σκηνή.

Εκεί που λάμπει η ποπ σταρ, είναι στη δημιουργία μιας πολυσυλλεκτικής εμπειρίας, με λαμπρά, αντικρουόμενα στοιχεία. Εικόνες από αείχλωρo, βουκολικό ερωτισμό πλέκουν τις περικοκλάδες τους γύρω από τρανταχτές 1980s αναφορές, για να δημιουργήσουν μία κισσοστεφή, διονυσιακή disco. Οι ουαλικές πρασιές και η βαριά υγρασία της Ιρλανδικής Θάλασσας παντρεύονται, σε έναν θυελλώδη γάμο με το οργιαστικό, μεσογειακό καλοκαίρι –με την ίδια τη Marina Diamandis να ισορροπεί μεταξύ εγχώριας νύμφης και έκφανσης της Ρίανον. Εκεί όμως που θα περίμενες να κρατάει στα χέρια της βελανίδια ή φίδια, φοράει τα πομ πομ της και σπρώχνει τη θεματολογία σε μία χρωματιστή, αερόβια διάσταση· σε ένα πολύ ενδιαφέρον mindfuck, για όσους αναλογιστούν τις απεμφερείς αναφορές της.

Χωρίζοντας το set σε δύο θεματικούς άξονες, της Αγάπης και του Φόβου, η Marina φόρτωσε το πρώτο μισό της βραδιάς με τους καρπούς του φετινού άλμπουμ Love+Fear, προβαίνοντας έτσι σε ένα κάπως ρηχό άνοιγμα, διανθισμένο με κρεσέντο φτιαγμένα από τσιχλόφουσκα (και με την ίδια διάρκεια γεύσης) σαν το "Primadonna" του 2012 ή το "Froot" του 2015. Με ηχογραφημένα τα backing tracks, το set έδινε σαφή βαρύτητα σε μία ξεγυμνωμένη, χορευτική ανάγνωση του υλικού της, χάνοντας έτσι κάπου στον δρόμο μεγάλο μέρος της ορμής και του πλούτου.

Στη θέση των τελευταίων χαρακτηριστικών είδαμε συντονισμένα, κοφτά χορευτικά, τα οποία έφερναν την indie μαζορέτα σε θέση θεότητας πάνω στο λευκό βάθρο, περιστοιχισμένη από χορευτές και χορεύτριες. Μεγάλο μέρος του τελευταίου δίσκου ακούστηκε και στο δεύτερο μισό της βραδιάς, με την Ελληνοουαλή καλλιτέχνιδα να προβαίνει σε μία ελαφρώς αψυχολόγητη διασκευή στο “Έτσι Είν’ Η Ζωή” της Βίκυς Μοσχολιού και να κοσμεί τα σύνθια της (ακόμα πιο αψυχολόγητα) με μία γαλανόλευκη, ως άλλος (μοντέρνος) Γασμούλος. Το set τελείωσε μέσα σε ιστορίες μετεφηβικού υπαρξιακού άλγους, σεξουαλικής αφύπνισης και –παρότι light– σίγουρα ουσιαστικού φεμινισμού, με το encore των "End Οf Τhe Earth" και "How Τo Βe Α Heartbreaker".

Φωνητικά, η Marina προσφέρει μία όαση απλότητας δίπλα στις υπερβολικές ερμηνείες των υπόλοιπων τραγουδιστών του είδους και βεληνεκούς της. Εκεί δηλαδή που άλλες pop stars επιδίδονται σε φωνητικά ακροβατικά, επιδείξεις belting και δαιδαλωδών riffs, εκείνη βασίζεται σε μία γεμάτη και πλούσια χαμηλή περιοχή και στο πέρασμά της στη λεπτή, ένρινη κεφαλική της φωνή. Ενώ όμως κερδίζει τον σεβασμό καταφέρνοντας να αποδίδει εξαιρετικά –χωρίς να μένει ξέπνοη, παρά τον χορό– μας αφήνει να διψάμε για πιο «σκεπτόμενες» ερμηνείες. Το ατόπημα του “Έτσι Είν’ Η Ζωή”, ας πούμε, δεν γίνεται να ληφθεί καν υπόψιν, μιας και όπου έχανε στις πιεσμένες του τρίλιες και στο ανέμπνευστο αρμόνιο, κέρδιζε στην άκομψη προσπάθεια της Marina να τραβήξει παραλλήλους με το παρελθόν και τις ρίζες της.

Παρά τα λιγοστά σκουντουφλήματα, πάντως, η Marina κέρδισε κατά κράτος το στοίχημα. Κατάφερε να ξεσηκώσει το πλήθος με λιγοστά υλικά και με συνοπτικές κινήσεις και να μας φέρει σε μία πραγματικά λυτρωτική ευδιαθεσία. Κάνοντας τους θαυμαστές της να ουρλιάζουν το όνομά της, καθώς ξεχύνονταν στραφταλιστοί και πανέμορφοι στην Πειραιώς.

{youtube}OdTXOhEOEOA{/youtube}