Από το 1995 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ του ΟΑΚΑ, μέχρι και σήμερα, έχουν γίνει λίγες συναυλίες εκεί –αλλά καλές. Ενδεικτικά αναφέρουμε αυτές των Depeche Mode (2001), Pearl Jam (2006), Beyoncé (2009), Roger Waters (2011) και των Slayer, φέτoς το καλοκαίρι. Τελικά, όμως, παραλίγο να μην βλέπαμε μία από τις καλύτερες live εμφανίσεις του 2019, με τα όσα αποκαλύφθηκαν περί της διοργανώτριας εταιρείας ART BG Hellas και της σωτήριας παρέμβασης του Viva.gr (δείτε αναλυτικά εδώ).
Από το πρωί της Δευτέρας, διάβαζα στο Facebook διάφορα post με αναμνήσεις από τον Bryan Adams: κασετοσυλλογές με μπαλάντες του δίπλα σε εκείνες των Scorpions, Alice Cooper, Bonnie Tyler και Roxette, το πρώτο φιλί με φόντο κάποιο τραγούδι του, την ταινία Ρομπέν των Δασών. Θυμήθηκα μάλιστα κι εγώ ότι είχα αγοράσει τη συλλογή So Far So Good (1993). Όπως δε είχα γράψει και στην κριτική του φετινού του Shine A Light, το μέτριο άλμπουμ ήταν απλά αφορμή για να ξαναβγεί σε παγκόσμια περιοδεία «παίζοντας –αναλόγως τη διάθεσή του– 25 με 30 τραγούδια, από τα οποία τα 15 (τουλάχιστον) έχουν πράγματι χαράξει τη δικιά τους ιστορία» (δείτε εδώ). Δίχως να γνωρίζω, τότε, ότι θα βλέπαμε ξανά τον Bryan Adams στην Ελλάδα, 27 χρόνια μετά την τελευταία του συναυλία στη χώρα μας.
Στο τρένο για το ΟΑΚΑ έβλεπες και μερικούς οπαδούς της Εθνικής Ελλάδος, που πήγαιναν να παρακολουθήσουν τον αγώνα με τη Φινλανδία. Όλοι όμως οι δρόμοι οδηγούσαν στο κλειστό γήπεδο, για τη συναυλία. Κάπου είχα διαβάσει ότι θα άρχιζε στις 20:30, μετά μάθαμε επίσημα ότι ώρα έναρξης 21:00 –για να έχω πάντως το κεφάλι μου ήσυχο, είχα μπει στην αρένα από τις 20:30. Εκείνη βέβαια την ώρα ήταν σχεδόν άδεια, όπως και οι περισσότερες εξέδρες, οπότε παρατηρούσα οπαδούς να έρχονται με μπλουζάκια Metallica, Europe και Black Sabbath, καθώς και γνωστούς μου, που κατά κανόνα πετυχαίνω σε metal βραδιές. Όλοι είχαν έρθει για να δούνε τον Καναδό καλλιτέχνη που τους είχε συντροφεύσει στα πρώτα τους ακούσματα, εκεί στα τέλη των 1980s και στις αρχές των 1990s. Περιττό να πω ότι η μέση ηλικία ήταν 40+, αρκετοί μάλιστα είχαν έρθει με τα παιδιά τους, για να τους δείξουν τι άκουγαν στα νιάτα τους!
Το στήσιμο της σκηνής, απλό: ένα τεράστιο video wall με το εξώφυλλο του Shine A Light, ένα πιάνο στα αριστερά, ντραμς και 3-4 μικρόφωνα. Η ώρα είχε πάει 21:20 όταν μια διαφήμιση γνωστής εταιρείας μεταφορών μας ενημέρωσε ότι, για κάθε πουλημένο εισιτήριο της περιοδείας, θα φυτευόταν κι ένα δέντρο. Στις 21:30 τα φώτα έκλεισαν και ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το (φετινό) “The Last Night Οn Earth”. Αμέσως μετά ήρθε το “Somebody” (από το Reckless του 1984), με τον κόσμο να τραγουδά «I need somebody/Somebody like you».
Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ο άτιμος ο Bryan Adams κρατιέται μια χαρά στα 60 του, τόσο σωματικά, όσο και φωνητικά –ο δε ήχος ήταν πεντακάθαρος. Επόμενο τραγούδι ένα ακόμα κλασικό, το “Can't Stop This Thing We Started”, μαζί με τη συνειδητοποίηση, μετά από χρόνια, για το πόσο ουσιαστικός είναι ο κιθαρίστας Keith Scott, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στον Καναδό καλλιτέχνη από την αρχή της καριέρας του. Στο μεγαλύτερο μέρος του live έπαιζε με μια «ταλαιπωρημένη» Fender Stratocaster, θυμίζοντάς μας ότι μέχρι και το άλμπουμ Waking Up the Neighbours (1991) ο ήχος του Adams ήταν classic rock, με την κιθάρα σε πρωτεύοντα ρόλο. Μια σφήνα στο σήμερα, κατόπιν, με το “Shine Α Light” και τους οπαδούς να ανάβουν τον φακό από τα κινητά τους, δημιουργώντας ωραία ατμόσφαιρα. Αλλά ακόμα πιο ωραία ήταν όταν τις πρώτες στροφές του “Heaven” τις τραγούδησε σύσσωμο το κοινό, σημάδι ότι η πλειονότητα κάθε άλλο παρά περαστικοί ήταν από τη συναυλία, έτσι ώστε να πούνε μετά ότι ήταν εκεί για το Instagram.
«Είχα έρθει τελευταία φορά πριν από 27 χρόνια στην Ελλάδα, φαντάζομαι οι περισσότεροι από εσάς δεν θα είχατε γεννηθεί τότε», είπε στη συνέχεια ο Bryan Adams, ενώ λίγο αργότερα μας ενημέρωσε ότι υπάρχουν κάμερες, οι οποίες θα δείχνουν στο video wall οποιαδήποτε χορευτική φιγούρα κατά τη διάρκεια της επόμενης επιλογής της setlist. Έτοιμοι; “You Belong Τo Me”, λοιπόν, με το Κλειστό του ΟΑΚΑ να μετατρέπεται σε ντίσκο και τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα. Η συνέχεια είχε τον Keith Scott με μια ισπανική κιθάρα στα χέρια, για τις ανάγκες του “Have You Ever Really Loved a Woman?”. Μιας όμως και είναι στην Ελλάδα ο Bryan Adams, γιατί να μην παίξει ..."Zorba's Dance"(!) πριν; Κίνηση βεβαίως που έγινε δεκτή με πολλά χειροκροτήματα.
Στο “(Everything I Do) I Do It For You”, τώρα, δεν πρέπει να υπήρχε ζευγάρι που να μην αγκαλιάστηκε. Και μπορεί ο Bryan Adams να έχει φτάσει πια τα 60, αλλά στην ψυχή θα είναι πάντα “18 Til' I Die”. «Έχω κυκλοφορήσει 14 άλμπουμ και μπορεί να μην θυμάμαι να παίξω όλα μου τα τραγούδια, αλλά για πείτε, τι θέλετε να ακούσετε στη συνέχεια»; Χέρια ψηλά από το κοινό, κάποιος φώναξε το “Summer Of '69” –με τον Adams να του απαντά να μην ανησυχεί, θα το ακούσει αργότερα. Μια κοπέλα πρότεινε το "Hearts On Fire" και ο Καναδός της έκανε το χατίρι, ενώ ένας «Ζήνος» ζήτησε το "There Will Never Be Another Tonight", με τον Adams να αναρωτιέται εάν υπάρχει τέτοιο ελληνικό όνομα. Το μυστήριο λύθηκε, τελικά: Ξενοφών λεγόταν, αλλά άντε να πεις αυτό το όνομα στον Bryan! Μετά τις παραγγελιές, “Please Forgive Me” και είχε έρθει η ώρα για το πιο γνωστό ριφ: «I got my first real six-string/ Bought it at the five-and-dime/ Played it 'til my fingers bled/ Was the summer of '69». Και από κάτω να γίνεται αναμενόμενος χαμός, με τα «boys» (όπως αποκαλεί το συγκρότημά του) και τον ίδιο να αποχωρούν για λίγο.
Ο Bryan Adams επέστρεψε με μία ακόμα σφήνα από το σήμερα (“I Could Get Used Τo This”), ενώ η συνέχεια περιλάμβανε μια διασκευή στο “I Fought Τhe Law”, με τα boys να αποχωρούν διακριτικά από τη σκηνή, ώστε να αφήσουν χώρο στον πρωταγωνιστή να μας διηγηθεί κάτι. Οι γονείς του, λοιπόν, μάζευαν χρήματα για την εκπαίδευσή του, εκείνος όμως ζήτησε ένα πιάνο κατά την εφηβεία. Δεν του χάλασαν το χατίρι –με τα υπόλοιπα να είναι πια ιστορία… Το επόμενο κομμάτι ήρθε κατευθείαν από την καρδιά (“Straight From Τhe Heart”), ενώ η δίωρη συναυλία έκλεισε με το “All For Love”. Την παγκόσμια επιτυχία δηλαδή από την ταινία του 1993 The Three Musketeers, την οποία είχε τότε τραγουδήσει παρέα με τον Rod Stewart και τον Sting.
Υπολογίζω ότι είχε σίγουρα 10.000 θεατές στη συναυλία, διαβάσαμε και για 15.000. Για ημέρα Δευτέρα ήταν μια χαρά, πόσο μάλλον εφόσον προηγήθηκε κι ένα τόσο σοβαρό θέμα με τη διοργάνωση. Νομίζω μάλιστα ότι, αν είχε γίνει και λίγο νωρίτερα η προωθητική ενεργεία του 1+1 εισιτηρίου, θα είχε έρθει ακόμα περισσότερος κόσμος. Όσοι το σκέφτηκαν, φοβούμενοι ότι μπορεί να μην ήταν καλά, απλά έχασαν. Έχασαν δηλαδή την ευκαιρία να δουν ένα 60άχρονο με ψυχή 18άρη, να ακούσουν μια σειρά από τραγούδια που σημάδεψαν τις δεκαετίες του 1980 και 1990 και (το σημαντικότερο) να περάσουν καλά, σε μια πραγματικά feel-good συναυλία.
Δεν ξέρω εάν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ξανά τον Bryan Adams, ο οποίος για την πλάκα του παίζει 2 ώρες όταν νεότερα συγκροτήματα τελειώνουν σε 90 λεπτά και το θεωρούν και πολύ (το είπα και ξαλάφρωσα). Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος, Greeks Wanna Rock. Οπότε, ποτέ δεν ξέρεις….
Setlist
The Last Night on Earth
Somebody
Can't Stop This Thing We Started
Run To You
Shine a Light
Heaven
Go Down Rockin'
It's Only Love
Cloud #9
You Belong to Me
Have You Ever Really Loved a Woman? ("Zorba's Dance" as an intro)
Here I Am (Acoustic)
When You're Gone (Acoustic)
(Everything I Do) I Do It for You
Back to You
The Only Thing That Looks Good on Me Is You
Cuts Like a Knife
18 til I Die
Hearts on Fire (Request)
There Will Never Be Another Tonight (Request)
Kids Wanna Rock (Request)
Please Forgive Me
Summer of '69
encore:
I Could Get Used to This
I Fought the Law (The Crickets cover)
Straight From the Heart (Acoustic)
All for Love (Bryan Adams, Rod Stewart & Sting cover) (Acoustic)
{youtube}xBxjN095_aw{/youtube}
