Σε μια πόλη λοιπόν η οποία τα έχει αρκετά χαμένα ώστε να δέχεται τον κάθε μπουφετζή που χτυπάει ένα λάπτοπ ή ειδικεύεται σε ακροατήρια κουφών, σε μία κοινωνία που μοιάζει έτσι κι αλλιώς να νεκρώνεται –αφού, ακόμα κι αν σταματήσει τελικά να έχει μουσική μετά τις 10, έχει ήδη πάψει να νοιάζεται για τις σταθερές και τις αναφορές στα παλιά και όμορφα που σβήνουν– ευτυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι αγαπάνε πραγματικά την μουσική. Συνήθως βέβαια ζουν ήρεμα, αποφεύγοντας να κάνουν θόρυβο.
Ο Μick Harvey, για παράδειγμα, πάντα έμοιαζε με συνεσταλμένο άνθρωπο, ακόμα και τότε που στάθηκε ψυχή και οργανωτής των Bad Seeds. Καλεσμένος στη συναυλιακή σειρά «Taste the Music of...», εμφανίστηκε στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου έχοντας στο πλευρό του τις κιθάρες του J.P. Shilo (Hungry Ghosts, The Black Eyed Susans, The Triffids, Rowland S.Howard), το μπάσο του Glenn Lewis (Have A Nice Day, Cambodian Space Project), τον παλιό ντράμερ των Sonic Youth, Steve Shelley, και τη Lyndelle-Jayne Spruyt στα φωνητικά. Η οποία συμμετείχε σε ένα από τα δικά του άλμπουμ με διασκευές σε Serge Gainsbourg (Intoxicated Women, 2017), καθώς και στον φετινό δίσκο του Shilo Invisible You.
Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς να περιμένει από το live, καθότι η παραπάνω συνεργασία υφίσταται μόνο για ειδικές εμφανίσεις. Παρά ταύτα, η βραδιά έγινε εύκολα sold-out, αρκετές μέρες πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία. Έναρξη στις 20.30 (περίπου), με άψογο ήχο και τον Harvey να αστειεύεται πολλές φορές κατά τις 2 ώρες διάρκειας για το γεγονός ότι παίζει σε εκκλησία· με ένα αυθόρμητο χιούμορ, το οποίο συνδύασε πετυχημένα με στίχους των τραγουδιών του. Όπως δε μας εξήγησε εξαρχής ο J.P. Shilo, η συναυλία θα είχε δύο ίσα μέρη: στο πρώτο οδήγησε ο ίδιος, παρουσιάζοντας επί της ουσίας το φρέσκο Invisible You· στο δεύτερο ανέλαβε τη σκυτάλη ο Harvey, κεντράροντας στην επιφανή του σόλο καριέρα. Μεσολάβησε δεκάλεπτο διάλειμμα, με τον Harvey να αστειεύεται ξανά, ότι «μας άφηνε να καπνίσουμε».
O J.P. Shilo στάθηκε για μένα μια μεγάλη έκπληξη. Στο set του έπαιξε όλο τον φετινό του δίσκο ("Kid King Kong", "Where The Water Tastes Like Wine", "Voodoo Talking", "Widow's Peak", "Snowstorms In Hawaii", "Misty Light", "Invisible Υοu"), καθώς και 2 διασκευές: μία στο "I Hear A New World" των Joe Meek & The Blue Men και μία στο "Mechanical Man" των Βen Bolt & The Nuts, με δυνατές κιθάρες να δονούν τη μίνιμαλ αγγλικανική εκκλησία. Ήταν μάλιστα ένα κομμάτι αυτό με το οποίο ταυτίστηκα ιδιαίτερα, καθώς τυχαίνει να δουλεύω σε βιομηχανία.
Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι ναι μεν συμφωνούμε όλοι πως η μουσική είναι άπειρη, ωστόσο δεν είχα ιδέα γι' αυτόν τον εκπληκτικό Αυστραλό κιθαρίστα –μου θύμιζε απλά κάτι από ένα ντοκιμαντέρ για τον Rowland S. Howard. Δεν γίνεται όμως τέτοιοι κορυφαίοι μουσικοί να μένουν στην αφάνεια ενώ γράφουν χιλιόμετρα γαμηστερού, ανεξάρτητου ροκ και να μην παρουσιάζονται πουθενά, ενώ δεξιά κι αριστερά βλέπουμε να διαφημίζονται διάφοροι παπάτζες.
Τι να πω γι' αυτήν την εμφάνιση στην Αγγλικανική Εκκλησία; Πιάσανε τους παλιούς Βad Seeds, όλες τις επιρροές από Rowland S. Howard, αλλά και μεγάλο μέρος της απίστευτης σκηνής της Αυστραλίας, με τα «καταραμένα» blues και τον ιδιαίτερο post-punk ήχο. Αποκάλυψη όχι μόνο η κιθάρα του Shilo, μα και η αισθαντική του φωνή, που αφήνει την εντύπωση ότι τραγουδά την αλήθεια, δένοντας ωραία με εκείνη της Spruyt. Η οποία μου θύμισε αρκετά πράγματα, τόσο την ονειρική Julie Cruise στο Twin Peaks, όσο και τη Lydia Lunch· ίσως και την Annita Lane.
Όσο για τον Mick Harvey, ξεκίνησε το δικό του μέρος με το "October Boy" από το tribute στον Rowland S. Howard, βυθίζοντάς μας σιγά-σιγά σε ένα ταξίδι στην προσωπική του καριέρα. Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα "The River", "Photographs", "Wild Hearts", "Glorious Out Of Time Man", με αποκορύφωμα νομίζω το "Summertime Ιn New York". Το οποίο παίχτηκε σε μια εκτέλεση-μακελειό, όσο πιο κοντά γινόταν στους Birthday Party!
Δεν υπήρξε ωστόσο χώρος για το "Red Right Hand", το "Tupelo", το "The Mercy Seat" ή για κάποιο άλλο από τα πραγματικά σπουδαία τραγούδια τα οποία έγραψε ο Mick Harvey με τον Nick Cave, κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων που διατέλεσε μέλος των Βad Seeds, πριν αποχωρήσει το 2009. Ήταν κάπως σαν να διαρρηγνύεται η περίοδος αυτή από τη σόλο του πορεία. Μου φαίνεται πάντως ότι, τώρα που ο Cave γεμίζει πια στάδια 10.000 θεατών, ο Harvey δείχνει πραγματικά καθαρός, αληθινός, ήρεμος και ευτυχισμένος.
Μια εκπληκτική συναυλία, με λίγα λόγια, από την οποία θα θυμάμαι νομίζω για πάντα το χιούμορ του Harvey για τις σημαίες που βρίσκονταν πίσω του στη σκηνή, καθώς και το encore, στο οποίο βγήκανε έξω από την εκκλησία και βράχηκαν, καθώς είχε αρχίσει πλέον να βρέχει. Μια εντελώς σουρεαλιστική στιγμή, σε μια βραδιά όπου η Αυστραλία και το βουρκώδες της, ανεξάρτητο ροκ, είχαν την τιμητική τους.
{youtube}WUbXeIxCaIc{/youtube}
