Οι μάγκες τα έσπασαν. Νέτα, σκέτα, απλά και λαϊκά...

Έβγαινε αβίαστα μια γεύση από 1990s, τόσο από το funky παίξιμο του μπάσου, όσο και από τις σμιλεμένες από τους Red Hot Chilli Peppers και την Alanis Morrissete κιθάρες...

Ζήτω οι κιθάρες, δόξα στο southern heavy rock και τιμή στα fuzzy 1970s!

Όσοι έχουν ξαναδεί τους Γερμανούς επί το έργον γνωρίζουν τη δυναμική τους, την οποία και επιβεβαίωσαν στο An Club με μια καταπληκτική εμφάνιση...

Συναυλία επαρκής, πλην όμως τόσο παρεξηγήσιμα επαγγελματική, ώστε έβγαζε μια αίσθηση προκάτ σε όποιον δεν πήγε απλά για να ακούσει μερικά χιτάκια, συνεχίζοντας έπειτα για κάπου αλλού...

Διαφορετικότητα η οποία δεν εκφράζεται απαραίτητα με όρους εναντίωσης ή αυτοσκοπού, απλώς ως τρόπος να τεθούν τα ζητήματα υπό μία διαθλαστική οπτική...

Καλοστεκούμενοι 40άρηδες πλέον, στάθηκαν ως σωστοί και όχι κρύοι επαγγελματίες στη σκηνή του Annexet και φλέρταραν (εννοείται) τις κυρίες...

Αν και η ανάγνωση της παράδοσης δεν διέθετε βάθος, ο τραγουδοποιός έδειξε στο PassPort ότι έχει ζήσει το ροκ στο πετσί του και ότι η αμεσότητα των στίχων του μιλάει απευθείας στον νεαρόκοσμο...

Για μία γεμάτη ώρα τα έδωσαν όλα, σαν να έπαιζαν μπροστά σε χιλιάδες κόσμου σ' ένα κατάμεστο Primavera, παρότι στο κοινό βρίσκονταν καμιά πενηνταριά άτομα το πολύ...

Ήταν όπως τους ξέρουμε τόσα χρόνια. Έκαναν πλάκες μεταξύ τους, απευθύνονταν στο κοινό κι έβγαλαν όλη την απαραίτητη ενέργεια. Αλλά και για τη setlist δεν πρέπει να έχει κάνεις ιδιαίτερο παράπονο...