Ε, κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό! Έβδομη φορά μου αισίως στο Primavera και δεν το είχα πετύχει ποτέ με κακό καιρό. Βοηθάει ασφαλώς και το γεγονός ότι λαμβάνει χώρα το τελευταίο ΠεμπτοΠαρασκευοΣάββατο του Μαΐου, οπότε η βερμούδα και μια ζεστή μπλούζα για τις πρώτες πρωινές ώρες είναι όλα όσα χρειάζεσαι για να βγάλεις απροβλημάτιστα τις 12 περίπου ώρες ημερησίως που ξοδεύεις (εγώ τουλάχιστον) μέσα στον χώρο του φεστιβάλ. Όχι όμως και φέτος… Συννεφιά όλη την ημέρα και βροχές περιελάμβανε το μενού, με τις καταιγίδες να δίνουν αυτό το έξτρα μπόνους άγγιγμα που έκανε ακόμα περισσότερο αξέχαστη την όλη εμπειρία!
Με την είσοδό μας στο φεστιβάλ την προηγούμενη ημέρα από εκείνη της επίσημης έναρξης, με σκοπό την παρακολούθηση κάποιων επιπρόσθετων εμφανίσεων (προφεστιβαλικές εκδηλώσεις) –που μάλιστα είναι δωρεάν για όλο τον κόσμο κι όχι μόνο για όσους έχουν εισιτήριο για τις τρεις κανονικές του ημέρες– βλέπουμε τα περίπτερα με τα κάθε λογής merchandise κλειστά. Η βροχή έπεφτε με σταθερούς ρυθμούς, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση ανασταλτικός παράγοντας για να χάσουμε τους Temples. Μετά από ένα τόσο καλό άλμπουμ σαν το Sun Structures, ήθελα να τους δω ξανά και να διαπιστώσω την όποια πρόοδο έχουν κάνει από το ξεκίνημά τους.
Τα τραγούδια λειτούργησαν θαυμάσια, το αμυδρά ψυχεδελικό κλίμα της 1960s ποπ τους προσπάθησε να φέρει μια λιακάδα στην πόλη (που όμως ήταν πολύ μακριά) κι επί σκηνής δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Τα πρόσωπά τους μοιάζουν με 18χρονων –η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να βρίσκονται και πολύ μακριά– ενώ το glitter στα μάτια του τραγουδιστή τους τον κάνει να φαίνεται όσο Mark Bolan το επιθυμεί, χωρίς σαφώς το χάρισμα του τελευταίου. Ακούγοντας τα κομμάτια τους ξεκινάς λοιπόν να ονειρεύεσαι ηλιόλουστους τόπους, όταν ξαφνικά η βροχή μετατρέπεται σε καταιγίδα σπάνιας έντασης. «Fuck the rain!», φωνάζει από τη σκηνή ο James Edward Bagshaw κι εύχεσαι να είχες τη δύναμη να του φωνάξεις «εύκολο να το λες αυτό κάτω από το υπόστεγο της σκηνής». Όσο κατάλληλα εξοπλισμένος κι αν είσαι, παραμένεις στεγνός στο σώμα αλλά από το γόνατο και κάτω έχουμε βραχεί τόσο, λες και έχουμε προχωρήσει μέσα σε θάλασσα. Οι Temples παίζουν άρον-άρον το "Shelter Song" και κλείνουν έτσι το σετ τους· σε αντίστοιχους ρυθμούς εγκαταλείπουμε κι εμείς τον χώρο, ώστε να προλάβουμε ανοιχτά τα μαγαζιά για ένα ζευγάρι στεγνά παπούτσια για την επόμενη ημέρα.
Ημέρα πρώτη
Περισσότερο τυχεροί σταθήκαμε με το κανονικό ξεκίνημα του φεστιβάλ, καθώς ο καιρός μας έκανε το χατίρι και δεν έβρεξε. Μπόρεσα έτσι να πλασαριστώ από νωρίς στην ουρά για το κλειστό θέατρο και να πιάσω μια κεντρική θέση στην πρώτη σειρά των καθισμάτων για τα δύο ονόματα που άνοιγαν ουσιαστικά την αυλαία. Πρώτος βγήκε ο ColinStetson, τον οποίον γνώριζα μεν, δεν είχα ψάξει/ακούσει ποτέ δε. Η εμφάνισή του ήταν αποκαλυπτική: μόνος στη σκηνή, παίζει είτε άλτο, είτε μπάσο σαξόφωνο με απίστευτη επιδεξιότητα και, αφού λουπάρει τις πρώτες φράσεις που βγάζει από αυτά, συνεχίζει να προσθέτει επίπεδα μουσικής από πάνω με ένα απόκοσμο αποτέλεσμα. Τα κομμάτια του είναι σαφώς επηρεασμένα από μινιμαλιστές όπως ο Philip Glass ή ο Wim Mertens, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε φρενήρεις ρυθμούς τους οποίους δημιουργεί φυσώντας με μανία στα πνευστά του· συμπληρώνονται δε μόνο από λίγα προηχογραφημένα μέρη. Πάντως, και μόνο που κατάφερνε να κρατάει τόση ώρα το τερατώδες μπάσο σαξόφωνο στο λαιμό του, ήταν πραγματικός άθλος.
Συνέχεια με τον JulianCope και μία από τις ελάχιστες εδώ και κάποια χρόνια συναυλίες του εκτός βρετανικού εδάφους. Σόλο κι εκείνος επί σκηνής, ελαφρώς αγνώριστος συγκριτικά με την εικόνα που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια –μακριά μαλλιά και μούσι, γυαλιά ηλίου και στρατιωτικό καπέλο, δερμάτινο γιλέκο και μπότες, και το απαραίτητο t-shirt των Neu! από μέσα– με ακουστική κιθάρα και πολύ καλή διάθεση, ήρθε και μας είπε μια σειρά από τραγούδια τόσο από την προσωπική του καριέρα, όσο κι από το ανθολόγιο των Teardrop Explodes. Το πρώτο ήταν το "The Great Dominions", μια αναδρομή στα αρχαία χρόνια, όπως το παρουσίασε· αργότερα κάποιος φώναξε "Sleeping Gas" κι ο Άγιος Julian δέχτηκε να το παίξει επί τόπου («επιλογή που θα βρει θετική ανταπόκριση», όπως είπε), ενώ την τριάδα από το παρελθόν έκλεισε το "The Culture Bunker". Εντωμεταξύ είχε περάσει από "Autogeddon Blues", "Come The Revolution", ένα ακόμη που αποτελούσε υποτίθεται σχόλιο στο κομμάτι του παλιού συνοδοιπόρου του Pete Wylie και το "Heart As Big As Liverpool", το οποίο ονόμασε Liver As Big As Liverpool (για την αγάπη των κατοίκων της πόλης για το αλκοόλ). Έκλεισε πανηγυρικά με το "Sunspots", μέσα σε κλίμα αποθέωσης.
Για να δούμε το επόμενο ενδιαφέρον όνομα έπρεπε να διασχίσουμε την έκταση του φεστιβάλ από τη μία άκρη στην άλλη, διαδρομή που πρέπει να μας πήρε γύρω στα 10 λεπτά, αφού φέτος (όπως κάθε χρονιά) ο χώρος μεγάλωσε ακόμη περισσότερο ώστε να φιλοξενήσει τον ολοένα κι αυξανόμενο όγκο επισκεπτών. Πλησιάζοντας λοιπόν την κεντρική σκηνή, ακούσαμε τις νότες από το εναρκτήριο κομμάτι των RealEstate, μιας μπάντας που γράφει ορισμένα από τα τελειότερα τραγούδια κιθαριστικής ποπ αυτή τη στιγμή και θα συνιστούσα να ανακαλύψετε. Επάνω στη σκηνή δεν έβλεπες κάτι το σπουδαίο: τέσσερις nerds τους αποτελούν, οι οποίοι θα μπορούσαν να απαρτίζουν το γκρουπ που παίζει στον χορό αποφοίτησης ενός αμερικανικού κολεγίου, έτσι όπως τα βλέπουμε στις αντίστοιχες κινηματογραφικές κωμωδίες. Αλλά τι τραγούδια γράφουν αδερφέ μου… Έπαιξαν σχεδόν όλο το πρόσφατο άλμπουμ τους Atlas –από τα καλύτερα της φετινής χρονιάς, εγώ τα γράφω από τώρα...– έπαιξαν ασφαλώς και το χιτάκι τους από το προηγούμενο άλμπουμ τους It’sReal και γενικά έτυχαν θερμής υποδοχής. Τους απόλαυσα απνευστί και με το τέλος τους ξεκίνησα για νέες περιπέτειες.
Τη φετινή χρονιά, επειδή ελάχιστα από τα συγκροτήματα που συμμετείχαν ήθελα να δω με έντονο ενδιαφέρον (και το ένα από αυτά είχε μόλις τελειώσει) σκέφτηκα να κάνω περάσματα από όσο γίνεται περισσότερα, ώστε να παίρνω μια ιδέα του πόσα μπορούν να καταφέρουν λάιβ –μένοντας σε όποιον είχε κάτι παραπάνω να πει. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του τι θα έβλεπα στη συνέχεια έπαιξε και η απόσταση ανάμεσα στις σκηνές, γιατί είναι πρακτικά αδύνατον να πηγαίνεις διαρκώς πέρα-δώθε, τόσο από άποψη οικονομίας χρόνου, όσο και αποθεμάτων σωματικής δύναμης. Οι Midlake, για παράδειγμα, ξεκινούσαν στη διπλανή σκηνή από τους Real Estate (όχι βέβαια ότι είχα σκοπό και να τους χάσω). Ξεκίνησαν όμως υποτονικά· δεν τους βοηθούσε και ο απογευματινός ήλιος που τους χτυπούσε κατακούτελα κι έτσι δεν μου έκαναν καλή εντύπωση. Είναι αδύνατον να μεταφραστεί όπως της αξίζει η μουσική τους κάτω από τέτοιες συνθήκες: τα κομμάτια τους χρειάζονται μπαροκατάσταση κι απόλυτη αυτοσυγκέντρωση. Οπότε αναγκάστηκα να αποχωρήσω, παρότι έμαθα αργότερα ότι στη συνέχεια φόρτσαραν κι έγιναν πολύ καλύτεροι.
Κάνω ένα πέρασμα από τους Pond, το σχήμα που μοιράζεται τρία μέλη με τους Tame Impala, οι οποίοι πέρυσι με είχαν εντυπωσιάσει τα μάλα. Αυτό το side project δεν έχει όμως καμία από τις αρετές εκείνων: χειρίζονται με επιδεξιότητα κάποιες από τις σταθερές αξίες της ψυχεδελοπόπ, είναι ελαφρώς σκληρότεροι, αλλά δεν σε τραβούν με τα τραγούδια τους. Επομένως ήταν μια καλή ευκαιρία να πεταχτώ παραδίπλα στους Antibalas, ένα καταπληκτικό γκρουπ, που εδώ και χρόνια δίνει εξαίσιους πολυρυθμικούς δίσκους με πολιτικό μήνυμα. Εμφανίστηκαν με 13 παρακαλώ άτομα επί σκηνής –4 πνευστά, 2 κιθάρες, μπάσο, ντραμς, 2 στα κρουστά, πλήκτρα, έναν τραγουδιστή κι έναν στα δεύτερα φωνητικά. Γίνεται κατανοητό για πόσα πράγματα είναι ικανή μια τέτοιου μεγέθους μπάντα και όντως, όλα όσα φαντάζεστε τα έκαναν πραγματικότητα και μάλιστα στο έπακρο. Φοβερό groove, ρυθμοί από την Αφρική παντρεμένοι με το funk και τη soul κι ένας βοκαλίστας με φαντεζί παραδοσιακό κουστούμι από τη Μαύρη Ήπειρο, με όλο το glam που της αξίζει. Πήραμε μια γενναία γεύση της μουσικής τους κι αναχωρήσαμε προς αναζήτηση πιο ευαίσθητων αγοριών.
Τα βρήκαμε στους MajicalCloudz, ντουέτο με υπέροχο περσινό άλμπουμ εσωστρεφούς ποπ, με λιτά ηλεκτρονικά στοιχεία και μια ελκυστική φωνή από πάνω. Αυτό ακριβώς είδαμε επίσης, μόνο που σε μια εξωτερική σκηνή το όλο πράγμα δεν λειτουργούσε καθόλου. Ο τραγουδιστής φαινόταν εντελώς έξω από τα νερά του, ο κημπορντίστας τι να κάνει κι αυτός πίσω από το μηχάνημα, η σκηνή φαινόταν τεράστια κι έτοιμη να τους καταπιεί, και το πράγμα κυλούσε γεμάτο αμηχανία από αμφότερες τις πλευρές –συγκροτήματος και ακροατηρίου. Δεν ήταν κακοί, όμως δεν τους βοήθησε το σκηνικό. Μακάρι να τους δούμε κάποια άλλη στιγμή, σε μικρότερο κι οπωσδήποτε κλειστό χώρο.
Συνέχεια με το όνομα που είχε ανακοινωθεί από πέρυσι ότι θα αποτελούσε έναν από τους headliners της φετινής χρονιάς. Να πω εδώ ότι ποτέ δεν τρελαινόμουν για τους NeutralMilkHotel, άλλο αν απολαμβάνουν ένα περίπου μυθικό στάτους στην αμερικάνικη ανεξάρτητη μουσική. Ζωντανά στάθηκαν πάντως στο ύψος των περιστάσεων και του ονόματός τους: o Jeff Mangum άφησε την τρέλα του να κάνει τον γύρο του φεστιβάλ κι έπαιξε, όπως και η υπόλοιπη μπάντα, ψυχωμένα. Ακούσαμε νωρίς-νωρίς το "In The Airplane Over The Sun", είπαν και το "Two-Headed Boy" στη συνέχεια, έμεινα να δω λίγο παραπάνω έτσι για την ιστορία, για να έχω να το λέω στα παιδιά μου που λέει ο λόγος (όχι ότι θα με ρωτήσουν, αν και ποτέ δεν ξέρεις… Ας το ονομάσουμε «συλλέκτης εμπειριών» που σίγουρα θα τα εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο!) και αποχώρησα καθώς –πραγματικά– δεν έβρισκα λόγο να μείνω. Θα είχα κάποιους παραπάνω αν οι δύο δίσκοι τους μου ήταν περισσότερο αγαπημένοι απ’ όσο είναι σήμερα.
Εξάλλου πιο κάτω ξεκινούσαν οι FutureIslands κι αυτό ήθελα να το (ξανα)δώ. Μια φορά να τους έχεις παρακολουθήσει, δεν μπορεί να μη σου μείνει καρφωμένη στο κεφάλι η performance του τραγουδιστή τους Samuel T. Herring, αυτό το περίεργο μείγμα από Marlon Brando και Kevin Rowland, όπως πολύ επιτυχημένα διάβασα κάπου. Ειδικά μετά την επιτυχία του πρόσφατου δίσκου τους, πολύς ήταν ο κόσμος που ήρθε να τους δει και να κοινωνήσει τις χορευτικές του κινήσεις και τη φουλ θεατράλε σκηνική του παρουσία. Δεν απογοήτευσε κανέναν, απέδωσε στο 100%, έπεσε στο πάτωμα παρακαλώντας για την αγάπη, χτύπησε το στήθος του με δύναμη από ιερή αγανάκτηση, άπλωσε το χέρι και κοίταξε με υγρό βλέμμα προς τη μεριά της θάλασσας σαν να πρόκειται να έρθει από εκεί αυτό που περιμένει κτλ. κτλ. Η μπάντα πίσω του απέδωσε με ακρίβεια τη μουσική του κι όταν έπαιξαν το "Seasons (Waiting On You)" έγινε ασφαλώς ένας μικρός χαμός, δείχνοντας ότι η ώρα τους έχει έρθει. Αξίζει πραγματικά να τους δείτε τον Οκτώβριο στην Αθήνα.
Εδώ κάνουμε την πρώτη μεγάλη παρασπονδία της κάλυψης και δεν πάμε στους μεγάλους headliners QueensOfTheStoneAge, μα κατευθυνόμαστε προς τους Chrome. Ο λόγος απλός: τους πρώτους τους έχω δει δύο φορές (κι ήταν κι απογοητευτικοί εκείνη τη βραδιά, όπως έμαθα μετά), τους δεύτερους λογικά δεν θα έχω ποτέ ξανά την ευκαιρία να το κάνω. Και μιλάμε για ιστορικό σχήμα, που καινοτόμησε στον ήχο του μετα-πανκ και του out there rock. Δεν θα πω ότι ήταν φοβεροί: απλά καλοί ήταν και αρκετά άνευροι. Με έναν μπασίστα σκέτο σωσία του Tom Jones, με παραμορφωμένα φωνητικά, διαστρεβλωμένους ήχους και κλασικές straight ροκ κιθάρες, μου έμοιαζαν λίγο στημένοι και σαν να μην είναι το φόρτε τους οι συναυλίες. Ηχητικά έμοιαζαν με τους New York Dolls, αν οι τελευταίοι είχαν μια ψύχωση με το διάστημα και κάθε τι φουτουριστικό και τους άρεσαν τα κόμιξ. Έπαιξαν κι ένα καινούργιο κομμάτι που έδειξε ότι συνεχίζουν από εκεί όπου σταμάτησαν, οπότε θα περιμένουμε και τη νέα τους δουλειά (όταν κι όποτε).
Φεύγοντας πέρασα από τους Chvrches (όταν έμαθα ότι στην Ελλάδα κάποιοι τους προφέρουν Τσβούρτσες, κόντεψα να πνιγώ επί τόπου!). Ωραία ποπ μουσική παίζουν, η οποία λειτουργεί θαυμάσια σε συναυλιακό επίπεδο και δημιουργεί χαρμόσυνη διάθεση. Κι όλα καλά κι όλα ωραία γενικά και πάμε για μία μπύρα ακόμη, αλλά η φωνή της τραγουδίστριάς τους είναι ένα μικρό αστείο. Δεν το πιστεύεις πόσο ψιλή είναι. Κι όσο κι αν το γενικό σύνολο είναι ΟΚ, δεν μπορείς να πάρεις το μυαλό σου από το πόσο ψιλή φωνή έχει η Lauren Mayberry. Γιατί είναι πολύ ψιλή. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι για λίγο κι ότι τον χρόνο που διαθέτεις πρέπει να τον αξιοποιήσεις για να τραβηχτείς για μία ακόμη φορά στην άλλη άκρη του φεστιβάλ…
…εκεί όπου σε κλίμα μεγάλης αναμονής ανεβαίνουν στη σκηνή οι ArcadeFire. Το ότι τους έχω δει δύο φορές παλιότερα (η μία στο πρώτο μου Primavera το 2005) και το ότι ο τελευταίος τους δίσκος δεν μου πολυάρεσε δεν με καθιστούν τον πιο αγωνιώδη ακροατή τους. Με το ξεκίνημά τους, μάλιστα, επιβεβαίωσα κι εκείνο που εξ αρχής υποψιαζόμουν: με λαμπερό σκηνικό κι έναν άντρα ντυμένο με κουστούμι γεμάτο καθρέφτες (οι οποίοι αντανακλούν τους προβολείς που πέφτουν επάνω του) να κατευθύνεται προς τη σκηνή ώστε να ξεκινήσει η συναυλία, οι Arcade Fire δίνουν πια σε ίσες ποσότητες συναυλία και σόου, όπως κάθε μπάντα του βεληνεκούς τους. Δεν παύουν να είναι παιχταράδες και εξακολουθούν να συναρπάζουν, αλλά είναι πολύ διαφορετικοί πια και προχωρούν δυναμικά σε πιο μαζικά ακροατήρια. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να γράφουν ακόμη καλά τραγούδια. Τέτοια έχουν μπόλικα στο ανθολόγιό τους οι Καναδοί και δεν αμφιβάλλω ότι ενθουσίασαν όσους τους παρακολούθησαν μέχρι το τέλος. Εγώ πάλι το είχα ξαναδεί το έργο, δεν είχε καινούργιες σκηνές, οπότε αποχώρησα για κάτι σαφώς ριζοσπαστικότερο.
Μέχρι να έρθει το ριζοσπαστικότερο, πέρασα και κατέθεσα τα σέβη μου μπροστά στον CharlesBradley, αυτόν τον μεγάλο soul man που έχει μπει στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Βρείτε και διαβάστε την ιστορία του, έχει ενδιαφέρον, όπως ενδιαφέρον είχε και το μπαρουτοκαπνισμένο λάιβ του με την ποτισμένη με την ψυχή και τον ιδρώτα του James Brown ερμηνεία του. Δεν έμεινα πολύ, επειδή κάπου εκεί δίπλα άρχιζε και ο AndyStott, που πρόκειται όντως για ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα στον χώρο της electronica. Έπαιζε σε μία νέα σκηνή του φεστιβάλ που ονομαζόταν Bowers & Wilkins - Boiler Room, καρπό συνεργασίας ανάμεσα στο γνωστό club (το οποίο καλεί τους πιο πρωτοποριακούς παραγωγούς για ωριαία DJ σετ που μπορεί κανείς να δει και στο διαδίκτυο) και στην εξίσου γνωστή εταιρία παραγωγής ηχείων, που είχε αναλάβει και την ηχητική κάλυψη του χώρου. Μια σχετικά μεγάλη τέντα όπου στην οροφή της προβάλλονταν projections ορατά κι εξωτερικά κι απίστευτος ήχος, ο οποίος προέβαλλε όλες τις λεπτομέρειες που αρέσκονται να προσθέτουν στη μουσική τους οι κάθε είδους ηλεκτρονικάριοι. Ο Andy Stott έπαιξε αναμενόμενα πολύ καλά: το σετ του ήταν ένα παράξενο ταξίδι σε ανεξερεύνητους χωροχρονικούς ορίζοντες κι έδειξε νέους δρόμους σ’ ένα ανεξάντλητο κατά τα φαινόμενα μουσικό είδος.
Κάπου εκεί νιώσαμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν, οπότε η προοπτική να παρακολουθήσουμε τους Moderat, Metronomy και Disclosure φάνταζε πολύ μακρινή. Η αποχώρηση ήταν μονόδρομος...
Ημέρα δεύτερη
Και τη δεύτερη ημέρα κατευθυνθήκαμε στο Fòrum από νωρίς, μιας που το πρώτο όνομα που μας ενδιέφερε να δούμε ήταν η JuliaHolter, η οποία θα εμφανιζόταν στο κλειστό θέατρο Auditori. Σχετικά μικρή η προσέλευση για μια τόσο σπουδαία καλλιτέχνη, την έκαψε μάλλον η ώρα (στις 4 το απόγευμα) που την έβαλαν στο πρόγραμμα. Ήταν πάντως πολύ καλή, με βιολιστή αλλά και σαξοφωνίστα να συμπληρώνουν τη μπάντα της, και με τα κομμάτια του LoudCitySong να αποτελούν τη μεγαλύτερη δεξαμενή απ’ όπου άντλησε υλικό για τη setlist της. Ικανή ερμηνεύτρια, έδειξε πως πρόκειται για κάποια που όσο μπόι της λείπει, άλλο τόσο ανεπτυγμένο όραμα διαθέτει για το τι θέλει να κάνει και πώς να το πραγματώσει.
Μέχρι να δούμε τον John Grant που έπαιζε στις 6μιση το απόγευμα (κι αφού είχε ακυρωθεί η LindaPerhacs, η οποία θα εμφανιζόταν εκείνη την ώρα), μπορέσαμε να χαζέψουμε λίγο τα περίπτερα που, όπως και πέρυσι, πουλούσαν κυρίως δίσκους και πόστερ συναυλιών· μαγαζί είχε όμως στήσει και η Rough Trade, στο οποίο μπορούσες να βρεις δίσκους όλων των ονομάτων που εμφανίζονταν στο φεστιβάλ. Τα σύννεφα απλώνονταν εντωμεταξύ απειλητικά ολόκληρη την ημέρα επάνω από τη Βαρκελώνη, επιβεβαιώνοντας όσα φοβόμασταν. Με το ξεκίνημα σχεδόν του JohnGrant, άρχισε να βρέχει έντονα. Κι όσο κι αν μας βρήκε προετοιμασμένους με αδιάβροχα, δεν αποφύγαμε το βρέξιμο των παπουτσιών μας, που θα μας συντρόφευαν για τις επόμενες δέκα τόσες ώρες… Όχι και το πιο ευχάριστο που μπορεί να σου συμβεί, αλλά τουλάχιστον σταμάτησε να βρέχει αργότερα. Ο John Grant, τώρα, με τις δύο δισκάρες που έχει κυκλοφορήσει, δεν είχε κανένα πρόβλημα να σαγηνεύσει όσους έμειναν κάτω από τη βροχή να τον δουν: βρισκόταν σε διαολεμένα κέφια κι απέδωσε τα τραγούδια του με ακρίβεια και με πολύ συναίσθημα. Μίλησε μάλιστα στον κόσμο σε πολύ καλά ισπανικά και τον κέρδισε για τα καλά, ενώ πίσω του στάθηκε μια πολύ καλή μπάντα (ο ίδιος έπαιξε και πλήκτρα, εκτός απ’ το να τραγουδάει). Είπε όλο σχεδόν το PaleGreenGhosts κι έκλεισε συγκινητικά με το "Queen Of Denmark" από το ομώνυμο ντεμπούτο του. Άφησε τα τραγούδια να λειτουργήσουν μόνα τους, κι εκείνος δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά περισσότερα από το να τα ερμηνεύσει με την πρέπουσα αγάπη.
Με κρύα καρδιά δεν πάμε να ακούσουμε τον MickHarvey να παίζει αποκλειστικά Serge Gainsbourg και κατευθυνόμαστε να τσεκάρουμε τους παλαίμαχους Loop, οι οποίοι επανασχηματίστηκαν κι αυτοί ακολουθώντας τις επιταγές των καιρών. Ποτέ δεν είχαν την τύχη να γίνουν τόσο γνωστοί κι αναγνωρισμένοι ως επιρροή όσο οι συναγωνιστές τους Spacemen 3, αλλά όποιος έχει ακούσει όσους τους ακολούθησαν μπορεί να αντιληφθεί τη «ζημιά» που έκαναν. Οι δίσκοι τους θεωρούνται κλασικά δείγματα drone rock με έμφαση στη βαριά ψυχεδελική ατμόσφαιρα και στις μακρόσυρτες επαναλαμβανόμενες ηχητικές φράσεις. Βλέποντάς τους μετά από όλα αυτά τα χρόνια, δείχνουν να το κατέχουν ακόμη το άθλημα και να βάζουν τα γυαλιά σε γιαλαντζί νεοψυχεδελικούς πιτσιρικάδες. Τελικά ίσως να μην στέκονται πλάι-πλάι με τους Spacemen 3 λόγω του ότι είναι πιο «βαριοί», οπότε και πιο δύσκολοι στο να προσεγγιστούν. Ήταν πάντως εξαιρετικοί και μάζεψαν πολλούς θεατές στα πόδια τους.
Όχι ασφαλώς όσους μάζεψε ο Dr. John και οι NiteTrippers, που γέμισαν ασφυκτικά τον μεγάλο χώρο μπροστά από τη σκηνή Ray-Ban. Ο Δόκτορας βγήκε στηριζόμενος σε δύο μαγκούρες –ενδεικτικό της προχωρημένης ηλικίας στην οποία βρίσκεται πια– διακοσμημένες με κάθε λογής φτερά και ξόρκια, απ’ αυτά που συνθέτουν τη μεγάλη του βουντού σχολή της Νέας Ορλεάνης. Κάθισε στο πιάνο του κι έπαιξε με εξαιρετικό κέφι, πλαισιωμένος από μια καλολαδωμένη εξαμελή μπάντα, στην οποία εξέχοντα ρόλο είχε μια γυναίκα που όχι μόνο τον παρουσίασε, μα έκανε επίσης φωνητικά (με απίστευτη φωνή) κι έπαιξε τρομπόνι. Το ρεπερτόριο προερχόταν κυρίως από το πρόσφατό του άλμπουμ LockedDown, δεν ξέχασε πάντως να ανατρέξει και σε παλιότερα κομμάτια όπως το "I Walk On Guilded Splinters", το "Right Place Wrong Time" ή μία διασκευή στο "Let The Good Times Roll" του Louis Jordan. Κάποια στιγμή σηκώθηκε κι έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα σε ορισμένα τραγούδια κι αποχώρησε εν μέσω επευφημιών.
Η συνέχεια επεφύλασσε μία ακόμη σημαντική επανασύνδεση, εκείνη των Slowdive, οι οποίοι μετά από πολλά χρόνια είπαν κι αυτοί να ξαναζήσουν τη νιότη τους. Ποτέ δεν υπήρξα ο φανατικότερος οπαδός τους· τους εκτιμούσα ανέκαθεν, μα σε καμία περίπτωση δεν περίμενα πώς και πώς να τους δω. Αποδείχθηκαν όμως αντάξιοι των περιστάσεων, με τις κιθάρες τους να αναδύουν εκείνη τη ζεστή παραμόρφωση που τους χαρακτήριζε ανέκαθεν και με τα τραγούδια τους να κελαρύζουν σαν ιερό ύδωρ, από μια δεκαετία που χαρακτήρισε τη ζωή πολλών από μας. Ο Neil Halstead, με μούσι και σχετικά μακριά μαλλιά, έμοιαζε να έχει αμερικανοποιηθεί πλήρως και να ζει πιθανώς το όνειρό του σε φάρμα απομακρυσμένης πολιτείας των Ηνωμένων Πολιτειών· και η Rachel Goswell έδειχνε ως μια κανονική Βρετανίδα νοικοκυρά, στην οποία είχε έρθει κουτί η παύση εργασιών του συγκροτήματος ώστε να επικεντρώσει στο μεγάλωμα των παιδιών της και στη φροντίδα του συζύγου της. Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της συναυλίας χαμογελούσε μπροστά στην υποδοχή που της/τους επιφυλάχθηκε, ενώ τα μάτια της έμοιαζαν διαρκώς βουρκωμένα. Ήταν άψογοι εκτελεστικά οι Slowdive, στο "Catch The Breeze" το συγκινησιόμετρο χτύπησε κόκκινα κι έτσι όμορφα κύλησε ολόκληρο το σετ. Το μόνο άσχημο είναι ότι, λόγω συγκυριών, κοιτάξαμε πάλι τα παπούτσια μας που εξακολουθούσαν να είναι βρεγμένα από την απογευματινή μπόρα. Κι αυτό ήταν πέρα για πέρα ενοχλητικό…
Παρακάμπτουμε τους Pixies που θα εμφανίζονταν στη συνέχεια (όχι σοβαρά τώρα… Όπως παρακάμψαμε και τους Queens Of The Stone Age την πρώτη μέρα, αλλά και τους National, Mogwai, GodspeedYou! BlackEmperor κι ένα σωρό άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα, για τους λόγους που προαναφέραμε) για να δούμε τους WarOnDrugs. Είχαν ένα πάρα πολύ καλό νέο άλμπουμ πρόσφατα κι είπαμε έτσι να δώσουμε μία ακόμη ευκαιρία στον Kurt Vile να εξιλεωθεί από το σχεδόν φιάσκο που μας κέρασε τις προάλλες στο Gagarin. Οι εμφανίσεις τώρα στο Primavera ξεκινούν με ακρίβεια δευτερολέπτου, αλλά στη δική τους περίπτωση άρχισε με καθυστέρηση μισής ώρας λόγω τεχνικών προβλημάτων –κι αυτό μας πήγε πίσω στο πρόγραμμα. Έμεινα να δω έστω και λίγο, έτσι για την ιστορία. Τα κομμάτια έλαμπαν χάρη στις μελωδικές τους αρετές, δεν μπορούσα όμως να μείνω να τους απολαύσω περισσότερο. Το καθήκον με καλούσε στο επόμενο συγκρότημα, που ήταν κι εκείνο ιστορικό...
Είχα δει ξανά τους Slint σε παλιότερο Primavera και ήταν εξίσου σπουδαίοι με το όνομα που έχουν αποκτήσει σαν πατριάρχες του slowcore (και από διάφορες απόψεις εκείνου που ονομάζουμε πια post-rock). Για μία ακόμη φορά, δεν θα ισχυριστώ ότι έχω περάσει άπειρες ώρες αφομοιώνοντας κάθε νότα, ξέσπασμα και λυρική πλοκή του Spiderland και της υπόλοιπης –ισχνής– δισκογραφίας του γκρουπ· ως εκ τούτου, δεν ήμουν από εκείνους που σχηματικά έκλαιγαν με όσα διαδραματίστηκαν επί σκηνής. Αναγνωρίζω ότι πρόκειται για φοβερή μπάντα, η οποία καινοτόμησε στον καιρό της και δικαίως δρέπει σήμερα τις δάφνες που της αναλογούν. Σε κάθε περίπτωση, επρόκειτο για ένα καταπληκτικό λάιβ. Εάν μάλιστα τύγχανε να λατρεύεις τη μουσική τους, θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις έως και συγκλονιστικό. Χαρακτηρισμό που θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτό που επακολούθησε.
Είχα δει πέρυσι τον HaxanCloak στο Six d.o.g.s., σε ένα από τα εντυπωσιακότερα σετ που έχω παρακολουθήσει από έναν άνθρωπο που στέκεται πίσω από ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα. Ο τρόπος με τον οποίον χτίζει τη μουσική του είναι πιστεύω μοναδικός στη σύγχρονη electronica πραγματικότητα: σε παίρνει από εδώ και σε πηγαίνει εκεί διαμέσου ήχων που σκέφτεσαι ότι μάλλον δεν υφίστανται στον πλανήτη μας, σε τραβάει σε μονοπάτια τόσο σκοτεινά ώστε εύχεσαι μετά να μη βρισκόσουν εκεί, την ίδια όμως στιγμή όλο αυτό σε ελκύει σαν εθιστικό ναρκωτικό. Δεν γινόταν λοιπόν να τον χάσω, ειδικά αφού έπαιζε στο Boiler Room.
Το ψηλό και όμορφο αγόρι που κρύβεται κάτω από το καλλιτεχνικό παρατσούκλι εκμεταλλεύτηκε την εξαιρετική ακουστική του χώρου, δίνοντας στο volume να καταλάβει. Ήταν η ώρα να χρησιμοποιήσω τις πολύτιμες ωτασπίδες μου, ακόμη όμως και με αυτές να προστατεύουν τα τύμπανά μου άκουγα μια χαρά και δυνατότατα. Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ ποιος νοήμων άνθρωπος θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί μέσα χωρίς ένα ζευγάρι από δαύτες! Το μπάσο ήταν κυριολεκτικά –όχι μεταφορικά– τρομακτικό: σου αναδιοργάνωνε τα ζωτικά όργανα στο στομάχι, ενώ κάτω και πίσω του λάμβανε χώρα το προαναφερθέν γαϊτανάκι από μυστηριακές εναλλαγές μοτίβων, που εξερευνούσαν τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού ήχου, επιβάλλοντας στον ακροατή μια άγνωστη εμπειρία. Ήταν απίστευτος ο Haxan Cloak, αυτό έχω να πω μόνο, επειδή δεν θα μπορούσα να περιγράψω επαρκώς όσα άκουσα από τα χεράκια και τα κυκλωματάκια του. Ως εκ τούτου, δεν περιγράφω άλλο!
Έμεινα λίγο ακόμα στη σκηνή για να τσεκάρω και τον DominicFernow που ξεκίνησε ευθύς μετά, χωρίς καμία διακοπή. Ούτως ή άλλως σε τέτοιους καλλιτέχνες δεν χρειάζεται να αναδιοργανωθεί η σκηνή με διαφορετικά όργανα, όπως στις ροκ συναυλίες: ένα διαφορετικό μηχάνημα περιμένει δίπλα, συνδεδεμένο κι έτοιμο να ξεκινήσει να ξερνάει τα δικά του beats ‘n’ bleeps ‘n’ cuts. Ο Fernow είχε παίξει και νωρίτερα την ίδια ημέρα με το όνομα Prurient – ένα σετ θορύβου απ’ ότι έμαθα– κι αργότερα, στις 4 τα ξημερώματα, θα έπαιζε με ένα ακόμη από τα ονόματά του, σαν VaticanShadow. Mε το βαφτιστικό του ξεκίνησε παίζοντας techno μουσική με έντονες αραβικές ηχητικές πινελιές, που όντως παρουσίαζε ενδιαφέρον. Αλλά ο χρόνος πίεζε κι έπαιζαν πολλά και διάφορα τριγύρω για να μείνω να ακούω techno, σόρρυ…
Στο δίλημμα !!! (chkchkchk), SBTRKTή Jesu, διαλέγω δαγκωτό το τρίτο. Ψιλοαπωθημένο το είχα άλλωστε να δω να παίρνουν σάρκα και οστά οι απίστευτες μουσικές του Justin Broadrick μπροστά στα μάτια μου, ο οποίος ασφαλώς και δεν με απογοήτευσε. Οπαδός του slowcore κι αυτός μα πολύ πιο ικανός στο χτίσιμο υποβλητικών ατμοσφαιρών, έπαιξε όσο σκληρά χρειαζόταν για να μην ραγίσει τις εύθραυστες ισορροπίες που κρατούνται από τα στοιχεία της μουσικής του. Το μπάσο έδειξε με το παραμορφωτικό του εφέ τα κοφτερά δόντια του ήχου της μπάντας, τα τύμπανα ακολουθούσαν κατά πόδας, ενώ οι κιθάρες ακροβατούσαν ανάμεσα στο αιθέριο και στο αρκούντως σκληρό. Είναι μοναδικά τα όσα κάνουν με τη μουσική τους οι Jesu και το ίδιο ακριβώς θα μπορούσα να πω και για το λάιβ τους. Το οποίο, όσο κι αν δεν ήταν συναρπαστικό να παρακολουθείς, σε εγκαλούσε εντός του και σε άφηνε να γευτείς τη γλυκιά, ζαλιστική του μέθεξη.
Φεύγοντας, βλέπω ότι στη διπλανή σκηνή ξεκινούσαν οι FactoryFloor. Ευκαιρία λοιπόν να τους τσεκάρω, μετά από ένα τόσο αξιόλογο άλμπουμ σαν το ντεμπούτο τους. Ένα τέταρτο αργότερα, έπαιζαν ακόμη το πρώτο τους κομμάτι, με ένα έντονο techno beat που δεν πήγαινε παρακάτω τα δρώμενα. Μπορεί να είχε αλλάξει το κομμάτι εδώ που τα λέμε, αλλά εμένα τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε... Ίσως αυτός να ήταν και ο σκοπός του γκρουπ –να σε βάλει σε μια κατάσταση trance, μεταφέροντάς σε εντός διαφορετικών διαστάσεων. Αλλά η δική μου διάσταση είχε νούμερο 43, ήταν ακόμα βρεγμένη μετά από τόσες ώρες, χώρια που η ώρα είχε περάσει τις 3 τα ξημερώματα και η πλήρης εξάντληση βρισκόταν μια ανάσα μακριά. Ούτε καν το άκουσμα των JagwarMa και του ComeSaveMe από κάποια παραπλήσια σκηνή δεν ήταν ικανό να εμποδίσει τα πόδια μου να κατευθυνθούν προς την έξοδο.
Ημέρα τρίτη
Ο καιρός έφτιαξε κάπως, μπορέσαμε μάλιστα να κάτσουμε και λίγο έξω στην πόλη το πρωί για μια πρώτη μπύρα, πριν εισέλθουμε για τον τρίτο και τελευταίο γύρο των συναυλιακών εξελίξεων. Που εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν ελαφρώς αργότερα, με τον JonathanWilson στις 6 και μισή το απόγευμα. Η προσωποποίηση του κλασικού αμερικάνικου ήχου, ο Wilson έχει χαιρετιστεί ως ένας από τους πιστότερους εκπρόσωπους της σχολής των singers/songwriters. Κι επάνω στη σκηνή δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιώσει όσους τον πιστεύουν. Με μούσι, καπέλο χίπικο και γυαλιά ηλίου, φαινόταν να μην περνάει ημέρα που να μην ανάβει ένα κεράκι στη γωνιά που έχει σπίτι του αφιερωμένη στον Αϊ Neil τον Young. Τέτοιου είδους καλλιτέχνες είναι ασφαλώς γεννημένοι να δίνουν συναρπαστικά λάιβ, κάτσαμε λοιπόν ευλαβικά κι ακούσαμε τις εξαιρετικές του συνθέσεις παιγμένες πιστά στο πρωτότυπο, όπως δηλαδή ακούγονται στους δίσκους. Κι αφού γεμίσαμε με διηγήσεις από το ιστορικό Laurel Canyon φορτισμένες με ήπιο ηλεκτρισμό, συμφωνήσαμε ότι αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ό,τι έπρεπε για να αρχίσει ιδανικά μια νέα συναυλιακή ημέρα και προχωρήσαμε παρακάτω.
Το παρακάτω επεφύλασσε μία ακόμη ιστορική μπάντα και μία από τις πλέον αγαπημένες μου. Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι θα έπαιζαν οι Television κι εγώ θα βρισκόμουν κάπου αλλού; Ολόκληρο το σετ απαρτιζόταν από το MarqueeMoon και μόνο, ένα από τα 10 πιο αγαπημένα μου άλμπουμ· το απέδωσαν όμως ελαφρώς προβληματικά. Κατ’ αρχήν το γεγονός ότι έπαιξαν με τον ήλιο μέσα στα μούτρα θα πρέπει να τους είχε εκνευρίσει απεριόριστα. Το ίδιο κι ένα τεχνολογικής φύσης πρόβλημα, το οποίο έκανε τον Tom Verlaine Τούρκο (ενώ όλοι ξέρουμε ότι είναι βέρος Νεοϋορκέζος, και η απόσταση είναι πραγματικά μεγάλη). Με άλλον κιθαρίστα πια στη θέση του Richard Lloyd, απέδωσαν ικανοποιητικά το άλμπουμ, μα κι ελαφρώς βαριεστημένα για να είμαστε ειλικρινείς. Τι στο καλό, 65άρηδες είναι πάνω-κάτω όλοι τους, τι να περιμέναμε; Πάντως σε καμία περίπτωση δεν σπίλωσαν το μύθο τους και πάντοτε θα έχουν το απεριόριστο respect μου. Και ο Billy Ficca παραμένει από τους καλύτερους ντράμερ που περπάτησαν ποτέ επάνω στη Γη, να τα λέμε κι αυτά…
Επιστροφή κατόπιν στην προηγούμενη σκηνή, για να απολαύσουμε ροκ με το κουτάλι –ή αλλιώς τους Spoon. Αν ενθυμείστε, κάποια στιγμή στις αρχές με μέσα των '00s βρίσκονταν στα πρόθυρα να γίνουν μία από τις μεγάλες μπάντες του ανεξάρτητου ήχου της Αμερικής· κάποια πολυεθνική εταιρία είχε αναλάβει να τους μεταφέρει στο επόμενο επίπεδο με έναν δίσκο τους, κάτι όμως που δεν συνέβη ποτέ. Παρακολουθώντας τους μπορούσες να καταλάβεις το γιατί: όσο ωραία κι αν ήταν τα τραγούδια, κάτι τους έλειπε, κάτι τους εμπόδιζε να απογειωθούν. Καλός μπροστάρης ο Britt Daniel, εξίσου αξιόλογοι και οι πίσω του, αλλά δεν… Έμεινα να τους δω κάμποση ώρα, κάτι μέσα μου όμως έμενε ανεκπλήρωτο. Κι είχα παράλληλα την αίσθηση ότι κάτι καλύτερο έπαιζε κάπου αλλού εκεί μέσα κι εγώ το έχανα.
Και πράγματι, αυτό το κάτι ονομαζόταν CaetanoVeloso. Δεν έχω ψάξει πολύ τη δουλειά του, γνωρίζω βέβαια ότι υπήρξε από τους πρωτεργάτες του κινήματος tropicalismo. Πάντως όποιος περίμενε ότι θα μετέτρεπε την παραλία της Βαρκελώνης σε μία νέα Bahia, έκανε τραγικό λάθος. Η μουσική του είχε ασφαλώς έντονο το άρωμα της βραζιλιάνικης παράδοσης, αλλά ήταν και κάτι διαφορετικό από εκείνο που θα περίμενε κανείς –ειδικά κάποιος άσχετος με το ζήτημα όπως εγώ (το post-punk της χώρας το κατέχω καλύτερα!). Πολύ επικοινωνιακός με το ακροατήριό του, έκανε όσους δεν ήταν δύσκαμπτοι να λικνιστούν με τους ρυθμούς του, μα και να στήσουν αυτί σε όσα παραπάνω έχει να δώσει με τη μουσική του. Όσοι δηλαδή δεν ήταν απασχολημένοι να στρίβουν τον νιοστό μπάφο της ημέρας, που για μία ακόμη χρονιά αποτέλεσε τη χαρακτηριστικότερη οσμή στον αέρα του φεστιβάλ...
That was then but this now, όμως, που μεταφράζεται στο ότι από το τιμημένο παρελθόν έπρεπε να μεταφερθούμε στο γεμάτο υποσχέσεις μέλλον για να τσεκάρουμε τον νεαρό κι ανερχόμενο ράπερ EarlSweatshirt. Τώρα δεν πρόκειται να σας πω ότι ενημερώνομαι ανελλιπώς γύρω από τις εξελίξεις στο θέμα της ραπ μουσικής, αλλά είναι δύσκολο να μην έχει πάρει κάπου το μάτι σου το όνομα αυτού του πιτσιρικά. Είχα λοιπόν την περιέργεια να διαπιστώσω what the fuss is all about ασούμε. Εντάξει, ο μάγκας το 'χει και το καταλάβαινες τόσο από τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να τον παρακολουθήσει, όσο κι από την άνεσή του επί σκηνής. Ήταν μάλλον μια ακόμη ημέρα στη δουλειά για εκείνον, να πηγαινοέρχεται πέρα-δώθε κρατώντας το παντελόνι του σαν να κατουριέται (το ξέρω μωρέ ότι έτσι είναι το στυλ των περισσοτέρων, μη φωνάζετε!), φτύνοντας ακατάπαυστα ρίμες που το πιθανότερο είναι να μη μάθουμε ποτέ τι λένε. Πας για να ακούσεις και να αφομοιώσεις στυλ και ρυθμό και να χορέψεις για περίπου τρία τέταρτα της ώρας –εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω κάτι άλλο στην όλη φάση. Και μια χαρά μου ακούγεται!
Επιστροφή στις μεγαλύτερες σκηνές για τους VolcanoChoir, το συγκρότημα που διατηρεί ο Bon Iver με κάτι φιλαράκια του, τα οποία έχουν ένα άλλο γκρουπ ονόματι Collection Of Colonies Of Bees. Σκεφτείτε τον πρώτο με το χαρακτηριστικό του πια ύφος σε κάπως ηλεκτρονικότερο στυλ και με μία μπάντα να παίζει πίσω του –αλλά καλή μπάντα, όχι τίποτα κουτσάλογα. Τον περισσότερο χρόνο, η φωνή του Vernon/Bon Iver ήταν περασμένη από έναν συνθετητή κι ακουγόταν ρομποτική κι απόκοσμη, τα κομμάτια όμως ήταν ζεστά και γεμάτα συναισθηματικές κορυφώσεις. Όλα κυλούσαν περίφημα μέχρι που ένας από τη μπάντα είπε από το μικρόφωνο πως «αυτή ήταν η τελευταία φορά που σας βλέπουμε, γι’ αυτό και είναι μία ιδιαίτερη συναυλία»· κάποια μέλη αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους αμέσως μετά, υπονοώντας ξεκάθαρα ότι πρόκειται σύντομα να διαλυθούν. Κι εκεί που είχα θεωρήσει παράδοξο ένα τέτοιο συγκρότημα να κληθεί να παίξει σε μία τόσο μεγάλη σκηνή, αφενός το ότι τη γέμιζαν με τόσο χαρακτηριστική ευκολία σαν μουσικοί κι αφετέρου το ότι τους τίμησαν αρκετές χιλιάδες κόσμου από κάτω, δικαίωσε τους διοργανωτές.
Για τη συνέχεια θα διάλεγα κάτι σε DismembermentPlan ή ακόμα και Buzzcocks, αλλά o φίλος μου ο Γιάννης Σαμούρκας –με τον οποίον παρακολούθησα τα περισσότερα απ’ όσα περιγράφω παραπάνω– επέμενε ότι δεν πρέπει με τίποτα να χάσουμε τον KendrickLamar. Το όνομά του μου ήταν σαφώς γνωστό, το πρόσφατο άλμπουμ του βρισκόταν παντού στις λίστες με τα καλύτερα της περασμένης χρονιάς, αλλά γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα ακόμη χιπ χοπ άλμπουμ δεν είχα μπει στον κόπο να το ακούσω. Εντάξει, θα παραδεχτώ ότι είναι καλός. Θα φτάσω μέχρι το σημείο να πω ότι με παρέσυρε κι εμένα να συμμετάσχω στο παιχνίδι που έπαιζε επί σκηνής με τα «για να ακούσω αυτή τη μεριά να φωνάζει yooooooooo. Και για να ακούσω και την άλλη μεριά να φωνάζει yooooooo. Και ποια μεριά μπορεί να φωνάξει δυνατότερα yoooooo» κ.ο.κ. Και τα χέρια μου ψηλά σήκωσα, και τα ποδαράκια μου κούνησα αδέξια όσο εκείνος έλεγε τις κάλτσες του (κι αφού οι δικές μου ήταν στεγνές εκείνο το βράδυ, γιατί όχι;). Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον αναζητήσω ξανά, αλλά για την ώρα και τη στιγμή που τον είδα ήταν κάτι παραπάνω από περίφημα. Να σημειώσω επίσης ότι μάζεψε τον περισσότερο κόσμο από κάθε άλλο καλλιτέχνη του τριημέρου, που κι αυτό σίγουρα κάτι σημαίνει –εγώ να τα βλέπω...
Αμέσως μετά έπαιζαν οι NineInchNails. Θα είμαι ξεκάθαρος: δεν μου αρέσουν. Δεν πιάνω τι ακριβώς είναι τόσο σπουδαίο σ’ αυτό που κάνουν. Δεν αντιλαμβάνομαι τι στα κομμάτια έχουν τα τραγούδια τους που θα μπορούσε να αρέσει σε κάποιον (ήθελα να γράψω κομμάτια, γιατί τραγούδια δεν τα λες ακριβώς, αλλά δεν φαίνεται ωραία δύο φορές η ίδια λέξη μέσα σε τέσσερις λέξεις... Ορίστε, μόλις το έκανα ξανά!). Αλλά κάνουν ωραία λάιβ, όπως πληροφορήθηκα, οπότε είπα να τους τσεκάρω. Και όντως ισχύει: φοβερή ενέργεια, εξαιρετικό light show και ο Trent Reznor την ιδρώνει για τα καλά τη φανέλα. Μπορώ λοιπόν να καταλάβω γιατί φεύγουν ενθουσιασμένοι οι οπαδοί από μπροστά τους, δεν μπορώ όμως να το συμμεριστώ. Σόρρυ, αλλά δεν με αγγίζει αυτό το πράγμα... Χώρια που κατά τη διάρκεια του σετ είχα ένα ψιλοσωματικό κρασάρισμα κι έπρεπε να πάω να καθίσω κάπου, να φάω κάτι τις και να ανασκουμπωθώ.
Έμενε ένα ακόμη σχήμα που ήθελα να δω, και κατευθυνόμενος προς τα εκεί άκουσα τους Νine Inch Nails να κλείνουν με το "Hurt", όπως θα περίμενε κανείς. Ο Johhny Cash το λέει καλύτερα –νομίζω σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, μέχρι να πλασαριστούμε καταλλήλως, ξεκίνησαν και οι Foals. Ναι, οι «δικοί» μας Foals, του Γιάννη του Φιλιππάκη από την Κάλυμνο. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε, αλλά η μπάντα του είναι κυριολεκτικά huge. Δεν ξέρω επίσης αν φταίει το γεγονός ότι ήταν στην ουσία το τελευταίο μεγάλο λάιβ πριν την αυλαία του φετινού Primavera, αλλά μάζεψαν απίστευτο κόσμο μπροστά τους. Και δίνουν και καλό σόου αν θέλετε να ξέρετε, γνωρίζουν πώς να κρατάνε σε εγρήγορση το ακροατήριο με τη σκηνική τους παρουσία, κι υπάρχει ασφαλώς και η μουσική τους, που είναι μια άλλη υπόθεση· η οποία άπτεται βέβαια του γούστου του καθενός. Τη χαρήκαμε κι αυτή δεόντως: χορέψαμε το "My Number" και τα λοιπά γνωστά του γκρουπ, και κάναμε μια διακριτική αποχώρηση, αφού η πτήση μας ήταν πρωινή την επόμενη ημέρα (και θέλαμε έτσι να κλείσουμε τα ματάκια μας κανά τετράωρο, αν ήμασταν τυχεροί).
Είδαμε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα, όπως συμβαίνει πάντοτε στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Και πολύ θα ήθελα να κλείσω με την ευχή «και του χρόνου», αλλά ξέρω από τώρα πως δεν θα είμαι εκεί… Βάλτε λοιπόν τα δυνατά σας να είστε εσείς στη θέση μου, είναι προφανές ότι πραγματικά αξίζει!
{youtube}rtEoVkfJ2bs{/youtube}
