Υπάρχει ένας βασικός κανόνας στο θέατρο, ο οποίος σχετίζεται με οποιαδήποτε σχολή ακολουθείς σε επίπεδο σκηνοθεσίας και μ' οποιοδήποτε έργο έχεις κατά νου προς παρουσίαση· και είναι σίγουρο ότι, έτσι και τον παραβείς, σε εκθέτει πάντοτε με εμφατικό τρόπο. Έχει να κάνει με το μέγεθος του μπάτζετ που διαθέτεις και με τις δυνατότητες που σου δίνει η παραγωγή. Τουτέστιν, ποτέ δεν παρουσιάζεις σκηνικά, φωτισμούς, κουστούμια τα οποία να υπαινίσσονται ανώτερο επίπεδο από αυτό που πραγματικά επιτρέπουν τα οικονομικά σου: θα φανείς υπερφίαλος και στα σίγουρα κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς γελοίος.
Μιας και το θέατρο αποτελεί εγγενές στοιχείο του ροκ εν ρολ –πόσο μάλλον όταν πατάμε στα χωράφια του death rock (διότι οι Christian Death δεν είναι goth)– τα πράγματα δεν χρειάζεται καν να έχουν μεταφορική έννοια. Ο Valor βέβαια έχει μια μοναδική ιδιότητα. Η αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του κατάφερε να γίνει σημείο όχι μόνο αναφοράς, μα και αναμονής ανάμεσα στους οπαδούς. Στις δύο λοιπόν από τις παραπάνω τρεις συντεταγμένες (σκηνικά, φωτισμούς, κουστούμια) ο Valor βγήκε νικητής το Σάββατο το βράδυ στη Death Disco. Οι φωτισμοί συγκαταλέγονται ανάμεσά τους, έστω κι αν ήταν το καλύτερο δυνατό που μπορούσε να προσφέρει ο συγκεκριμένος χώρος. Κρίνονται ικανοποιητικοί, απλά το σόου των Christian Death θα ήταν πολύ πιο ωραίο έτσι και κάποιο μαστόρι ασχολιόταν αποκλειστικά με τον συγκεκριμένο οπλισμό. Αλλά είπαμε: μπάτζετ δεδομένου, σηματοδοτούνται και τα αποτελέσματα. Στα κουστούμια τώρα, φυσικά και δεν μας απογοήτευσαν οι Christian Death, είμαι άλλωστε σίγουρος ότι διαθέτουν πολυποίκιλη και τεραστίων διαστάσεων γκαρνταρόμπα.
Στα σκηνικά όμως υπήρξε πρόβλημα. Γιατί το βίντεο που συνόδευσε τη μπάντα επί σκηνής είχε κακό μοντάζ και ενίοτε άτσαλο κώδικα: δεν είναι δηλαδή δυνατόν, την ώρα που παίζει το γκρουπ, να βλέπεις σε προβολή πίσω του βιντεοκλίπ για άλλο τραγούδι, με αποτέλεσμα να ανοιγοκλείνουν τα στόματα σε διαφορετικούς σκοπούς και στίχους... Τα ρετάλια επίσης που καλύπτουν εδώ και αρκετές τουρνέ τα ντραμς έδειχναν απλά σαν σεντόνια τσιτωμένα. Διασώζονται πάντως τα τριαντάφυλλα στα μικρόφωνα.
Κοιτώντας την ώρα που πέρναγε, ήμουν έτοιμος να πω «ΟΚ, Valor είναι, τι περίμενες; Να έρθει στην ώρα του και να αρχίσει το λάιβ στις 11»; Ωστόσο, το να ξεκινάς τελικά τη συναυλία στις 11+32 και να την τελειώνεις στις 12+46 (και βάλτε μέσα και δύο διαλείμματα), είναι όπως και να το κάνουμε παρατραβηγμένο... Και ναι μεν τα τραγούδια του CatastropheBallet –που ήταν και το τιμώμενο άλμπουμ της βραδιάς– είναι πολύ ωραία και χρειάζεται πραγματικά να προσπαθήσεις για να τα καταστρέψεις, αλλά ο ήχος δεν τα βοήθησε, σε καμία περίπτωση.
Εκείνη η έρμη η Maitri, πάντως, προσπαθεί. Παρ' όλο που σε πρώτη ανάγνωση τα εναρκτήρια ουρλιαχτά της και ο γενικότερα new age αέρας τον οποίον έχει φέρει στη μπάντα (νεράιδες στα βίντεο κτλ.) δείχνουν ως ευκολίες, πρέπει να της αναγνωρίσω ότι είναι εργατάκι πρώτης κοπής. Ακόμα κι αν η φωνή της ποτέ δεν θα αποκτήσει εκείνο το εύθραυστο και επικίνδυνο της υπέρτατης Gitanne Demone, μιλάμε εδώ για μια τύπα η οποία δίνει μια πολύ γερή κλωτσιά προς τα πάνω όταν οι Christian Death παίζουν το κλασικό up tempo μοτίβο τους –αυτό που ξέρουν τόσο καλά. Η γυναίκα δαγκώνει λοιπόν και δίνει πάθος. Ο ντράμερ τώρα μπορεί να άκουσε τα σχολιανά του από την παρέα μου (διότι σε μερικά σημεία πήγε κάποια κομμάτια ελαφρώς πιο αργά), εγώ πάντως βρήκα ότι κράτησε καλά το καράβι για να μην μπατάρει. Ήταν δυναμικός o Jason Frantz, απλά του έλειπε η φαντασία και ενίοτε έκανε και μερικά λάθη στις κόντρες του. Αλλά αυτά είναι ανθρώπινα.
Και ο Valor; Ο Valor είναι Valor ρε παιδιά... Μιλάμε για άνθρωπο που ήθελε λέει να αφιερώσει σε όσους παπάδες της Αθήνας κοιμούνται με παιδιά –κι εμείς από κάτω του φωνάζαμε σε ελληνικά και αγγλικά «ρε μεγάλε μπερδεύτηκες με το Λίβερπουλ»– λέγοντας κατόπιν το μεγαλειώδες «Και τώρα που τελειώσαμε, μπορώ να υπογράψω αυτόγραφα και τα βυζιά σας». Δεν περιγράφω άλλο... Έχει το καλύτερο κούρεμα του πλανήτη αυτή τη στιγμή (μεταπυρηνικός ραβίνος), έχει τον αγέραστο (τσίτα το δέρμα η μουστόγρια), κρατάει ακόμα μάγκικα την κιθάρα, περασμένη από τον δεξί ώμο (για προσπαθήστε να βγάλετε συναυλία έτσι) και εν τέλει, όταν είπε το "This Is Heresy", παρακαλούσα να μην τελειώσει. Γιατί αυτό το γαμημένο, το σάπιο στόμα του death rock έχει ακόμα δόντια γεμάτα σεξ, πύον και ροκ εν ρολ. Ακόμα και στις ύστερες μέρες του.
{youtube}zwfYkfCsyjE{/youtube}
