Ακόμα κι αν δεν συμμερίζεσαι αισθητικά το παραπάνω σύνθημα, οι Pontiak από τη μακρινή Βιρτζίνια σε έκαναν προχθές να το πιστέψεις με το στανιό. Με καμιά δεκαριά δουλειές στο ενεργητικό τους και με το φρέσκο άλμπουμ Innocence να κραυγάζει για ευρωπαϊκό promo πόρτα-με-πόρτα, τα αδέλφια έκαναν μια στάση στο φιλόξενο Six d.o.g.s. για να δείξουν την αξία τους, ενώπιον ενός αψυχολόγητου και αριθμητικά περιορισμένου κοινού.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να έρθω έγκαιρα στην Αβραμιώτου ώστε να προλάβω το support σετ των δικών μας Microondas, για το Hellenit των οποίων ο Στυλιανός Τζιρίτας έγραψε πρόσφατα κάποια κολακευτικά σχόλια (δες εδώ).
Αυτό τώρα που παρουσίασαν οι Pontiak ήταν ένα stoner rock χαρμάνι από ογκώδεις κιθάρες και ηφαιστειώδη riff, τα οποία σου γίνονταν κλύσμα στον εγκέφαλο αν πλησίαζες για πολύ ώρα το ηχείο. Ένας παράξενος συνδυασμός των τραγουδιών των Doors μέσα από τις πυκνές κιθάρες των Sabbath, σκαρφισμένος από μια παρέα ενθουσιωδών κιθαριστών, οι οποίοι πρόσφατα παράτησαν όλοι μαζί τη folk σκηνή κι έπεσαν με τα μούτρα στη heavy rock παράδοση του αχανούς αμερικάνικου Νότου.
Παρατηρώντας από απόσταση τους Pontiak, δίπλα στον ηχολήπτη, τους είδα να λένε –σε πλήρη σύμπνοια μεταξύ τους– κομμάτια όπως το καταιγιστικό "Surrounded By Diamonds", το μελωδικό "Lacklustre Rush" και το ταξιδιάρικο "It's The Greatest". Μετά το τέλος της εμφάνισής τους ήθελα να μελετήσω από την αρχή το Innocence, ήθελα να βρω όσα πράγματα έχασα στην πρώτη ακρόαση· να ψάξω τα ωραία πλουμίδια στις συνθέσεις τους κι εκείνα τα συστατικά που χαντάκωσε η διεκπεραιωτική παραγωγή στο CD. Σπάνιο επίτευγμα, για πολλές μπάντες. Αυτή όμως έπαιξε με θέρμη, παρά τα μετρημένα άτομα κάτω από τη σκηνή. Τιμές επομένως μετά βαΐων και κλάδων στις κιθάρες! Μαζί τους, την έχουν τη ψήφο μου. Η προχθεσινή συναυλία στάθηκε μια πανηγυρική αποθέωση του μαστουρωμένου, σκληρού riff, με τον βαρυκόκκαλο ηλεκτρικό όγκο της κιθάρας να σε συνοδεύει για όσο αντέξεις.
Των αδελφών Carney το έλεγε λοιπόν η ψυχούλα τους. Χρειάζονται όμως νέο παραγωγό και περισσότερη αίσθηση οικονομίας στο υλικό τους. Πρέπει μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ που θα κάνει το breakthrough –μόνο έτσι θα ταράξουν τα νερά. Διαφορετικά θα παραμείνουν εκείνη η «ωραία μπάντα που είχαμε δει στο Six d.o.g.s., η οποία έπαιζε πολύ ωραία, πώς τους λένε να δεις…».
{youtube}ut7X9Su_UrY {/youtube}
