Ο Richard Ashcroft ξαναζωντάνεψε με τη φωνή του την εποχή των Verve σε ένα πρόγραμμα χωρίς εκπλήξεις και ο Rag'n'Bone Man απέδειξε ότι δικαίως αποκαλείται φαινόμενο, σε μια μέρα ωστόσο την οποία το κοινό δεν αντιμετώπισε ως φεστιβάλ...

Παρότι πιο «ελαφριοί» σε μέλη και με όλα τα πνευστά προηχογραφημένα, οι Αμερικανοί μάζεψαν και πάλι πολύ κόσμο στο Fix Factory Open Air της Θεσσαλονίκης, με τη Loulou Gelinkhani και τον Mr. Lif να τραβάνε όλα τα βλέμματα στη σκηνή...

Η 2η μέρα του φεστιβάλ βρήκε το Gagarin γεμάτο, να τραγουδάει ως μία φωνή τους ύμνους των Saracen και να καλωσορίζει τους cult ήρωες Heavy Load, που παρέδωσαν μια συναυλία πυρακτωμένου μετάλλου, λες και δεν πέρασε στιγμή από τις 1980s ημέρες της οργισμένης τους σουηδικής νιότης...

Πολύς κόσμος έδωσε το παρών στο Gagarin και φέτος, με τους headliners Manilla Road να καταπλήσσουν για ακόμα μία φορά με το αρχετυπικό US metal πάθος τους και τους Ιταλούς Doomsword να αποτυπώνονται σαρωτικοί, αφήνοντας πίσω τους τον απόηχο μιας μαινόμενης μάχης...

Αν και η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά μάλλον περδικλώθηκε –τείνοντας σε αυχμηρές αναγνώσεις– η εξαίσια αισθητική των σκηνικών της Εύας Μανιδάκη και η καταπληκτική απόδοση της Ελένης Κελεσίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οδήγησαν σε ένα λαμπρό ανέβασμα...

Μόλις 40 εκλεκτοί έδωσαν το παρών στο Temple, αποζημιώθηκαν όμως με μια μυσταγωγική συναυλία, η οποία κοινώνησε το πνεύμα της (αυτο)συγχώρεσης και της ελευθερίας...

Φινέτσα, πλήξη και φασόν συναίσθημα, με φόντο την εντυπωσιακή κοσμοσυρροή στο Φάληρο...

Μπροστά σε ένα γεμάτο Fuzz, παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά, θυμήθηκαν τα παλιά και σκόρπισαν απλόχερα τη ροκ ποιότητα που τόσο μας λείπει αυτά τα τελευταία χρόνια των αλγόριθμων και των μεταδεδομένων...

Παραμένουν σταθερό σημείο αναφοράς για την πιανιστική τζαζ του σήμερα, είναι όμως και σε θέση να δίνουν συναυλίες με καθηλωτικά σημεία, όπως απέδειξαν στη sold-out κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση...

Η πραγματικά μαγευτική φωνή του Kim Larsen ίσως να εκπροσώπησε τις μελαγχολικές, neofolk απαρχές του συγκροτήματος, αλλά οι υπόλοιπες όψεις της δισκογραφίας τους καταδικάστηκαν τελικά λόγω της μονοτονίας της μίας ακουστικής κιθάρας...