Με μεγάλη επιτυχία διεξήχθη το πρώτο ADD Festival στο συγκρότημα κτιρίων της Πειραιώς 260, με το Six d.o.g.s. και το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου να παραδίδουν ό,τι ακριβώς υποσχέθηκαν: ένα βερολινέζικης αίσθησης ηλεκτρονικό πάρτυ στην Αθήνα. Το event τίμησαν 5.000 κόσμου, με αποτέλεσμα να υπάρξουν μακριές ουρές στην είσοδο (που δυσαρέστησαν κάποιους), ενώ το παρών έδωσαν επώνυμοι ηθοποιοί, αλλά και κάμποσοι ξένοι επισκέπτες, οι οποίοι –μαθημένοι ίσως από το εξωτερικό– ήθελαν κάπου έναν χάρτη με τα 3 stages. 7 τα ξημερώματα, όταν ανέβηκε στα decks η Amelie Lens, υπήρχαν ακόμα πολλοί παρόντες στο φεστιβάλ να την προϋπαντήσουν, ενώ ο χορός συνεχίστηκε ακόμα και στις 11 το πρωί της επόμενης μέρας. Την παράσταση ωστόσο είχαν κλέψει νωρίτερα οι «δικοί μας» Glacial, ανεβάζοντας στη σκηνή τον ...Γιώργο Μαζωνάκη!
Οpen Air Stage: Stiko & Blue Lagoon
του Τάσου Μαγιόπουλου
Ήταν κάπως άχαρος ο ρόλος του ιδρυτή και resident DJ του Κορμοράνου. Να παίζεις μεν στην έναρξη ενός νέου φεστιβάλ, σε έναν ανοιχτό και αρκετά μεγάλο χώρο, που όμως ήταν παντελώς άδειος και παρέμεινε έτσι για αρκετή ώρα αφότου είχε αρχίσει το set. Ο Blue Lagoon άνοιξε πάντως την αυλαία στο Open Air Stage, έστω και αν επί της ουσίας επένδυε μουσικά τις συζητήσεις όσων είχαν προσέλθει στο ADD Festival από νωρίς. Balearic beats, χαλαροί house ρυθμοί, laid-back καταστάσεις και δεν θα μπορούσε μάλλον να γίνει και αλλιώς. Όσοι εντωμεταξύ κατάφεραν να μπουν εγκαίρως, αλλά και όσοι συνέρρεαν στον χώρο της Πειραιώς 260, μάλλον κατευθύνονταν στο Stage Α, όπου οι Invisible People βαρούσαν στο ψαχνό.
Όταν πάλι ανέλαβε τα decks ο Stiko γύρω στις 23.30, σε συνεργασία με τον παρτενέρ του για τη βραδιά, ο κόσμος άρχισε πια να συγκεντρώνεται δειλά-δειλά και στο Open Air Stage. Καθώς οι ρυθμοί ανέβαιναν (το ίδιο και τα bpm), τα εξωτικά grooves πλημμύρισαν τον χώρο, δίνοντας κίνηση σε κάποια κορμιά ή έστω ώμους. Breakbeat, leftfield beats μπήκαν στο ηχητικό μίξερ, ενώ μια επιλογή από Bonobo έδεσε ιδανικά με τα υπέροχα οπτικά που έπαιζαν στον τεράστιο πίνακα πίσω από τους εναρκτήριους DJ, δημιουργώντας όμορφες στιγμές.
Stage Β: K.atou & Mr. Roussos
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Η προθέρμανση και στα 3 stages του ADD Festival ήταν υπόθεση της ελληνικής dance σκηνής. Όσο λοιπόν στην είσοδο της Πειραιώς 260 και στον προαύλιο χώρο άρχιζε να σχηματοποιείται η ενθουσιώδης προσέλευση των επόμενων ωρών, εκείνοι που βρέθηκαν από νωρίς στο event είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν sets και μουσικές που συνήθως ακούνε στα bars και στα εγχώρια πάρτυ πολύ αργότερα –και σε πολύ λιγότερο νηφάλια κατάσταση.
Στο Stage B, οι σεσημασμένοι της αθηναϊκής νύχτας και residents της Revolt! K.atou & Mr. Roussos έχτισαν για τους πρώτους περιφερόμενους clubbers ένα από τα γνωστά τους πολυσυλλεκτικά sets, κάνοντας για μία ακόμη φορά να μοιάζει απλό, κάτι τόσο δύσκολο: το πότισμα ενός σύγχρονου club set με συναίσθημα παλαιάς κοπής, το οποίο αφήνει μηδενικά περιθώρια για οτιδήποτε άλλο πλην του μόνου που θα έπρεπε να έχει σημασία: του πάθους για την καλή μουσική.
Stage A: Analogue DJs
του Τάσου Μαγιόπουλου
Λίγο πριν το τέλος της εμφάνισης των Blue Lagoon & Stiko στο Open Air, τα μέλη της ομάδας Analogue (η οποία μας έχει παραδώσει εξαιρετικά techno events τον τελευταίο καιρό) έστηναν το δικό τους πάρτι στο Stage A. Καταιγιστικοί ρυθμοί, σφυροκόπημα δίχως διάλειμμα και ένα set που αν μη τι άλλο σου καθιστούσε ξεκάθαρο το τι θα επακολουθούσε στο φεστιβάλ: ένας techno οργασμός, με σχετικά λίγους μεν, αλλά πιστούς θεατές. Οι οποίοι όσο περνούσε η ώρα όλο και αυξάνονταν σε αριθμό, πιστοποιώντας πως οι επιλογές των Analogue DJs όχι μόνο δεν έχαναν κόσμο, μα κατάφεραν να τον αυξήσουν, παρόλο που στο σανίδι των έτερων stages είχαν αρχίσει ήδη να πατούν ηχηρά ονόματα.
Το χορευτικό ...πριονίδι της εγχώριας ομάδας έχτισε έτσι το δικό του κοινό και προσέφερε μια πιο σκληροτράχηλη εναλλακτική, σε σχέση με τις άλλες δύο σκηνές του ADD Fest. Εναλλακτική ωστόσο που αποδείχθηκε στιβαρή, προσεγμένη, στοχευμένη στο ασταμάτητο κοπάνημα και εν τέλει επιτυχημένη, συγκεντρώνοντας όσους είχαν έρθει στο 260 της Πειραιώς με όρεξη από νωρίς.
Οpen Air Stage: Kruder & Dorfmeister
του Τάσου Μαγιόπουλου
Tο θρυλικό ντουέτο από την Αυστρία ήταν δικαιολογημένα ένα από τα μεγάλα ονόματα του ADD Festival, αφού έχει γράψει τη δική του ιστορία, διαθέτοντας στη φαρέτρα του ένα αν μη τι άλλο κλασικό (διπλό) άλμπουμ, το The K & D Sessions του 1998. To downtempo ύφος εκείνης της κυκλοφορίας, το οποίο αρκετοί είχαν στο μυαλό τους καθώς προσέρχονταν στο set, έκανε αισθητή την παρουσία του στο πρώτο μισό, όμως δεν μονοπώλησε την περίσταση. Αντιθέτως, η φήμη χρόνων που έχουν χτίσει οι Kruder & Dorfmeister ως εξέχοντες DJs επιβεβαιώθηκε, με επιλογές που ξεκίνησαν από downtempo και χαμηλών «ρύπων» house, φτάνοντας μέχρι την πιο μελωδική πλευρά της techno. Επιλογές που έβαλαν τα κορμιά σε κίνηση, με τους θεατές να λικνίζονται αβίαστα στους ρυθμούς.
Το remix στο “Useless” των Depeche Mode έφερε αναμνήσεις και χαμόγελα στα πρόσωπα των ετών 40παρά, μια σύνθεση του Four Tet ευφορία στους κατά 10 χρόνια νεότερους, ενώ σταθερή παρουσία είχαν και τα μελωδικά σύνθια με τον uptempo ρυθμό. Η εμφάνιση περιελάμβανε και vocal house γυναικεία μουρμουρίσματα με πότε σκοτεινές, πότε χορευτικές μπασογραμμές, οι οποίες έδωσαν ποικιλομορφία και εν τέλει πολυκοσμία στην εμφάνιση. Το pit μπροστά στο δίδυμο, εντωμεταξύ, είχε γεμίσει ασφυκτικά για χάρη τους, με τον χορό να βρίσκει τη θέση του σε αυτό με ευκολία.
Οpen Air Stage: Apparat
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Φιτιλιασμένο και με τα χέρια ψηλά ήδη από τα μεσάνυχτα, υπό τους ήχους των γενεθλιαζόντων Kruder & Dorfmeister, το Open Air Stage έβλεπε τις γραμμές του κοινού να πυκνώνουν όσο πλησίαζε η προγραμματισμένη ώρα έναρξης του Apparat. Η άνοδός του στο υπαίθριο deck προκάλεσε αλαλαγμούς χαράς και το πρώτο κύμα μαζικών stories στο Instagram, καθώς τo ήμισυ των Moderat είναι από τα αγαπημένα παιδιά του ελληνικού νυχτόβιου κοινού –ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτής της μαγικής μουσικής σύμπραξης.
Ο ενθουσιασμός μάλιστα του κόσμου σάρωσε την όποια επιφύλαξη μπορεί να άφησε το λίγο πιο συγκρατημένο κι επίπεδο απ’ ότι θα περίμενε ένας πεπαιδευμένος ακροατής/clubber set του Apparat, περιστοιχίζοντας τον Γερμανό παραγωγό με υψηλής ποιότητας παλμό, που έμελλε να μείνει άσβεστος μέχρι το ξημέρωμα. Για να μην κάνουμε όμως και τόσο τους δύσκολους, το δίωρο του Apparat σε καμία περίπτωση δεν στερήθηκε όσων στοιχείων τον έχουν κάνει να ξεχωρίσει σε μία από τις πιο απαιτητικές ηλεκτρονικές σκηνές του κόσμου: παρέδωσε ήχους για το σώμα αλλά και για το μυαλό, υποδόριες μίξεις και λεπτεπίλεπτα beats, τα οποία διεκδικούν την ευγενή φύση της μουσικότητας. Όλα αυτά συνέθεσαν ένα set σοφά διαλεγμένο για το μέρος και τη στιγμή, αφήνοντας το αβανταδόρικο έργο της ικανοποίησης των ενστίκτων στο σάρωθρο των Red Axes.
Stage A: Luke Slater
του Τάσου Μαγιόπουλου
Ψάχνεις να βρεις τι θα πεις για τον Luke Slater, αλλά σύντομα συνειδητοποιείς ότι αφενός δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις, αφετέρου ούτε καν θα πλησιάσεις το τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος στο techno πεδίο, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Ο 49χρονος από το Surrey παρέλαβε έναν ήδη σηκωμένο πήχη ηχητικής σκληρότητας και ρυθμικής επιθετικότητας στο Stage A, τον οποίον απλά ανέβασε ακόμα παραπάνω με τις υποδειγματικές επιλογές και εναλλαγές του. Τα acid bleeps ούρλιαζαν μέσα στα αυτιά μας, το beat έστεκε ανελέητο –δίνοντας μας γερές «κλωτσιές» στο στήθος– ενώ τα ξυραφιαστά hi hats τρύπαγαν τα ακουστικά τύμπανα, κάνοντάς σε να αποζητάς λίγο ακόμα.
Παρόλο που βρίσκεται λίγο πριν τα 50, ο Slater δεν λέει να αφήσει το πόδι από το γκάζι. Το οποίο είχε μονίμως κολλημένο στο πάτωμα κατά το set του στο ADD, χαρίζοντας έτσι πρωτόγονο ρυθμό και αέναη κίνηση στους θεατές, που είχαν μαζευτεί κάμποσοι για χάρη του στον κλειστό, industrial αισθητικής χώρο, παρόλο που ο Apparat πραγματοποιούσε μια απολαυστική παράσταση στο Open Air Stage. Βγαλμένος από ένα techno όνειρο, ο Luke Slater απέδειξε πως δεν κατέχει τυχαία τη θέση και δεν δέχεται συμπτωματικά τον σεβασμό που απολαμβάνει στη χορευτική κοινότητα. Άλλωστε, η γερή δόση κοπανήματος που μας χάρισε, δεν άφηνε αμφιβολίες. Το δε μπάσο είχε γεμίσει τον χώρο με χαμηλές συχνότητες καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής του, εκπροσωπώντας επάξια και ενσαρκώνοντας υποδειγματικά το ρητό «they call it noise, we call it techno».
Stage Β: Glacial
του Τάσου Μαγιόπουλου
Με το χέρι στην καρδιά, ποιος θα το περίμενε ότι μετά το τέλος του ADD Festival, με τα τόσα ξακουστά ονόματα από το εξωτερικό, οι περισσότεροι θα συζητούσαν για την εμφάνιση των συντοπιτών μας Glacial; Λόγος γι' αυτό βεβαίως υπάρχει και ακούει στο όνομα ...Γιώργος Μαζωνάκης! Ναι, σωστά διαβάσατε· για τον διάσημο λαϊκό βάρδο ο λόγος, ο οποίος πραγματοποίησε εμφάνιση-έκπληξη κατά το set του αθηναϊκού ντουέτου, προκαλώντας ποικιλόμορφα σχόλια. Η ερμηνεία του, με ηχητική υπόκρουση το επερχόμενο κομμάτι των Glacial (τα φωνητικά του οποίου έχει αναλάβει και στη στούντιο έκδοση, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες μας), έκλεψε σαφώς την παράσταση (δείτε ένα βίντεο εδώ), αφήνοντας τους πιουρίστες να μιλούν για «παραφωνία» και τους πιο δεκτικούς και ανοιχτόμυαλους να δίνουν kudos για τους ευρείς μουσικούς του ορίζοντές.
Και αν ο Μαζώ έκατσε επί σκηνής για 5 με 10 λεπτά –όσο δηλαδή διήρκεσε το ηλεκτρονικό τζαζ κομμάτι στο οποίο συμμετείχε– οι Glacial δεν έμειναν εκεί. Η ατμοσφαιρική τους electronica και οι διακριτικές μα χαρακτηριστικές πινελιές του παιγμένου ζωντανά σαξόφωνου έδωσαν ιδιαίτερη και ευχάριστη νότα μέσα στον ορυμαγδό από χορευτικά tracks που δέσποζαν στο ηχητικό τοπίο της βραδιάς, τόσο πριν, όσο και μετά. Το guest σταριλίκι του Μαζωνάκη αποτέλεσε λοιπόν το πυροτέχνημα, όμως το ντόπιο ντουέτο απέδειξε πως είχε κι άλλα να δώσει, χρωματίζοντας με ταξιδιάρικα ηχοχρώματα το live ταξίδι του.
Οpen Air Stage: Red Axes
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Οι δυο φίλοι από το Τελ Αβίβ επέλασαν με το τελευταίο φως του φεγγαριού και λίγο πριν το πρώτο του ήλιου, για να κάνουν ό,τι ξέρουν πολύ καλά: τη βραδιά μας αξέχαστη. Οι Red Axes είναι περίπτωση, και αυτή τη φορά το καταλάβαμε καλύτερα από όλες όσες έχουν προηγηθεί, ίσως γιατί βρήκαν στο υπαίθριο club του ADD το κατάλληλο σκηνικό για να ξεδιπλωθούν και να μεγαλουργήσουν. Η ζωώδης χροιά των post-punk καταβολών τους συνάντησε ιδανικά τις 1970s αναζητήσεις των τελευταίων ετών σε ένα set ακριβείας, που όμως έμοιαζε τόσο αυθόρμητο ή έτσι τουλάχιστον μας φαινόταν καθώς χορεύαμε εκστασιασμένοι, υπό την επήρεια μιας πρωτοφανούς, διάχυτης ευφορίας. Την ίδια στιγμή, οι προβολείς περιέφεραν δέσμες πολύχρωμου φωτός στα παραμελημένα τζάμια των βιομηχανικών κτιρίων, υπογραμμίζοντας τις ψυχεδελικές προεκτάσεις της μουσικής των Ισραηλινών.
Τα ιδιοφυή remixes σε classic αριστουργήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο καθώς η νύχτα υποχωρούσε και το φεστιβάλ έβαινε προς την κορύφωσή του, η οποία συμπυκνώθηκε στη μοναδική εμπειρία ενός ξημερώματος που σε βρίσκει μεθυσμένο –όχι τόσο από αλκοόλ, όσο από μουσική– να χορεύεις σε ένα μνημείο του αθηναϊκού βιομηχανικού πολιτισμού· νιώθοντας, ίσως για πρώτη φορά με το δίκιο σου, ότι το Βερολίνο δεν είναι τόσο μακριά. Το συμπέρασμα του διώρου 4-6 στο Open Air Stage του ADD Festival ήταν ένα κι ομόφωνο: «Red Axes μέχρι να σβήσει ο ήλιος». Ο οποίος στο μεταξύ όλο και δυνάμωνε, σπρώχνοντας τους απτόητους φεστιβαλιστές προς τα ενδότερα stages για την επίσης μοναδική εμπειρία ενός αυθεντικού techno party σχεδιασμένου αποκλειστικά για το μικρόκοσμό τους υπό τις επιταγές της Amelie Lens, την ώρα που για τους υπόλοιπους ανθρώπους θα ήταν απλά ένα ακόμα κυριακάτικο πρωινό.
{youtube}leFbdMgJ5wI{/youtube}
