Oι OM κουβαλάνε βαριά κληρονομιά στις πλάτες τους. Έχοντας ξεπηδήσει από τις ερεβώδεις αγκαλιές των θρυλικών Sleep, o Αl Cisneros και ο Chris Hakius δημιουργήσαν το δικό τους drone-like metal μείγμα, δίνοντάς του μία αδιόρατα ανατολίτικη διάθεση. Bασιζόμενοι σε ηχητικά μάντρα που περιδινούνται γύρω από ασήκωτες νότες και αλλάζοντας στην πορεία τον Hakius για τον υπερταλαντούχο Emil Amos (ντράμερ των Grails), το συγκρότημα κυκλοφόρησε 5 στούντιο δίσκους γεμάτους με μια διαλογιστική, μινιμαλιστική μουσική. Με την τελευταία να αψηφά τις επιταγές συγκεκριμένων «βαριών» ειδών, οι ΟΜ κατάφεραν να αποκτήσουν φανατικούς οπαδούς από πολλά διαφορετικά «χωράφια». Έτσι, κανείς δεν ξαφνιάστηκε για την τεράστια προσμονή που δημιούργησε η ανακοίνωση της επιστροφής τους στην Ελλάδα, ξετινάζοντας την προπώληση.
Φτάνοντας στο Piraeus Academy, το θέαμα της ουράς που τυλιγόταν γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο θα μπορούσε να είναι αντίστοιχα κατάρα κι ευλογία. Έχοντας δηλαδή ως δεδομένο τον ανύπαρκτο εξαερισμό του venue (προσωπικά έχω αφήσει έναν Βόσπορο ιδρώτα εκεί μέσα, ανά τα χρόνια), η γνώση ότι αυτός ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων θα μαντρωθεί μέσα στο Academy, ήταν αρκετή για να μαγαρίσει τον ενθουσιασμό. Από την άλλη, μία τόσο πολυπληθής προσέλευση μπορεί να δημιουργήσει τέλειες συνθήκες για μία υπερβατική, καλοκαιρινή συναυλία, αν το κοινό είναι διατεθειμένο να «ταΐσει» τη μπάντα με την αστείρευτη ενέργειά του. Παρόλαυτα, κάτι τέτοιο μάλλον δεν επετεύχθη.
Με μία ασυνήθιστη για Smoke Τhe Fuzz συναυλία (πλην λογικότατη) ελαφριά καθυστέρηση, η τριμελής μπάντα ανέβηκε στη σκηνή για να επιδοθεί χωρίς περιττολογίες στο χτίσιμο της εσωτερικής και σκοτεινής μουσικής της. Δανειζόμενοι από έναν άχρονο μυστικισμό, που περνά πάνω από αμμώδη μονοπάτια και καταλήγει να μουρμουρίζει το κύρηγμά του μέσα σε τεράστια, ερημωμένα σπήλαια, οι Καλιφορνέζοι παρουσίασαν κομμάτια τα οποία έρεαν το ένα μέσα στο άλλο, γενόμενα ένα απλωμένο διήγημα που, σε συνδυασμό με την αδυσώπητη ζέστη στο Piraeus 117 Academy, έσπρωξε τις εκατοντάδες κόσμου σε ένα μυστικιστικό, σχεδόν σαμανικό ταξίδι –με τον ιδρώτα να μας καθαγιάζει, υπό τις διδαχές του Cisneros.
Οι λεπτομερείς, καλοχτισμένες ρυθμικές δομές του Amos είναι ένα τεράστιο κομμάτι της θρησκευτικής εμπειρίας που κοινωνούν οι ΟΜ, οπότε ένα πρόβλημα με το drum set του έσπασε κάπως τη νιρβάνα του κοινού. Ωστόσο τόσο ο Lowe, όσο και ο Cisneros παρουσίασαν άψογα αντανακλαστικά και σήκωσαν έτσι πάνω τους το μουσικό ύφασμα, μέχρι να επιλυθεί το θέμα.
Δεδομένης της τελετουργικής εμπειρίας μιας τέτοιας συναυλίας, είναι απίστευτο κρίμα το πώς διαχειρίστηκε τη συνθήκη το πλήθος που γέμισε το Piraeus Academy. Αποτελούμενο κατά μεγάλο βαθμό από τη μάστιγα των φασέων, ήταν ένα κοινό αγενές και θορυβώδες, που τραβούσε τους εκστασιασμένους ακροατές βίαια από την ύπνωσή τους, με πηγαδάκια και συζητήσεις να αναπτύσσονται σε μία live συνθήκη η οποία δεν σήκωνε τέτοιες γαϊδουριές. Με αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα είναι που αποχαιρετίσαμε τους ΟΜ, ελπίζοντας να δούμε σύντομα το φουντωτό, σαμανικό κεφάλι του Cisneros να μας χαιρετάει στη χώρα μας, ως μέρος των Sleep αυτήν τη φορά.
{youtube}qfaeBVl5ero{/youtube}
