Οι Xeno & Oaklander απαρτίζονται από τη γαλλο-νορβηγικής καταγωγής Miss Liz Wendelbo και τον Sean McBride από το Μέριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών και εδρεύουν στη Νέα Υόρκη. Mε το όνομά τους να βασίζεται στον προσωκρατικό φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη, είναι ίσως από τα σημαντικότερα σύγχρονα ονόματα στον αναλογικό synth και minimal wave ήχο. Έτσι γράφουν οι περισσότερες πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε ιντερνετικά για το συγκρότημα. Και κάπως έτσι είναι.
Πέμπτη βράδυ, με την Αθήνα να βράζει, ανοίξαμε την πόρτα του Temple με μια γνωστή μου Νισυριά καθώς κουβεντιάζαμε για το Αιγαίο. Ο κλιματισμός στο μαγαζί ήδη δυνατός, σε έκανε να θες μπουφάν. Δεν είχα ξαναβρεθεί για live στον συγκεκριμένο χώρο και οι εντυπώσεις μου στάθηκαν οι καλύτερες.
Την αρχή έκαναν οι Lip Forensics, με το μαγαζί δυστυχώς να είναι απελπιστικά άδειο: υπολογίζω ότι τους είδαμε περίπου 40 άτομα. Πρόκειται για μπάντα γνωστή στην αθηναϊκή μουσική σκηνή, με βάση στην electronica μα απλώματα και σε άλλα είδη. Στο Temple έβγαλαν έναν δυνατό και καθαρό ήχο, ονειροβατώντας σε μερικά κομμάτια ανάμεσα στα ηλεκτρονικά και σε μια post- (ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε) αισθητική· σε άλλες πάλι στιγμές, φάνηκαν πιο ξεκάθαρα επηρεασμένοι από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή electronica. Συνολικά, άφησαν τις θετικότερες εντυπώσεις σ' αυτό το support set.
Οι Xeno & Oaklander βγήκαν στη σκηνή κατά τις 23:00, για μια συναυλία κάπως θεματική, στην οποία ανέτρεξαν και στις 5 μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan της μουσικής που παίζουν, όμως ακόμα και μένα με κέρδισαν τα αναλογικά τους ηλεκτρονικά, η μίνιμαλ αισθητική και η ατμόσφαιρα που κατόρθωναν να φτιάξουν. Καταλάβαινες πολύ καλά γιατί θεωρούνται μπάντα που συντέλεσε στη σύγχρονη αναβίωση της synth pop.
Όλο το set τους απαρτίστηκε από ονειρικές συνθέσεις, που διακρίθηκαν για το χορευτικό τους ύφος –κι εδώ βοήθησε πολύ ο καταπληκτικός ήχος τον οποίον απολαύσαμε στο Temple. Εξεπλάγην μάλιστα ιδιαίτερα από τη συνολική παρουσία της Miss Liz Wendelbo, καθώς από μακριά αν την κοίταζες φαινόταν σαν τη Nico του The End... (1974). Γενικά, αυτό που κάνουν οι Xeno & Oaklander το πιστεύουν και το νιώθουν πολύ.
Συμπερασματικά, ήταν μια συναυλία που, όποιος την παρακολούθησε, σίγουρα πέρασε καλά. Απλά ο κόσμος που τίμησε τους Αμερικανούς ήταν τόσο λίγος, ώστε οι περισσότεροι χόρευαν τελικά σε ένα σχεδόν άδειο κλαμπ. Την επόμενη φορά που θα ξανάρθουν, οι φίλοι αυτής της μουσικής δεν πρέπει να τους χάσουν.
{youtube}QLm6ERH613s{/youtube}
