Με την Πλατεία Νερού και τους γύρω δρόμους να παραλύουν από τη μαζική προσέλευση του κόσμου, το πρώτο Σάββατο του φετινού καλοκαιριού απεδείχθη κανονική ένεση αδρεναλίνης. Τα εύσημα γι’ αυτό πάνε βέβαια στον Γιάννη Αγγελάκα και στον Παύλο Παυλίδη, οι οποίοι μας επεφύλαξαν μια μοναδική εμφάνιση, με αστείρευτη ενέργεια, ένταση και συγκίνηση, δίνοντας έτσι ένα βροντερό «παρών» στην ατζέντα της ελληνικής ροκ σκηνής.
Για σχεδόν 4 ώρες, η Πλατεία Νερού δεν σταμάτησε λεπτό να χορεύει και να τραγουδά, χάρη σε ένα πρόγραμμα-best of της δισκογραφίας των δύο δημιουργών, οι οποίοι για ακόμη μία φορά απέδωσαν τη διαχρονική ποιότητα της μουσικής τους.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε αμέσως μόλις έπεσε ο ήλιος στο Φάληρο (λίγο μετά τις 21.00), με τον Παύλο Παυλίδη και το "Άλλη Μια Μέρα". Η "Μαίρη", τα "Αντικαταπληκτικά", "Το Στοιχειωμένο Σπίτι", "Πάρε Με Μαζί Σου" και "Μόνο Αυτό" είναι μερικά από τα κομμάτια που ακολούθησαν, ώσπου ανέβηκε για πρώτη φορά ενώπιόν μας ο Γιάννης Αγγελάκας για μια μικρή γεύση από τις Τρύπες του 1996 και το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι". Στη σύντομη συνάντησή τους επί σκηνής, οι δύο πρωταγωνιστές παρουσίασαν και την πρώτη τους συνεργασία με τίτλο "Η Νέα Βαρβαρότητα", που κυκλοφόρησε πριν από μόλις 2 εβδομάδες. Αποδεικνύοντας πως αυτή η σύμπραξη δεν είναι ένα συγκυριακό κολάζ μουσικών αναμνήσεων, αλλά μια σύνθεση που αρχίζει σιγά-σιγά να αποκτά τη δική της δυναμική.
Πλέκοντας την προσωπική δισκογραφία του Παυλίδη με εκείνη των Ξύλινων Σπαθιών, στο πρόγραμμα ακολούθησαν κομμάτια όπως τα "Ζεστός Αέρας", "Δεσποινίς", "Θεριστές", "Ό,τι Θες Εσύ", "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Περιμένω". Αποκορύφωμα, το μουσικό ντελίριο των B-Movies στο "Φωτιά Στο Λιμάνι", κάθε live εκτέλεση του οποίου ξεπερνά την προηγούμενη.
Γύρω στις 23:00, και έπειτα από 10λεπτο διάλειμμα που δεν άφησε καθόλου το κοινό να κρυώσει, ήρθε η σειρά του Γιάννη Αγγελάκα να ξεσηκώσει σε «άγριο χορό» την Πλατεία Νερού για τις επόμενες 2 ώρες. Με τους 100°C να είναι ενδεχομένως το καλύτερο σχήμα που τον έχει συνοδεύσει στη σόλο πορεία του, ακολούθησε ακόμη μια best of παρέλαση: "Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά", "Μόνο Από Τη Λύπη Σου", "Αιρετικό", "Ακίνδυνο Τραγουδάκι", "Είμαι Τυχερός", είναι μόνο μερικές από τις επιλογές που έστησαν το πρόγραμμά του, ενώ οι ξέφρενοι χοροί και τα καπνογόνα άναψαν με τα "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα", "Το Τραίνο", "Σαράβαλο", "Σιγά Μην Κλάψω" και "Ακούω Την Αγάπη".
Ο Αγγελάκας είχε καταφέρει να φτάσει τη βραδιά στο απόγειό της, όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο Παυλίδης. Τότε η "Σπασμένη Πολυθρόνα" δανείστηκε τη φωνή του Αγγελάκα, για να ακολουθήσει ένα έξαλλο back-to-back ανάμεσα σε Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες, με τα "Τροφή Για Τα Θηρία" και "Δεν Έχει Τέλος" να δίνουν σκυτάλη στα "Μέσα Στη Νύχτα των Άλλων", "Δε Χωράς Πουθενά" και "Γιορτή".
Και αφού η "Ταξιδιάρα Ψυχή" και το "Θα Ανατέλλω" έριξαν την αυλαία, εάν υπήρχε ένα μόνο αίσθημα να ξεχωρίσει κανείς, ήταν εκείνο της πληρότητας. Άλλωστε, μόλις είχαμε διασχίσει 3 δεκαετίες ελληνικής ροκ μουσικής, με αμείωτο το πάθος και αδιαπραγμάτευτη την αυθεντικότητα, τόσα χρόνια μετά.
Συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο, και χωρίς να επαναπαύονται στις δάφνες της ιστορίας τους, ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης έχουν βρει το απόλυτο timing να ενώσουν τις φωνές τους –τη φωνή της τρελής εφηβείας και τη φωνή της αδάμαστης νιότης– δημιουργώντας κάτι νέο, αυτοτελές και ολοκληρωμένο.
Η συναυλία στην Πλατεία Νερού ήταν, εκτός από αξέχαστη γιορτή, και μια τρανή απόδειξη της δυναμικής της μεταξύ τους ένωσης. Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον θα έχουμε κι άλλες σαν κι αυτήν, να δικαιώνουν την ιστορία.
{youtube}XDYuRuguqnk{/youtube}
