To ετήσιο ...προσκύνημά μας στους Thievery Corporation είχε αυτήν τη φορά ένα πολύ δυνατό όνομα για άνοιγμα: τους UB40, οι οποίοι ήρθαν μάλιστα στη Θεσσαλονίκη με τον Astro, τον Mickey και τον Ali Campbell. Χάρη δε στο μουσικό ύφος του τελευταίου άλμπουμ των πρωταγωνιστών της βραδιάς, ο συνδυασμός αποδείχθηκε άκρως επιτυχημένος.
Για την ιστορία, οι συγκεκριμένοι UB40 είναι η εκδοχή που δημιούργησαν οι Ali Campbell, Terence “Astro” Wilson & Mickey Virtue αφότου αποχώρησε και ο δεύτερος από την αρχική μπάντα. Βέβαια, είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι, αφού ο Campbell είναι ο βασικός –και χαρακτηριστικός– τους τραγουδιστής από το 1978.
Σαν σωστοί Εγγλέζοι, οι UB40 βγήκαν στην ώρα τους, 9 ακριβώς. Και έπαιξαν κάτι λιγότερο από 90 λεπτά, του encore συμπεριλαμβανομένου. Μας έδωσαν ένα αρκετά σφαιρικό set, το οποίο κάλυψε όλη τους τη δισκογραφία, αφήνοντας χώρο και για μερικά κομμάτια από το νέο άλμπουμ. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τα "One Ιn Ten", "Food For Thought", "Many Rivers To Cross", "Cherry On Baby", "Kingston Town", τη διασκευή στο "Can’t Help Falling Ιn Love" του Elvis Presley, το "Here I Αm", το "Rat Ιn Τhe Kitchen", ενώ στο κλείσιμο ήταν φυσικά και το "Red Red Wine".
To παίξιμό τους υποδειγματικό, η δε φωνή του Ali Campbell στο ακέραιο. Φάνηκε άλλωστε και από την αντίδραση του κοινού, που πραγματικά τους καταχάρηκε. Παρότι μάλιστα βρέθηκα στις πολύ μπροστινές σειρές του Fix Factory Open Air, ήμουν από τους μικρότερους ηλικιακά. Λογικό, βέβαια, αφού μιλάμε για συγκρότημα με μια εικοσαετία παραπάνω στην πλάτη του σε σχέση με τους Thievery Corporation. Παρόλο το καλοστημένο live, πάντως, δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή κουράστηκα.
Με κάτι παραπάνω από μισή ώρα διάλειμμα (δικαιολογημένα, μιας και η σκηνή έπρεπε να ξαναστηθεί από την αρχή σχεδόν) υποδεχτήκαμε και τους headliners της βραδιάς. Εν τω μεταξύ είχε γίνει και ανακατάταξη του πληθυσμού, με τις νεαρότερες ηλικίες να μπαίνουν τώρα στις μπροστινές θέσεις και τους μεγαλύτερους να περνάνε στα μετόπισθεν. Φέτος οι Thievery Corporation ήρθαν ως μία αρκετά πιο «ελαφριά» μπάντα σε σχέση με πέρυσι, με μόνο τους βασικούς (5 οργανοπαίκτες και 4 τραγουδιστές).
Όλοι οι μουσικοί ξεχώρισαν με τον τρόπο τους, αν και ορισμένοι έλαμπαν ακόμα περισσότερο. Η Raquel Jones, παρόλη την εκρηκτική παρουσία της, φέτος αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών· αντιθέτως, η Loulou Gelinkhani μάγεψε με τη φωνή και την κίνησή της. Εκείνος όμως που πραγματικά έκλεψε την παράσταση ήταν ο Mr. Lif, ο οποίος έπαιζε τον κόσμο σαν μαέστρος. Φυσικά κι εμείς από μέρους μας ανταποκρινόμασταν με τον ανάλογο ενθουσιασμό.
Οι Αμερικανοί παρουσίασαν ένα σχετικά ισορροπημένο set, στο οποίο ενέταξαν και τα νέα τραγούδια από το Treasures From The Temple –άλμπουμ που θεωρώ ανώτερο του Temple Of I And I (2017), παρά το γεγονός ότι ηχογραφήθηκαν πρακτικά μαζί. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “History”, “Voyage Libre”, “Waiting Too Long” από τον φετινό δίσκο, και τα “Letter Τo Τhe Editor” και “Fight Τo Survive” από το περσινό άλμπουμ. Το άνοιγμα της συναυλίας ήταν υπέροχο με το “Marching Τhe Hate Machines”, ενδιάμεσα παίχτηκαν τα προαναφερθέντα καθώς και τα “The Heart’s Α Lonely Hunter”, “Take Μy Soul”, “Sweet Tides” και “Amerimacka”, ενώ το κλείσιμο του βασικού μέρους της συναυλίας έγινε με το “Warning Shots”, με όλους τους τραγουδιστές μαζί επί σκηνής. To encore φυσικά έκλεισε με το “Richest Man Ιn Babylon” και το τελικό jam session. Συνολικά, οι Thievery Corporation έπαιξαν περίπου 100 λεπτά.
Λόγω «λειψής» μπάντας (σχετικό βέβαια αυτό, καθώς 9 άτομα δεν τα λες και λίγα) πολλά κομμάτια ήταν προηχογραφημένα, κυρίως ως προς τα πνευστά όργανα, που δεν υπήρχαν καθόλου live. Δεν ήταν πάντως μεγάλη απώλεια, μιας και η προσοχή εστιαζόταν κυρίως στους τραγουδιστές. Θέλω μάλιστα να σταθώ συγκεκριμένα στον Rob Myers, ο οποίος μετά το “Warning Shots” έμεινε επί σκηνής κάνοντας έναν υπέροχο αυτοσχεδιασμό με τις πεταλιέρες του.
Ο κόσμος ναι μεν πολύς, αλλά όχι τόσος ώστε να φτάσει να γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο –ήμασταν αρκετά χαλαρά. Απ’ ό,τι δε είδα, και στους δύο καλλιτέχνες όσοι βρίσκονταν γύρω μου το χάρηκαν και με το παραπάνω.
Το μόνο ευτράπελο της βραδιάς ήταν ένα δυνατό «τσαφ» κάπου στο 3ο κομμάτι των Thievery, το οποίο οδήγησε σε στιγμιαία απώλεια του ήχου, αρκετή ώστε να σκεφτούμε για λίγα δευτερόλεπτα «πάει το live». Ευτυχώς όμως το έσωσαν από την ηχοληψία σχεδόν αμέσως και συνεχίστηκαν όλα κανονικά.
Το προσκύνημα, λοιπόν, αν και λίγο κατώτερο σε σχέση με το περσινό από πλευράς Thievery Corporation, είχε σαν μεγάλο συν την εμφάνιση των UB40. Σε άλλη περίπτωση θα έλεγα κάθε πέρσι και καλύτερα, ευτυχώς όμως δεν ήταν έτσι.
{youtube}rIjl5HfIFpg{/youtube}
