Στη δεύτερη εμφάνισή του στην Αθήνα, το δίδυμο αποχαιρέτησε το κοινό με τον γνωστό του σαρωτικό τρόπο, ξεσηκώνοντας όλα τα φαρδιά t-shirts και τα καπέλα που συγκεντρώθηκαν στο Gagarin για να τους τιμήσουν...

To προετοιμασμένο πιάνο με τα δεκάδες μπιχλιμπίδια στο εσωτερικό του, οι επιτόπια ηχογραφημένες λούπες και ο υπέροχος φωτισμός, οδήγησαν σε μια υποβλητική συναυλία...

Οι Φινλανδοί έπαιξαν μόλις 50 λεπτά, έκαναν όμως μια ηγετική εμφάνιση, βασισμένοι στην υπερηχητική bestial πυγμή τους και στα αργά, groovy σημεία, με τις κραταιές μπασογραμμές...

Με δεκάδες φώτα για συνοδεία, η Ζωή Ευσταθίου και ο Egil Kalman φύτρωσαν στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση ένα νορβηγικό δάσος ήχων, για να δώσουν έπειτα τη σκυτάλη στην αυτοσχεδιαστική συνάντηση κορυφής μεταξύ Ko Ishikawa, Γιώργου Βαρουτά & Νίκου Σιδηροκαστρίτη...

Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ο Leighton Koizumi κατέκτησε πλήρως τη σκηνή, όντας ουσιαστικός και απολαυστικός, σαν (ντυμένος) Iggy Pop με εξωτικό παρουσιαστικό και έκφυλη κίνηση...

Σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι...

Άλλοτε ντυμένος σαν ιεροκήρυκας της απελπισίας, άλλοτε ξεγυμνωμένος σαν αγριεμένο ζώο κι άλλοτε στέκοντας σαν θηριώδης, πρωτόγονη θεότητα, ο Colin H. van Eeckhout κήρυξε τον ζόφο στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, σε μία ακόμα απίστευτη συναυλία...

Παρά την αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοση εκείνων των θρυλικών τραγουδιών, οι αμετανόητοι νοσταλγοί του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s που γέμισαν το Tae Kwon Do, αντέδρασαν με τυφλή λατρεία...

Τα 5 χρόνια απουσίας τους από την Αθήνα είχαν ως αποτέλεσμα ένα γεμάτο Gagarin και ένα live-δυναμίτη, με το groove να ξεχειλίζει σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς...

Καλή φωνή, σωστός ήχος, κιθάρα ικανή για έξυπνους συνδυασμούς. Όμως έλειψε ο πόνος και το ιδιαίτερο συναίσθημα που έχουμε συσχετίσει με τα μπλουζ, δημιουργώντας την εντύπωση μιας πλαστικής αναβίωσης...