Ακριβώς έναν χρόνο μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, οι Algiers επέστρεψαν στο Temple για να κοινωνήσουν εκ νέου τα επίκαιρα, αντιστασιακά τους άσματα, μέσα από το ενδυναμωτικό τους gospel/post-punk. Ωστόσο αυτή τη φορά κατέφθασαν με 3 νέα, αρκετά πιο punkish κομμάτια, και με κάπως πιο επαγγελματική, επιτελική διάθεση. Για να παίξουν μπροστά σε πολύ περισσότερο κοινό, το οποίο έμαθε από στόμα σε στόμα για το «μυστικό» τους.
Η συναυλιακή βραδιά ξεκίνησε λίγο πριν τις 10, με τη σόλο εμφάνιση της Colorgraphs (κατά κόσμον Σήλια Τσιούφη), η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα το ντεμπούτο της Gradients (δείτε εδώ). Η νεαρή μουσικός βάσισε το set της σε προηχογραφημένες λούπες φωνής και οργάνων προερχόμενες από τον δίσκο, πάνω στις οποίες πάταγε άλλοτε θαρραλέα και άλλοτε άτσαλα για να αναδείξει τις εντυπωσιακές φωνητικές της ικανότητες. Οι επιρροές από Björk και Kate Bush ήταν ο ελέφαντας στο δωμάτιο, ενώ το sexy/jazz μυστηριακό στοιχείο παρέπεμπε σε soundtrack ταινίας του David Lynch. Παρά τα κάποια τεχνικά μικρολάθη και ορισμένες άστοχες επιλογές, κατάφερε να δημιουργήσει μία έντονη, βυθιστική ατμόσφαιρα· παραδίδοντας μας, πάντως, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις στο κυρίως act.
Όπως έχει αποτυπωθεί στους 2 δίσκους τους (και όπως διαπιστώσαμε και πέρυσι, στον ίδιο χώρο), ο ανυψωτικός, κοινωνικοπολιτικός λόγος των Algiers βρίσκεται στο επίκεντρο της τέχνης τους. Και το πολυπρισματικό τους pοst-punk αποτελεί όχημα για να μεγιστοποιήσουν την ισχύ του, χαρίζοντάς του μία μανιασμένη, λυτρωτική σωματικότητα.
Στη φετινή τους εμφάνιση, τα πανό «All Power To The People» και «Ι’m Not The Pig», τα samples-ντοκουμέντα από αγώνες διαμαρτυρίας ενάντια σε κάθε φύσεως καταπίεση, τα φλογισμένα φωνητικά του Franklin James Fisher (σαν αδελφικό κάλεσμα αφύπνισης), οι κατά μέτωπο επίθεση μπασογραμμές του Ryan Mahan, ο ρομαντικός νιχιλισμός που απόπνεαν οι δοξαριές του Lee Tesche στην κιθάρα και οι εμβατηριακές ρυθμολογίες του πρώην ντράμερ των Bloc Party, Matt Tong, δημιούργησαν ένα πολύ καλά δομημένο σύμπαν. Μέσα στο οποίο συνυπήρξε φαντασιακά το πνευματικό κήρυγμα αγάπης του Marvin Gaye με τον κυνισμό των Suicide και η αντιστασιακή ποίηση του Gil-Scott Heron με το σέξι σκοτάδι των Birthday Party.
Ωστόσο, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες –με ένα πολυπληθές ακροατήριο, που έμοιαζε να βρίσκεται στο χείλος της δικιάς του εκτόνωσης– το τελικό μήνυμα «εξέγερσης» δεν έφτασε τόσο ανέπαφο και ακατέργαστα ωμό προς το κοινό, όσο τουλάχιστον συνέβη στην παρθενική εμφάνιση των Algiers στην Αθήνα. Υπήρχε δηλαδή αυτή τη φορά ένας καλοκουρδισμένος επαγγελματισμός στις κινήσεις του γκρουπ, ο οποίος άφηνε το περιθώριο καχυποψίας για διεκπεραιωτικές διαθέσεις. Εν τούτοις, στην πραγματικότητα θεωρώ πως η μπάντα έχει περιοδεύσει πια τόσο πολύ τα συγκεκριμένα τραγούδια, ώστε από τη μία τα έχει τελειοποιήσει σε τέτοιο επίπεδο που κάποια πράγματα γίνονται αυτοματοποιημένα και από την άλλη έχει επέλθει (αναπόφευκτα) το στοιχείο του κορεσμού.
Όλα αυτά είχαν πάντως σαν αποτέλεσμα να μην πολλαπλασιαστεί κατά το προσδοκώμενο η ενέργεια και η ορμητικότητα που αποπνέει και μεταδίδει από τη φύση της η μουσική των Algiers. Βέβαια, στη σειρά τραγουδιών σαν το "Blood" και το "The Underside Of Power", όπως επίσης και στα 3 νέα κομμάτια που έπαιξαν στο κλείσιμο της συναυλίας, αιφνιδίασαν με την punk εκρηκτικότητά τους. Και συμπαρέσυραν εντυπωσιακά το κοινό σε μία μαζική εκδήλωση συναισθημάτων και χειρονομιών επικρότησης της όλης υπερεχειλίζουσας, επιδημικής έντασης.
Έπειτα κι από αυτό το live, οι Algiers φαίνεται να αναδεικνύονται σε άτυπο συναυλιακό πουλέν του εγχώριου, εναλλακτικού κοινού. Μπορεί να μην έπιασαν τα επίπεδα απόδοσης του 2018, σύσφιξαν όμως ακόμη πιο γερά τις σχέσεις με τους φίλους που έχουν αποκτήσει στα μέρη μας. Και, παράλληλα, απέδειξαν ότι δεν είναι πυροτέχνημα του μουσικού Τύπου, αλλά μία μπάντα με αυθεντική ταυτότητα, η οποία θέλει να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια.
{youtube}Prt4u0js-gI{/youtube}
