Η πρώτη εμφάνιση των TAMSYN στη χώρα μας συνέπεσε με μια μάλλον κακή στιγμή για το βρετανικό γκρουπ. Με αποτέλεσμα το εγχώριο support σχήμα να αναδειχθεί στον παράγοντα που «έσωσε τη μέρα».
Μπροστά στο λιγοστό κοινό που προσήλθε στο Temple, την καθιερωμένη προθέρμανση έκαναν οι Atomic Love: ένα τρίο με μεγάλο ενδιαφέρον για τους λάτρεις της ambient/dream pop και trip hop μουσικής. Ανάμεσα σε λούπες, κιθαριστικούς ήχους και μελωδικά πλήκτρα, η ταλαντούχα Εύα Βασιλονικολού γέμισε τον χώρο με ατμοσφαιρικά φωνητικά, από εκείνα που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως έχεις καιρό να ακούσεις κάτι τόσο δικαιολογημένα φιλόδοξο και υποσχόμενο στα εγχώρια πράγματα.
Με το θάρρος της προσωπικής τους δουλειάς, παρά τη μικρή «ηλικία» του σχήματος, οι Atomic Love παρουσίασαν κομμάτια όπως το ερμητικό “Silence”, το ηλεκτρικό “Empty Glass” και το εξομολογητικό “Lovers Marching Song”, πλαισιώνοντας ένα ιδιαίτερα ευχάριστο μισάωρο set με κάτι από την αιθέρια αύρα της Björk, αλλά και τα σκοτεινά σημεία των Portishead. Με χαρά και ανυπομονησία, επομένως, μαθαίνουμε ότι ετοιμάζουν τον πρώτο τους δίσκο.
Την ωραία διάθεση που επιμελήθηκαν ακολούθησε η άφιξη των TAMSYN λίγο μετά τις 22:30. Και ήδη από το πρώτο τραγούδι, φανερώθηκαν οι αδυναμίες που θα χαρακτήριζαν τη βραδιά, τόσο σε επίπεδο performance, όσο και παγίωσης μιας μεστωμένης ατμόσφαιρας. Η συναυλία κινήθηκε δυστυχώς σε κλίμα αποσυντονισμού και αμηχανίας, το οποίο δεν έμελλε να ανατραπεί στην εξέλιξη του set. Ένας μπερδεμένος προλογισμός, φωνητικές αστοχίες, στίχοι που χάθηκαν στην πορεία, αλλά και η άκαρπη προσπάθεια να συμμετέχει το κοινό, σε συνδυασμό με τη λιγοστή προσέλευση, καταγράφονται ως τα βασικά σημεία που συνέθεσαν μια μάλλον άβολη συναυλιακή στιγμή για τη μπάντα από το Μάντσεστερ.
Την κατάσταση προσπαθούσε σε μεγάλο βαθμό να διαχειριστεί ο frontman Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ο οποίος, χάρη στην ελληνική του καταγωγή, είχε τη γλωσσική ευχέρεια να μονοπωλήσει τις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, με κάπως βεβιασμένο ωστόσο και ενίοτε αμήχανο τρόπο. Γεγονός που παραξενεύει, αν συλλογιστεί κανείς τις περιοδείες του συγκροτήματος σε σκηνές του εξωτερικού.
Την εξέλιξη της βραδιάς φάνηκαν ωστόσο να απολαμβάνουν τα υπόλοιπα μέλη των TAMSYN, με τα riffs των Phil Hammil και Michael Penfold να κρατούν με μπλαζέ ύφος κάτι από την εσάνς της indie σκηνής του Μάντσεστερ, η οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να κυριαρχήσει παρά σε σημεία μόνο της όλης ζωντανής εμπειρίας.
Η setlist απαρτίστηκε κυρίως από δικά τους τραγούδια, όπως το “Are We In Love Οr Insane?”, το “I Want You Τo Care” –η πρότασή του από το BBC αποτέλεσε σημαντική νίκη του συγκροτήματος– το «φρεσκογυρισμένο» “I Can’t Love You Anymore”, το ακόμη ακυκλοφόρητο “Forever Is Now” και το πιο δημοφιλές “Things Change”. Ενδιάμεσα πρόσθεσαν και μερικές διασκευές, όπως στο “Wicked Game” του Chris Isaak και στο “Halo” της Beyoncé, ενώ ακούσαμε και το “Love Will Tear Us Apart” των Joy Division, το οποίο πήρε πάνω του ο Αντωνόπουλος, συνοδεία ακουστικής κιθάρας.
Παρά την υπόσχεση μιας δυνατής indie βραδιάς με τη σφραγίδα της βρετανικής παράδοσης, στοιχειώδεις «κακοτοπιές» αδίκησαν εν τέλει τη συναυλία αυτή των TAMSYN. Προς το τέλος της, ο Αντωνόπουλος αναφέρθηκε σε ένα κρύωμα που τον ταλαιπωρούσε –και μάλλον εκεί πρέπει να αναζητηθούν οι ρίζες των προβλημάτων. Παρόλα αυτά επέμεινε σε ερμηνευτικά αποτολμήματα κάπως άκομψα. Κατά την προσωπική μου κρίση, και δεδομένων των συνθηκών (οι οποίες είναι πρωτίστως ανθρώπινες και συχνά αναπόφευκτες), ενδεχομένως να άρμοζε μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση των πρακτικών δυσκολιών, με ίσως πιο μετριοπαθείς επιλογές, οι οποίες θα ευνοούσαν περισσότερο τη διακριτική τους διαχείριση.
Στο τέλος της ημέρας, σκέφτομαι πάντως ότι η βραδιά στο Temple πιθανότατα δεν ήταν αντιπροσωπευτική, ούτε για τους TAMSYN, ούτε για την υπογραφή της Enter Events, η οποία δείχνει ομολογουμένως αξιοσημείωτο ζήλο για εναλλακτικές –στοχευμένες, μάλιστα– προτάσεις στη μουσική ατζέντα της πόλης.
{youtube}FQEhzLw5drI{/youtube}
