Φαντάζομαι όπως και πολλοί άλλοι, έχω χάσει και εγώ το μέτρημα σε σχέση με το ποιο κύμα αναβίωσης του post-punk διανύουμε πλέον. Πάντως με μπάντες όπως τους Idles, τους Shame και τους Viagra Boys, που είχαμε τη τύχη να δούμε και live στη χώρα μας, το ενδιαφέρον ακόμη και πιο νεότερου κοινού έχει στραφεί ξανά εν μέρει προς τις κιθάρες, σε ένα χώρο που μέχρι πρότινος μύριζε ναφθαλίνη. Πρωτεργάτες αυτής της σταδιακής αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος για τον συγκεκριμένο ήχο είναι οι Protomartyr, οι οποίοι στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας άρχισαν να θέτουν το δικό τους κανόνα, ανοίγοντας τον δρόμο για μπάντες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού προς την ευρύτερη αναγνώριση. Η εμφάνιση τους στην Αθήνα, σε μία εντελώς διαφορετική χωροχρονική συνθήκη από αυτήν πριν από πέντε χρόνια, επισφράγισε την παραπάνω αίσθηση και τους καθιέρωσε ως μία πατρική φιγούρα της ύστερης post-punk σκηνής.
Σεφτέ στην βραδιά έκαναν οι Commuter οι οποίοι μετρούν πλέον στο βιογραφικό τους αρκετά συναυλιακά ανοίγματα σε σημαντικά, διεθνή ονόματα. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία τους από τις πρώτες μέρες, διακρίνω πλέον μία μπάντα που συνεχώς βελτιώνει τη live της χημεία και εξελίσσει την ηχητική της φόρμουλα. Οι εμφανείς αναφορές τους σε μπάντες όπως τους Viet Cong και τους Squid έχουν γίνει σταδιακά μέρος της δικιάς τους ταυτότητας, η οποία παίρνει μία καθαρή και ενδιαφέρουσα μορφή. Ο ήχος τους έχει γίνει πιο σφιχτός, το δέσιμο ανάμεσα στο γκρουπ πιο ισχυρό και τα φωνητικά με την πολύ πειστική, βρετανική προφορά παραμένουν δυνατό ατού. Το κλείσιμο με το “Glasgow” στο τέλος και το χειροκρότημα από ένα αρκετά γεμάτο Gagarin επιβράβευσε την υγιή πρόοδο ενός πολλά υποσχόμενου, εγχώριου γκρουπ που σύντομα θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του.
Η παρθενική συναυλία των Protomartyr στην χώρα μας δεν είχε πραγματοποιηθεί υπό τις ιδανικές συνθήκες, καθότι το πραγματικό μέταλλο του γκρουπ ήταν δύσκολο να λάμψει στον υπαίθριο χώρο ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ παίζοντας μιας μέσης διάρκειας set. Γι’ αυτό λίγο πριν το γκρουπ βγει στη σκηνή, μπορούσε να αισθανθεί κανείς στον αέρα την ανυπομονησία που επικρατούσε ανάμεσα στο κοινό, ένα μείγμα από κλασικούς συναυλιάκηδες και ανθρώπους του μουσικού χώρου, με την εξαίρεση μερικών νεότερων τάξεων στα εμπρόσθεν που έδινε μία κάποια ελπίδα. «Αργήσαμε πολύ να επιστρέψουμε, έπρεπε να είχαμε έρθει νωρίτερα», αναγνώρισε και ο αντι-ήρωας μπροστάρης του γκρουπ και σωσίας του Woody Harrelson σε ένα πιο σκοτεινό timeline, Joe Casey πίνοντας μία γουλιά από την μπύρα του «αλλά για να είμαστε δίκαιοι ερχόμαστε από μακριά». Ο Casey είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση περφόρμερ: έχει μία όψη που δεν προϊδεάζει καθόλου τον ρόλο του, αλλά όταν πατάει το σανίδι, αντιμετωπίζοντας το stage fright του, παίρνει τις αγωνιώδεις εκφράσεις του και αρχίζει να κηρύττει τους κρυπτικούς, φιλοσοφικούς του στίχους μετατρέπεται σε έναν απόκοσμο αγγελιοφόρο απόκρυφης γνώσης, όπως δηλαδή το έχουν κάνει οι σπουδαιότεροι εκ των post-punk…μαρτύρων.
Τα ζήσαμε όλα αυτά ενώπιόν μας το βράδυ του Σαββάτου, με τον Joe Casey να πλαισιώνεται από αψεγάδιαστους παίχτες, ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον drummer Alex Leonard, ο οποίος διαθέτει απίστευτη αίσθηση χρονισμού, κρατώντας πολύ σφιχτό και συμπαγή τον ήχο του γκρουπ ακόμη και στις πιο περίπλοκες ρυθμολογίες. Η tracklist που έχει επιλέξει το γκρουπ για την ευρωπαϊκή του περιοδεία είναι χορταστική, καθώς η ραχοκοκαλιά της μπορεί να απαρτίζεται από κομμάτια προερχόμενα από το φετινό, εξαιρετικό του δίσκου Formal Growth In Desert, αλλά έχουν φροντίσει να τη γεμίσουν διάσπαρτα με τις κορυφαίες στιγμές της υπόλοιπης δισκογραφίας τους. Μετά την αναγνωριστική εκκίνηση, το πρώτο τσίτωμα ήρθε με το “Windsor Hum” και κυρίως με το “Private Understanding"- και τα δύο από το δισκογραφικό τους ζενίθ Relatives Ιn Descentτου 2017 - με το τελευταίο να είναι ένα κορυφαίο, δραματουργικό τραγούδι με στίχους που εμπνέονται από τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου και το θεώρημα της έλξης των αντίθετων δυνάμεων. Από εκεί και πέρα το live πήρε την ανιούσα με τις εναλλαγές ανάμεσα στα τραγούδια να έχουν αβίαστη ροή και ενώ περάσαμε από διάφορα, ετερόκλητα σημεία της πορείας του γκρουπ μέχρι σήμερα (το “Feral Cats” από το ντεμπούτο τους μοιάζει λες και είναι cover track), φτάσαμε στο φινάλε του κανονικού μέρους με το ίσως δεύτερο καλύτερο κομμάτι της δεκαετής και βάλε σταδιοδρομίας τους, “Processed By The Boys”.
Επέλεξαν δικαιωματικά να κλείσουν το encore με το σπουδαιότερο, όχι μόνο δικό τους, τραγούδι, αλλά ίσως ολόκληρης της προηγούμενης, post-punk δεκαετίας. Το “Why Does It Shake?” είναι ένα σισύφειο ερώτημα καμουφλαρισμένο πίσω από ένα pop μάντρα που λειτουργεί ως δούρειος ίππος χάριν του επιχειρήματος. Και, ναι, ήταν το ιδανικό φινάλε σε μία συναυλία που κλείδωσε τη θέση των Protomartyr ως επικεφαλής της νιοστής αναβίωσης ενός ήχου που θα είναι πάντα επίκαιρος όσο οι καιροί είναι σκοτεινοί και απαιτούν αλήθεια.
