Υπάρχουν μερικές rock n’ roll ιστορίες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ποπ κουλτούρα, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι στη δημιουργία και τη διατήρηση ολόκληρου του μύθου της. Η πιο αγαπημένη μου από αυτές είναι αυτή της πρώτης μετάδοσης του “Teenage Kicks” των Undertones από τον θρύλο των ερτζιανών, John Peel, και την εκπομπή του στο BBC Radio 1. Το μακρινό 1978 λοιπόν, όταν και γράφτηκε το κομμάτι, εκείνος το αγάπησε τόσο πολύ από την πρώτη στιγμή που το άκουσε, που έπαιξε το breakthrough της μπάντας από τη Βόρεια Ιρλανδία εκείνη την ημέρα για δύο φορές back-to-back, καθιστώντας το στον απόλυτο feelgood ύμνο της εποχής (και με ιδιαίτερη σημασία για τον τόπο καταγωγής του συγκροτήματος, που βίωνε την εν εξελίξει ακόμα τότε βία των Troubles). Ο ίδιος θα δήλωνε μέχρι και τον θάνατό του το 2004 ότι αυτό υπήρξε το αγαπημένο του κομμάτι όλων των εποχών.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το “Teenage Kicks” είναι μερικές φορές το χρόνο το καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε ποτέ, instant mood fixer ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες και πολύτιμη υπενθύμιση όλων των εφηβικών ονείρων που όλοι μας κάποτε κάναμε. Έχοντας απωλέσει εδώ και πολλά χρόνια την εφηβεία τους, οι Undertones βρέθηκαν στην Αθήνα και το Gagarin 205 το βράδυ του Σαββάτου για πρώτη φορά στην ιστορία τους, για να μας μεταφέρουν όπως μόνο εκείνοι θα μπορούσαν σε αυτή τη νιότη. Αυτές είναι οι εντυπώσεις του Avopolis από την εμφάνισή τους.
H βραδιά στο αγαπημένο venue της Λιοσίων άνοιξε με τους νεοσύστατους Vaxtones, τη χαρισματική μπάντα των Etten (Film), Θάνου Αμοργινού (The Last Drive και The Earthbound), Χρήστου Ζώη (Hi Rollers, Jitterbugs και The Rockets), Νίκου Φωτίου (Raindogs), Παναγιώτη Λουκουμά (Sunsteps, Xaxakes, Scopitone) και Δημήτρη Βόγλη (Scopitone), που δημιουργήθηκε πέρυσι συγκεντρώνοντας ήδη υπολογίσιμο κοινό στην εναλλακτική σκηνή στα μέρη μας. Όχι άδικα, μιας που το κράμα pop νεοψυχεδέλειας με punk και rockabilly επιρροές, η παρεΐστικη διάθεσή τους και το πραγματικά άρτιο παίξιμό τους επί σκηνής, τους καθιστούν σε ένα από τα πιο ευχάριστα και ενδιαφέροντα acts που μπορεί να πετύχει κανείς αυτή την περίοδο στα αθηναϊκά στέκια. Απόλυτα ταιριαστοί με το ύφος και το πνεύμα του main act της βραδιάς – πράγμα που εκτιμήθηκε από το κοινό – οι Vaxtones έδωσαν μια πολύ καλή εμφάνιση στην οποία παρουσίασαν κομμάτια από τον ντεμπούτο δίσκο τους, Never Ending Story, όπως τα “Don't Tie Me Down”, “ I Could Be Dancing”, “Never Ending Story” και “Never Understand”. Αρμονικά συγχρονισμένοι, σε πολύ καλή φόρμα και εμφανώς χαρούμενοι για τη συμμετοχή τους στη βραδιά, οι Vaxtones σίγουρα απέκτησαν περισσότερους νέους θαυμαστές που τους άκουγαν για πρώτη φορά και με μεγάλη βεβαιότητα θα τους ξαναδούμε σύντομα και μόνους τους.
The Vaxtones
Όλα ήταν λοιπόν έτοιμα ώστε οι Undertones να κατακτήσουν στη συνέχεια το stage του Gagarin. Ποιες ήταν όμως οι προσδοκίες γι’ αυτό που θα βλέπαμε; Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ένα συγκρότημα μιας (πολύ) μακρινής περιόδου, με διαφορετική σύνθεση (στην προκειμένη περίπτωση frontman) και την τελευταία του δισκογραφική δουλειά να έχει κυκλοφορήσει περισσότερο από δεκαετία πίσω (στην προκειμένη 15ετία), λίγα είναι αυτά που μπορεί να περιμένει κανείς. Σχεδόν πάντα, αυτό που λειτουργεί ως κίνητρο παρουσίας σε ένα live δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη νοσταλγία και το «ήμουν κι εγώ εκεί». Έτσι και με τους Undertones, που από το 1999 όταν και επανασυστάθηκαν με τον Paul McLoone στα φωνητικά έναντι του Feargal Sharkey, περιοδεύουν κατά καιρούς σε Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλους ευρωπαϊκούς προορισμούς. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για την ενέργεια, το γνήσιο κέφι, αλλά και το μέγεθος της set list που θα παρουσίαζαν στην καθυστερημένη μεν, αλλά μνημειώδη εμφάνιση που θα έδιναν στα μέρη μας.
The Undertones
Το συγκρότημα εμφανίστηκε στη σκηνή με το “Emergency Cases” για να εισπράξει από την πρώτη κιόλας στιγμή το χειροκρότημα και τις ιαχές ενθουσιασμού ενός κοινού ομολογουμένως πιο κοντά στην ηλικία του, με ένα εφηβικό ωστόσο mood που θα διατηρούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Πολύς χορός, πολλή πόζα και χιούμορ από έναν αεικίνητο – σχεδόν πραγματικό έφηβο σε διάθεση και στυλ – McLoone και γενικά ένα πνεύμα ευφορίας κατέκλυσε όλους όσοι βρεθήκαμε για να δούμε από κοντά τους Undertones. Ακόμα και ο κακός – πολύ κακός – ήχος που είχε η μπάντα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας της θα λειτουργούσε ως ένας ευπρόσδεκτος lo-fi παράγοντας, κάνοντάς μας να νιώθουμε σαν να είμαστε σε μια από τις πρώτες συναυλίες της. Και ως προς τα κομμάτια, οι Undertones δεν αστειεύονταν, αφού έκαναν τα αδύνατα δυνατά για παίξουν όσα περισσότερα χωρούσαν στο set τους. “Jimmy Jimmy”, “Here Comes the Rain”, “Here Comes the Summer”, “Family Entertainment”, “When Saturday Comes”, “Crisis of Mine”, “Get Over You” και τόσα ακόμα ακούστηκαν για πρώτη φορά σε αθηναϊκό έδαφος.
Το “Teenage Kicks” προς έκπληξή μας ακούστηκε πριν καν τη μέση του set και όχι σε ένα προβλεπόμενο encore, με το κοινό να μπαίνει αυτόματα στην απαραίτητη singalong διάθεση και στον χορό, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος φάνηκαν και τα ίδια να συγκινούνται με την ατμόσφαιρα (ο McLoone μάλιστα δεν έχασε την ευκαιρία να μας τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο λίγα κομμάτια μετά). Και για να συνεχιστούν οι εκπλήξεις, στο πρώτο κομμάτι του encore, αντί του McLoone, είδαμε στη σκηνή τον Steve Mack (που ποιος ξέρει πώς βρέθηκε στην Αθήνα), ο οποίος τραγούδησε μαζί με δύο από τα μέλη των Undertones (John O'Neill και Damian O'Neill) το κομμάτι “It's a Good Thing” που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει ως That Petrol Emotion το 1986!
“Hypnotised”, “Jump Boys”, “I Know A Girl” και “My Perfect Cousin” θα συμπλήρωναν την εμφάνιση του συγκροτήματος που θα μας άφηνε γεμάτους και με ένα ανέλπιστο χαμόγελο ευχαρίστησης λίγο μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Εκείνη την ημέρα, το “Teenage Kicks” ήταν πραγματικά το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ.
