Η «μετριοπαθής» μπάντα “The Vaxtones” που αρνείται τον όρο "supergroup", αλλά εμείς θα επιμείνουμε να την αποκαλούμε έτσι, γιατί πέντε σούπερ μουσικοί, με θητεία στους Scopitone, Film, Τhe Last Drive, Hi Rollers, Jitterbugs, The Rockets, Raindogs, Sunsteps, Xaxakes και The Earthbound ενώνουν τις δυνάμεις τους, μας παραδίδει έναν δίσκο-απόλαυση που όμοιό του είχαμε να ακούσουμε καιρό.
Η Άννα Γεωργάτου συναντάει τον Δημήτρη Βόγλη κι αυτός της λύνει 30+ απορίες, λίγο πριν οι Vaxtones ανοίξουν τη δεύτερη εμφάνιση των Arctic Monkeys στη χώρα μας, μαζί με τους The Hives και Willie J Healey, στο Release Athens Festival την Τετάρτη 19 Ιουλίου.
Ποιοι είναι οι Vaxtones;
Οι Vaxtones είναι μια παρέα φίλων. Με κάποιους συναντηθήκαμε πολλά χρόνια πριν και με κάποιους λιγότερα. Είναι η Ελένη Τζαβάρα, ο Παναγιώτης Λουκουμάς, ο Χρήστος Ζώης, ο Θάνος Αμοργινός, ο Νίκος Φωτίου και ο Δημήτρης Βόγλης.
Πώς συναντηθήκατε;
Η Ελένη ήταν η αφορμή να ξεκινήσει η μπάντα. Με τον Παναγιώτη είμαστε παιδικοί φίλοι, με τα άλλα παιδιά γνωριζόμασταν χρόνια μέσα από τις μουσικές πορείες του καθένα, αλλά κάναμε και αρκετή παρέα.
Το όνομα της μπάντας πώς προέκυψε και τι ακριβώς σημαίνει “Vaxtones”;
Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Η αρχική ιδέα ήταν να ονομαστούμε "Vaxholms" που είναι ένα αγαπημένο νησάκι δικό μου και της Ελένης, έξω από την Στοκχόλμη, αλλά οι Σουηδοί φίλοι μας μας είπαν ότι είναι πολύ γνωστό νησί και θα ακούγεται κάτι αντίστοιχο σαν Αίγινα... οπότε κρατήσαμε το Vax με μια πιο punk κατάληξη!
Η ιδέα για μια νέα μπάντα πώς προέκυψε;
Μέσα στην καραντίνα βρήκαμε επιτέλους λίγο χρόνο να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με την μουσική. Η αλήθεια είναι ότι τον συγκεκριμένο ήχο τον είχα πάντα στο μυαλό μου. Το "Never Ending Story" το είχα γράψει πολλά χρόνια πριν. Όταν το έδωσα στην Ελένη να το τραγουδήσει μας δημιουργήθηκεη όρεξη να κάνουμε κάτι παραπάνω και το ένα έφερε το άλλο. Απευθύνθηκα σε αγαπημένους φίλους, ζήτησα να βάλουν τα υπόλοιπα όργανα και στην πορεία δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ και όχι μόνο μουσικά.
Πώς γράφετε τα κομμάτια; Υπάρχει «καταμερισμός εργασιών» (π.χ. άλλος γράφει στίχους, άλλος μουσική) ή όλοι τα κάνετε όλα;
Συνήθως πηγαίνουμε έτοιμο τον κορμό του κομματιού, δηλαδή μελωδική γραμμή και στίχους κι έχοντας στο μυαλό έναν συγκεκριμένο ήχο προχωράμε στην ενορχήστρωση και σε επιμέρους ιδέες. Μέχρι τώρα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια όποιος γράφει την μουσική γράφει και τους στίχους με επιμέρους πάλι ιδέες από όλους.
Βρισκόμαστε μετά την παρουσίαση του δίσκου σας στο κοινό και την πρώτη σας live εμφάνιση στο 1st Athens Pop Underground Fest & Convention στο Half Note. Πώς σας φάνηκε η αντίδραση του κοινού στα κομμάτια σας;
Την βραδιά εκείνη την περιμέναμε πολύ καιρό και νομίζω ότι ήταν πολύ ενθουσιώδης η αντίδραση του κόσμου! Όταν παίζαμε ήταν γεμάτος ο χώρος και η αλήθεια είναι ότι και εμείς το χαρήκαμε πολύ.
Σας κάνει αυτό να θέλετε να βάλετε αμέσως μπρος για κάτι επόμενο;
Ήδη έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε τα καινούργια τραγούδια. Αν όλα πάνε καλά, τον χειμώνα θα ξαναμπούμε στούντιο. Το θέμα είναι να είμαστε καλά και να βγαίνει αβίαστα η όρεξη και η ενέργεια κι όχι να πιέζουμε καταστάσεις. Δεν λειτουργούμε ούτε στην προσωπική μας ζωή έτσι.
Κάποιος/-οι από εσάς είστε από τη Θεσσαλονίκη. Διαβάζοντας συνεντεύξεις που έχετε ήδη δώσει έπεσα στα γνωστά ονόματα και μέρη στον Βορρά που συναντιούνται όλοι για βινύλια και συζητήσεις, π.χ. τον Πάκη. Θεωρείς ότι η Θεσσαλονικείς είναι πιο «ψαγμένοι» μουσικά;
Ναι, εγώ και ο Παναγιώτης είμαστε από την Θεσσαλονίκη και φάγαμε τα νιάτα μας στα underground δισκοπωλεία της πόλης που ευτυχώς για το μέγεθος της πόλης ήταν αρκετά (Rollin Under, Stereodisc, Noise, Λωττός). Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι στην Θεσσαλονίκη είμαστε πιο ψαγμένοι μουσικά. Στα τέλη 80s αρχές 90s υπήρχε μεγάλη ενέργεια στην πόλη, πολύ μουσική, πολλά εναλλακτικά στέκια, πολλές νέες μπάντες, αλλά και στην Αθήνα συνέβαινε το ίδιο, ειδικά στην pop σκηνή. Ενδεικτικά αναφέρω τα λατρεμένα μας fanzines «In those days», «Little charmer». αλλά και τα εκπληκτικά Rollin Under στην Θεσσαλονίκη, Σκιές, Β 23 και άλλα που ξεχνάω. Τώρα δυστυχώς η Θεσσαλονίκη έχει μεταλλαχθεί σε μια τεράστια ταβέρνα με μπουζούκια, μόνο το Berlin και το Residents κρατάνε μια διαφορετικότητα. Οι άνθρωποι είναι πιο ψαγμένοι μουσικά και όχι οι πόλεις.
Η Ελένη (Etten) είναι η γυναίκα μέσα σε μια αντρική μπάντα. Πώς επηρεάζει αυτό την μπάντα;
Η Ελένη ως άνθρωπος είναι πηγή ενέργειας – ένα αυτόφωτο πλάσμα οπότε μας επηρεάζει θετικά πρωτίστως. Η επιρροή που έχει στην μπάντα πηγάζει από την πείρα, την εμπειρία και τις γνώσεις της στη μουσική και όχι από το φύλο της. ως άνθρωπος. Γράφει, συνθέτει και έχει μια καταπληκτική φωνή προσωπικά θεωρώ από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουν περάσει από την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή.
Το “Never Ending Story” είναι γεμάτο αισιοδοξία, αλλά εμένα προσωπικά μου προκάλεσε και μια νοσταλγία. Με πήγε προς τα πίσω. Έβαλα να ακούσω Hidden Cameras, Sea Urchins, Field Mice, Lush, Chumbawamba, Inspiral Carpets. Είμαστε η γενιά που ανατράφηκε με DIY labels, όπως η Sarah Records. Πώς θεωρείς ότι μας επηρέασε αυτό;
Τι ωραία ονόματα είναι αυτά που αναφέρεις! Chumbawamba, Field Mice, Lush, Pulp, Television Personalities, Times, Carter είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες ever! Το ότι σου θύμισε κάτι τέτοιο επέτρεψε μου να το λάβω ως κομπλιμέντο. Φυσικά και με επηρέασε αυτός ο ήχος, όπως είπα παραπάνω, αυτό τον ήχο είχα πολλά χρόνια στο μυαλό μου γιατί αυτά ήταν τα ακούσματα μου. Sarah records, Cherry Red, El, Creation μια αγνή αγάπη για την μουσική. Το "Sensitive" των Field Mice είναι για την δική μου ψυχή το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ
Αυτός ο ήχος προσωπικά με γοητεύει, αλλά κατά πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να κερδίσει έναν πιτσιρικά σήμερα;
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να κερδίσει έναν πιτσιρικά σήμερα, αλλά η αλήθεια είναι ούτε όταν έβγαιναν τότε κερδίζανε πολύ κόσμο. Οι Field mice, οι Heavenly και πάρα πολλοί άλλοι ποτέ δεν πήραν αυτό που αξίζαν από εμπορικής άποψης. Αλλά ποιος νοιάζεται; Σίγουρα ούτε οι ίδιοι… Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτή η pure pop ήταν πάντα εκτός μουσικού συστήματος, πάντα στο περιθώριο. Πήρε λίγο τα πάνω της στην Βρετανία με την έκρηξη της indie pop για κάποια χρόνια στη δεκαετία του 90 αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχει χώρος για προβολή από τα media – εκεί κυριαρχούν οι playlists και οι δημόσιες σχέσεις.
Θα θέλατε να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό στον επόμενο δίσκο;
Ό,τι είναι να έρθει θα έρθει μόνο του. Δεν θα ήθελα να βγάζαμε έναν δίσκο ίδιο με τον πρώτο, αλλά ούτε και κάτι τελείως άλλο. Θα δείξει...
Το artwork του δίσκου σας είναι εκπληκτικό. Αν το έβλεπα σε κάποιο δισκάδικο, θα ορκιζόμουν ότι δεν πρόκειται για ελληνική μπάντα. Έχει βρετανική αισθητική. Θα μας πεις λίγα λόγια για αυτό;
Όλη η ιδέα είναι της Ελένης, η οποία είναι και γραφίστρια και έχει κάνει και τα artwork από τις προσωπικές της δουλειές ως Etten, οπότε καλό είναι να μιλήσει για αυτό:
(Ελένη) Αρχικά να σ'ευχαριστήσω πολύ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι ότι είχα μια πολύ ξεκάθαρη ανάγκη να κάνω κάτι με μια δυναμική γυναικεία φιγούρα. Έτσι λοιπόν η φιγούρα αναπαρίσταται όχι ως παθητικό αντικείμενο αλλά εκπέμπει δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Επίσης, μεταξύ άλλων και για να είναι ξεκάθαρος ο συμβολισμός, ήθελα η αισθητική του album να είναι minimal με έντονη vintage χροιά.
Ζούμε σε μια εποχή που οι γυναίκες ακόμα προσπαθούν να έχουν μια ισότιμη θέση στην κοινωνία και δίνουν πολλές μάχες. Ως γυναίκα έχω βιώσει και εγώ πολλές τέτοιες καταστάσεις και είναι σημαντικό για μένα να μιλάω γι’ αυτό με κάθε τρόπο, ακόμα και με εικαστικό.
Όλοι μας όμως στη μπάντα είμαστε ευαισθητοποιημένοι και ανήσυχοι με διάφορα κοινωνικά ζητήματα και δεν είναι λίγες οι φορές που συζητάμε διάφορα γεγονότα, για τις ανισότητες και την αδικία γύρω μας, για το πόσο μας σοκάρει η οπισθοδρόμηση που παρατηρείται, πόσο μας εξοργίζει η διαφθορά και τα αμέτρητα κακώς κείμενα (εμφανές και στους στίχους του “Never understand”).
Στην παραγωγή του Never Ending Story διαβάζω Clive Martin (The Cure, Sting, Queen, Nick Cave, Soft Cell, Les Negresses Vertes, Puressence). Το mastering υπογράφει ο επίσης θρυλικός Noel Summerville (Police, Clash, Blondie, The White Stripes). Αυτές οι συνεργασίες πώς προέκυψαν;
Και πάλι η Ελένη είναι καθοριστική σε αυτό. Ο Clive ήταν φίλος του κολλητού της από την εποχή των Puressence, των οποίων ο Clive ήταν παραγωγός. Έτσι γνωρίστηκαν και υπήρχε πάντα η επιθυμία να συνεργαστούν από την εποχή των Film. Όταν τον γνώρισα κι εγώ κολλήσαμε αμέσως και πλέον είναι ένας αγαπημένος φίλος. Του άρεσαν πολύ τα τραγούδια και μας σύστησε στον Noel. Αν του άρεσε το υλικό μας θα μας έκανε και το mastering, όπως και έγινε.
Οι μπάντες τείνουν να εκλείψουν. Κυρίως συναντάμε συναντάμε duo και solo. Πού το αποδίδετε αυτό;
Δεν το έχω ψάξει και πολύ να σου πω την αλήθεια, αλλά ίσως οφείλεται στην τεχνολογική εξέλιξη, αφού πολλά όργανα μπορούν να παιχτούν από ένα laptop. Δεν είναι κακό αυτό, ο καθένας το βλέπει διαφορετικά. Το αποτέλεσμα μετράει, και οι Carter και οι Beach House είναι duo, αλλά το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό!
Κατά πόσο είναι εύκολο να συγχρονιστούν έξι άνθρωποι -που φαντάζομαι εργάζονται και κάπου αλλού- για πρόβες, ηχογραφήσεις, live;
Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μας έχει τις δουλειές του, τις υποχρεώσεις του, τους ρυθμούς του οπότε απαιτείται σχεδιασμός και συγχρονισμός. Μέσα στο στούντιο όλα γίνονται εύκολα.
Πώς σας φαίνεται η ιδέα ότι θα ανοίξετε τους Arctic Monkeys στις 19 Ιουλίου στο Release Athens Festival;
Απλά φανταστική, ανυπομονούμε για αυτή την μέρα. Και οι Hives και ο Willie J Healey είναι καταπληκτικοί καλλιτέχνες!
Οι συναυλίες με τα φεστιβάλ πώς προκύπτουν; Ας πούμε εσείς θα είστε φέτος στο Release και μάλιστα σε μια πολύ μεγάλη μέρα. Το επιδιώξατε ή ήρθε από μόνο του; Φαντάζομαι ότι τόσα χρόνια στον χώρο με τα άλλα σχήματα σας, έχετε και κάποιους γνωστούς και δεν είναι τόσο μεγάλος ο αγώνας, ώστε να αναγνωρίσουν τη δουλειά σας και να σας αποδεχτούν. Σας γνωρίζουν ήδη. Αυτό βοηθάει;
Τίποτα δεν πάει μόνο – "every fire needs a little a bit of help" που λένε και οι αγαπημένοι μου Chumbawamba στο «Give the anarchist a cigarette». Το ότι έχουμε πολλές γνωριμίες σίγουρα βοηθάει, αλλά ειλικρινά δεν αρκεί αυτό, πρέπει να είναι και η δουλειά καλή, κανείς δεν χαρίζει τίποτα.
Έχετε κάποιο άλλο live προγραμματισμένο μέσα στο καλοκαίρι εκτός από το Release;
Λογικά σύντομα θα ανακοινωθεί μια ακόμα εμφάνιση σε γνωστό καλοκαιρινό φεστιβάλ, αναμένουμε.
Σήμερα τι απολαμβάνουν να ακούνε οι Vaxtones;
Ο καθένας μας προέρχεται από διαφορετικά μουσικά backgrounds. Πολλά μουσικά είδη από indie pop σε swing, rockabilly, roots, African music, calypso και πολλά άλλα. Προσωπικά ακούω πολλά καινούργια, αλλά και πάρα πολλά παλιά. Πολύ calypso, 60’ς pop, έχω κολλήσει με τον τελευταίο δίσκο των Beach House μου αρέσει πολύ η Alexandra Savior, o Jonathan Bree οι Princess Chelsea, αλλά βγαίνουν συνέχεια πολλά ωραία πράγματα.
Υπάρχει κάποια σύγχρονη μπάντα που βλέπετε και σκέφτεστε «Να αυτή το κάνει σωστά. Κάπως έτσι θα θέλαμε να το κάνουμε κι εμείς»;
Για σύγχρονη μπάντα δεν έχουμε σκεφτεί κάτι και δεν το λέμε από κάποια έπαρση, το αντίθετο μάλιστα είμαστε πολύ ταπεινοί. Απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει, σίγουρα έχουμε τις επιρροές και τις αναφορές μας, αλλά ως εκεί.
Θα σας άρεσε να λάβετε μέρος σε φεστιβάλ του εξωτερικού κι αν ναι, ποια βρίσκεται ενδιαφέροντα;
Φυσικά και θα θέλαμε να παίξουμε στο εξωτερικό. Σίγουρα θα ήταν όνειρο ζωής αν μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να παίζαμε στην Ιαπωνία και την Ισλανδία. Δεν θα έλεγα μεγάλα φεστιβάλ, αλλά κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αθήνα στο "Indie Pop Festival". Το ιδανικό για μένα είναι να μπαίναμε σε μια χρονομηχανή και να παίζαμε μαζί με τους Field Mice, Orchids, Deep Freeze Mice, αλλά και με σημερινές μπάντες όπως οι Spook School, Real Numbers, Molochs…
Βλέπετε να αλλάζει κάτι στην μουσική στην Ελλάδα;
Προς το καλύτερο σίγουρα. Έχει να κάνει με την hip hop σκηνή, όπου συναντάμε πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες με δυνατό στίχο .Αλλά και στην indie βλέπω με χαρά νέες μπάντες πάρα πολύ αξιόλογες, πολλές από τις οποίες είδαμε και στο "Indie Pop festival". Από την άλλη υπάρχει πολύ σαπίλα, πολύ σκυλάδικο και τραπ.
Στο κοινό;
Το συναυλιακό κοινό είναι πάρα πολύ καλό – βλέπω με χαρά να αγκαλιάζουν πάλι τις συναυλίες. Από την άλλη ο κόσμος επηρεάζεται πολύ από αυτό που του δίνουν και του πουλάνε τα media. Δείτε για παράδειγμα τις ειδήσεις στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα media και δεν είναι φυσικά ελληνικό φαινόμενο αυτό. Για να εστιάσουμε στην μουσική στην χώρα μας ισχύει το ίδιο, όσο πιο πολύ προβάλλεις ένα τραγούδι τόσο πιο οικείο γίνεται στον ακροατή κι ας είναι παιγμένο και με casio ρολόι και φτιαγμένο για παιδικό party…
Αν έπρεπε να ορίσουμε μια κεντρική ιδέα που αισθάνεσθε ότι διατρέχει το άλμπουμ σας, ποια θα ήταν αυτή; Ας πούμε υπάρχει κάποια αναλογία ανάμεσα στο “Never Ending Story” των Vaxtones και το “Never Ending Story” του Michael Ende;
Η ιδέα του Michael Ende είναι στάση ζωής. Όσο πιο πολύ αγαπάς κάτι εμβαθύνεις σε αυτό. Βουτάς με όλο σου το «είναι» μέσα και γίνεσαι μέρος αυτού. Αυτό ισχύει και στην μουσική μας. Η κεντρική μας ιδέα είναι οποιοδήποτε μουσικό είδος πιάνουμε, να το κάνουμε δικό μας και με τον δικό μας ήχο.
Το αγαπημένο κομμάτι σας από το άλμπουμ;
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα κάποιο, ίσως επειδή λόγω του "Never Ending Story" ξεκίνησαν όλα να έχει κάποια ιδιαιτερότητα για εμάς. Στις πρόβες απολαμβάνουμε πολύ το "What was he like" και το "Never Understand". Αλλά ειλικρινά δεν ξεχωρίζουμε κάποιο κομμάτι. Αν δεν μας άρεσε κάποιο, δεν θα το βάζαμε.
Αλήθεια, υπήρξε κάποιο κομμάτι που έμεινε απ’ έξω;
Κομμάτι δεν έμεινε απ'έξω, βάλαμε όσα είχαμε γράψει.
Αγγλικός στίχος πάντα; Παρατηρούμε τελευταία μια στροφή των Ελλήνων μουσικών προς τον ελληνικό στίχο. Θα το τολμούσατε;
Προσωπικά πιστεύω ότι το συγκεκριμένο είδος, η indie pop, είναι καθαρά βρετανική, οπότε δεν θα μπορούσε να μου κάτσει με ελληνικό στίχο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με άλλη γλώσσα πέρα της αγγλικής δεν θα είναι καλό το αποτέλεσμα. Οπότε δεν θα γράφαμε με ελληνικό στίχο.
Θα σας άρεσε να σας προτείνει κάποιος να γράψετε μουσική για μία από αυτές τις πολύ ξεχωριστές ελληνικές ταινίες που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια;
Φυσικά και θα μας άρεσε η ιδέα, ανάλογα με το ύφος της ταινίας μπορεί και να γράφαμε και κάτι τελείως διαφορετικό.
Είναι κάποια που είδατε τελευταία στην οποία θεωρείτε ότι θα ταίριαζε η μουσική των Vaxtones;
Τελευταία όχι, αλλά από παλαιότερες η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Shooting Fish.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τους Vaxtones;
Μια παρέα που αγαπάει την μουσική και περνάνε πολύ καλά όλοι μαζί.
Είναι τελικά οι Vaxtones ένα supergroup;
Φυσικά και όχι, πολύ βαρύς χαρακτηρισμός ειδικά για μια μπάντα που παίζει ένα είδος που ήταν πάντα στο περιθώριο.
Δημήτρη, Ευχαριστώ πολύ. Ραντεβού στο Release στις 19 Ιουλίου!
To debut album των The Vaxtones, Never Ending Story, κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και σε βινύλιο από την Old Bad Habbits. Οι The Vaxtones εμφανίζονται στην Πλατεία Νερού την Τετάρτη 19 Ιουλίου, μαζί με τους Arctic Monkeys, The Hives και Willie J Healey, στο πλαίσιο του Release Athens Festival. Για την συγκεκριμένη ημέρα δεν υπάρχουν πλέον διαθέσιμα εισιτήρια.
