«Λατρεύω τις αμβλώσεις όταν είναι δωρεάν και νόμιμες». Αυτή η φράση ακούστηκε περισσότερες από μία φορές από τη Molly Nilsson το Σάββατο που μας πέρασε, όταν η ίδια επέστρεψε για τέταρτη φορά στα μέρη μας και το ίδιο – αγαπημένο και για την ίδια – venue της Death Disco. Και το κοινό που είχε φροντίσει να κάνει sold out τη συναυλία της ολόκληρες εβδομάδες νωρίτερα ήξερε πολύ καλά ότι η radical πτυχή της προσωπικότητας της Σουηδής Nilsson αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των συγκινητικά intimate, εξομολογητικών, σκοτεινών μα και ταυτόχρονα πολύ φωτεινών ζωντανών της εμφανίσεων, όπως άλλωστε και ολόκληρης της δισκογραφίας της. Ιδού λοιπόν τι έγινε το βράδυ του Σαββάτου, σε ακόμη μια επιτυχημένη εμφάνισή της στην Αθήνα.
Οι πόρτες της Death Disco άνοιξαν στις 21.00, με το stage της να υποδέχεται λίγο αργότερα το one woman DIY project της Katscenes, που συνδυάζει indie, pop, synth και dreampop μουσικές επιρροές, σε ερμηνείες που παραπέμπουν περισσότερο σε spoken poetry συνοδεία drum machine. Αθηνοκεντρικοί και εμφανώς μελαγχολικοί στίχοι για καραντίνες, μέρη όπου οι νεκροί χορεύουν και όμορφες μέρες για να κλάψει κανείς, σε μια εμφάνιση που κρίθηκε ωστόσο κάπως αδύναμη και από την ίδια την Katscenes, που παραδέχθηκε πως ήταν εκτός ρυθμού σε πολλές στιγμές της. Αυτά φυσικά συμβαίνουν και ευκαιρίες να ειδωθούμε ξανά υπό καλύτερες συνθήκες θα υπάρξουν σίγουρα.
Μέχρι να ακούσουμε το τελευταίο κομμάτι της Katscenes, ο χώρος είχε πια γεμίσει ασφυκτικά, με το κοινό να περιμένει εναγωνίως τη Molly Nilsson στη σκηνή. Εκείνη έχει καταφέρει την τελευταία περίπου δεκαετία να σχηματίσει άρρηκτους δεσμούς με τους εγχώριους θαυμαστές της, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι αυτό που λέμε «returning customers» στις συναυλιακές της επισκέψεις. Είναι λοιπόν απορίας άξιο το πώς και γιατί δεν βλέπουμε τη Nilsson σε έναν μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο στην Αθήνα, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν πολλές και πολλοί αυτοί που δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο για το live της. Φάνηκε όμως σαφέστατα και από τις αναφορές της ίδιας στο venue όταν πια βρέθηκε στη σκηνή του, ότι η επιλογή ενός από τους πιο μικρούς χώρους για gig στην πόλη είναι και αυτό που η τραγουδοποιός αποζητά για τις εμφανίσεις της. Και τι εμφανίσεις, αφού αυτό που κάνει η Nilsson επί σκηνής είναι πραγματικά μοναδικό, κι ας στέκεται μόνη της σε αυτήν με μόνο όπλο τη φωνή της και τα ΜP3s της σε ένα USB stick.
Το Σάββατο η Nilsson υπήρξε ιδιαιτέρως επικοινωνιακή ανάμεσα σε κάθε ένα από τα κομμάτια της – όλα τους για αμβλώσεις και/ή την έννοια της ισχύος του ατόμου – στον εορτασμό της ίδιας για τη συμπλήρωση 15 ετών από όταν ξεκίνησε να φτιάχνει μουσική, χωρίς να γνωρίζει από μουσικά όργανα. Και τραγουδώντας κομμάτια της για τις προσωπικές της ηρωίδες, τη Rosa Luxemburg και τη Marie Curie, η ίδια δεν έχασε την ευκαιρία να προτρέψει κάθε έναν και κάθε μία από το κοινό να αδράξει την ημέρα και να κάνει το ίδιο – ή τουλάχιστον να ζει τη ζωή του όπως πραγματικά επιθυμεί.
Δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ζεστασιάς με το performance της και τις συνεχείς γλυκόπικρες ατάκες της – από το μίσος για τον τόπο καταγωγής της μέχρι, τι άλλο, τις αμβλώσεις – η Nilsson ερμήνευσε κομμάτια με τα οποία συστήθηκε στο κοινό (ξεκινώντας από το ντεμπούτο της, These Things Take Time), αλλά και δείγμα δουλειάς της από τον τελευταίο της δίσκο, Extreme, που κυκλοφορεί από τη δισκογραφική που η ίδια έχει ιδρύσει, τη Dark Skies Association. Highlight της βραδιάς δεν ήταν φυσικά άλλο από την ερμηνεία του απόλυτου hit της μέχρι τώρα καριέρας της, του “I Hope You Die”, που ήρθε μετά την εξομολόγηση της ίδιας ότι το έστειλε με mail στον τότε πρώην της με το που το έγραψε. Ευτυχώς, γιατί σύμφωνα και πάλι με την ίδια, την επόμενη μέρα ο υπολογιστής της κράσαρε και ποιος ξέρει αν θα ήμασταν αλλιώς σε θέση να το ακούμε σήμερα!
Ταπεινή, αλλά γεμάτη αυτοπεποίθηση, αστεία, αλλά και συγκινητική, η Molly Nilsson έκανε για ακόμη μια φορά αυτό που ξέρει να κάνει καλά, μαγεύοντας ξανά το αθηναϊκό κοινό που την αποθέωσε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ραντεβού της με αυτό θα ανανεωθεί με την πρώτη ευκαιρία και το sold out θα είναι και πάλι αστραπιαίο.
