Δευτέρα πρωί, 20 Νοέμβρη στρογγυλή. Στο καφέ του Ρομάντσο, περιμένω τον δεύτερο διπλό αμερικάνο της ημέρας. Η μηχανή του καφέ, μουσική που μου είναι οικεία αλλά δεν αναγνωρίζω. Αφουγκράζομαι την ηρεμία, συλλογιζόμενη το πολύβουο Σάββατο που μόλις πέρασε, όταν στο ίδιο χώρο πραγματοποιήθηκε το πρώτο Μουσικόραμα, με την υπογραφή της πολιτιστικής πλατφόρμας &Beyond - κι ήταν ένα Σάββατο με πολλή μουσική, αρκετό θόρυβο, λιγότερο από το (δικό μου) αναμενόμενο κόσμο, και κάποιες εκπλήξεις.
Το Μουσικόραμα μας παρουσιάστηκε ως «μία avant - pop μουσική προσέγγιση με έμφαση στη συνεχώς αναπτυσσόμενη ελληνική μουσική σκηνή και τον πλουραλισμό της, με έξι ζωντανές εμφανίσεις και πέντε DJ sets», στο ισόγειο και το υπόγειο του Ρομάντσο αντιστοίχως.
Στο ισόγειο, την έναρξη του event έδωσε στις 20:00 ο Δημήτρης Παπαιωάννου και το μουσικο-αισθητικό project υπό τον τίτλο "Calma", με τη σεκάνς των ζωντανών εμφανίσεων να ανοίγουν λίγο αργότερα οι Kukuraxa. Το πειραματικό ποπ ντουέτο έβγαλε για πρώτη φορά από το δωμάτιο στο Ρότερνταμ, όπου και ηχογραφήθηκε, το άλμπουμ τους Kukuraxa I, που κυκλοφορεί από την Veego Records. Παρουσίασαν όλο το ντεμπούτο τους, αλλά και ακυκλοφόρητο υλικό, παρασύροντας μας στο ονειρικό περιβάλλον που συναντιούνται τα ημερολόγια και τα ποιήματα της Κατερίνας Σερέτη και οι μουσικοί πειραματισμοί του Κώστα Μητσόπουλου. Ταυτόχρονα, η συμβολή του Logout στα live visuals και η Χριστίνα Καραγιάννη στον αυτοσχεδιαστικό χορό αποτέλεσαν μια σαφή τοποθέτηση για την αισθητική του νεοεμφανιζόμενου συγκροτήματος.
Ακολούθησε ο house dj και παραγωγός Bengoa με full band αποτελούμενο από τους Μάνο Ναζλή, Alegros Gramma και Λευτέρη Παπαδάκη, αλλά και τις χαρισματικές Τζένη Χατζοπούλου και Nalyssa Green στα φωνητικά. Οι δύο καλλιτέχνιδες, πατώντας πάνω στα χαρακτηριστικά trip-hop, nu-jazz και electronica μονοπάτια του Bengoa έδωσαν το στίγμα αυτού του σετ, που είχε groove, αισθησιασμό, ένταση και μελαγχολία σε ισόποσα απολαυστικά μέρη, που ανά στιγμές παρέσυρε τα παραβρισκόμενα άτομα.
Η ως εδώ μετάβαση έμοιαζε να έχει μια ενδιαφέρουσα ροή, ηχητικά και ενεργειακά. Το περιορισμένο κοινό ξεκίνησε να αυξάνεται στο συναυλιακό χώρο αλλά και στο μπαρ, με τις συζητήσεις να είναι θερμές. Στο υπόγειο του Ρομάντσο, τα πράγματα ήταν λιγάκι διαφορετικά. Η ώρα ήταν 23:00 και ο Melorman, κατά κόσμον Αντώνης Χανιωτάκης παρουσίασε με εξαιρετική φινέτσα την ατμοσφαιρική του electronica, σε ένα σετ με πολύ όμορφες ποιότητες. Βέβαια, μολονότι κατατάσσω τον εαυτό μου στη μέση ακροάτρια όσον αφορά τον συγκεκριμένο ήχο, δεν μου πέρασε απαρατήρητο το γεγονός πως ο Melorman έπαιζε μπροστά σε μία χούφτα ανθρώπων, οι οποίοι έμοιαζαν σαφώς να εκτιμούν τόσο τον καλλιτέχνη όσο και τη μουσική του, παρέμεναν όμως ελάχιστοι.
Το σετ αυτό θα μπορούσε σίγουρα να κρατήσει την προσοχή μου ως το τέλος, εάν δεν επικαλυπτόταν χρονικά από την πολυαναμενόμενη για πολλούς εμφάνιση της βραδιάς, αυτή των MOb. Οι MOb είναι, κατά βάση, ένα τζαζ τρίο από την Αθήνα. Δεν περιορίζονται όμως σε αυτό το χαρακτηρισμό, πράγμα που απέδειξαν και επάνω στη σκηνή. Sci-fi αναφορές, ένταση, φιλμικά τοπία και υφές πλαισίωσαν μια πολύ καλή εμφάνιση παρά τις τεχνικές δυσκολίες που, αναπόφευκτα, όταν είναι παρούσες μπαίνουν εμπόδιο στην κλιμάκωση και τελικά, κορύφωση. Βέβαια, το σχήμα έκλεισε με το πλέον αγαπημένο κομμάτι "VAG", το «καλό τους», όπως το χαρακτήρισαν με χιούμορ και τρυφερότητα, αφού είχαν δώσει όμως μία γεύση και από καινούριο υλικό.
Σύντομο διάλλειμα και βόλτα στο υπόγειο, όπου οι Cheap Edits διάλεγαν house, με τον κόσμο να μοιράζεται εξίσου στο underground dancefloor, το μπαρ, αλλά και το πεζοδρόμιο της Αναξαγόρα. Δεδομένου πως οι MΟb συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο κοινό της βραδιάς, ήταν κατάλληλη στιγμή για να παρατηρήσω τους ανθρώπους, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Cool kids, djs και μουσικοί, κορίτσια με ψηλά τακούνια, αγόρια με μακριά μαλλιά, jockey καπέλα, δερμάτινα σακάκια. Ίσως μέσα από αυτό να αποδεικνύεται, τελικά, πως εγχειρήματα όπως το Μουσικόραμα αποτελούν μία ευκαιρία συνάντησης, που η μουσική άλλοτε είναι ο σκοπός, ενίοτε είναι η αφετηρία.
Σε κάθε περίπτωση, σε ένα πιο ζωηρό κλίμα, βρέθηκα για πρώτη φορά ενώπιον του Larry Gus, φέρνοντας μαζί μου την γλύκα της ιδιαίτερης του ποπ και την αγωνία του ότι επρόκειτο να δω ζωντανά ένα θρύλο της εγχώριας σκηνής. Ο Παναγιώτης Μελίδης ανέβηκε στη σκηνή, συστήθηκε με το ονοματεπώνυμο του και με ύφος πολύ σοβαρό μας ανακοίνωσε πως θα προσπαθήσει να κάνει δύο πράγματα – και πως θα πάνε και τα δύο λάθος. Ακολούθησε μια καθ’ όλα χαοτική, προσωπική και παραστατική περιήγηση σε κομμάτια της προσωπικής δισκογραφίας του, αλλά και την πρόσφατη συνεργασία του με τον συγγραφέα και σεναριογράφο Ευθύμη Φιλίππου στο μονόλογο "George". Ο τόπος δεν τον χωρούσε, οι λέξεις έμοιαζαν σκόπιμα μπερδεμένες και καταιγιστικές, τα φώτα γύριζαν σε ρετρό μπλε και ροζ, κι εγώ κοιτούσα αποσβολωμένη. Βέβαια, ο επίσης παρών στο event καλός συνάδελφος Άγγελος Κλειτσίκας, came to the rescue, για να μου μιλήσει για τα παροξυσμικά performances του καλλιτέχνη, και κάπως όλα έβγαλαν νόημα, κυρίως δε ο ενθουσιασμός του κοινού. Τα χειροκροτήματα κι οι επευφημίες πολλές, κι ο Larry Gus ολοκλήρωσε την εμφάνιση του με κάτι «σαν αποφώνηση, σαν να πέθανε κάποιος, σαν να πέθαναν διάφοροι», για να αφήσει το stage με την ίδια σπασμωδικότητα που χαρακτήρισε όλο το act του.
Το τελευταίο σχήμα που ανέβηκε στη σκηνή του ισογείου είναι μάλλον το πρώτο όνομα που πρέπει να σημειώσεις για να ακούσεις, αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Ο Turboflow 3000 και οι φίλοι του έδωσαν ένα σετ δυναμίτη, με χιπ χοπ, electro, punk και post-punk στοιχεία, πολύ χορό πάνω και κάτω από το stage, sing along σχεδόν στο σύνολο των κομματιών, αφήνοντας μας με την υπόσχεση της κυκλοφορίας του επικείμενου άλμπουμ τους στις 30 Νοεμβρίου 2023, επίσης από την Veego Records. Περίσσια ενέργεια από την τετραμελή μπάντα, κι οπωσδήποτε αναμένω να τους δω ξανά, αυτή τη φορά ιδανικά σε ένα κατάμεστο venue.
Η νύχτα ήταν μεγάλη, και συνεχίστηκε ως το πρωί με τον house DJ και μουσικό παραγωγό Lex, συνοδεία του Artis Boris στα synthesizer σε ένα υβριδικό σετ, όπου παρουσιάστηκαν κομμάτια της δισκογραφίας του, την resident DJ του Revolt collective Nausicaä και τον Στάθη Καλατζή aka Mr. Statik που μοιράστηκε τα decks με την up-and-coming Dora Mask.
Σταματώ για μια στιγμή. Λίγο μετά το μεσημέρι, οι πρώτες παρέες έχουν μαζευτεί και πάλι στο Ρομάντσο, η ένταση της μουσικής έχει ανέβει, οι κουβέντες είναι πιο ζωηρές. Κοιτάζω αυτό το κείμενο στο πρόχειρο, τα ονόματα των καλλιτεχνών, που κάποια περήφανα θα σβήσω από τη «λίστα των επιθυμιών», κάποια ανυπομονώ να δω και πάλι, κάποια σίγουρα θα βλέπω συχνότερα στις playlist μου. Μουσικοί, μουσικόφιλοι, ή απλώς φίλοι, εκείνο το Σάββατο είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε, κι ίσως τελικά, αυτό να έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Εις το επανιδείν.
Φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος
