Η Τετάρτη 22 Νοεμβρίου ήταν η μέρα που περιμέναμε πολλοί. Ιούλιο διασκορπισμένοι σε νησιά κι εξοχές πληροφορηθήκαμε την άφιξη των Magnetic Fields στην Αθήνα κι ο ενθουσιασμός όλων αυτών που τους γνωρίζουν από τη δεκαετία του ’90, αλλά και των νεότερων, για αυτή την πρώτη επίσκεψη της μπάντας στην Ελλάδα, ήταν ο αναμενόμενος.
Το ανακοινωθέν χρονοδιάγραμμα του Plisskën Festival τηρήθηκε με απόλυτη ακρίβεια κι έτσι στις 20.30 ήδη απολαμβάναμε στη σκηνή τον Ed Dowie και τις πειραματικές pop μελωδίες του σε ένα set 30 λεπτών που άνοιξε πρωτότυπα την αυλαία κι έδωσε χρόνο στο κοινό για να βρεθεί συγκεντρωμένο στις 21.30 στο άκουσμα του μισόλεπτου "Castles Of America" μπροστά στη σκηνή.
Το χαρακτηριστικό των συνθέσεων των Magnetic Fields είναι η σύντομη διάρκεια και η μεστότητα σε νοήματα, εκφραστικά μέσα και συναίσθημα κι έτσι καμία απορία για το πώς ένα live μιάμισης ώρας χώρεσε μέσα του 27+1 κομμάτια κι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Ένα setlist σφιχτό, οργανωμένο με μαθηματικούς υπολογισμούς μέσα στο οποίο κατανέμονταν με ποσοστιαία ακρίβεια μεγάλο μέρος της δισκογραφίας των Magnetic Fields ("The Charm of The Highway Strip", "The House of Tomorrow", "Holiday", "Quickies", "Love at The Bottom OF The Sea", "Distortion", "50 Song Memoir", "Get Lost" και, πιστέψτε με, 9 από τα 69 κομμάτια του αγαπημένου σας άλμπουμ σε ένα σετ 30 σχεδόν κομματιών είναι ένα fair enough ποσοστό για όσους παραπονιέστε) ήταν σίγουρα κάτι που δεν ξάφνιασε κανέναν, αφού ο Stephin Merritt σαν να έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους αριθμούς (αν σκεφτoύμε τα "69 Love Songs", "101 Two-Letter Words", "50 Song Memoir") και την λακωνική οργάνωση της ευρηματικής σκέψης του.
Ένας άνθρωπος ευφυής που τόσο στους στίχους του, όσο και στα live του, το αποδεικνύει με τα κυνικά και σαρκαστικά του σχόλια, είτε αυτά αναφέρονται στην ανανέωση των γαμήλιων όρκων του Alice Cooper με τη σύζυγό του λίγο πριν το “Death Pact (Let’s Make A)”, είτε στο πώς αντιλαμβάνονται τον χρόνο οι Αμερικάνοι λίγο πριν το, κατά τα λεγόμενά του, «χριστουγεννιάτικο» "‘01 Have You seen It In The Snow?". Δυστυχώς η επικοινωνία του, ωστόσο, με το κοινό περιορίστηκε σε αυτά τα λίγα και καλά σχόλια, συν την μνεία στους αγαπημένους του Jesus and Mary Chain πριν το "Candy" και ίσως σε κάτι για τους Nurse With Wound (που δεν έπιασα ακριβώς). Σε κάποια σημεία o Stephin Merritt φαίνεται να υπέφερε από τις εμβοές και το προσωπικό πρόβλημα υγείας που τον βασανίζει και σχετίζεται με την ακοή. Η ένταση του ήχου ιδιαίτερα χαμηλή (προφανώς κατόπιν απαίτησης της μπάντας), αντιστρόφως ανάλογη προς την ένταση των συναισθημάτων που σε κάποια σημεία δυστυχώς αποτύχαμε να βιώσουμε, καθώς μπλέκονταν με τις κουβέντες των γύρω μας. Προσωπικά δυσκολεύτηκα πολύ να συγκεντρώσω την προσοχή μου στη σκηνή και στην μουσική, ακούγοντας από κάποια κοπέλα πίσω μου πότε σκέφτεται να στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο της και τα παράπονα ενός νεαρού στον φίλο του για το πρόβλημα στον νιπτήρα του μπάνιου του.
Αψεγάδιαστες εκτελέσεις με την μπάσα φωνή του Stephin Merritt να μην χάνει νότα και την τετραμελή μπάντα του, που απαρτιζόταν από τη Shirley Simms στο μαντολίνο και τους Sam Davol, Chris Ewen και Anthony Kazynski, να συνοδεύει με θρησκευτική ευλάβεια κι «επιστημονική» ακρίβεια τις πολυαγαπημένες μας συνθέσεις. Ελάχιστες αποκλίσεις στις ενορχηστρώσεις που παρέμειναν πιστές στις στούντιο εκτελέσεις, ίσως απρόσμενα και σκόπιμα λίγο περισσότερο από όλες στο "All My Little Words", ωστόσο χωρίς εκπλήξεις και υπερβολές.
Λιτή σκηνική παρουσία με την μπάντα καθήμενη κι έναν γλυκό φωτισμό χωρίς κραυγαλέες εκρήξεις σε έναν χώρο κατάμεστο και ιδανικό, που κάποτε ως «Piraeus Academy» (στην Patti Smith) μας είχε ταλαιπωρήσει κάπως με τα υψηλά επίπεδα θερμοκρασίας, αλλά τώρα φάνταζε καλύτερα προετοιμασμένος να υποδεχτεί ένα τόσο μεγάλο αριθμητικά κοινό. Δεν ξέρω αν θα ήταν δυνατό, αλλά θεωρώ ότι στους Magnetic Fields θα ταίριαζε ένας μικρότερος χώρος με την ατμόσφαιρα μιας οικογενειακής μπουάτ, τραπεζάκια και καρέκλες διάσπαρτα κι ένα garçon που θα γέμιζε bourbon ήσυχα τα ποτήρια ενός καθηλωμένου κοινού.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι αυτό που συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στο Floyd δεν «έγραψε» κάτι μέσα μας. Φύγαμε, όμως, με αποσιωπητικά σαν κάτι να μην ολοκληρώθηκε, σαν κάτι να έλειψε, σαν κάτι να μην ειπώθηκε. Και βέβαια δεν έλειψε το συναίσθημα, συνέβη, όμως, κάτι που δυσκολεύομαι να εκφράσω.
Κάπως σαν να βιαζόταν ο Stephin Merritt (κατά δύο κομμάτια μικρότερο το encore σε σχέση με τα αντίστοιχα live των προηγούμενων ημερών στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κάπως σαν να μην περνούσε καλά, συναισθηματικά απόμακρος, όχι μόνο από εμάς αλλά και από τους συντρόφους του στην μπάντα, ίσως ανικανοποίητος, μάλλον προγραμματισμένος. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα πάλι τους Magnetic Fields το 2024 στην επετειακή περιοδεία τους στην Αμερική για τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του 69 Love Songs, full band σε συναυλίες δύο ημερών, στις οποίες, θα ερμηνεύουν και τα τρία δισκάκια, όχι γιατί το 69 Love Songs αποτελεί το άλμπουμ της καρδιάς μας, αλλά γιατί θα ήθελα να δω αυτό τον υπέροχο frontman με το καπελάκι του baseball και τις χρωματιστές κιθάρες να λυγίζει λίγο παραπάνω, να χαμογελά, να μελαγχολεί, να βυθίζεται και να απολαμβάνει κι αυτός μαζί μας τη στιγμή και βέβαια για να επιβεβαιώσω ότι είναι μια μπάντα που αξίζει να βλέπεις ζωντανά.
Θα παραπονιέμαι, γιατί οι Magnetic Fields αποτελούν μία από τις 5 αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών, κι ευτυχώς που υπήρξε το -σχεδόν ακουστικό- "Book Of Love" που με καθήλωσε τόσο και με έκανε για λίγο να σκεφτώ «Εεε, τι βλακείες είναι όλες αυτά που περνούν από το μυαλό σου, είναι μεγαλειώδεις, κοίτα τους», το τράβηγμα στον καταληκτικό στίχο "Luckiest Guy On The Lower East Side" από τον υπέροχο Sam Davol που δίκαια καταχειροκροτήθηκε, το σήκωμα του ποτηριού κι ο χαιρετισμός του Merritt στο κοινό, στο "Papa Was A Rodeo" που σαν να έχτισε μια μικρή γέφυρα επικοινωνίας κι έσυρε εκατοντάδες φωνές στον ρυθμό.
Αν οι Magnetic Fields έκλειναν τη συναυλία με το "It’s Only Time", όπως στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αυτής της τουρνέ, θα έμεναν για το τέλος οι στίχοι: "Why would I stop loving you/ A hundred years from now?". 30 χρόνια μετά η αγάπη ακόμα εδώ. Μένουν ακόμα 70.
Στα συν της βραδιάς ένα κοινό νέων και μεγαλύτερων καλά «διαβασμένων» και σίγουρα όχι περαστικών, που παραμένουν οι ρομαντικοί της εποχής μας. Μπορεί να υπήρξαν αστοχίες, αλλά μάλλον πάντα θα βρίσκουμε τρόπο να δικαιολογούμε στο τέλος τον Stephin Merrit, γιατί είναι αυτός που εφηύρε τη λέξη "unboyfriendable" και έχει συνοδεύσει με τις σπαραχτικές μπαλάντες του κάθε κρακ της εφηβικής μας καρδιάς.
SETLIST
Castles of America
I Don’t Believe In The Sun
Love Goes Home to Paris In The Spring
Kraftwerk In A Blackout
Born On A Train
Come Back From San Francisco
Desert Island
Kiss Me Like You Mean It
Andrew In Drag
The Flowers She Sent And The Flowers She Said She Sent#
The Day The Politicians Died
(I Want to Join A) Biker Gang#
Candy
Drive On, Driver
The Book Of Love
Quick!
’01 Have You Seen It In The Snow?
Smoke And Mirrors
Papa Was A Rodeo
All My Little Words
The Luckiest Guy On The Lower Est Side
Death Pact (Let’s Make A)
No one Will Ever Love You
All The Umbrellas In London
‘02Be True To Your Bar
Take Ecstasy With Me
’14 I Wish I Had Pictures
Encore: A Chicken With Its Head Cut Off
