«Τόσα χρόνια μπάντα, θα περίμενα περισσότερο κόσμο, γιατί έτσι;»
«Με τα τραπεζάκια μες στη μέση, δεν είναι λίγο σαν να είμαστε σε corporate event;»
«Οι μισοί από όσους βρίσκονται εδώ, σε δυο βδομάδες θα είναι στο πάρτυ του En Lefko.»
Είναι μερικές συναυλίες που λειτουργούν περισσότερο ως αφορμή συγχρωτισμού και συναναστροφής και λιγότερο ως «άρτος και θέαμα» και αυτό δεν αποτελεί απαραιτήτως γκρίνια, επεξηγεί όμως τον (ειλικρινή) τίτλο αυτού του άρθρου.
Οι Fujiya & Miyagi (όχι από την Osaka της Ιαπωνίας αλλά) από το Brighton ναι, όντως είναι πολλά χρόνια μπάντα, αφού σχηματίστηκαν στα 90s και έκαναν το σχετικό «μπαμ» τους στα early 00s, αλλά ποτέ δεν έγιναν «μεγάλο» όνομα στα αλήθεια και ούτε θα μπορούσαν -αν με ρωτάτε- γιατί σε τελική ανάλυση, δεν είναι παρά ένα τσούρμο συνηθισμένοι άνθρωποι που βρήκαν τρόπο να ντύνουν την «φλατ» πρόζα τους με πιασάρικες μελωδίες, για να περιγράψουν με συνηθισμένες λέξεις, τις συνηθισμένες τους σκέψεις γύρω από συνηθισμένα πράγματα που μπορεί να απασχολούν συνηθισμένους ανθρώπους, όπως εσύ και εγώ.
Αυτή όμως η «φλατ» πρόζα, μπορεί κατά την ακρόαση των άλμπουμ τους να είναι αυτή που βοηθά να βρίσκει κανείς σημεία ταύτισης, στη live εκδοχή της ωστόσο ηχεί αρκετά μονότονη, μετατρέποντας το setlist σε ένα ομοιόμορφο «χαλί», χωρίς ιδιαίτερους χρωματισμούς και υφάνσεις. Το ότι στη συναυλία του Σαββάτου 2 Δεκεμβρίου στο Fuzz δεν υπήρξε opening act και το ότι ξεκίνησαν το set τους με το "Knickerbocker", το πιο γνωστό τους τραγούδι (στην Ελλάδα τουλάχιστον, θεωρώ, λόγω ραδιοφώνου) ίσως συντέλεσε ακόμα περισσότερο στο να ακυρωθεί η όποια προσμονή για build-up και έτσι η συνολική αίσθηση κατά την αποχώρηση συνοψίζεται στον διάλογο:
«Καλούληδες ήταν, αλλά.»
«Ε ναι, ΟΚ, αλλά και τι περίμενες;»
Προσωπικά, αν και καταλαβαίνω την ανάγκη για περισσότερη ένταση ή μια κάποια κορύφωση, δεν είχα προσδοκία για τίποτε διαφορετικό. Μου αρκεί το ότι είχα την ευκαιρία να ακούσω live μερικά κομμάτια στα οποία έχω αληθινή αδυναμία ("Knickerbocker", "Freudian Slips", "Extended Dance Mix", "Collarbone", "Serotonin Rushes", "Ankle Injuries") και να δω όλους τους συνήθεις ύποπτους / συναυλιάκηδες της Αθήνας για να συμφωνήσουμε με περισπούδαστο ύφος ότι οι Fujiya & Miyagi θα ήταν ιδανικό opening act σε κάποιο φεστιβάλ, καλοκαίρι, σ'εκείνο το σημείο κοντά στο σούρουπο, που ενόσω αναμένεις τον headliner αράζεις στα γρασίδια και πίνεις αργά την μπύρα σου για να κάνεις επαρκές κεφάλι πριν το main act.
Σε μια τέτοια συνθήκη οι (ολιγομίλητοι αλλά συμπαθέστατοι κατά τα άλλα) David Best, Steve Lewis και οι (band)mates τους θα πρόσφεραν, πιστεύω, περισσότερη ψυχική ανάταση (τόσο-όσο δηλαδή, όπως «ο οίνος ευφραίνει καρδίαν» εν αναμονή του κυρίως πιάτου) και δεν θα έμοιαζαν ανεπαρκείς ούτε «καλοί ναι μεν αλλά».
Με αυτή την σκέψη λοιπόν -ότι θα τους δούμε ξανά σε διαφορετικό κλίμα- θα κλείσει και αυτό το σύντομο κείμενο και με μια μικρή παρότρυνση για όσους βρέθηκαν εδώ τυχαία και ακούνε το όνομα Fujiya & Miyagi για πρώτη φορά: περάστε λίγο χρόνο με τους δίσκους τους -η μουσική τους είναι το τέλειο χαλί, αυτό που «δένει το δωμάτιο», απλά να, ...δεν κάνει για centerpiece.
