Μετά την επιεικώς «περίεργη» ημέρα των Bauhaus , την καθηλωτική εμφάνιση του Nick Cave και τον χορό που ρίξαμε στον Parov Stelar είχε έρθει η Release Athens ώρα για να δούμε ξανά τους Manowar στην Ελλάδα. Οι προσδοκίες πολλές, καθώς η συναυλία τους το 2019 ήταν εντυπωσιακή, η περιέργεια μεγάλη για να ακούσουμε το "The Revenge Οf Odysseus" και γενικότερα η προσμονή τεράστια για την πρώτη μεγάλη metal συναυλία μετά από 3 χρόνια λόγω του Covid 19.
Φτάνοντας στον γνώριμο χώρο της πλατείας νερού, διαπιστώσαμε ότι στον διπλανό χώρο του Tae Kwo Do, θα λάμβαναν χώρα τα βραβεία του Mad TV, και φανταστείτε το σκηνικό: στον ίδιο δρόμο να βλέπεις οπαδούς των Manowar με τις χαρακτηριστικές μπλούζες, και δίπλα σου να περπατάνε πιτσιρίκια, κυρίως, με τα ανάλογα ντυσίματα που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τα τηλεοπτικά «μουσικά» βραβεία. Σε άλλες δεκαετίες οι μεν θα κοιτούσαν περίεργα τους δε, το λιγότερο, αλλά τώρα κανείς δεν ασχολήθηκε και μπαίνοντας 5 λεπτά πριν την εμφάνιση των Meden Agan διαπίστωσα ότι για τα δεδομένα της ώρα (17:50) υπήρχε αρκετός κόσμος, άλλοι μπροστά-μπροστά και άλλοι στις γύρω σκιές.
Έχοντας 30 λεπτά στην διάθεση τους και παρά κάποια μικροπροβλήματα που είχαν στον ήχο προσπάθησαν για το καλύτερο. Το symphonic metal που παίζουν βρήκε την ανταπόκριση από το κοινό που τους παρακολουθούσε και η Δήμητρα Παναρίτη (φωνή) μας ενημέρωσε ότι ετοιμάζουν νέο άλμπουμ, και μάλιστα το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν, θα είναι από το καινούριο τους άλμπουμ. Είναι πάντα δύσκολή η θέση του πρώτου-χρονικά-συγκροτήματος ενός φεστιβάλ, αλλά οι Meden Agan, τα κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο.
Σε άλλες περιπτώσεις θα υπήρχε μια σχετική γκρίνια του τύπου "πάλι οι Rhapsody Of Fire" καθώς τους είχαμε δει στην αντίστοιχη συναυλία και το 2019, αλλά –συνολικά- το φετινό line up με την προσθήκη των Rotting Christ σε σχέση με το αντίστοιχο του 2019 το θεωρώ καλύτερο, οπότε ξανά λοιπόν στην χώρα μας οι Rhapsody Of Fire έχοντας μάλιστα και νέο ντράμερ τον Paolo Marchesich. Δυναμικό ξεκίνημα με το "I'll Be Your Hero", συνέχεια με το "Chains Of Destiny" και κάπου εκεί αναρωτιέμαι εάν είμαι ο μοναδικός που πιστεύει ότι έχουν κάποια θέματα με τον ήχο. Όπως αποδείχτηκε δεν ήμουν ο μόνος, καθώς ο Giacomo Voli μας ενημερώνει ότι δεν μπορούν να ακούσουν τους εαυτούς τους στην σκηνή, και θα πρέπει να κάνει ένα μικρό guitar solo ο κιθαρίστας Roberto De Micheli για να δώσει χρόνο στους τεχνικούς να διορθώσουν τον ήχο.
Μετά το solo του Roberto De Micheli, μας ανακοινώνουν, πάλι, ότι θα πρέπει να υπάρχει μια μικρή πεντάλεπτη διακοπή για να φτιάξει ο ήχος, και όντως όταν επανήλθαν με τα αγαπημένα των οπαδών τραγούδια "Land Of Immortals" και "Emerald Sword" ξεχάσαμε τα όποια θεματάκια είχαν, πριν, στον ήχο τους.
Χειροκροτήματα από το κοινό, μερικές ιταλικές σημαίες να ανεμίζουν καθώς για την συναυλία των Manowar είχαν έρθει οπαδοί από πολλές χώρες και στην συνέχεια ακολουθούσαν οι Rotting Christ.
Tο Χ Ξ Σ είχε στηθεί στη σκηνή, η ζέστη ήταν ακόμα ανυπόφορη, το κοινό όσο πέρναγε η ώρα ήταν ακόμα περισσότερο και ο Σάκης Τόλης έχει μια αγαπημένη έκφραση που την λέει κατά κόρον στην σκηνή: «Που@@α όλα» και αυτή η πρόταση νομίζω ότι αντικατοπτρίζει τι ακριβώς είδαμε στη μία ώρα που διήρκησε η εμφάνιση τους. Θέλεις με νεότερα τραγούδια όπως τα “Elthe Kyrie” και “Apage Satana” από το Rituals, θέλεις με το "Athanatoi Este" από το Sanctus Diavolos, θέλεις με το αγαπημένο μου "King Of A Stellar War" από το Triarchy OF The Lost Lovers; Χαμός από κάτω από τον κοινό, καπνογόνα να ανάβουν, mosh pit να γίνονται και με τις ταχύτητες να μην πέφτουν καθόλου επί σκηνής με το λυσσασμένο “Fgmenth, Thy Gift” και το "Societas Satanas" την διασκευή τους στους Thou Art Lord. Κλείσιμο με το “Non Serviam” και αυτό που περίμενα από τους Rotting Christ το πήρα με το παραπάνω: Μια «κολασμένη» εμφάνιση που ξεσηκώνει ακόμα και τους μη οπαδούς τους όπως εμένα.
Τα 90 λεπτά αναμονής για τους Manowar πέρασαν με διάφορες οπαδικές , με χάζεμα στα social που διαβάζεις για κάποιον που τους έχει δει 25 (!) φορές και μια προσμονή για να δεις ποιες είναι οι εκπλήξεις που μας είχαν προαναγγείλει. "Ladies and gentemen, from the United States Of America, all hail Manowar" να μας λέει η φωνή του Orson Welles και ξεκίνημα με -τι άλλο από- το “Manowar” και στο καπάκι το "Kings Οf Metal" -και η Πλατεία Νερού να παίρνει φωτιά (οξύμωρο, αλλά έτσι ήταν). Για τα επόμενα 3 τραγούδια που ακολούθησαν, τα "Dark Avenger" , "Defender" και "Gates Οf Valhalla", μπορώ να γράψω πολλές και γραφικές εκφράσεις, αλλά απλά θα πω ότι είδα γύρω μου κόσμο να βουρκώνει, και είναι στιγμές που πραγματικά πρέπει να είσαι σε ένα τέτοιο λive για να τις ζήσεις.
Μετά το σοκ και δέος που είχαμε βιώσει μέχρι εκείνη την στιγμή, ήρθε η ώρα για την πρώτη έκπληξη της βραδιάς: Επί σκηνής ο μεγάλος ηθοποιός James Cosmo (Highlander, Braveheart, Τroy, Game Of Thrones) για το "Sword Of The Highlands" ντυμένος ως ιππότης ο οποίος προλόγισε και αποφώνησε το τραγούδι. Τώρα να πω ότι ήταν λίγο playback η εμφάνιση του James Cosmo; Και να ήταν δεν νομίζω ότι εκείνη την ώρα δυσαρέστησε κάποιον. Η συνέχεια είχε τον Joey DeMaio να παίρνει τον λόγο και να μας λέει ότι το πρώτο βιβλίο που διάβασε ποτέ ήταν η ""Οδύσσεια" του Ομήρου σε ηλικία δέκα μόλις ετών και από μικρό παιδί ήθελε να γράψει σχετικά με την Οδύσσεια. Η κατάλληλη στιγμή είχε φτάσει και για πρώτη φορά, είχε έρθει η ώρα λοιπόν να ακούσουμε ορισμένα highlights από το The Revenge Οf Odysseus, το οποίο ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν ξέρει πως και εάν θα ολοκληρωθεί, και στη σκηνή εμφανίστηκε ο Κωνσταντίνος Καζάκος ως Τηλέμαχος να μας απαγγείλει, με την επιβλητική φωνή του, στα αρχαία Ελληνικά σημεία του τραγουδιού. Στο “Where Eagles Fly” είχαμε το ντουέτο του Eric Adams με την τραγουδίστρια Chiara Tricarico, ενώ το “Immortal” που είναι ολοκαίνουριο μας κέρδισε στην πρώτη του ακρόαση. Για αρκετούς αυτό το εικοσάλεπτο που διήρκησε ο λόγος του Joey DeMaio μαζί με τα highlights από το "The Revenge Οf Odysseus” έκαναν μια "κοιλιά" στη ροή της συναυλίας, αλλά εδώ που τα λέμε το The Revenge Οf Odysseus γράφτηκε με αφορμή τα ομηρικά έπη, εάν δεν το παρουσίαζαν στην χώρα μας που αλλού θα έπρεπε να το παρουσιάσουν σε αποκλειστικότητα;
Σωστά ειπώθηκε, κάπου, ότι το "Warriors Οf Τhe World United" είναι ότι και το " Fear Of The Dark" των Iron Maiden: ένα τραγούδι που σύστησε το συγκρότημα σε μια άλλη γενιά οπαδών, και ένα τραγούδι που σε οποιαδήποτε set list των Manowar θα έχει πάντα θέση. Το “Sign Of The Hammer” και στην συνέχεια το “Hail And Kill” δίχως όμως την εισαγωγή του έφεραν παροξυσμό στο κοινό, ενώ όταν ήρθε η ώρα για το “Battle Hymn” με τον αετό να εμφανίζεται πίσω από τα ντραμς, η κ@@λα σε άντρες και γυναίκες είχε πάει στα ύψη.
Λίγες ημέρες πριν την συναυλία τους στην χώρα μας οι Manowar ακύρωσαν την εμφάνιση τους στο Barcelona Rock Fest. Η σχετική ανακοίνωση υπάρχει στο Facebook του συγκροτήματος, ενώ ο Joey DeMaio αναφέρθηκε αναλυτικά σε αυτό, λέγοντας εν συντομία ότι είχαν ζητήσει συγκεκριμένα πράγματα από τους διοργανωτές στην Ισπανία, οι διοργανωτές δεν τους κάλυψαν σε αυτά που ζητούσαν (μεγαλύτερο PA, μεγαλύτερο video wall, μεγαλύτερη σκηνή κ.τ.λ.) και ως εκ τούτου ακύρωσαν την εμφάνιση τους εκεί για να μην απογοητεύσουν τους οπαδούς τους. Αντίθετα οι διοργανωτές του Release Festival ικανοποίησαν πλήρως τις απαιτήσεις τους, οπότε εάν όλα πάνε καλά, σύντομα μπορεί να έρθουν ξανά. Η συναυλία έφτανε, πια, προς το τέλος και μετά το “Glory Of Achilles” είχαμε το κλείσιμο με το “Black Wind, Fire And Steel” μετά από δύο ώρες μεταλλικής σάρωσης.
Γράφοντας το live review με μια μικρή χρονική απόσταση από την συναυλία και έχοντας ηρεμήσει από την ένταση της αυτής, έχουμε να πούμε ότι:
- Η απόδοση του Eric Adams είναι εξωπραγματική. Είναι απορίας άξιον το πώς κατορθώνει και διατηρεί έτσι την φωνή του στα 70 του χρόνια.
- Ο αρχηγός ήταν συγκρατημένος για τα δεδομένα του και ο λόγος του ειδικά για το "The Revenge Οf Odysseus” ήταν ειλικρινής και βγαλμένος από την καρδιά του.
- Ο ήχος ήταν πάρα πολύ δυνατός και καθαρός: Το είχα διαβάσει μετά σε forum , αλλά το άκουσα και στο ραδιόφωνο, ότι ακουγόνταν τα τραγούδια μέχρι τον Άλιμο/Νέα Σμύρνη και σε πολλές άλλες περιοχές.
- Ο ορισμός των Hired Guns στα πρόσωπα των E.V. Martel (κιθάρα) και Dave Chedrick (ντράμς). Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά memes για το πόσο ανέκφραστοι ήταν στην συναυλία και πραγματικά ώρες ώρες νόμιζες ότι βλέπεις ρομπότ στη σκηνή.
- Συνέχεια του από πάνω, τα ρομπότ τουλάχιστον δεν κάνουν λάθη, αλλά τα θεματάκια τους τα είχαν σε αρκετές στιγμές οι Martel/ Chedrick.
- Υπήρχαν αρκετά playback σε διάφορες στιγμές, που όμως στην ροή της συναυλίας δεν ενόχλησαν κάποιον.
- Μάλλον περισσότερος κόσμος από την συναυλία του 2019, και εάν ήταν καλύτερη από αυτή του 2019, θεωρώ ότι η φετινή ήταν πιο «γεμάτη» καθώς είχαμε το "The Revenge Οf Odysseus” που προσωπικά δεν με χάλασε.
- Το πρόγραμμα της συναυλίας τηρήθηκε κατά γράμμα, με ορισμένα τεχνικά προβλήματα στον ήχο που υπήρχαν σε όλα τα συγκροτήματα.
- Εάν θα πάω ξανά σε συναυλία των Manowar; Πότε είπαμε ότι θα έρθουν πάλι;
https://www.youtube.com/watch?v=sCj6clG22ks
