Η 3η ημέρα του Download 2018 προμηνυόταν χορταστική, αφού δεν είχε μόνο Ozzy Osbourne και Judas Priest, αλλά και Volbeat, The Hellacopters, Baroness και Shinedown ανάμεσα στα συγκροτήματα που θα έπαιζαν. Σε σχέση με τη 2η και την 1η ημέρα του φεστιβάλ (εδώ και εδώ, αντίστοιχα) είχε πάντως τον λιγότερο κόσμο –γύρω στις 15.000– αλλά και το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, με τον μέσο όσο να κυμαίνεται πάνω από 40.
Την ώρα που θα ξεκινούσαν οι Shinedown είχε τη ματσάρα (όπως αποδείχτηκε) Γαλλία-Αργεντινή για το Μουντιάλ. Το δίλημμα ήταν μεγάλο, αλλά από περιέργεια ήθελα να δω τους Shinedown, ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω πώς και παίζουν headliners σε μεγάλα φεστιβάλ. Για να μην τα πολυλογώ, μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή. Μεγάλο τουπέ από τον τραγουδιστή τους Brent Smith, πολλές παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, ενώ μας έπρηξαν τα ούμπαλα για να δημιουργήσουμε ένα mosh pit. Ευτυχώς τελείωσαν στα 35 λεπτά.
Στη μεγάλη σκηνή θα έπαιζαν οι Baroness, συγκρότημα που στην Ελλάδα λατρεύεται από όσους οπαδούς προτιμούν αυτό το είδος σκληρής μουσικής. Δεν τους είχα ακούσει πιο πριν και δεν έχω καμιά σχέση με το υλικό τους, πάντως αδιάφορο δεν με άφησαν. Βέβαια ο γνωστός (από τις ανταποκρίσεις των προηγούμενων ημερών) Ισπανός συνάδελφος μου είπε ότι του φάνηκαν όλα τα τραγούδια ίδια, αλλά είναι η άποψή του. Δεν έγινα και οπαδός, μα σε σχέση με το χάλι των Shinedown ήταν μια χαρά.
Είχα δει τους Imperial State Electric, το project δηλαδή του πολυπράγμονα Nicke Andersson, έναν χρόνο πριν (δείτε εδώ) και με είχαν αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο. Αυτήν τη φορά θα τον έβλεπα με το «κύριο» συγκρότημά του, που δεν είναι άλλο ασφαλώς από τους Hellacopters. Μετά τη διάλυση του 2008 επανενώθηκαν το 2016 και από τότε κάνουν επιλεγμένες εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ, παίζοντας το garage rock που τους έκανε τόσο αγαπητούς. 50 λεπτά, 13 τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, με τον Andersson και την παρέα του να παραδίδουν μαθήματα. Ακομπλεξάριστος, εντωμεταξύ, ο Andersson βρέθηκε στη συνέχεια στο κάγκελο της μεγάλης σκηνής, ώστε να παρακολουθήσει τον Ozzy, ενώ οπαδοί με μπλουζάκια Hellacopters περνούσαν από μπροστά του, σκάλωναν μόλις τον έβλεπαν και μετά ζητούσαν μια φωτογραφία μαζί του.
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, όπως θα έλεγε μια ψυχή: ξανά στη μεγάλη σκηνή για τους Volbeat. Έχω προσπαθήσει να τους ακούσω, έχω παίξει τα άλμπουμ τους, έχω εντρυφήσει στα χιτάκια τους, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν –δίχως ωστόσο να μπορώ να βρω και τον λόγο. Ξέρω ότι θεωρούνται ως οι επόμενοι headiners, διαβάζω σχόλια του τύπου «One of the best live bands I’ve ever seen, and I’ve seen a lot of bands» και ήθελα έτσι να τους δω, μήπως μου αλλάξουν τη γνώμη με την εμφάνισή τους. Για να μην είμαι μόνο εγώ ο γεροπαράξενος, ωστόσο, περίπου την ίδια γνώμη είχε εκφέρει και ο συνάδελφος, λέγοντάς μου ότι στην Ισπανία είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και γεμίζουν με ευκολία μεγάλους χώρους.
Βρέθηκα στο κάγκελο όταν βγήκαν οι Volbeat με το “The Devil's Bleeding Crown” και μπορώ να πω ότι είναι πράγματι διασκεδαστικοί. Έχει την πλάκα του δηλαδή όταν ο Michael Poulsen μιμείται τον Elvis Presley και τον Johnny Cash πριν το “Sad Man's Tongue”, ενώ αναμιγνύουν πράγματι καλά το rockabilly με το metal. Για να είμαι μάλιστα πιο αντικειμενικός, έφυγα από την πρώτη σειρά και πήγα προς τα πίσω, ώστε να δω τι παίζει και με το κοινό. Δεν το βρήκα πάντως να τρελαίνεται ιδιαίτερα, ούτε καν στο “Seal The Deal”, ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια. Από πλευράς διασκέδασης θα περάσουμε πάντως καλά στο Rockwave Festival 2018, αλλά αυτό το «κάτι» που τους έχει πλασάρει ως το νέο μεγάλο συγκρότημα της εποχής μας, εγώ τουλάχιστον δεν το είδα (ούτε και ο Ισπανός, για να μην ξεχνιόμαστε).
Το νέο άλμπουμ των Judas Priest Firepower (δείτε τι έγραψε ο Μιχάλης Τσαντίλας, εδώ) στάθηκε ευχάριστη έκπληξη, καθώς τιμά και με το παραπάνω το θρυλικό συγκρότημα. Βέβαια, είχαμε σχεδόν παράλληλα και την άσχημη ανακοίνωση ότι ο Glenn Tipton παλεύει πλέον με τη νόσο του Parkinson, οπότε και θα απέχει από τις συναυλιακές υποχρεώσεις, με τη θέση του σ' αυτές να δίνεται στον παραγωγό/κιθαρίστα Andy Sneap. Έτσι, κιθαρίστες των Judas Priest είναι πλέον ο Sneap με τον Richie Faulkner. Όταν ξεκίνησε βέβαια η περιοδεία ο Tipton έκανε επιλεγμένες εμφανίσεις παίζοντας 3-4 τραγούδια με το συγκρότημα, μάλιστα το είχε κάνει και στην αμέσως προηγούμενη ισπανική συναυλία τους, στο Μπιλμπάο. Θα συνέβαινε το ίδιο και στη Μαδρίτη;
Το set ξεκίνησε με το "Firepower" και στην αρχή χρειαζόταν λίγος χρόνος για να συνηθίσεις την απουσία του Glenn Tipton. Συνέχεια με το “Grinder” από το British Steel (1980), όπου παρατηρούσες ότι στα 66 του ο Rob Halford είναι ακόμα σε αξιοπρεπέστατη κατάσταση: ξέρει πώς να χειριστεί τη φωνή του και, δίχως να κάνει υπερβολές, τη φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί. Το “Turbo Lover” πάντα είναι η «ένοχη» απόλαυση των οπαδών των Judas Priest και με χαρά το ακούσαμε, ενώ πάντα ευπρόσδεκτο είναι και το “Freewheel Burning”. Στην παρούσα περιοδεία οι Judas Priest φιγουράρουν ως headliners στα περισσότερα φεστιβάλ και παίζουν 18 με 19 τραγούδια. Στη Μαδρίτη ωστόσο δεν ήταν πρωταγωνιστές, οπότε περιορίστηκαν στα 14, με αποτέλεσμα ορισμένα αγαπημένα (όπως το “The Reaper”) να μείνουν απέξω. Μετά το “Hell Bent For Leather” πήρε τον λόγο ο ντράμερ Scott Travis και μας ρώτησε τι θα θέλαμε να ακούσουμε. Περιττό, βέβαια, καθώς, ό,τι και να απαντούσουμε, είχε έρθει η ώρα για το καταιγιστικό “Painkiller”, με το οποίο και αποχώρησαν.
Αυτό που ελπίζαμε το είδαμε τελικά μπροστά μας στο encore: τον Glenn Tipton να ανεβαίνει στη φυσική του θέση, με την κιθάρα στα χέρια του. Για τα επόμενα 15 λεπτά, έτσι, είχαμε τρεις κιθαρίστες στη σκηνή. Ξεκίνημα με το “Metal God” και μετά “Breaking The Law” και από κάτω να γίνεται χαμός. Τελευταίο τραγούδι, μετά από 75 λεπτά συναυλίας, ο ύμνος “Living After Midnight”.
Εάν δεν έχω χάσει το μέτρημα, ήταν η 6η φορά που είδα τους Judas Priest και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία του Halford και την απουσία του Tipton. Σκέφτηκα μάλιστα ότι, εάν είχαν τέτοια διάθεση και όρεξη μετά από συνεχόμενα lives, σκεφτείτε πώς θα είναι στην Αθήνα μετά από 15 ημέρες ξεκούρασης, σε μεγαλύτερη σκηνή και με περισσότερα τραγούδια. Εάν έχετε λοιπόν την ευκαιρία να τους δείτε στο Rockwave, μην τους χάσετε…
Η περιοδεία του Ozzy Osbourne θεωρητικά είναι η τελευταία του, αν και όλοι ξέρουμε ότι το πιθανότερο είναι να αφήσει τα κόκαλά του επί σκηνής, παρά να σταματήσει τα lives. Η ανακοίνωση ότι μαζί του θα έπαιζε και ο Zakk Wylde χαροποίησε ακόμα περισσότερο τους οπαδούς, εάν και ο Ισπανός συνάδελφος μου είπε ότι του άρεσε περισσότερο ο Gus G. Ένα σύντομο animated βίντεο μας έβαλε στο κλίμα, πριν δούμε τον Ozzy να βγαίνει μπροστά μας. Όταν τον βλέπεις 3 λεπτά πριν αρχίσει η συναυλία, βάζεις στοίχημα ότι από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει. Από τη στιγμή όμως που λέει τη μαγική φράση «Let the Madness Begin» μεταμορφώνεται σε έναν performer που ζει το κάθε λεπτό.
Αρχή με “Bark At Τhe Moon” όπου, εάν είσαι τρελός και παλαβός με τον Zakk Wylde, ευχαριστιέσαι τις δεκάδες pitch αρμονικές τις οποίες βάζει στο τραγούδι. Εάν πάλι δεν τον πας μία απλά υπομένεις, για να ακολουθήσει το “Mr. Crowley”, όπου μένει περισσότερο πιστός στην αρχική ηχογράφηση με την κιθάρα του Randy Rhoads. Λίγο μετά ήταν ώρα για την πρώτη Black Sabbath επιλογή, το “Fairies Wear Boots”, το οποίο το τράβηξαν παραπάνω σε διάρκεια. «Θα παίξουμε ένα τραγούδι που δεν το παίζουμε συχνά, αλλά μας είπαν ότι πρέπει να το παίζουμε, οπότε…», μας λέει κατόπιν ο Ozzy, με τον μπασίστα Blasko να ξεκινά τη χαρακτηριστική εισαγωγή του “No More Tears” και το πλήθος να κάνει χαμό. Μαζί με τον Ozzy είναι και ο Adam Wakeman (keyboards), ο οποίος συχνά-πυκνά αναλαμβάνει και τη δεύτερη κιθάρα, όπως έγινε και στο “War Pigs”. Εκεί ο Zakk Wylde βρήκε την ευκαιρία να ξεσαλώσει καθώς κατέβηκε στο κοινό και έπαιζε το σόλο για κανά πεντάλεπτο, ενώ για να ξεκουραστεί ο Οzzy ακολούθησε ένα medley με τα “Miracle Man/Crazy Babies/Desire/Perry Mason”, καθώς κι ένα σχετικά σύντομο drum solo του Tommy Clufetos. Μετά τις απαραίτητες ανάσες ήταν ώρα για το “Crazy Train”, με το οποίο κι αποχώρησαν όλοι από τη σκηνή.
Φυσικά ξέρεις ότι συναυλία του Ozzy δεν θα τελειώσει εάν δεν ακούσεις το “Paranoid” –στη Μαδρίτη, όμως, πρώτα ακούσαμε το “Mama, I'm Coming Home”. Εάν η headline εμφάνιση των Avenged Sevenfold στην 1η μέρα του Download 2018 ήταν εντυπωσιακή κι εκείνη των Guns N’ Roses στη 2η μέρα χορταστική, την εμφάνιση του Ozzy θα την πω συγκινητική. Καθώς μάλιστα ήμουν στο κάγκελο, είχα την ευκαιρία να δω και την αποχώρησή του προς το αμάξι που θα τον πήγαινε backstage. Σχεδόν δεν μπορούσε να περπατήσει, όμως η παρουσία του πάνω στη σκηνή, η ενέργεια, η όρεξη, η τρέλα του, δεν είχαν προηγούμενο: είχε δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμής του, οπότε πραγματικά σε αφήνει αδιάφορο εάν μπορεί ή όχι να τραγουδήσει, εάν ώρες-ώρες «νιαουρίζει», εάν ξέρεις ότι είναι «κουρδισμένος» για 90 λεπτά. Αυτά τα 90 λεπτά θα είναι ένα ατελείωτο πάρτυ.
Συνολικά το φεστιβάλ συγκέντρωσε πάνω από 100.000 θεατές στη La Caja Mágica. Και, εάν εξαιρέσουμε το θέμα της μυρωδιάς (βλέπε 2η μέρα), όλα πήγαν καλά τόσο στην είσοδο, όσο και στην επιστροφή μας –ας είναι καλά το μετρό, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 10 λεπτών, αλλά και τα ειδικά λεωφορεία της διοργάνωσης. Στα καθ' ημάς, διαβάζω ότι στο Terra Vibe περιμένουν πάνω από 25.000 άτομα για τους Iron Maiden. Ας ελπίσουμε να μην κάνουμε κανά δίωρο να φύγουμε…
Setlist Ozzy Osbourne
Bark At The Moon
Mr. Crowley
I Don't Know
Fairies Wear Boots (Black Sabbath)
Suicide Solution
No More Tears
Road to Nowhere
War Pigs
Miracle Man / Crazy Babies / Desire / Perry Mason
Drum Solo
I Don't Want to Change the World
Shot in the Dark
Crazy Train
Mama, I'm Coming Home
Paranoid
{youtube}tJlGIN17xKg{/youtube}
