Είναι από τις στιγμές που συμφωνείς μέχρι κεραίας με το Δελτίο Τύπου: «Όταν μιλάμε για πολυπράγμονες και ταλαντούχους μουσικούς, τότε σίγουρα ο Nicke Andersson κατέχει εξέχουσα θέση. Μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που έχει παίξει κιθάρα, τύμπανα, μπάσο ή έχει τραγουδήσει σε περισσότερες από 100 κυκλοφορίες διαφόρων συγκροτημάτων. Είναι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής καθώς και ένα από τα ιδρυτικά μέλη των βραβευμένων με Grammy Τhe Hellacopters και ντράμερ των death metallers Entombed».
Για τον περισσότερο κόσμο είναι πράγματι γνωστός ως ο κιθαρίστας/τραγουδιστής των Hellacopters ο Andersson, για εμένα πάλι είναι ο τραγουδιστής/ντράμερ στο αγαπημένο μου Clandestine των Entombed (1991). Μετά τη διάλυση των Hellacopters (2008), ίδρυσε τους Imperial State Electric και από το 2010 μέχρι και σήμερα έχει κυκλοφορήσει μαζί τους 5 άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το All Through The Night (2016). Σε διάφορες συζητήσεις που γίνονται κατά περιόδους σε μουσικά forum, το όνομα των Hellacopters φιγουράρει ως συναυλιακό απωθημένο του ελληνικού κοινού. Πίστευα έτσι ότι ο κόσμος θα έκανε αισθητή την παρουσία του στο Κύτταρο, τιμώντας το νέο συγκρότημα του Nicke Andersson.
Την ώρα ωστόσο που θα άρχιζαν οι Wrinkled Suits, δεν πρέπει να βρισκόμασταν παραπάνω από 20 άτομα στο Κύτταρο· αρκετοί προτίμησαν να μείνουν έξω από το club, χαζεύοντας τον τελικό κυπέλλου ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Οι Wrinkled Suits, τώρα, παίζουν δυνατό rock ‘n’ roll με post-punk ευαισθησίες και country περιπέτειες, με μερικές από τις επιρροές τους να είναι οι Dr. Feelgood, Motörhead, Kinks, Johnny Cash, Ramones κτλ. Λίγες μέρες πριν, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους Suck The Gun, και ήταν μία καλή ευκαιρία να μας το παρουσιάσουν.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς στους Wrinkled Suits είναι τα κουστούμια τους, το δεύτερο την «τρέλα» που βγάζουν πάνω στη σκηνή –ιδιαίτερα ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Κωνσταντίνος Κύρτσης– και το τρίτο ότι τα τραγούδια τους έχουν ένα feel good ύφος και θα μπορούσαν να ακουστούν στο ραδιόφωνο, είτε να χρησιμοποιηθούν σε ταινία. Ακούγοντας μάλιστα το “Little Girl” και το “I Got Your Know”, μου ήρθε στο μυαλό η ταινία From Dusk Till Dawn των Ταραντίνο/Ροντριγκεζ. Το γκρουπ κέρδισε λοιπόν με ευκολία το χειροκρότημα και σε λίγο όλα ήταν έτοιμα για το δεύτερο support σχήμα της βραδιάς.
Setlist
D.I.E. /I Got You Now/ Don't Bother/ Little Girl/ Risky Business/ Suck The Gun/ Gutter/ Fight Tonight
Οι Dr. Awkward And The Screws μας παρουσίασαν τραγούδια από το ομότιτλο ΕΡ τους, βρήκαν όμως τη σκηνή του Κυττάρου κάπως μικρή για τα 5 άτομα που τους αποτελούν –ειδικά ο τραγουδιστής τους, δεν είχε καθόλου χώρο για να κινηθεί. Ηχητικά, τώρα, από το feel good των Wrinkled Suits πήγαμε στο πιο βαρύ 1970s blues rock των Dr. Awkward And The Screws, που πιστεύω ότι δεν ήταν και τόσο ταιριαστό με το γενικότερο κλίμα του live. Σε όσους αρέσει πάντως αυτός ο ήχος, καλό θα είναι να την ακούσετε τη μπάντα, ειδικά σε επιλογές σαν τα “Walking”, “Screwdriver” και “Seven”.
Με μια μικρή 15λεπτη καθυστέρηση όλα κατόπιν ήταν έτοιμα για τους Imperial State Electric και ακριβώς στις 22:30 έκαναν την εμφάνισή τους. Στο κέντρο ο Nicke Andersson, αριστερά του ο έτερος κιθαρίστας Tobias Egge, δεξιά του στο μπάσο η μορφή Dolph De Borst (The Datsuns) και στα ντραμς ο Tomas Eriksson. Από την πρώτη δε νότα του “It Ain’t What You Think” καταλάβαινες ότι θα ακούσεις rock 'n' roll με 4-5 βασικά ακόρντα που ακολουθούν τη φιλοσοφία «Less Is More» των Cheap Trick, Ramones, Clash (και πολλών ακόμα), σε τραγούδια τα οποία δεν διαρκούσαν παραπάνω από 3-4 λεπτά το καθένα.
Ξέραμε βέβαια ότι ο Andersson έχει την «τρέλα» του πάνω στη σκηνή, αλλά εξίσου «τρέλα» είχαν και οι υπόλοιποι (γι' αυτό και συνυπάρχουν), με τον De Borst να ανεβαίνει πάνω στους ενισχυτές για να παίξει, όσο Andersson και Egge έπεφταν στα πατώματα, σολάροντας σαν να μην υπάρχει αύριο. Ήταν πραγματικά κρίμα που την πρώτη αυτήν εμφάνιση των Imperial State Electric στην Ελλάδα την τίμησαν μονάχα 200 άτομα...
Σε πολλά τραγούδια είχαμε εναλλαγή φωνητικών ανάμεσα στους Andersson/Egge, ενώ ο De Borst δεν παρέλειψε να μας τραγουδήσει το “Reptile Brain” για να μας θυμίσει το παρελθόν του με τους Datsuns. Οι Imperial State Electric έπαιζαν γενικά σαν να ήταν 20χρόνοι: η ενέργεια την οποία έβγαζαν βάζει κάτω πολλά νεότερα συγκροτήματα και αυτήν την ενέργεια τη μετάδωσαν με ευκολία στο κοινό, που δεν ήθελε και πολύ για να ανταποκριθεί κι εκείνο, με τη σειρά του.
Χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε ακούσει καμιά 15αριά τραγούδια, οπότε έφτασε η ώρα για το συγκρότημα να αποχωρήσει. Φυσικά δεν θα μας άφηναν έτσι: επέστρεψαν μετά από 3 λεπτά με μια διασκευή στο “Born To Be Wild” (Steppenwolf), για να μας ρωτήσουν ύστερα εάν θέλουμε ακόμα 1 ή 2 τραγούδια. Δια βοής η επιλογή ήταν προφανής και συνέχισαν έτσι με μία ακόμη διασκευή στο “This Is Rock ‘Ν’ Roll” (The Kids), τελειώνοντας οριστικά τη βραδιά με το “Throwing Stones”, μετά από περίπου 90 λεπτά.
Υπάρχουν συναυλίες στις οποίες πας για να εκτονωθείς, συναυλίες πιο συναισθηματικές, πιο προσωπικές. Η συγκεκριμένη, όμως, ήταν ο ορισμός της διασκέδασης. Ένα live που πουθενά δεν έκανε κοιλιά, στο οποίο δεν σε ενδιέφερε και τόσο εάν θα παίξουν το τάδε τραγούδι και θα παραλείψουν κάποιο άλλο, με ένα συγκρότημα που φαινόταν να ευχαριστιέται κάθε στιγμή του στη σκηνή –όπως αντίστοιχα κι εμείς. Με τέτοια ασφαλώς εμφάνιση, τους περιμένουμε ξανά! Ελπίζω να γίνει σύντομα…
Setlist
It Ain’t What You think
Empire Of Fire
Guard Down
All Through The Night
Over And Over Again
Anywhere Loud
Faustian Bargains
Just Let Me Know
Down In The Bunker
A Holiday From My Vacation
Deja Vu
Remove Your Doubt
Redemption’s Gone
Leave It Alone
Get Off The Boo-Hoo Train
Uh Huh
Reptile Brain
Born To Be Wild (Steppenwolf)
This Is Rock ‘n’ Roll (The Kids)
Throwing Stones
{youtube}uaWfdCoeAV4{/youtube}
