Δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας χρόνος από το τελευταίο πέρασμα του Γάλλου Panda Dub στα μέρη μας, και να τον πάλι. Αυτή τη φορά στο Fuzz (στο οποίο μαζεύτηκε πολύς κόσμος, χωρίς πάντως να γίνει το αδιαχώρητο) και μάλιστα με συνοδεία λάιβ μπάντας.
Το τελευταίο ήταν που προσωπικά με δελέασε, καθώς ένα dub που ισορροπεί μεταξύ ηλεκτρονικού και αναλογικού, κονσόλας και ορχήστρας, μπορεί δυνητικά να γίνει αποθεωτικό. Εδώ δεν ήταν. Ή τουλάχιστον δεν ήταν αυτό το στοιχείο που έδινε στη μουσική την ώθηση και τη δυναμική της.
Καταρχάς, γιατί η μπάντα που πλαισίωνε το λάπτοπ και την κονσόλα του Panda Dub δεν ήταν παρά μία και μόνη rhythm section: ένα μπάσο και ένα σετ ντραμς. Κυριότερα, όμως, γιατί δεν υπήρχε η διάθεση να δοθεί περισσότερη έμφαση στο ζωντανό του πράγματος, στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των τριών. Μπάσο και τύμπανα απλώς ακολουθούσαν τα κομμάτια, τόνιζαν μόνο τους ήδη έντονα τονισμένους ρυθμούς που έβγαιναν από την κονσόλα· δεν έμπαιναν δηλαδή στο παιχνίδι του να παίρνουν και να δίνουν χώρους, κάτι μάλλον απαραίτητο για να γίνει σημαίνουσα η διαφορά μεταξύ Panda Dub Live Band και Panda Dub σκέτο. Δεν τρέχει και τίποτα, αλλά να ξέρουμε και τι λέμε.
Και δεν τρέχει τίποτα, γιατί το 90λεπτο set είχε μια χαρά δυναμική, αρκετή τουλάχιστον για να κουνήσει τον κόσμο, ακόμα και στα «ορεινά». Οι χαμηλές συχνότητες ήταν αρκετά ισχυρές ώστε η μουσική να γίνει (και) σωματική, οι ρυθμοί σαφείς, έντονοι και αρκετά απλοί ώστε να απομνημονεύονται και να ακολουθούνται εύκολα από το ακροατήριο, ενώ και τα τρικ του Panda Dub –τα σχετικά με την πύκνωση και την απελευθέρωση της έντασης– ήταν επί των πλείστων πετυχημένα. Σπανίως, βεβαίως, έπαιζε το στοιχείο της έκπληξης και ακόμα σπανιότερα όλα τα παραπάνω ξέφευγαν από τις (λίγες) πατούρες τις οποίες είχαν σχηματίσει ευθύς εξαρχής. Μαζί όμως με την όντως έξυπνη συν-αρμολόγηση των ίδιων των συνθέσεων του Panda Dub, κατάφεραν να διατηρήσουν τη θερμότητα των πραγμάτων, χωρίς κοιλιές, αλλά και χωρίς αποθεωτικές κορυφώσεις.
Πριν από τον Panda Dub, στη σκηνή του Fuzz είχε βρεθεί ο Billa Qause. Ούτε κι αυτός, εννοείται, τσιγκουνεύτηκε την ένταση στις χαμηλές συχνότητες και μας έμπασε για τα καλά στο κόλπο, με πυκνές, σκοτεινές ατμόσφαιρες, βαθιές μπασογραμμές και ρυθμούς που ξεκινούσαν από το offbeat του dub για να φτάσουν σε λιγότερο off και περισσότερο beat περιοχές.
Από αυτές τις τελευταίες ξεκίνησε το δικό του set ο Kill Emil, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον Panda Dub γύρω στα μεσάνυχτα, κινούμενος χονδρικά σε μια περιοχή που θα μπορούσε να οριοθετηθεί από το dub και το drum 'n' bass. Δεν τα κατάφερνε άσχημα, μόνο που η θέση του (μετά το main act) ήταν λιγάκι άχαρη, καθώς ουσιαστικά τον παρακολουθούσε μόνο ένας πυρήνας μπροστά, ενώ πολλοί και πολλές είχαν αρχίσει ήδη από τον αποχαιρετισμό του Panda Dub να παίρνουν τον δρόμο της εξόδου. Ακολούθησα κι εγώ μετά από κάνα μισάωρο, υποψιάζομαι ότι δεν ακολούθησε κάτι που να ανέτρεψε την τροπή που είχε πάρει η νύχτα στο Fuzz.
{youtube}I1ZXgKSERLU{/youtube}
