Τα τελευταία χρόνια το Rockwave Festival είχε ακολουθήσει πολυσυλλεκτική τακτική: την ίδια ημέρα Judas Priest μαζί με Prodigy το 2015, για παράδειγμα, ή Lana Del Rey και Iced Earth (το 2013). Φέτος ξαναγύρισε στην παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο: Arctic Monkeys τη μία μέρα και «μεταλλικός σεισμός» με Judas Priest και Iron Maiden για τις υπόλοιπες δύο. Η 2η μάλιστα ημέρα, ειδικά για τους λίγο μεγαλύτερους σε ηλικία, ήταν η εφηβεία τους όλη, αφού τους Judas Priest πλαισίωσαν οι Accept με τους Saxon, συν τους Sabaton, ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα για τη νεότερη γενιά. Φτάνοντας επίσης στη Μαλακάσα, μας περίμενε έκπληξη, καθώς αντικρίσαμε το Vibe stage στημένο πλέον στον ίδιο χώρο με τo Terra stage –απόφαση σωστή, καθώς έτσι μπορούσες να παρακολουθείς και τις δύο σκηνές πιο εύκολα, αποφεύγοντας τις πολλές μετακινήσεις.
Η μέρα, βέβαια, ξεκινούσε με τα εγχώρια συγκροτήματα, τα οποία, παραδοσιακά, είχαν τον δύσκολο (και πολλές φορές άχαρο) ρόλο να εκκινήσουν το φεστιβάλ μέσα στη ζέστη, απέναντι σε ελάχιστο κόσμο...
Jacks Full (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Αρχίζοντας ακριβώς 15.30, πάντως, οι Jacks Full, έσπασαν την κακή αυτή παράδοση του ελάχιστου κόσμου, πετυχαίνοντας να συγκεντρώσουν αρκετούς θεατές ενώπιόν τους, που αποφάσισαν να αψηφήσουν το λιοπύρι ώστε να ευχαριστηθούν από κοντά τους hard 'n' heavy ρυθμούς του αθηναϊκού γκρουπ. Μεταξύ άλλων, το τρίο έπαιξε 3 νέα τραγούδια από το επερχόμενό του άλμπουμ, συν τα “Ghost” και “Soul Shackle” από τον πρώτο δίσκο Jacks Full (2015). Μάλιστα, στο τελευταίο τους κομμάτι (“Whatever”) είχαμε και headbanging από αρκετούς. Δικαιολογημένα, λοιπόν, το συγκρότημα αποχώρησε από το Vibe stage λαμβάνοντας πολλά χειροκροτήματα.
Null 'O' Zero (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Όσοι παραβρέθηκαν στη συναυλία των Accept στην Ελλάδα το 2015 (δείτε εδώ), ίσως θυμούνται ότι οι Null 'O' Zero είχαν ανοίξει τη βραδιά, ενώ άλλοι ίσως τους είχαν προσέξει από το τραγούδι “Unleash The Fire”, όπου δεύτερα φωνητικά κάνει ο ...Χρήστος Δάντης! Η αθηναϊκή μπάντα έχει αρκετές επιρροές από ονόματα τύπου Megadeth, Death, Symphony X, Disturbed και Machine Head, ενώ πριν λίγες μόλις ημέρες κυκλοφόρησαν το 2ο τους άλμπουμ Instructions To Dominate. Ωστόσο, ενώ τους Jacks Full αμέσως πιο πριν τους ακούσαμε πεντακάθαρα, στους Null 'O' Zero υπήρχαν κάποια θεματάκια με τον ήχο (όπως γενικότερα στο Vibe Stage, καθόλη τη διάρκεια της ημέρας). Αλλά το γκρουπ έχει πλέον αρκετή live εμπειρία κι έτσι δεν πτοήθηκε από αυτά, συνεχίζοντας χωρίς αμηχανία το 30άλεπτο set του, το οποίο κάλυψε ασφαλώς με επιλογές και τον πρώτο τους δίσκο The Enemy Within (2015). Η απόδοσή τους μου έδωσε το έναυσμα να τους τσεκάρω και στις στούντιο περιπέτειές τους.
Foray Between Ocean (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Από το μελωδικό στυλ των Null 'O' Zero πήγαμε στη συνέχεια στους Foray Between Ocean (κι αυτοί Αθηναίοι), οι οποίοι συνδυάζουν το ατμοσφαιρικό death metal με συμφωνικά μέρη, διατηρώντας την ίδια στιγμή έναν ακραίο, ωμό χαρακτήρα, στοιχείο που αποτυπώθηκε στο Vibe stage με αρκετή ευκρίνεια. Αρκετοί οπαδοί της εγχώριας σκηνής ίσως αναγνωρίζουν ανάμεσα στα μέλη τον Θέμη Ιωάννου από το προηγούμενο συγκρότημά του, τους Trendy Hooliguns. Ο ήχος, που συνέχισε να έχει εμφανή προβλήματα, δεν στάθηκε σύμμαχός τους, αλλά ούτε κι εκείνοι πτοήθηκαν από τις δύσκολες συνθήκες, προσπαθώντας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, με επιλογές που εστίασαν στο άλμπουμ του 2016 Depression Neverending.
Accept (Terra stage)
του Χάρη Συμβουλίδη
Αν και το φετινό Rockwave τους ήθελε να παίζουν νωρίς (17.50), οι Accept έλαχαν γερής υποδοχής, μπούκαραν δε κι εκείνοι δυναμικά με το "Die By The Sword", ίσως το καλύτερο κομμάτι από το περσινό άλμπουμ The Rise Of Chaos. Πάντα βέβαια υπάρχουν 2-3 ζητήματα στις live εμφανίσεις τους: οι συνεχείς παροτρύνσεις συμμετοχής στο κοινό κάπου κουράζουν, ο σίφουνας frontman Mark Tornillo μερικές φορές ζορίζεται και τα πιο ωραία τραγούδια που έχουν κάνει μαζί του, συνήθως δεν τα ακούς. Το "Dying Breed" από το Blind Rage (2014) άξιζε για παράδειγμα μια θέση στη setlist και θα ήταν αρκούντως συναυλιακό/φεστιβαλικό, κάτι που δεν υπήρξε ούτε το καινούριο "Koolaid", ούτε το "Pandemic" από το Blood Of The Nations (2010).
Παρά ταύτα, τίποτα απ' όλα αυτά δεν χάλασε τελικά το κλίμα και τη ροή της συναυλίας. Ο Tornillo τα έδωσε όλα, ο Wolf Hoffmann μας έριξε στο κεφάλι ανεπανάληπτες κιθαριές και στιγμές σαν τα "Restless And Wild", "Princess Of The Dawn" και "Balls To The Wall" πρόσφεραν εντυπωσιακές κορυφώσεις, οι οποίες βρήκαν την απήχηση που έπρεπε στο συγκεντρωμένο πλήθος, που ήδη έφτανε στον πύργο του ηχολήπτη της κεντρικής σκηνής του φεστιβάλ. Στην αλληλουχία ειδικά των "Metal Heart", "Teutonic Terror" και "Fast As A Shark", οι Accept μπόρεσαν κι έδειξαν live (εκεί όπου κρίνονται πολλά) και το ποιοι ήταν μα και το ποιοι είναι σήμερα, προσφέροντας δικαίωση στην απόφαση να συνεχιστεί το συγκρότημα χωρίς την εμβληματική φωνή του Udo Diskschneider. Το metal τους παραμένει τίμιο, λαϊκό και αρκούντως βησιγοτθικό, όπως ακριβώς το θέλουμε και το αγαπάμε.
Saxon (Terra stage)
του Χάρη Συμβουλίδη
Ούτε οι Saxon απέφυγαν να ροκανίσουν τον όχι κι άπλετο χρόνο τους παίζοντας τετριμμένα παιχνίδια με το κοινό (εσείς δεξιά κάντε ωωω, κάντε κι εσείς αριστερά, να δούμε ποιος νικάει), ίσως όμως εν τέλει να κέρδισαν τους Accept στα σημεία στην άτυπη αυτή «κόντρα» των παλαίμαχων της 2ης μέρας του Rockwave 2018, χάρη κυρίως στην ποιοτική setlist, αλλά και στον Biff Byford. Ο οποίος μπήκε μουδιασμένα, μα ως το "Sacrifice" είχε πια «ζεσταθεί» επαρκώς, βρίσκοντας στη συνέχεια τον καλό του ερμηνευτικό εαυτό (συχνά με κόντρα τον ήχο, μάλιστα) και εκείνη τη γνώριμη σπίθα, που έχει υπηρετήσει το βρετανικό γκρουπ σε κάθε ως τώρα ερχομό του στη χώρα μας.
Οι Saxon περιοδεύουν για την υποστήριξη ενός γερού φετινού δίσκου (περισσότερα εδώ), τα τραγούδια του οποίου έδεσαν μια χαρά με τις επιλογές από το τιμημένο τους παρελθόν, προσφέροντας σφρίγος στη setlist, αλλά και μια ροή δίχως «κοιλιές». Ο Byford αστειεύτηκε αρκούντως με τον κόσμο πριν ακουστεί η περίφημη διασκευή τους στο "Ride Like The Wind" του Christopher Cross –ρωτώντας αν ξέρουμε ότι το τραγούδι που ζητάμε δεν είναι metal και αν έχουμε αναλογιστεί τι θα γράφουν μετά οι δημοσιογράφοι έτσι και μας το παίξουν– αλλά η συναυλία πήρε φωτιά λίγο αργότερα, με το πλήθος να τραγουδάει ομαδικά το "Crusader" και το "Princess Of The Night", τα οποία παίχτηκαν στα καπάκια. Για το τέλος, ο Byford δανείστηκε ένα τζιν τζάκετ γεμάτο metal ραφτά από κάποιον στις πρώτες σειρές, το φόρεσε και οι Saxon μας αποχαιρέτησαν με τον πρέποντα τρόπο, με "Denim And Leather".
Sabaton (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Σύμπτωση ή όχι; Έναν χρόνο μετά τη συναυλία των Sabaton με τους Accept (δείτε εδώ), οι δύο μπάντες ξαναβρέθηκαν μαζί στο ίδιο line-up, αυτήν τη φορά για το Rockwave 2018. Έχοντας όμως δει τώρα Accept/Saxon και ξέροντας ότι ακολουθούν Judas Priest, με τι καρδιά να δεις Sabaton; Βέβαια, εάν το ίδιο κείμενο γραφόταν από κάποιον τρελαμένο με τους Sabaton, πιθανόν να τα έλεγε αντίστροφα.
Όσες φορές μας έχουν επισκεφθεί οι Σουηδοί, μας τόνιζαν ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να παρακολουθήσουμε το πλήρες σόου τους, με τις φωτιές, τα πυροτεχνήματα, τα βίντεο και το περιβόητο τανκ, «το πιο άγριο drum riser όλων των εποχών». Αυτήν λοιπόν τη φορά ήρθε το πλήρες σόου, το οποίο ξεκίνησε με τα ηχεία να παίζουν “In The Army Now” και "March To War" και το γκρουπ να βγαίνει στη σκηνή με το "Ghost Division", σε συνθήκες πανζουρλισμού από τους οπαδούς. Τουλάχιστον στις πρώτες σειρές του Vibe stage, καθώς, όσο πήγαινες προς τα πίσω, ο ενθουσιασμός μειωνόταν.
Αυτό που κάνουν οι Sabaton με τα επικά τους τραγούδια το κάνουν πράγματι ολόσωστα και μπράβο τους. Είναι όμως κάτι που το έχουμε ακούσει ξανά. Και το περίφημο σόου το έχουμε δει ξανά σε Rockwave –κι αν αυτό το τανκ θεωρείται πια τόσο εντυπωσιακό, τότε τι να πούμε αλήθεια για τα σκηνικά των Iron Maiden την ακριβώς επόμενη ημέρα; Κατά τα λοιπά, ο Joakim Broden δεν έχασε την ευκαιρία να μας τονίσει πόσο χαρούμενος είναι που επέστρεψε στην υπερβολικά ζεστή χώρα μας, αστειευόταν με τα υπόλοιπα μέλη αποκαλώντας τα με την πιο ...γνωστή ελληνική λέξη, ενώ το κοινό δημιούργησε χαμούς σε τραγούδια όπως το "Sparta" και το "Coat Of Arms". Για να μην τα πολυλογώ, για τους οπαδούς ήταν μάλλον όνειρο ζωής να δουν τους Sabaton με full show για 70 λεπτά –αρκετοί θα ήθελαν και περισσότερο, πιστεύω. Εγώ, από την άλλη, περίμενα την ώρα να τελειώσουν για να απολαύσουμε Judas Priest.
Judas Priest (Terra stage)
του Χάρη Συμβουλίδη
Σχεδόν 48 ώρες μετά –και παρότι ευτύχησα στη συνέχεια να δω και τους υπερηχητικούς Iron Maiden– οι τσιρίδες «Firepower, petrifies, firepower» παίζουν ακόμα στο μυαλό μου. Και το "Firepower" δεν ήταν παρά η έναρξη μόνο μιας καταπληκτικής συναυλίας, η οποία σφράγισε ξανά, με διαύγεια, γιατί περίπου 10.000 άνθρωποι έκαναν τον κόπο να πάνε ως τη Μαλακάσα για να ακούσουν «πάλι» τους Judas Priest και να σταθούν «πάλι» ενώπιον του Rob Halford, κι ας έχει φτάσει πια 66 ετών. Για τους υπόλοιπους, όσους φρίττουν με αυτούς τους μουσικόφιλους και μισογελάνε σνομπίστικα νομίζοντας ότι τα όσα ακούν εκείνοι είναι ωραιότερα και σημαντικότερα (και τι κρίμα που δεν τα καταλαβαίνει ο κόσμος και δεν τα στηρίζει), κέρασμα ξυδάκι τοπ ποιότητας.
Οι Judas Priest μας επισκέφθηκαν περιοδεύοντας για ένα πραγματικά καλό νέο άλμπουμ, το οποίο πρόσφερε μάλιστα μία από τις πιο ωραίες στιγμές της βραδιάς με το "Rising From Ruins". Είχαν όμως και εντυπωσιακά σκηνικά, με προσεγμένα βίντεο να συμπληρώνουν οπτικά τη μουσική αναδρομή στο τιμημένο τους παρελθόν και με τις εντυπωσιακές τρίαινές τους να είναι πανταχού παρούσες, δημιουργώντας τη διαρκή αίσθηση ενός άμβωνα απ' όπου κήρυττε ο αρχιερέας Halford.
Η απουσία του Glenn Tipton ήταν βέβαια μεγάλη, αν και ο έμπειρος Andy Sneap φόρεσε τα παπούτσια του με μέτρο και με τη δέουσα σοβαρότητα, ενώ η μπάντα τίμησε ωραία τον ιστορικό της κιθαρίστα με το video footage στο "Painkiller", χωρίς μελό λογύδρια και εύκολες συγκινήσεις. Όσο για τον K.K. Downing, να μη λέμε ψέματα: δεν μας έλειψε στιγμή η παρουσία του, καθώς ο Richie Faulkner έχει αποδειχθεί λίρα εκατό ως μουσικός, διαθέτοντας το επιπλέον bonus ότι «γράφει» σαν παρουσία, προξενώντας έτσι ιδιαίτερες ...συγκινήσεις με το αμερικάνικο hair metal παρουσιαστικό και στήσιμό του, ιδιαίτερα στις γυναίκες οπαδούς (και όχι μόνο, για να είμαστε ακριβείς). Αποδεικνύοντας ξανά, στα χρόνια μας, ότι πολλά μπορούσες να σούρεις σε αυτήν τη σχολή του σκληρού ήχου, μα σε sex appeal δεν τους παραβγήκε κανείς –και σίγουρα όχι τα αγόρια του alternative rock, που έκαναν σημαία τις ευαισθησίες τους, μα και τα ψυχολογικά τους.
Το τι έπαιξαν οι Judas Priest, μπορείτε να το δείτε και στην παρακάτω setlist, η οποία άλλωστε ήταν γνωστή στους περισσότερους, ώστε κανείς σχεδόν να μη νιώσει έκπληξη που άκουσε λ.χ. το "Saints In Hell". Έχει την αξία και τη σημασία του, δεν λέω, έστω και αν υπάρχει η μόνιμη γκρίνια του στυλ «γιατί δεν έπαιξαν εκείνο ή το άλλο». Η πραγματική ουσία της συναυλίας συνοψιζόταν όμως στον Rob Halford. Ο οποίος μπορεί να έκανε μετρημένα, σχεδόν χορογραφημένα, βήματα και να μας έκανε όλους να συναισθανθούμε το βάρος του χρόνου σαν έβγαλε τα μαύρα γυαλιά του, μα ερμηνευτικά αποτυπώθηκε θεσπέσιος, όντας πραγματικά λεοντόκαρδος (όπως δηλαδή τον περιέγραψε ο Μιχάλης Τσαντίλας στην κριτική του για το Firepower, εδώ). Μας θύμισε όλα τα πώς και όλα τα γιατί πίσω από τον μεταλλικό μύθο των Judas Priest και τη δική του αναγόρευση σε Metal God –ιδιαίτερα όταν μάρσαρε τη μηχανή του και μπήκε στη σκηνή πάνω της για το "Hell Bent For Leather".
Κομματάρες κατόπιν σαν το "Breaking The Law" και το "Living After Midnight", που όλοι περιμέναμε να ακούσουμε, κρατήθηκαν για την τελευταία εντύπωση του encore. Το οποίο απλά στεφάνωσε και ολοκλήρωσε μια πλήρη μεταλλική εμπειρία, έτσι όπως θα έπρεπε να βιώνεται, μακριά από τις νερωμένες της pseudo-σύγχρονες εκδοχές και από μπερδεμένους θιασώτες, που θέλουν και αυτό, μα θέλουν να αρέσουν και στους (όποιους) «άλλους», καταλήγοντας χλιαροί.
Setlist
Firepower
Grinder
Sinner
The Ripper
Lightning Strike
Bloodstone
Saints In Hell
Turbo Lover
Tyrant
Night Comes Down
Freewheel Burning
Rising From Ruins
You've Got Another Thing Comin'
Hell Bent For Leather
Painkiller
encore
Metal Gods
Breaking The Law
Living After Midnight
{youtube}Jo_VGsXpdF4{/youtube}
