Χάρη στους Judas Priest, η απόδοση των οποίων μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά και χάρη στα παλικαρίσια sets των Accept και Saxon, η 2η μέρα του Rockwave Festival αποδείχθηκε χορταστική. Για την 3η, είχε ήδη ακουστεί ότι δεν θα ήμασταν τόσο άνετα στις μετακινήσεις μας εντός Terra Vibe, καθώς αναμένονταν πάνω από 25.000 θεατές. Τελικά, από το στόμα του ίδιου του Bruce Dickinson, μάθαμε ότι συγκεντρώθηκαν 36.000, συμβάλλοντας σε μια συναυλία που άφησε ιστορία στα εγχώρια χρονικά. Μέχρι όμως να έρθει η στιγμή για τους Iron Maiden, υπήρχαν αρκετά...
Rollin' Dice (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Για κάποιον περίεργο λόγο, η ώρα έναρξης των Rollin' Dice ήταν στις 14:00, ενώ το αντίστοιχο χθεσινό γκρουπ (Jacks Full) είχε βγει στις 15:30. Επιπλέον, οι Αθηναίοι heavy rockers είχαν στη διάθεσή τους 45 λεπτά, όταν τα άλλα ελληνικά support σχήματα έπαιζαν 30 λεπτά. Πάντως στο Terra Vibe είχε μαζευτεί ήδη κόσμος όταν βγήκαν, αν και οι περισσότεροι είχαν πιάσει κάγκελο στην κεντρική σκηνή και δεν σκόπευαν να κουνηθούν από εκεί μέχρι να βγουν οι Iron Maiden. Ελάχιστοι μετακινήθηκαν λοιπόν προς τους Rollin' Dice, άλλωστε ο ήλιος έκαιγε. Λίγο πείραξε το συγκρότημα, πάντως: έπαιξαν τα διανθισμένα με blues δάνεια hard rock τραγούδια τους αλλά και μια διασκευή στο "I Want You (She's So Heavy)" των Beatles για όσους πιστούς, και νομίζω ότι θα μου είχαν αρέσει κι εμένα περισσότερο σε 30άλεπτο set –στα 45 λεπτά λίγο κούρασαν.
W.E.B. (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Από το τέλος των Rollin' Dice μέχρι να εμφανιστούν οι W.E.B. μεσολάβησε ένα αδικαιολόγητο 45άλεπτο. Όσο ταιριαστοί ήταν μαζί με τους Cradle Οf Filth πριν από λίγο καιρό (δείτε εδώ), τόσο άκυροι μου φάνηκαν στο Rockwave. Σκοτεινό, ακραίο metal με συμφωνικά στοιχεία είναι too much (για τα γούστα μου, τουλάχιστον) και όσο καλή διάθεση και εάν είχαν οι Αθηναίοι –οι οποίοι έπαιξαν πράγματι όσο καλύτερα μπορούσαν– ήταν δύσκολο να ξεκουνήσουν την πλειονότητα του κόσμου, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν ακόμα περισσότερος, αναζητώντας όμως είτε κάποια σκιά, είτε πρόσβαση στο κάγκελο της κεντρικής σκηνής.
Monument (Terra stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Αντίθετα με τους W.E.B. οι Monument, το πρώτο συγκρότημα που θα βλέπαμε στο Terra Stage, βγήκαν «κερδισμένοι». Άγνωστοι δεν είναι σε εμάς οι Βρετανοί, καθώς είναι πρόσφατη η συναυλία τους με τους Iced Earth (δείτε εδώ), ενώ ηχητικά, εάν δεν τους ξέρεις, ακούγονται «πιο Iron Maiden πεθαίνεις». Αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Τι καλύτερο να πάρεις δηλαδή μια γερή τζούρα από Iron Maiden 5 ώρες πριν τους δεις;
Για εμένα, πάντως, ακόμα και αν υπήρχε και μια δόση από Running Wild στο «μίγμα», οι Maiden επιρροές παραήταν εμφανείς, ενώ θα περίμενα τον συμπατριώτη μας frontman Peter Ellis και την παρέα του να είχαν έναν πιο δικό τους ήχο, λαμβάνοντας υπόψη ότι έχουν ήδη κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ. Εκ των υστέρων βέβαια, με δεδομένο ότι είδα και τους Raven Age που ακολουθούσαν καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ήταν μια χαρά στα πλαίσια ενός Rockwave.
The Raven Age (Vibe stage)
του Παναγιώτη Λουκά
Το όνειρο κάθε καλλιτέχνη: μια μεγάλη αρένα γεμάτη με εκστασιασμένους fans να φωνάζουν το όνομά σου, να ουρλιάζουν κάθε στίχο, γροθιές στον αέρα, χαμένοι στη μουσική, ενωμένοι σαν μια μαγεμένη κοινότητα. Αυτήν την εικόνα αντικρίζουν οι Raven Age σε κάθε συναυλία, αφού δέχτηκαν να παίξουν ως support μπάντα στην περιοδεία των θρύλων Iron Maiden. Μια υποσημείωση μόνο: στο συγκρότημα παίζει κιθάρα κάποιος George Harris, που τυχαίνει γιος του Steve Harris (ναι, του γνωστού). Πέρα από την πλάκα, τώρα, είχα ξαναδεί τους Raven Age support στους Iron Maiden και το 2016 (στο Βουκουρέστι) και δεν άλλαξα γνώμη παρακολουθώντας τους στη Μαλακάσα: δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και η 1 ώρα που κράτησε το set τους μου φάνηκε μαρτύριο. Αλλά τι να κάνουμε; Να έχει μουρμούρα από τα παιδιά του ο Harris, δεν λέει…
Tremonti (Terra stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
O Mark Tremonti, ηγήτωρ και κύριος συνθέτης των Tremonti, ήρθε με δύο πρόσωπα στο Rockwave 2018. Το ένα βίδωνε πάνω στο σώμα του όταν έπαιζε, ενώ το δεύτερο εμφανιζόταν όταν μιλούσε με τον κόσμο στα ενδιάμεσα των τραγουδιών. Το πρώτο πρόσωπο είναι εκείνο ενός γεμάτου αυτοπεποίθηση κιθαρίστα, στα όρια του αλαζονικού αλαλαγμού· και το άλλο αυτό ενός κλασικού και θαυμάσια μελετημένου δημοσιοσχεσίτη, που κανάκευε και παίνευε το κοινό, δεδομένου του γεγονότος ότι ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα με το σχήμα του σε μια αρκούντως προνομιακή θέση μεγάλου φεστιβάλ. Με τέτοια λοιπόν ταχταρίσματα, αποσκοπεί να εξασφαλίσει την επάνοδό του εντός των συνόρων μας. Και τα δύο πρόσωπά του, πάντως, μπορούν να δημιουργήσουν εκνευρισμό σε όσους δεν έχουν πετύχει ξανά ανάλογες περιπτώσεις.
Οι Tremonti διαθέτουν βέβαια ένα γερό χαρτί που ονομάζεται «guitar fanbase» και σε αυτό ακριβώς επενδύουν. Ακόμα πάντως και με την ελάχιστη (στην Ελλάδα) επιτυχία των αφάνταστα εκνευριστικών Creed (μέσω των ωδειακών/στουντιακών σεκτών του περφεξιονισμού), υπάρχει ένα δυσανάλογο μεταξύ του θαυμασμού προς την ταχύτητα και την αρτιπαιξία του Tremonti και της σιγής ιχθύος για τις συνθετικές του ικανότητες. Διότι αυτό το συμπίλημα από βαριές ενορχηστρώσεις ημι-thrash επιχρωματισμού που ακούσαμε στο Rockwave, μαζί με τα φωνητικά που ο Tremonti κουβαλάει από τις ημέρες των Creed (και τα έχει μπολιάσει στις nu metal επιλογές της δισκοθήκης του), είχαν πολύ γρήγορα το εξής αποτέλεσμα: το set ακουγόταν πανομοιότυπο και το μόνο που διέκρινες από ένα σημείο και μετά ήταν η παικτική αρτιότητα, όχι κάποιον χαρακτηριστικό ήχο.
Στα συν ο πραγματικά συμπαθής (και ως φιγούρα, αλλά και ως εκτελεστής) Eric Friedman στη δεύτερη κιθάρα, τολμώ να πω και ο τρεχαλάκιας Tanner Keegan στο μπάσο. Ο Garrett Whitlock, πάλι, μένει μακριά ως ντράμερ από τον νευρώδη χειρισμό που χρειαζόταν μία τέτοια μπάντα.
Volbeat (Vibe stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Σημάδι των καιρών ότι μπάντες όπως οι Volbeat μπαίνουν σε line-up μεταλλικής Rockwave ημέρας και μάλιστα ακριβώς κάτω από τη Σιδηρά Παρθένο. Σημάδι των καιρών, επίσης, ότι οι αντανακλάσεις των Social Distortion και του Joe Strummer παίζουν ρόλο θεματοφύλακα του χιούμορ σε έναν heavy rock κόσμο, ο οποίος, ασχέτως αν δεν πιάνει αμέσως τις αναφορές, ακουμπά τελικά στη μετά θάνατον δημοτικότητα του Johnny Cash για να βγάλει γούστα και κέφια. Σημάδι των καιρών, τέλος, ότι ο Elvis Presley –έστω και ως καρικατούρα– παρεισφρύει στο ελληνικό βαρυμεταλλικό κοινό μέσω διαλογισμών γύρω από το υποθετικό δίλημμα «Hellacopters ή Entombed». Το τελευταίο αποτυπώνεται σαφώς στις κιθάρες του Rob Caggiano, που πρωταγωνιστούν στις εμφανίσεις των Volbeat, μαζί βεβαίως με τις ευδιάκριτες Anthrax επιρροές (στους οποίους άλλωστε έχει παίξει).
Το σάντουιτς των Volbeat είναι τόσο παραγεμισμένο, ώστε τελικά ξεπερνά τα όρια του crossover φτάνοντας σε αυτά της ανεκδοτολογίας –κάτι που δεν ανήκει σώνει και καλά στα θετικά τους. Στο σπίτι μάλλον θα τους βγάλεις από το στέρεό σου στα 20 λεπτά, δυσανασχετώντας με μια τόσο επιφανειακή ανάγνωση στα διάφορα είδη που θίγουν με τις συνθέσεις τους. Αλλά σε live συνθήκη πραγματικά παραγγέλνεις μπύρες και κάνεις χάζι, με τα εύσημα εδώ να πηγαίνουν κυρίως στη φιγούρα του Michael Poulsen. Αυτή η δανέζικη γάτα ήταν άλλωστε που κέρδισε και τις εντυπώσεις του κοινού στο Vibe stage.
Τόσο ο Poulsen, όσο και ο μπασίστας Kaspar Boye Larsen, δείχνουν λες και μπήκαν κατά λάθος στον hard 'n' heavy χώρο, χάνοντας τον δρόμο για το tribute band των Μeteors στο οποίο κανονικά όδευαν. Ακόμα και τα ρούχα τους, δηλαδή, παραπέμπουν σε κωλοπαιδισμούς που αφορούν περισσότερο μοτοσικλέτες, τατουάζ της Betty Page και τοποθετήσεις φιαλών με μπέρμπον σε ευδιάκριτο σημείο. Την ίδια όμως στιγμή, ο Poulsen χρεώνεται και τον παθιασμένο εκείνο επί σκηνής χαρακτήρα που τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του στο Rockwave. Διαλύει έτσι με τη μία τον όποιο γόρδιο δεσμό μπει στο κεφάλι του καθενός, οδηγώντας τους Volbeat σε μία καλοσχηματισμένα εφηβική έκκριση αδρεναλίνης.
Μπορεί λοιπόν τα φώτα της μπάντας να κρίθηκαν ανεπιτυχή καθώς κατέβαινε το σκοτάδι στη Μαλακάσα, αλλά αυτό το AOR heavy hillbilly που ακούσαμε από τους Δανούς αποδείχθηκε καταπληκτικό υλικό προς αφόδευση μουσικών συνόρων και στενοκεφαλιάς. Μεγάλο επίσης μέρος του κοινού –το οποίο τους αποθέωσε– γνώριζε χαρτί και καλαμάρι τα τραγούδια τους. Την επόμενη φορά θα τα ξέρω κι εγώ ρε Michael. Εξάλλου στις μπροστινές σειρές θα είμαι.
Iron Maiden (Terra stage)
του Στυλιανού Τζιρίτα
Το κείμενο που αναλογεί στους Βρετανούς headliners της 3ης μέρας του Rockwave 2018 σε αυτήν την ανταπόκριση θα μπορούσε να συνοψιστεί στην (επαναλαμβανόμενη ως μάντρα) φράση «Οι Maiden βάτευσαν μυαλά το βράδυ της Παρασκευής». Αλλά, καλώς ή κακώς, πρέπει να υπάρχουν και λεπτομέρειες στην ανάλυση του τι είδαμε στο Terra Vibe.
Οι Iron Maiden βγήκαν στη σκηνή με σημαντική καθυστέρηση (κοντά στα 40 λεπτά), κάτι που θαρρώ ότι τελικά διαγράφηκε από τη μνήμη όλων. Επιπλέον, το ότι οι περισσότεροι ήξεραν όχι μόνο τη setlist, αλλά και τη σειρά των τραγουδιών που θα ακούγαμε –μένει άλλωστε απαράλλακτη σε όλη τη Legacy of the Beast περιοδεία– δεν εμπόδισε κανέναν, στο παραμικρό, να ευχαριστηθεί τη συναυλία. Επίσης, το ότι στο Terra Vibe βρέθηκαν τελικά κοντά 40.000 άτομα (36.000, μας είπε ο ίδιος ο Bruce Dickinson) δεν δημιούργησε ζητήματα ασφυξίας· αντιθέτως, μάλιστα, τόνωσε ένα συναίσθημα συμμετοχής σε κάτι ωραίο. Γεγονός που βίωσα και προσωπικά, σε πάμπολλα ενσταντανέ με άγνωστους, οι οποίοι σου μιλούσαν μακριά από εγωτισμούς, ζώντας μαζί σου σε μία δυναμική μα απόλυτα φιλική διάσταση. Μακράν η καλύτερη ατμόσφαιρα μαζικής συναυλίας που έχω πετύχει τα τελευταία 10 χρόνια.
Το ότι υπάρχουν πια προγούλια στα μέλη των Iron Maiden δεν πειράζει κανέναν. Άλλωστε το πόδι που σηκωνόταν με άνεση μπαλαρίνας πάνω στις κατασκευές των σκηνικών, διέλυσε νωρίς τις όποιες αμφιβολίες παπουδισμού. Το ότι επίσης η φωνή του Dickinson δεν μπορεί πια να αποδώσει τις μικρολεπτομέρειες του "Flight Οf Icarus" δεν ένοιαξε κανέναν. Διότι, όταν αποδίδεις με τέτοια συγκλονιστική ερμηνεία το "For The Greater Good Of God", παραδίδεις και τα κλειδιά του παραδείσου στο κοινό.
Ο κόσμος παραληρούσε. Το πρωτόγνωρο σύρμα που έπεσε φέτος για την εμφάνιση των Maiden στην Ελλάδα είχε ένστικτο δεκάλιρο, για κάθε μέλος του κοινού. Και οι Βρετανοί ναι μεν παρέδωσαν ένα best of set, φρόντισαν όμως να υπάρχει ικανοποιητική δόση από λιγότερο classic κομμάτια, λεπτομέρεια που έκανε το «γεύμα» αξέχαστο. Τα σκηνικά υποστήριξαν με έξυπνες εναλλαγές τη διαφορετική διάσταση κάθε κομματιού (κορυφαία η εκκλησία που σχηματίστηκε κάποια στιγμή, αλλά και τα όσα συνόδευσαν θαυμάσια το "Where Eagles Dare"), δίνοντας έτσι στο σόου μία συντεταγμένη που δεν είχαμε ξαναζήσει υπό μεϊντενικό πολίτευμα. Δεν έλειψε δε ούτε το χιούμορ, όχι μόνο όταν ο Dickinson μας μίλησε, αλλά και μέσω των κινήσεών του: spanking με το σπαθί στα οπίσθια των έγχορδων της μπάντας; Θεάρεστο θέαμα! Τέλος, οι καταπληκτικής ευκρίνειας και ανάλυσης οθόνες έδιναν όμορφες λεπτομέρειες ακόμα και στις πίσω-πίσω σειρές του κοινού, όπως για παράδειγμα το logo Paiste από τα ντραμς με την παραδοσιακή γραμματοσειρά των Maiden.
Δύσκολο να περιγράψεις τον ιδρώτα που χύθηκε στο Terra Vibe, τα χαμόγελα του κόσμου, τις ιαχές που δονούσαν τον αέρα, την ευχαρίστηση που έβλεπα να σχηματίζεται στον κορμό και στο πρόσωπο των γύρω μου. Και, προπάντων, δύσκολο να περιγράψεις το καλό παίξιμο των Maiden. Το ότι σημειωθήκαν τρία λάθη κάνει το όλο πακέτο απλά πιο γοητευτικό, ακριβώς διότι δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και όχι με μηχανές. Οι Iron Maiden –με αυτά τα χαμόγελα, την κίνηση, και το lip synch που κάνουν οι υπόλοιποι της μπάντας όταν άδει ο Dickinson– είναι στην τελική πολύ πιο σημαντικά από το (πολύ ελαφρό, με αποτέλεσμα να κινείται λίγο ενοχλητικά) Spitfire που είδαμε στο "Aces High" ή από τον Δαίδαλο που ανέβηκε και θεατρικά κατακρημνίστηκε στο "Flight Οf Icarus".
Στο encore, ενώ ηχούσε το "Hallowed Be Thy Name", εντόπισα κάπου στο πλήθος μια παλιά συμμαθήτρια, σημαίνουσα μεταλλού στο σχολείο μου, να κλαίει από συγκίνηση –και ας ξέρω πως είναι παρούσα σε κάθε εμφάνιση των Iron Maiden στην Ελλάδα, και ας έχει ακούσει το τραγούδι πολλές φορές live και εντός, αλλά και εκτός συνόρων. Δεν την ενόχλησα εκείνη την ώρα της αλήθειας της. Την πήρα όμως την επόμενη μέρα τηλέφωνο και τη ρώτησα «πώς σου φάνηκε ρε Σταυρούλα;». «Ρε Στέλιο, καλά που πήρα αυτή τη φορά μαζί και την κόρη μου», μου απάντησε, «εκείνη με ηρέμησε από το πολύ κλάμα. Τι συγκίνηση ήταν αυτή από τα παιδιά;».
Τα «παιδιά», λοιπόν, είναι η λέξη-κλειδί. Αυτή ακριβώς η αίσθηση οικειότητας, όσο και αλληλοσεβασμού, ήταν ο κωδικός ανάγνωσης πίσω από την αξέχαστη εμφάνιση των Iron Maiden στο Terra Vibe.
Setlist
Aces High
Where Eagles Dare
2 Minutes To Midnight
The Clansman
The Trooper
Revelations
For The Greater Good Of God
The Wicker Man
Sign Of The Cross
Flight Of Icarus
Fear Of The Dark
The Number Of The Beast
Iron Maiden
encore
The Evil That Men Do
Hallowed Be Thy Name
Run To The Hills
{youtube}88xhhyyjJdY{/youtube}
