12:30 το μεσημέρι της Τετάρτης, πέρασα με το λεωφορείο έξω από το Piraeus 117 Academy και είδα καμιά 20αριά οπαδούς να στέκονται έξω από το club. Να ήταν οπαδοί των Accept ή των Sabaton;
Εάν βρισκόμασταν στα 1990s ή έστω στα '00s, η απάντηση θα ήταν προφανής: Accept δαγκωτό. Οι Sabaton γιγαντώθηκαν στα '10s. Η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα μάζεψε 200 άτομα, η επόμενη περισσότερα κ.ο.κ. Στο εξωτερικό βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών φεστιβάλ –διοργανώνουν μάλιστα και το δικό τους– ενώ στην τωρινή περιοδεία έχουν ως special guests τους Accept. Όση «γκρίνια» κι αν υπάρχει λοιπόν για το εάν θα έπρεπε η σειρά εμφάνισης να ήταν ανάποδη, οι πωλήσεις και το γκελ το οποίο κάνουν οι Sabaton σε μια νέα γενιά οπαδών, είναι κάτι που δεν μπορείς να παραβλέψεις. Στους Accept, πάλι, δίνεται μια ευκαιρία να «συστηθούν» σε ένα νεότερο κοινό, κόσμο που ίσως να μην τους έχει ακούσει και ποτέ!
Εάν η συναυλία δεν έπεφτε Τετάρτη και γινόταν Παρασκευή ή Σάββατο, φαντάζομαι ότι θα σημειωνόταν sold-out. Πάντως και για Τετάρτη είχε αρκετό κόσμο, με το κάτω μέρος ειδικά να είναι ασφυκτικά γεμάτο –και ο εξώστης είχε κόσμο, αλλά μπορούσες τουλάχιστον να κινηθείς και λίγο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση αρχικά ήταν ο μεγάλος χώρος που είχαν για το merchandise στην πλατεία· ανεβαίνοντας πάλι στον εξώστη, υπήρχε ένα χώρισμα (εκεί όπου βρίσκεται το bar) για το catering των Sabaton.
Δίχως καμιά καθυστέρηση στο πρόγραμμα, στις 20:00 ακριβώς, οι Twilight Force άρχισαν το set τους με το “Battle Of Arcane Might”, στο συμφωνικό εκείνο power metal ύφος που ειδικά στην Ελλάδα έχουμε αγαπήσει όσο λίγες χώρες στην Ευρώπη. Επειδή βέβαια το έχουμε ακούσει και πολλάκις, από διάφορα συγκροτήματα, δεν μπορώ να πω ότι άκουσα κάτι διαφορετικό από τους Twilight Force. Εκτός ίσως από τα δεύτερα φωνητικά που κάνει ο πληκτράς τους Blackwald, τα οποία διαθέτουν πιο majestic χροιά, αλλά και το ντύσιμό τους (πλην του τραγουδιστή), που, όπως εύστοχα διάβασα κάπου, τους κάνει να μοιάζουν λες και παίζουν σε ταινία με τον Ρομπέν των Δασών!
Setlist
Battle of Arcane Might/To the Stars/Riders of the Dawn/Flight of the Sapphire Dragon/Gates of Glory/The Power of the Ancient Force/Knights of Twilight's Might
Το 30άλεπτο των Twilight Force πέρασε ευχάριστα και σιγά-σιγά όλα ήταν έτοιμα για τους Accept. Είναι δύσκολο βέβαια για τους Γερμανούς να έχουν μόνο 1 ώρα στη διάθεσή τους, καθώς ό,τι και εάν παίξουν φαντάζει λίγο: όποτε άλλωστε έρχονται στη χώρα μας, το 2ωρο είναι δεδομένο. Όπως είπαμε, όμως, σκοπός τους είναι να «συστηθούν» στους νεότερους. Έτσι, έχουν μια setlist με 3 σχετικά νέα τραγούδια και 7 ύμνους από το παρελθόν.
Ξεκίνημα με το “Stampede” και καπάκι το “Stalingrad”, για να ακολουθήσει το κλασικό “Restless And Wild”. Είχα «σημαδέψει» μια παρέα πιτσιρικάδων στα δεξιά μου και τσέκαρα κάθε τόσο τις αντιδράσεις τους. Και είδα ότι, παρόλο που φορούσαν μπλούζες Sabaton, έδειξαν μεγάλη ανταπόκριση στα τραγούδια των Accept. Μια σφήνα πάλι από νεότερο κομμάτι με το “Final Journey”, πριν έρθει η ώρα να τραγουδήσει όλο το club «Ein Heller und ein Batzen» και φυσικά “Fast As A Shark”. H συνέχεια ακόμα πιο επική, με το αγαπημένο μου των Γερμανών, το “Metal Heart”. Ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του Wolf Hoffmann την ώρα που έπαιζε το κλασικό ριφ, ένα ακόμα πιο μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, καθώς το “Metal Heart” είναι από τα πρώτα τραγούδια που είχα προσέξει πιτσιρικάς –και κάθε φορά που το ακούω, μου προκαλεί ευχάριστες αναμνήσεις.
Όσο και εάν στο μυαλό μου οι Accept είναι συνυφασμένοι με τον Udo Dirkschneider, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Mark Tornillo (με τον οποίον έχουν πια κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ), έχει δώσει το απαραίτητο οξυγόνο που χρειάζονταν: με αυτόν στα φωνητικά, θα συνεχίσουμε να τους απολαμβάνουμε ξανά και ξανά. Κλείσιμο με το “Balls To The Wall” μετά από 1 ώρα και αποχαιρετισμός. Ξέρουμε, ασφαλώς, ότι με την πρώτη ευκαιρία θα τους δούμε ξανά.
Setlist
Stampede/Stalingrad/Restless And Wild/London Leatherboys/Final Journey/Princess Of The Dawn/Fast As A Shark/Metal Heart/Teutonic Terror/Balls To The Wall
Θα την πω την αμαρτία μου. Με τους Sabaton έχω ασχοληθεί από ελάχιστα ως καθόλου. Γι' αυτό και πριν τη συναυλία άκουσα αρκετά από τα τραγούδια τους, για να έχω μία άποψη. Φίλοι μου είχαν πει ότι live είναι 3 φορές καλύτεροι και περίμενα έτσι να το διαπιστώσω, καθώς θα τους έβλεπα για πρώτη φορά.
Με την ανυπομονησία να έχει βαρέσει κόκκινο, τα 30 λεπτά μέχρι να ετοιμαστεί το σκηνικό σε αρκετούς φάνηκαν αιώνες. Δεν νομίζω πάντως ότι υπάρχει πιο ταιριαστό τραγούδι για intro των Σουηδών από το “In The Army Now”: πράγματι, σύσσωμο το Piraeus Academy τραγούδησε το ρεφραίν, μόλις ακούστηκε. Ξεκίνημα κατόπιν με “Ghost Division”, όπου έγινε πανζουρλισμός και συνέχεια με το “Sparta”, στο οποίο, για να το οπτικοποιήσουν ακόμα καλύτερα, είχαν άτομα στη σκηνή ντυμένα ...Σπαρτιάτες! Εάν το έκαναν αυτό άλλα συγκροτήματα των 1980s θα έπεφτε το κράξιμο της αρκούδας, στους Sabaton όμως λειτουργεί μια χαρά.
Από το 3ο κομμάτι, ο τραγουδιστής Joakim Brodén φαινόταν να έχει κέφια και άρχισε να πειράζει τον νέο τους κιθαρίστα Tommy Johansson, αποκαλώντας τον με την πιο ...γνωστή ελληνική λέξη. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος, ενώ κάθε κομμάτι συνοδευόταν και με ένα αντίστοιχο (σχετικής θεματολογίας) visual, κάνοντας αναδρομή σε διάφορες μάχες και πολέμους που έχουν γίνει κατά περιόδους. Μάλιστα, σε ένα από τα τραγούδια τους, ακούσαμε και το κλασικό «We Shall Fight on the Beaches» του Ουίνστον Τσόρτσιλ –κάπου εκεί περίμενα κανά “Aces High”, το οποίο δεν παίχτηκε βέβαια.
Ο ντράμερ τους Hannes Van Dahl απουσίαζε εντωμεταξύ για οικογενειακούς λόγους, οπότε το κενό του κάλυψε ο ντράμερ των Twilight Force, De'Azsh, ο οποίος τα κατάφερε περίφημα. Από νωρίς είχαν αρχίσει και οι «παραγγελιές» για ένα συγκεκριμένο κομμάτι, από ένα κοινό που φαινόταν να απολαμβάνει κάθε στιγμή του live. Προς τη μέση της εμφάνισης είχαμε το “The Final Solution” να παίζεται ακουστικά –για να χαλαρώσουμε λίγο– ενώ μετά πήρε την κιθάρα στα χέρια του ο Brodén, κάνοντας πλάκα ότι για την επόμενη 1 ώρα θα έπαιζαν ...Michael Jackson. Έπαιξε μάλιστα το intro του “Beat It”, πριν μας πει, γελώντας και πάλι, ότι μόνο αυτό ξέρει να παίζει (οπότε τη γλιτώσαμε). Μία δε ακόμα από τις στιγμές στις οποίες έγινε χαμός, ήταν όταν ήχησε το "Primo Victoria".
Αυτό τώρα που όλοι περίμεναν, ήταν το "Coat Of Arms". Όταν λοιπόν ξεκίνησαν να το παίζουν, οι αντιδράσεις των πιτσιρικάδων μου θύμισαν τον εαυτό μου 20 χρόνια πριν, όταν είχα δει για πρώτη φορά τους Slayer! Για κλείσιμο είχαμε "Shiroyama" και "To Hell And Back", μετά από 90 λεπτά συναυλίας. Στο τέλος τραβήχτηκε και η κλασική selfie, ενώ προβλήθηκε κι ένα video στο οποίο ανέφεραν όλους τους συντελεστές που είναι μαζί τους στην περιοδεία –από τους οδηγούς, τους τεχνικούς των οργάνων, μέχρι το catering. Μέτρησα πάνω από 30 άτομα: από εκεί καταλαβαίνεις πια το μέγεθος που έχουν αποκτήσει οι Sabaton.
Μπορεί λοιπόν για εμένα τα τραγούδια των Σουηδών να μην λένε και πολλά, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι πρόκειται για συγκρότημα που έφερε νέο «αίμα» στον χώρο, το οποίο είναι σίγουρα και πιο απολαυστικό επί σκηνής, ειδικά με όλα αυτά τα visuals. Το διαπίστωσα άλλωστε και το βράδυ της Τετάρτης στο Piraeus Academy, όπου είδα πολλούς έφηβους μαζί με τους γονείς τους να βγαίνουν με ένα τεράστιο χαμόγελο χαράς στο πρόσωπό τους, έχοντας δει το αγαπημένο τους συγκρότημα. Για τέτοιους νέους οπαδούς, θα είναι μάλλον μια συναυλία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη.
Setlist
Ghost Division
Sparta
Blood Of Bannockburn
Swedish Pagans
The Last Stand
Carolus Rex
Union (Slopes Οf St. Benedict)
The Lost Battalion
The Lion From The North
The Final Solution (Acoustic)
Resist And Bite
Night Witches
Winged Hussars
Primo Victoria
Shiroyama
Coat Of Arms
To Hell And Back
{youtube}4_VsdvCGFDk{/youtube}
