Fix Factory Of Sound (Θεσσαλονίκη), 17/3/17
του Στέργιου Κοράνα
Τι σημαίνει επιτυχημένη ζωντανή εμφάνιση; Για μένα προσωπικά, όταν ξεκινάς με κάπως κακή διάθεση (άσχετη με το live) και βγαίνεις από τον συναυλιακό χώρο ευτυχισμένος/η. Αυτό πέτυχε και με το παραπάνω ο Wax Tailor (κατά κόσμον Jean-Christophe Le Saoût), το βράδυ της Παρασκευής στο Fix Factory Of Sound.
Φτάσαμε στον χώρο στις 9 περίπου, 1 ώρα μετά το άνοιγμα των θυρών, αλλά δεδομένου ότι δεν υπήρχε support, πάλι νωρίς ήταν. Βέβαια, να πω την αλήθεια, θα προτιμούσα έστω κι ένα DJ set από ένα σκέτο non-stop σε χαμηλή ένταση.
Από την άλλη, βγήκε ο Wax Tailor λίγο πιο νωρίς, δηλαδή στις 22:20. Μπήκε πάρα πολύ ωραία και σε ένα σχετικά «κρύο» κοινό, το οποίο όμως έφερε στα μέτρα του πολύ σύντομα.
Η μπάντα που τον πλαισίωνε, πιο πλήρης απ’ ό,τι περίμενα: κιθάρα, τσέλο με εναλλαγές δεύτερης κιθάρας, φλάουτο και τύμπανα και φυσικά ο ίδιος στην κονσόλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχε μαζί 2 MCs και 2 τραγουδίστριες, οι οποίες δεν τραγουδούσαν μαζί, αλλά έπαιρνε τη σκυτάλη η καθεμιά ανάλογα με το πού ταίριαζε. Προφανώς ο Wax Tailor είχε μελετήσει πολύ την περιοδεία του κι αυτό φάνηκε κιόλας στην πράξη.
Όσον αφορά τη συναυλία καθεαυτή, έπαιζε με σχετικά «σκαμπανεβάσματα» στο ύφος, ισορροπώντας έτσι ώστε να μην κουράσει καθόλου και να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου. Προφανώς και δόθηκε έμφαση στην τελευταία δισκογραφική δουλειά –το By Any Beats Necessary– πάντως ο Γάλλος πρωταγωνιστής τίμησε και προηγούμενους δίσκους του. Μαζί με το encore, έμεινε στη σκηνή περίπου μέχρι τα μεσάνυχτα.
Όλη η setlist μου άφησε πραγματικά τις καλύτερες των εντυπώσεων. Τα όργανα να μπαίνουν εκεί που πρέπει, ο ντράμερ ακούραστος, οι MCs αεικίνητοι και φοβερά επικοινωνιακοί με το κοινό, οι τραγουδίστριες υπέροχες αμφότερες, καθεμιά με εντελώς άλλη φωνή. Αποκορύφωμα, το αυτοσχεδιαστικό κάπου στη μέση της συναυλίας, με τον Wax Tailor να ξεκινά μόνος του και κάπου στα 4 λεπτά να πλαισιώνεται από τον κιθαρίστα και τον τσελίστα (ηλεκτρικό τσέλο, παρεμπιπτόντως).
Το πόσο καλά έκαναν τη δουλειά τους οι μουσικοί, είχε άμεσο αντίκτυπο στο κοινό. Στην αρχή, οι περισσότεροι ήταν κάπως αδιάφοροι, λίγοι έδειχναν ότι ήρθαν πραγματικά για το live. Μέχρι να φτάσει στη μέση της συναυλίας, όμως, ο Wax Tailor είχε όλο το Fix δικό του! Χορός, φωνές και μπράβο έδιναν κι έπαιρναν.
Η προσέλευση, κάπως απογοητευτική. Περίμενα ότι σε μουσικό τέτοιου βεληνεκούς θα είχαμε έναν τελείως γεμάτο χώρο και θα άνοιγε και το πατάρι του Fix, αλλά ήταν τελικά αρκετά χαλαρά: μπορούσες άνετα να βρεθείς και στις πρώτες σειρές. Και είναι κρίμα, γιατί δεν είχε και κανά απαγορευτικό εισιτήριο.
Η βραδιά με άφησε με τόσο καλή διάθεση, ώστε, από εκεί που σκεφτόμουν να πάω κατευθείαν σπίτι, δεν ήθελα μετά να γυρίσω με τίποτα. Κι απ' ό,τι κατάλαβα, δεν ήμουν ο μόνος.
Fuzz (Αθήνα), 18/3/2017
του Μιχάλη Τσαντίλα
Αν ο Wax Tailor περνάει από την πόλη σου, μπορείς να βρεις πολύ χειρότερα πράγματα να κάνεις από το να βρεθείς στη συναυλία του. Ή, μάλλον, πολύ δύσκολα θα βρεις κάτι καλύτερο. Αυτό είναι το ρεζουμέ του περασμένου Σαββατόβραδου, από πλευράς μου.
Χρειάστηκε κάποιος χρόνος, βέβαια, για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα. Κατ’ αρχάς, έπρεπε να μεσολαβήσει ο MCD, κατά κόσμον Δημήτρης Κρητικός, και το εισαγωγικό DJ σετ του. Το οποίο ξεκίνησε με jazzy διάθεση και μια διακριτικότητα που μάλλον είχε σκοπό να λειτουργήσει ως χαλί του σταδιακού γεμίσματος του Fuzz με κόσμο. Το χαλαρό catching-up έγινε, λοιπόν, με τα κορμιά να λικνίζονται ανάλαφρα, όμως σταδιακά ο MCD πέρασε και σε πιο σθεναρές δηλώσεις, ειδικά όταν έβαλε στο παιχνίδι και τις ελληνόφωνες επιλογές του, μαζί με πιο σκοτεινά και διεκδικητικά beats. Έτσι, στο τέλος της σχεδόν ωριαίας παρουσίας του πήρε δίκαιο χειροκρότημα, έχοντας κατορθώσει να προετοιμάσει κατάλληλα το κλίμα για τον Wax Tailor.
Ο Γάλλος Jean-Christophe Le Saoût επέδειξε εγγλέζικη συνέπεια, καθότι βγήκε στη σκηνή στις 22:15 ακριβώς –όπως είχε προαναγγελθεί. Με το καπελάκι του και την πουκαμισιά του, πήρε θέση πίσω από τα μαραφέτια κι έδωσε το σύνθημα στην τετραμελή μπάντα του για την έναρξη, με τα “Intro/Clock Tick” από το περσινό By Any Beats Necessary, για του οποίου τη χάρη πραγματοποιείται η φετινή ευρωπαϊκή περιοδεία.
Από την αρχή έγιναν ξεκάθαρα δυο-τρία πραγματάκια σχετικά με το σόου του Wax Tailor. Πρώτον, ότι ο τύπος ξέρει να διαλέγει συνεργάτες. Η μπάντα του, αποτελούμενη από έναν κουλ κιθαρίστα με άφρο, έναν ξεσηκωτικό τσελίστα/κιθαρίστα-σωσία του Chris O’Donnell, έναν μανιακό/αδίστακτο ντράμερ και την απίστευτη (και στον χορό) φλαουτίστα Sara Genn, έδωσε ρέστα όλο το βράδυ, κάνοντας τα πάντα να φαίνονται πολύ εύκολα.
Αλλά τι να πει κανείς και για την τετράδα των ερμηνευτών; Η μαγευτική και εκθαμβωτική Charlotte Savary (της οποίας δηλώνω πλέον fan), η εξωγήινης ομορφιάς IDIL, και το απίστευτο ραπ ντουέτο των Mattic και Raashan Ahmad, υπήρξαν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μαζί με τους μουσικούς έκαναν όλη τη δουλειά, ώστε να μπορεί ο ...τελετάρχης να απολαμβάνει τα καθέκαστα, αρκούμενος στις κάπως στερεοτυπικές, «ηρωικές» κινήσεις του επί των πλατώ και στις ενδιάμεσες παρλάτες με τη «σκατένια» προφορά του στα αγγλικά (δεν φταίω εγώ, εκείνος την αποκάλεσε έτσι).
Το δεύτερο που ξεκαθαρίστηκε από νωρίς ήταν ο τρόπος που θα κυλούσε η βραδιά, από άποψη επιλογών και ροής. Τουτέστιν, τα πιο «λυρικά» κομμάτια («cinematic» τα λένε οι συνάδελφοι του εξωτερικού, αλλά ας μην υποκύπτουμε σε αυτά που κοροϊδεύουμε...), όπως τα “Bleed Away” (με τη Savary) και “For The Worst” (με την IDIL), εναλλάσσονταν με τα πιο χιπχοπάτα άσματα, όπου οι Mattic και Ahmad έπαιρναν κεφάλια με τις απίστευτες «μάχες» τους: ο πρώτος πιο δωρικός κι επιβλητικός, ο δεύτερος όλο επιδέξιες φιγούρες –και οι δύο, πάντως, με ακαταμάχητο flow και τσαγανό, επόμενο ήταν να οδηγηθούν στο αποτέλεσμα της χρυσής ισοπαλίας. Φυσικά, στο μενού κυριαρχούσαν τα κομμάτια από το By Any Beats Necessary, αλλά ακούστηκαν και κάμποσες από τις παλαιότερες επιτυχίες του Wax Tailor, ειδικά από το μέσο και μετά.
Με όλα αυτά που είχαν να δώσουν τα επί σκηνής σώματα, ήταν επόμενο οι βιντεοπροβολές και οι φωτισμοί, παρότι είχαν την απαραίτητη λειτουργικότητα και έφτιαχναν ατμόσφαιρα, να απομείνουν ως γαρνιτούρα. Αν μάλιστα έλειπαν και οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις του αφεντικού για «more noise», θα μιλάγαμε για τελειότητα.
Κάπως έτσι, και έπειτα από ένα χορταστικότατο κυρίως πιάτο, ο κόσμος απαίτησε με ένταση το encore, στο οποίο ακούστηκε το “Our Dance”, αλλά και (αναμενόμενα) το super-hit “Que Sera”. Με τη συνολική διάρκεια να πιάνει τα 110 λεπτά, κανείς από τους (πολλούς) φίλους της γουστόζικης μουσικής του Wax Tailor που έδωσαν το παρών και στη φετινή του επίσκεψη στα μέρη μας δεν πρέπει να έμεινε δυσαρεστημένος.
Εν συντομία, ξεβιδωθήκαμε στον χορό, οπότε τι να λέμε τώρα...
{youtube}zSsgjm55eKE{/youtube}
