Εάν θεωρήσεις τα πρόσωπα ως το καίριο σημείο αναφοράς των Accept, είναι φυσικό να εντοπίσεις διαφορετικές εκδοχές. Το συγκρότημα των Wolf/Baltes, η πρώην μπάντα του Udo, το γκρουπ από το οποίο μόλις πριν λίγο καιρό αποχώρησαν οι Schwarzmann/Frank. Πάνω από 15 άτομα προσθαφαιρέθηκαν από το τευτονικό τάγμα σ' αυτά τα 36 χρόνια, με το 2015 να τους βρίσκει στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Πριν εναντιωθούμε στη διαπίστωση, ας αναρωτηθούμε πόσες μπάντες καταφέρνουν στη «δύση» τους να στηρίζουν τη setlist των εμφανίσεών τους ισόποσα σε νέα τραγούδια και σε παλιές επιτυχίες, επιτυγχάνοντας την καθολική αποδοχή.
Η τρίτη εμφάνιση των Γερμανών μέσα στην τελευταία χρυσή πενταετία, αποτελεί με διαφορά και την πιο απολαυστική. Δίωρο set, με καλό ήχο (να θυμίσουμε ότι την προηγούμενη φορά στο Fuzz, το 2012, ο ήχος αποτέλεσε τη μοναδική παραφωνία της βραδιάς), τους Wolf/Baltes/Lulis/Tornillo στα κέφια τους και ένα κοινό άριστα «εκπαιδευμένο» σε παλιό και νέο υλικό.
Ειδικά ο τελευταίος παράγοντας, ήταν κι αυτός που συνετέλεσε ουσιαστικά στην επιτυχία, αφού ούτε λίγο, ούτε πολύ ακούσαμε 10 τραγούδια από τα άλμπουμ Blood Οf Τhe Nations, Stalingrad και Blind Rage. Κι αφού ομολογήσουμε ότι το κοινό αυθόρμητα ανταποκρινόταν –σχεδόν υστερικά– στο άκουσμα κάποιου κομματιού από τα Restless Αnd Wild, Balls Τo Τhe Wall και Metal Heart, μπορούμε να συγκρατήσουμε εξίσου την πολεμική ομοβροντία στα "Stampede", "Stalingrad" και "Hellfire" που άνοιξαν το live, καθώς και τα τραγουδιστά refrains των "Shadow Soldiers", "Dying Breed" και "Dark Side Οf Μy Heart". Το δε "Teutonic Terror" έχει λάβει πλέον τη δική του, ξεχωριστή θέση στο encore, ως μία από τις στερνές γκράντε επιτυχίες του γκρουπ.
Το δίδυμο Tornillo/Wolf αποτελεί την επί σκηνής ατραξιόν των Accept, με το πάθος τους να κρύβει εύκολα τις επιπτώσεις του χρόνου στις εκτελεστικές τους δεξιότητες. Ειδικά ο γερόλυκος Hoffmann, πάντως, βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση: το απέδειξε οργώνοντας το σανίδι του Gagarin και κυρίως αλληλεπιδρώντας συνεχώς με το αθηναϊκό κοινό. Λίγα (έως καθόλου) λόγια/πολλά τραγούδια ήταν το concept της βραδιάς και στα "Princess Of The Dawn", "Restless And Wild", "Midnight Mover", "Bulletproof" (από το αδικημένο Objection Overruled), "London Leatherboys", "Demon’s Night" και "Fast As A Shark" φύγανε τα κεφάλια από τους λαιμούς. Αυτό είναι, κυρίες και κύριοι, το heavy metal το αυθεντικόν: ιδρώτας και γροθιές στον αέρα, Flying V στα κάρβουνα και νταλικέρικες φωνές να σκίζουν τα απαλά τύμπανα όσων δεν νιώθουν… Το τέλος μας βρήκε αγκαλιασμένους με το "Balls To The Wall", όπως υποδεικνύει το Accept τυπικό.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Null'O'Zero με τους heavy ήχους τους να μην συγκινούν, ενώ οι Fortress Under Siege που ακολούθησαν, επιβεβαίωσαν την πολύ καλή ποιότητα των άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Μπορεί η προσθήκη του Hannibal να μην με βρίσκει σύμφωνο σε σχέση με την αισθητική του γκρουπ, δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι διαθέτει το λαρύγγι να αποδώσει κατάλληλα τα πιο Rainbow-oriented τραγούδια από το Phoenix Rising άλμπουμ. Όμως ο λυρικός power/progressive χαρακτήρας της πλειονότητας των καλών τραγουδιών που διαθέτουν οι Fortress Under Siege απαιτούν μια πιο εκλεπτυσμένη φωνή (η οποία να μην λυγάει εκεί στα ψηλά) κι αυτός είναι ο μόνος λόγος που με αποθαρρύνει απ’ το να μην αποθεώσω μια κατά τα λοιπά εξαιρετική παρουσία.
{youtube}AAsnO1hBubM{/youtube}
