Μπαίνοντας στο Fuzz το Σάββατο το βράδυ και αντικρίζοντας τον πολύ λίγο κόσμο που είχε μαζευτεί για να παρακολουθήσει το support slot των Hypnotic Nausea, άρχισα να κάνω υποθέσεις. Έφταιγε άραγε το ξεπαράδιασμα της Black Friday; Ή μήπως η θέα του βαρύ ουρανού και η προβλεπόμενη για τις επόμενες ώρες καταιγίδα απέτρεψαν πολλούς; Με το πέρασμα της ώρας, όμως, οι σκέψεις αυτές διαλύθηκαν, καθώς μαζεύτηκε τελικά ένα ευμεγέθες πλήθος στον χώρο.
Το αθηναϊκό τρίο, πάντως, δεν φάνηκε να ασχολείται με την προσέλευση και επικεντρώθηκε στη μουσική του. Οι δύο Γιώργηδες σε κιθάρα/φωνή και μπάσο/πλήκτρα και ο Νίκος στα ντραμς/samples παρουσίασαν υλικό από το ντεμπούτο τους Hypnosis, συνοδευόμενοι από βιντεοπροβολές και κινούμενοι στον χώρο που ορίζεται από το stoner και μια κάπως φλου ατμοσφαιρικότητα. Νομίζω ότι έπαιξαν καλά αυτά που είχαν να παίξουν, απλώς δεν βρήκα ιδιαίτερο χαρακτήρα στα κομμάτια τους. Η μουσική των Hypnotic Nausea είναι θαρρώ υπερβολικά τυπική του είδους που υπηρετούν, έχοντας επιπλέον καταμεριστεί άνισα ανάμεσα στα δύο μέρη του ονόματός τους: πολύ hypnotic, δηλαδή, σχεδόν καθόλου nausea. Ως αποτέλεσμα, δυσκολεύτηκα να παραμείνω προσηλωμένος στα 40 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή. Κι έχω την εντύπωση ότι δεν ήμουν ο μόνος.
Για τους Crippled Black Phoenix, από την άλλη, υπήρχαν πολύ θετικά προγνωστικά, στην αρχή όμως φάνηκαν κι εκείνοι σαν να μην μπορούν να τα επιβεβαιώσουν. Παρά τα 8 άτομα επί σκηνής, κάτι έλειπε από τα πρώτα στιγμιότυπα –και από την πλευρά τους, και από εκείνη του κοινού. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι ο Justin Greaves, έπειτα από μόλις 2 τραγούδια, μάς είπε «χαιρόμαστε πολύ που είμαστε εδώ, παρακαλούμε μην μάς απογοητεύσετε». Αλλά η ανάκαμψη δεν φάνηκε για αρκετή ακόμα ώρα στον ορίζοντα.
Όλο το μάγκωμα είχε σίγουρα να κάνει με το γεγονός ότι οι Βρετανοί βρίσκονται σε περιοδεία προς υποστήριξη του άρτι αφιχθέντος άλμπουμ Bronze, οπότε και επέλεξαν να παρουσιάσουν πολλά τραγούδια από αυτό –"Deviant Burials", “No Fun”, “Rotten Memories”, “Champions Of Disturbance” παίχτηκαν διαδοχικά στην αρχή, αλλά δεν ήταν τα μόνα. Ευτυχώς για τους φίλους τους, στη συνέχεια αυτό εξισορροπήθηκε με επιλογές από τους παλιότερους δίσκους και κάπου εκεί άρχισε το πράγμα να αποκτά διαφορετική δυναμική. Πάντως, σίγουρα δεν βοήθησε ούτε ο ήχος στο ξεκίνημα, ενώ και η βοκαλίστα Belinda Kordic έδειξε σε πολλά σημεία κάπως φοβισμένη. Ο Daniel Anghede, αντίθετα, φάνηκε να έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα από την προηγούμενη εμφάνιση της μπάντας στα μέρη μας, αφού όσες ελλείψεις είχε ανιχνεύσει τότε ο Ανδρέας Κύρκος (εδώ), πλέον είχαν σε μεγάλο βαθμό καλυφθεί.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει πάντα κάτι το μεγαλειώδες στον ήχο που χτίζουν οι Crippled Black Phoenix, κάτι που συχνά μοιάζει σαν το αποτέλεσμα της αλληλοεξουδετέρωσης φωτός και σκότους. Είναι απίστευτα τα ποσά ενέργειας τα οποία ξεχύνονται από τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα της μπάντας, ενώ τα ηχητικά πέπλα που υφαίνουν μοιάζουν ώρες-ώρες ικανά να καταπιούν τον χωροχρόνο. Κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, τρομπέτα και πλήκτρα απογείωσαν λοιπόν ουκ ολίγες φορές την απόλαυση κατά τη διάρκεια της βραδιάς, βγάζοντας τελικά αληθινά όσα διθυραμβικά έχουν γραφτεί για τη ζωντανή απόδοση των Βρετανών.
Η κορύφωση, πάντως, δεν ήρθε ούτε με το “444”, ούτε με το “We Forgotten Who We Are”, ούτε με κάποιο άλλο από τα τραγούδια που ακούστηκαν στο κυρίως μέρος του set. Όχι, το καλό πράγμα άργησε, ήρθε όμως τελικά στο κλείσιμο της σχεδόν δυομισάωρης συναυλίας, ως τελευταία επιλογή του encore. Ήταν βέβαια το “Burnt Reynolds”: ένα κομμάτι που, όπως είπε και ο Justin Greaves, έχει γράψει τη δική του ιστορία στα μέρη μας. Το κιθαριστικό riff του, λοιπόν, μεταμορφώθηκε σε χορωδιακή ψαλμωδία, με όλη την αίθουσα να την αναπαράγει ξανά και ξανά. Ο Greaves κατέβηκε κάποια στιγμή και στην πλατεία, για να οδηγήσει από εκεί τις δεκάδες φωνών που ενώθηκαν, σε μια στιγμή πραγματικά υπερβατική και συγκινητική.
Κάτι τέτοιες, σπάνιες και γι' αυτό πολύτιμες, σκηνές είναι που μένουν τελικά και που ανανεώνουν τη σχέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες και το κοινό τους. Είναι έτσι σίγουρο ότι και οι Crippled Black Phoenix, αλλά και όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Fuzz, θα επιδιώξουμε μια επόμενη διασταύρωσή μας, έπειτα από το επικό κλείσιμο της σαββατιάτικης συνάντησης.
Setlist:
1. Deviant Burials
2. No Fun
3. Rotten Memories
4. Champions Of Disturbance
5. Human Nature Dictates The Downfall Of Humans
6. NO! (Part 1)
7. NO! (Part 2)
8. Scared And Alone
9. Song For The Loved
10. Born In A Hurricane
11. Denisovans
12. 444
13. Rise Up And Fight
14. We Are The Darkeners
Encore:
15. We Forgotten Who We Are
16. Turn To Stone
17. Burnt Reynolds
{youtube}vu4iHcMF51o{/youtube}
