Κατά τη διάρκεια της αναμονής που χρειάστηκε για να ανέβουν οι Crippled Black Phoenix στη σκηνή του Gagarin, άκουγες δεξιά κι αριστερά ιστορίες για την υπέροχη τρίωρη εμφάνισή τους πριν από λίγα χρόνια στην Αθήνα. Σαν να είχε μείνει μια γλυκιά γεύση στο στόμα όλων, που περίμενε να εξαργυρωθεί με μια επανάληψη του πετυχημένου σκηνικού. Η αναμονή λοιπόν και η βεβαιότητα για ένα εκρηκτικό live υπήρχε διάχυτη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ακούστηκε το δυνατό χειροκρότημα για τους Afformance που άνοιξαν τη συναυλία –η στιγμή που πρόλαβα να εισέλθω στον χώρο. Οι post-rockers είχαν προφανώς ζεστάνει καλά τον κόσμο, ο οποίος ήξερε τι ήθελε να δει και είχε σαφείς απαιτήσεις.
Στο σύνολό της, η 4η εμφάνιση των Crippled Black Phoenix στη χώρα μας θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο προβληματικές και λειψές τους, αλλά τελικά κερδισμένες –με λίγη καλή διάθεση από πλευράς του πιστού κοινού, που ξέρει να αγαπά τις μπάντες που του έχουν χαρίσει καλές στιγμές στο παρελθόν.
Προβληματική γιατί, ειλικρινά, αλλιώς τους ήξερα από τους δίσκους τους κι αλλιώς τους άκουγα να παίζουν: αυτό το νεοψυχεδελικό post-rock που επιμένει «heavy», ακουγόταν επίπεδο και προγραμματισμένο. Σαν να πάσχιζαν τα μέλη του συγκροτήματος να βγει όπως-όπως ο γνώριμος ήχος τους και να μην προκαλέσει καχυποψία στους πιο έμπειρους ακροατές των πίσω σειρών. Και λειψή γιατί ο κιθαρίστας και ο μπασίστας του βασικού κορμού αποφάσισαν να απέχουν από την περιοδεία, αφήνοντας τον ιδρυτή Justin Greaves να μαζεύει τελευταία στιγμή μουσικούς για να επανδρώσουν το γκρουπ, χωρίς να καταφέρει να κάνει το νέο σύνολο να δέσει τόσο γρήγορα. Αν κάπου βγήκαν κερδισμένοι οι Βρετανοί ήταν στον επαγγελματισμό τους και στον τρόπο με τον οποίον προσπάθησαν να μείνουν γαντζωμένοι στις προσδοκίες που οι ίδιοι έχτισαν για εκρηκτικά, αυτοσχέδια live.
Η μεγαλύτερη από τις προσωπικές μου ενστάσεις ήταν για τη φωνή του Daniel Änghede, η οποία μου ακούστηκε «αγορίστικη» και δίχως καθόλου χρώμα· δεν εμπεριείχε καμία ένδειξη αυτοδιάθεσης, ούτε και φανέρωσε πως έβαζε ψυχούλα εκεί πάνω στη σκηνή. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τη Daisy Chapman η οποία ενέδωσε σε έναν εύκολο ρόλο «ιέρειας», μα χωρίς να διαθέτει τη φωνητική καλλιέργεια ώστε να το υποστηρίξει απόλυτα. Μοιραία λοιπόν το πάνω χέρι πήρε το πυκνό στρώμα από κιθάρες: από το ξεκίνημα της βραδιάς με το “Rise Up And Fight” στο “NO!” κι από εκεί στο “We Forgotten Who We Are”, στο επικό “Burnt Reynolds”, μέχρι και την ευχάριστη έκπληξη της διασκευής του “Of A Lifetime” των Journey.
Αν κάποιοι αποχώρησαν επομένως από το Gagarin με μια αίσθηση πικρίας για το επίπεδο αισθητικά πλαίσιο διάθεσης στο οποίο εγκλωβίστηκαν οι «λαβωμένοι» Crippled Black Phoenix, δεν θα είχαν άδικο. Το ίδιο βέβαια δικαιωμένοι είναι τελικά κι όσοι επέλεξαν να κρατήσουν τις δυο-τρεις κορυφώσεις τους, τα λίγα δηλαδή που πρόσφεραν για να πάρεις μαζί σου μετά το τέλος της εμφάνισης. Είναι φανερό –το είπε άλλωστε και στο μικρόφωνο ο Justin Greaves– ότι σε λίγο καιρό οι Βρετανοί θα επιστρέψουν. Λιγότερο Crippled και περισσότερο κουρδισμένοι, ώστε να αποκαταστήσουν τη φήμη τους σαν ανεξέλεγκτοι ψυχεδελικοί ρόκερ που ξέρουν πώς να αφήσουν ικανοποιημένους τους πιστούς ακόλουθους.
{youtube}SGT5SALTmis{/youtube}
