Η δεύτερη μέρα μάζεψε ένα πολύ διαφορετικό κοινό, πολύ πιο συμπαγές αισθητικά, όπου εκπροσωπήθηκαν όλες οι τάσεις του εγχώριου μεταλλικού κόσμου. Όλοι περίμεναν, βέβαια, τους Judas Priest, τελικά όμως, κατά κοινή σχεδόν ομολογία, την παράσταση έκλεψαν τα «μικρότερα» ονόματα (σε εισαγωγικά, γιατί κανένα από τα ξένα ονόματα της δεύτερης μέρας δεν ήταν μικρό): οι Cavalera Conspiracy, οι Opeth και οι Morbid Angel στο Terra stage, οι Carcass στο Vibe stage...
Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Vibe stage: Inner Wish
Και πάλι στάθηκε αδύνατον να έρθουμε τόσο νωρίς ώστε να προλάβουμε τους Universe 217 και τους InsIDeaD - δεν μπόρεσα μάλιστα να μην αναρωτηθώ ποιος ο λόγος να παίζουν τόσο νωρίς συγκροτήματα σε εργάσιμες μέρες. Αρχή λοιπόν με τους Inner Wish, οι οποίοι είχαν ένα μικρό κοινό εξοικειωμένο με τη δουλειά τους να τους παρακολουθεί, παρά τη ζέστη. Αναμφίβολα μπάντα η οποία έχει δουλέψει και έχει δέσει, παραμένει όμως εγκλωβισμένη στις επιρροές της, αναπαράγοντας άλλοτε περισσότερο πετυχημένα και άλλοτε λιγότερο, διάφορα power metal κυρίως κλισέ. Ο ήχος σαφώς και δεν τους βοήθησε, δεν ήταν όμως νομίζω το βασικό πρόβλημα σε ένα performance που δόθηκε με πολύ κέφι εκ μέρους τους, όμως κούρασε.
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Morbid Angel
Πέντε χρόνια λείπουν από τη δισκογραφία οι Αμερικανοί που κάποτε καθόρισαν τα death metal δεδομένα, αλλά απέδειξαν στο Terra ότι καμία σημασία δεν έχει αυτό - όπως ούτε και τα χρόνια τα οποία έχουν κυλήσει από το εμβληματικό Altars Of Madness. Μόλις έστρωσαν μετά τα 2-3 πρώτα κομμάτια και βρήκαν τον ρυθμό τους, μας έδωσαν μια γροθιά στα μούτρα και μας άφησαν παραζαλισμένους ως το τέλος, ακόμα και όταν μας χάρισαν ένα απελπιστικά μέτριο νέο κομμάτι, ονόματι “Nevermore” - μέτρησε η χειρονομία. 
Ένας εκπληκτικά νευρώδης Trey Azagthoth έδωσε ρέστα στην κιθάρα, ενώ παράλληλα ο Pete Sandoval κοπάναγε τα drums του περισσότερο σαν δαιμονισμένη μηχανή, παρά ως άνθρωπος. Όσο για τον επιβλητικό Evil D, αυτός ήταν απασχολημένος με τα δικά του καθήκοντα, το να επιβλέπει δηλαδή το άνοιγμα των πυλών της Κόλασης με τα βροντερά φωνητικά του. Μια εκπληκτική από κάθε άποψη μπάντα, ακόμα και αν δεν το έχετε καθόλου με το είδος.
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Opeth
Οι Σουηδοί έχουν εδώ και χρόνια επεκτείνει τα όρια του death metal ήχου, αλλά και του κοινού τους, πράγμα που αποδείχθηκε και από τον αριθμό όσων ήρθαν να τους δουν, ενώ μάλιστα ο ήλιος ήταν ακόμα αρκετά ψηλά. Και στο Terra λόγχισαν αισθήσεις μα και το ηλιακό πλέγμα κάθε έλλογου μεταλλόφρονα - και όχι μόνο. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μία από τις 20 πιο ενδιαφέρουσες μπάντες αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Και νομίζω ότι κάθε θεατής την Τετάρτη το απόγευμα μπορεί να καταθέσει πως αυτό το ιδιότυπο, ώριμο death metal-prog-freak out που παρουσιάζουν έχει μπει στην τελική τροχιά απογείωσης του. Θα προτιμούσαμε η μπάντα του Mikael Åkerfeldt να έπαιζε πιο κοντά στο σούρουπο, όχι τόσο για να λειτουργήσει ο οπλισμός των φώτων από πάνω τους, αλλά ακριβώς επειδή η απώλεια του φωτός και η έλευση του σκότους θα στοιχειοθετούσαν ακόμα τελειότερο σκηνικό για τις σκληροπυρηνικές οιμωγές τους. Ξέρω πολλούς οι οποίοι πήγαν με τη ρήση «τους έχουμε δει μωρέ» και τα σαγόνια τους χρειάστηκαν μετά επανασύνδεση μεταξύ τους. Εύγε σε αυτή την ταπεινόφρονα μπάντα, που κατάφερε να πετύχει στους σβέρκους μας αυτό το αργόσυρτο αλλά και απολαυστικό mid tempo headbanging.
Στυλιανός Τζιρίτας
Terra stage: Cavalera Conspiracy
Το αίμα νερό δεν γίνεται, είχε πει σε συνέντευξή του ο Max Cavalera. Και όταν η σκηνή του Terra στολίστηκε με βραζιλιάνικες σημαίες ήξερες ότι σήμανε η ώρα των αδερφών Cavalera στην Ελλάδα. «Iiigoor!», βρυχήθηκε σε κάποιο σημείο ο Max, «bring that shit to Greeece!» - και ο Igor υπάκουσε, γενόμενος ο μαέστρος μιας αξέχαστης, μαζικής ηλεκτροπληξίας, αναμφίβολο highlight της δεύτερης Rockwave μέρας. Οι Cavalera Conspiracy live όχι μόνο είναι ακόμα καλύτεροι από ό,τι στούντιο, αλλά και μπορούν να στείλουν εκείνο το ανέκδοτο του Paulo Jr. που ακούει στο όνομα Sepultura κατευθείαν για σύνταξη - το απέδειξαν άλλωστε παίζοντας (προς μεγάλη μας ευχαρίστηση) και κάμποσα τραγούδια από τις Sepultura μέρες τους, όταν το όνομα αυτό έχαιρε σεβασμού και δεν στερείτο περιεχομένου. Ακούσαμε και “Orgasmatron”, κλείσανε και με το “Roots Bloody Roots” και ο κουρνιαχτός τον οποίον σήκωσαν τα λέει όλα: στις πρώτες γραμμές έπεφτε άγριο ξύλο, ήθελε τσαγανό να σταθείς μπροστά στον Max Cavalera...
Χάρης Συμβουλίδης
Vibe stage: Carcass
Περίμενα πως και πως τους Βρετανούς Carcass, καθώς υπήρξαν μία ιστορική μπάντα με ειδοποιούς διαφορές από τους ομόλογους grindcore/death metal ομολόγους τους - ακόμα και σε επίπεδο ονόματος και εξώφυλλων δίσκων. Ήμουν δε σίγουρος ότι το pit μπροστά στη σκηνή θα μεταβληθεί σε πεδίο μάχης, μιας και από νωρίς είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους t-shirts που είχαν λογότυπα χαρακτηριστικά (πέρα φυσικά από αυτό των Carcass), όπως Nuclear Assault, Napalm Death, Death και άλλα ανάλογα. Και μετά συνέβησαν τα εξής: Α) Οι Carcass κράτησαν μόνο τον death χαρακτήρα τους, όπως διαμορφώθηκε δισκογραφικά στις μετα-Necroticism μέρες τους. Το grind, όπως και μία πατούρα αφηρημένων νεωτεριστικών στοιχείων, την οποία είχαν φέρει στα με δουλειές όπως το Reek Of Putrefaction ή το Symphonies Of Sickness, εξαφανίστηκαν (γιατί;) προς μία αναγκαστική, παράλληλη πορεία με τα σημερινά death δεδομένα. Ποιος όμως, αλήθεια, χρειάζεται άλλη μια death μπάντα; Β) Ταυτόχρονα έπαιζαν στη μεγάλη σκηνή οι Within Temptation, με αποτέλεσμα να ακούμε κατά διαστήματα επικά γυναικεία φωνητικά πάνω σε βομβίζουσες κιθάρες. Απαράδεκτο σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Στυλιανός Τζιρίτας
Terra stage: Within Temptation
Οι Ολλανδοί super stars του σύγχρονου goth metal ήχου δεν έκαναν νέους φίλους με τη συμμετοχή τους στο Rockwave, καθώς το live τους ήταν άκρως επαγγελματικό και δίχως εκπλήξεις. Έπεισαν όμως, με τη σκηνική τους παρουσία, ακόμα και όσους διατηρούν επιφυλάξεις για τον ήχο τους και το ρεπερτόριό τους (είμαι ένας από αυτούς), πως το εννοούν το ό,τι κάνουν. Και όχι μόνο κακέκτυπο των Evanescence δεν είναι, αλλά μάλλον μια πολύ πιο real εκδοχή των τελευταίων. Η Sharon den Adel ακούγεται ζωντανά όπως και στους δίσκους - και είναι μεγάλη υπόθεση αυτή για μια μπάντα η οποία έχει ποντάρει τόσα πολλά στη frontwoman. Μπήκαν δε εξαιρετικά δυνατά, παίζοντας hits και κομμάτια από το Heart Of Everything τα οποία γνώρισαν μπόλικο ραδιοφωνικό airplay και στα μέρη μας, με τις καλύτερες στιγμές τους να εντοπίζονται στο (εξαιρετικά αποδοσμένο) ομώνυμο track και στο επικό “Our Solemn Hour”. Όσο έμειναν δε στη σκηνή δεν έχασαν στιγμή σε ενεργητικότητα, ικανοποιώντας και με το παραπάνω το (κυρίως γυναικείο) κοινό τους.
Χάρης Συμβουλίδης
Terra stage: Judas Priest
Τί είναι αυτό που ορίζει τους Priest ως Judas και όχι σαν βλογιοκομμένους ιερείς οιουδήποτε άλλου ηχητικού αμαλγάματος; Μα φυσικά ο μανιερισμός τους. Ο K.K. Downing και ο Glenn Tipton να πηγαίνουν αρμονικά και «the headbanging way» δεξιά και αριστερά καθώς ριφάρουν ασύστολα, ενώ την ίδια στιγμή ο Μεγάλος Rob απαγγέλλει τους αιώνιους παιάνες του στην απορία και την αντίδραση (αν το καλοσκεφτείτε, οι περισσότερες συνθέσεις τους κινούνται γύρω από αυτό το δίπολο). Ναι, αλλά θέλουμε και κάτι άλλο από το αξιοσέβαστο συγκρότημα. Κανείς βέβαια δεν περιμένει την εξέλιξη της μπάντας σε ζωντανό επίπεδο, όταν πια διανύει την 4η δεκαετία ζωής της. Αλλά στα σίγουρα δεν θέλουμε πολλά sing-a-long με το πλήθος, φωνητικούς διαγωνισμούς με αγκιτάτορα τον Halford και ξεψυχισμένα drums. Αν παίρναμε (και μόνο) τα εξαίσια ριφ, την πριμαντόνα κιθάρα του K.K. και τη χαρακτηριστική βραχνάδα του Tipton όταν σολάρει, το ακαταμάχητα στιβαρό μπάσσο του Ian Hill, τη Harley γραφικά να μουγκρίζει στο “U Got Another Thing Coming”, καθώς και ένα απάνθισμα επιτυχιών θα συγχωρούσαμε ακόμα και το φλύραο Nostradamus που μόλις ξεφούρνισαν (και μάλιστα σε διπλή έκδοση cd). Θα μπορούσαν να σταθούν και μόνο με τα παραπάνω μιας και ο Halford, έστω και με υποβοήθηση, έχει ακόμα μία όχι μόνο χαρακτηριστική, αλλά θα έλεγα και γοητευτική χροιά. Δεν με πείραξε ο άκρατος επαγγελματισμός του live αλλά το χωρίς έμπνευση στήσιμό του, με πιο χαρακτηριστικό του ίσως σημείο την εκτέλεση του “Breaking The Law”. Ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν περισσότερο ένας δακρυσμένος φόρος τιμής παρά μία άμεση αντίδραση στον (σωστά, ηχοληπτικώς) δαίμονα από στιβαρό heavy metal επί σκηνής. Το ότι το κοινό σεβάστηκε την πορεία και τα χρόνια του group αποτελεί πάντως σημείο αναφοράς.
Στυλιανός Τζιρίτας
