Πριν από λίγες ημέρες έσκασε η είδηση πως ο Ορέστης Ντάντος επιστρέφει με το έβδομο προσωπικό ολοκληρωμένο άλμπουμ του, με τίτλο «Μοναχοπαίδια». το οποίο περιλαμβάνει 19 νέα τραγούδια – «19 ιστορίες για όλους εκείνους που δυσκολεύονται να βρουν τη θέση τους στον κόσμο αυτό». Τι καλύτερη αφορμή για μια σύντομη κουβέντα με τον τραγουδοποιό, για να μάθουμε τι ενέπνευσε αυτό το πρότζεκτ και σε ποιους απευθύνεται.
Ξεκινώντας από τον τίτλο, δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν είσαι μοναχοπαίδι, αν και σίγουρα φαντάζομαι ότι το εννοείς μεταφορικά…
Μεταφορικά το εννοώ αλλά είμαι και μοναχοπαίδι κυριολεκτικά!
Αυτό το άλμπουμ περιλαμβάνει 19 κομμάτια, κάτι που συμβαίνει σπάνια πια σε σύγχρονες παραγωγές. Σκέφτηκες ότι μπορεί να είναι ρίσκο αυτό;
Το σκέφτηκα αλλά μετά είπα ότι στην πραγματικότητα με ενδιαφέρουν εκείνοι που «αντέχουν» να ακούσουν ένα διπλό δίσκο ολόκληρο. Ίσως, λέω ίσως, η απάντηση στον βομβαρδισμό πληροφορίας και ταχύτητας να είναι η εμβάθυνση κι η αφοσίωση στο εκάστοτε έργο. Γιατί η πραγματική συγκίνηση θέλει χρόνο, θέλει πολλές ακροάσεις, ζητάει να συνδεθείς κι η κάθε είδους σύνδεση θέλει πάνω από όλα τριβή και χρόνο.
Υπάρχουν κομμάτια που είναι πολύ γκρουβάτα και μπιτάτα σε σχέση με παλιότερα. Πώς έγινε αυτή η «στροφή»;
Πάντα η μια πλευρά μου ήταν πιο «κοπανιστή», απλά σε αυτό τον δίσκο δανείζομαι συνειδητά αρκετά στοιχεία από τον κόσμο της χιπ χοπ και ως προς την παραγωγή αλλά και την αισθητική.
Συχνά τραγουδάς σαν να αφηγείσαι. Σου βγαίνει αβίαστα ανάλογα με το κομμάτι;
Πάντα μου άρεσαν οι στίχοι που ρέουν σαν την ομιλία,η απλότητα του καθημερινού λόγου όπου τελικά η συγκίνηση προκύπτει από την απόλυτη ειλικρίνεια κι αμεσότητα του αφηγητή. Αν το ‘χω πετύχει σε αυτό το δίσκο είμαι πολύ χαρούμενος.
Οι στίχοι σου αναφέρονται τόσο σε κοινωνικά ζητήματα όσο και σε εσωτερικά. Τι προηγείται για σένα, το σύνολο ή ο καθένας ξεχωριστά;
Δε νομίζω ότι είναι τελείως ξεχωριστά αυτά τα δύο. Ο άνθρωπος προσδιορίζεται από τη σχέση του με τους άλλους και την εικόνα που φτιάχνει για τον εαυτό του. Αυτά τα δύο είναι σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Τα «μοναχοπαίδια» του δίσκου ψάχνουν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα τα βρουν και με τον εαυτό τους κι αντίστροφα.
Σε ποιους απευθύνεται το άλμπουμ;
Σε όλους όσοι νιώθουν τόσο ξεχωριστοί όπου οι ετοιματζίδικες λύσεις ζωής που προτείνονται από την πλειοψηφία δεν τους κάνουν. Αυτούς που ψάχνουν αυτοσχέδιες λύσεις εύρεσης νοήματος στη ζωή. Αυτούς που έχουν τα κότσια να υποστηρίξουν τη θέση τους και τη στάση τους ακόμα κι αν κάνεις δεν συμπορεύεται κι έτσι με τόλμη και γενναιότητα τραβάνε τη δική τους – αναγκαστικά πιο μοναχική – πορεία στη ζωή.
Πώς χαρακτηρίζεις τη μουσική σου;
Δύσκολο να το πω εγώ αυτό… Παρόλα αυτά θα έλεγα ότι είναι μια μουσική που δανείζεται από οπουδήποτε στην προσπάθεια να παραμείνει ειλικρινής και όχι κατασκευασμένη. Και πάντα με γνώμονα την βαθιά συγκίνηση και λύτρωση του ακροατή, όχι την επιφανειακή διασκέδασή του.
Ομολογουμένως ζούμε σε θολές εποχές. Μήπως όμως σχεδόν πάντα ήταν έτσι;
Πότε δηλαδή ήταν πιο θολές ή πιο ξεκάθαρες; Παλεύει η ανθρωπότητα με τα δαιμόνια της συνεχώς. Ταυτόχρονα γίνονται πράγματα σπουδαία αλλά και καταστροφικά. Δε νομίζω ότι αλλάζει αυτό. Εμείς οφείλουμε να σπρώχνουμε προς το καλό, προς το φως.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
Παρουσίαση δίσκου κατά τον Φλεβάρη, οργάνωση του νέου υλικού και γράψιμο για τον επόμενο δίσκο. «Τίποτα δεν τέλειωσε ούτε τελειώνει ποτέ…»
Τι εύχεσαι για τα Χριστούγεννα;
Να βάλει μυαλό η ανθρωπότητα και να διορθώσει τα μεγάλα της λάθη με κυριότερο τους πολέμους που μαίνονται ακόμα. Για τη χώρα μας πιο συγκεκριμένα θα ευχόμουν λιγότερο εγωισμό, αυτισμό και φιλοτομαρισμό και περισσότερη ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη.
Το νέο άλμπουμ του Ορέστη Ντάντου με τίτλο «ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ» κυκλοφορεί ψηφιακά από την LEAP. Περισσότερα εδώ.
